Zo van zandbak naar zandbak, we hebben het strand ingewisseld voor de woestijn. En met woestijn bedoelen we dan ook echt woestijn, en zo kwam het dat we midden tussen de zandduinen, rond een kleine oase zijn aanbeland. Het dorpje waar ons hostel is gevestigd heet Huacachina, en is niet meer als een meertje omringd door 5 hostels en verschillende tourbureaus, en ohja uiteraard de nodige minimarkets, straatverkopers en de wiet en coke verkopende taxi chauffeurs en hamburger bakkers. Om in Huacachina te komen moesten we vanaf Ica een taxi de woestijn in nemen Maar aangezien hier de brandstof prijzen zo hoog zijn, rijden hier alleen de kleinste diahatsu's ter wereld rond. Jaja we mogen niet zeuren met de 1.80 per liter, de peruaan moet 5 euro de liter aftikken. Maar goed wij moesten ons dus in de kleinste taxi ter wereld wurmen, en aangezien de gehele bagage ruimte gastank was, moesten onze rugzakken op schoot. Afijn dat hield dus in dat michiel op de achterbank lag onder twee tassen, en ik voorin met me knieën het dashbord sloopte, en met me hoofd een extra bolling in het dak drukte. Als Jan-Willem met ons mee was hadden we warschijnlijk de woestijn in moeten lopen. En toen we uiteindelijk zonder hydraulisch knipgereedschap uit de taxi waren bevrijd, werden we ook nog eens opgelicht door het hostel. (nadat het reismevrouwtje in lima ons ook al in ons ootje had genomen met een dure bus en een dure kamer) Want na het inchecken, kregen we een kamer toegewezen waar de bedden zo scheef stonden dat je er alleen je koprol skills in kon oefenen. Het licht kon je bedienen met een schakelaar die met twee stroomdraadjes aan het plafond bungelde. Al met al een top kamertje..... Oh nee gewoon waardeloos!. En aangezien we meer betaalden als twee britse meisjes die hun eigen prive kamer met badkamer hadden, gingen we maar eens verhaal halen bij onze huisbaas. Toen we de britse meisjes als voorbeeld noemde kregen we uiteraard meteen een welgemeend excuus... en een eigen kamer. Dikke prima!, en na het droppen van de bagage gingen we maar eens een plekje zoeken om lekker te eten. We besloten maar eens de peruaanse pizza te gaan proberen. En zo kwamen we terecht in een hostel met pizzeria. Maar alleen bij pizza bleef het niet, terwijl wij zaten te wachten op onze pizza kwam het kleine zoontje van de baas, een jaartje of zeven oud, op een schildpa.. Eeh luipaard aangereden. En eenmaal bij onze tafel aangekomen stapte de kleine baas af om ons lolly's te gaan verkopen. En na het kopen van een fijne chuppa ging de kleine hosselaar er weer vandoor. Zijn luipaard liet hij echter achter en zo kwam het dat we in een restaurant zaten met een luipaard. Maar hij besloot al snel de keuken in te kruipen, opzoek naar een stukje pizza. Maar al snel werd hij weer naar buiten geschopt door de chef, en toen we onze chuppa op hadden kwamen onze pizza's. Na het eten besloten we eens een kijkje te gaan nemen in de discotheek van ons hostel. Maar aangezien het vrijdag was waren we de enige twee in een veels te grote discotheek. Zelfs de barren waren niet voorzien van personeel, dus besloten we zelf maar een biertje uit de koeling te trekken en naar bed te gaan. De volgende ochtend na het ontbijt gingen we maar eens een kijkje nemen op de top van een zandduin. Maar het omhoog klimmen viel toch iets tegen, aangezien je elke stap net zo ver weg glijdt als je omhoog gaat. Maar na een half uurtje ploeteren bereikten we de top, en het uitzicht was dit half uurtje meer dan waard. Het mooiste is dat je gewoon alleen maar zand en duinen ziet, geen bebouwing of iets dergelijks, alleen maar zand!. Wat we achteraf nog drie dagen overal zijn tegengekomen.... De activiteit waar dit hele dorp is gebouwd is natuurlijk het sandboarden en buggy rijden in de duinen. Dus uiteraard konden we dit niet overslaan (je moet ook wel want verder is er geen zak te doen) en zo kwam het dat we om vier uur in de buggy stapte om de woestijn in te trekken. De buggy is een soort achtpersoons bouwsel op het onderstel van een oude chevrolet met terreinbanden en rolkooi. Maar toen we allemaal waren ingestapt en in de gordels zaten bleek de buggy te zijn klem geparkeerd door wederom een van de kleinste taxi ter wereld. Aangezien de taxi chauffeur nergens te bekennen was, besloot onze buggy chauffeur de taxi door het raampje te openen, van de handrem af te halen en hem zeer vakkundig een zetje te geven, kan gewoon!. En zo vertrokken we dan de woestijn in, terwijl de kleine taxi rustig de heuvel af hobbelde. Met zo'n buggy gaat het beklimmen van de berg toch een stukje makkelijker, onze chauffeur dacht echter dat we mee reden in de dakar en wist het gaspedaal wel te vinden. En na tien minuutjes volle bak scheuren, en duinhellingtjes te hebben gepakt, kwamen we op een plek waar we gingen sandboarden. Echt heel moeilijk is het niet, bord aan je voeten bevestigen en de helling af. En dan keihard op smoel gaan... (als je martin heet dan ;)) Maar na een aantal keertjes zandhappen lukte het ons om de hellingen vakkundig af te boarden. De chauffeur bracht ons naar een iets wat stijler hellingtje.... zeg maar 300 meter hoog en hier mochten we vanaf bodyboarden. Daar lagen we dan te twijfelen, op de rand van de stijlste zandhelling van peru en gelukkig was daar de chauffeur die ons een zetje gaf. Oi oi oi! wat gaaf zeg, met een noodgang de helling af en ook nog gratis gezandstraald. En zo kwam er na twee uurtjes spelen in de zandbak een eind aan de trip, en werden we netjes terug gereden naar het hostel. In wederom weer een ander hostel konden we mieterse chickenwings eten en een beetje chillen. Hier kwamen we een groep canadezen tegen die op examenreisje waren. Zij hadden een gitaar en een fijne fles rum mee en ook al was er geen kampvuur was het al snel gezellig. Toen er ook nog twee argentijnen bij ons kwamen zitten, die een djembe en percussie trommeltjes bij zich hadden was het feest compleet. Aangezien ik al in geen twee maanden een trommel of drumstel had gezien, was ik een blij man toen mij een trommel werd aangeboden. En zo trommelden we wat af, onder het genot van een flesje peruaanse rum en een canadese hippie met een gitaar. En toen we van de hostelbaas moesten vertrekken aangezien het rusttijd was, besloten we met ze allen een zandduintje op te klimmen, om daar onder het genot van een nachtelijk uitzicht over het dorp ons muzikale optreden voort te zetten, tot grote vreugd van een malle man die ergens op het duin aan het kamperen was. Toen we daar mee klaar waren en de laatste rum was verdwenen gingen we wederom maar eens een kijkje nemen in onze dessertdisco!. En ja wat ze hadden verteld was nog waar ook, op zaterdag zit de toko vol. Dus wij meteen onze beste dans moves maar uit de kast getrokken, en zo iedereen van de dansvloer gedanst. Maar om een uurtje of twee verschenen er dames op het podium die zich vervolgens lieten ondergooien met bier. Beetje apart wel, helemaal toen ze oude dikke mannen een lapdance gingen geven. De oude mannen stonden daar dus voor lul met hun vieze oude behaarde dikke pens. En waarschijnlijk betaalden ze er ook nog een vermogen voor, maarja dit schijnt normaal te zijn voor peruaanse begrippen. Ach ja ondanks de dames konden wij ongestoort onze dance moves uitvoeren tussen de echte dames ;-) En zo belande we dan in de vroege ochtend weer op straat, en je raad nooit wie we daar weer tegen kwamen.. het kleine baasje, ditmaal niet op zn luipaard maar wel weer met lekkere lolly's, toch raar dat hij niet al lang in zn bedje lag aangezien het een uurtje of vijf 's morgens was. Maar ons avontuur was nog lang niet afgelopen, want toen we nog even in een hangmatje tussen de palmbomen aan het chillen waren, kwam er een gast aan die me coke wou verkopen. En alhoewel ik aangaf ff geen trek te hebben in een shotje coke, wou de beste man me toch graag een gratis proef snuifje aanbieden aangezien het echt goed spul was. Maar toen
Ik dat ook afsloeg vond hij me maar een rare kwibus en besloot een andere potentiele koper te gaan zoeken. En zo belanden we dan uiteindelijk in ons bedje. Helaas was ons uitslaapplan niet uitvoerbaar aangezien we de volgende ochtend om twaalf uur al moesten uitchecken. Om vervolgens de hele middag te wachten tot we de bus naar de bergen konden pakken. Gelukkig konden we lekker zwemmen in de oase en ons bruine tintje bij werken met een lutje woestijn zon en natuurlijk een beetje zand.