Hoe langer je wegblijft, hoe langer het duurt dat je het thuisfront iets laat horen, is dat niet the way it goes? Er is intussen alweer zoveel gebeurd en je rolt van het ene project in het andere.

De laatste keer op mijn blog, was net voor nieuwjaar. Het zou een beetje vreemd zijn om jullie in mei nog een gelukkig nieuwjaar te wensen. Maar ik wil wel met jullie delen hoe het jaar er tot nu toe uitzag.

Ik zal beginnen met Maleisië. Dat was onze zomerbestemming in de winter.

Wat een verademing! Warmte, na een koud Suzhou. Hartelijke mensen, die je netjes Sir of Madam noemen. En het beste was; eindelijk kon ik de mensen weer verstaan! Ze spraken hier Engels! Terug in de bewoonde wereld!

We zijn gestart in KL (Kuala Lumpur). Na Shanghai, New York en Rome, verwacht je niet dat deze stad nog zoveel nieuws te bieden heeft. Maar omdat we zijn gearriveerd in het regenseizoen, bracht het ons onverwachts een interessante dag.

We waren nog maar net begonnen aan onze ontdekkingstocht of we zagen de hemel plots zwart kleuren. Als je je op dat moment net op Merdeka square bevindt zijn er maar weinig plaatsen om te schuilen. De pergola bij de fontein was onze eerste paraplu. Maar na een tijdje werd de hevige stortregen een zondvloed en hebben we een spurt genomen naar het overdekte bushokje, waar we aan de praat raakten met een Ier en..jawel..een Spaanse!

Marie weer helemaal in haar nopjes. Want sinds mijn Duits/Poolse bovenbuurman (ja die ene van de inbraak aan het begin van het schooljaar), die leerkracht Spaans en een enorme j*rk is en bovendien nog de overtreffende trap van smetvrees heeft, niet meer zo goed overeenkomen, heb ik geen Spaans meer gesproken.

De regen hield nog zo'n half uur aan. Daarna klaarde de lucht op, werd het bloedheet, droogden de plassen op en kon je je niet meer voorstellen dat de straten zojuist nog op een kolkende rivier hadden geleken.

We hadden enorme trek en vooral dorst en Marie moest natuurlijk naar de w.c. dus besloten we een restaurantje o.i.d. op te zoeken. We stapten een goed uitziende zaak binnen, waar mensen aan heerlijk geurende gerechten zaten. Één voor één keken ze ons aan, van top tot teen. We hadden totaal niet in de gaten wat er aan de hand was, maar dat er iets niet klopte, voelden we wel.

We gingen gewoon zitten, op de beste plaats, vlakbij een groepje mannen die hun dagelijkse 'belangrijke zaken' te bespreken hadden. Wat een fantastische plek, met uitzicht op het paleis van de sultan Abdul Samad.

"Zouden we alstublieft mogen bestellen?", vroegen we aan de ober. "Het spijt me meneeer en mevrouw", antwoordde hij, "u bent geen member van de club, dus wil ik u vriendelijk verzoeken om de zaak te verlaten".

Zie je, ik wist dat er iets niet in de haak was. "U mag onze club alleen betreden met een lange broek (daar hadden we nu net niet voor gekozen bij 35*C) en vrouwen zijn aan deze zijde niet toegestaan."

Met de nodige verontschuldigingen stonden we op en wilden we alweer vertekken, toen één van de mannen, die zojuist nog in zijn belangrijke gesprek verwikkeld was, de ober toesprak en zei: "Geef de mensen wat ze willen, ik nodig hen uit." En hop, in no time, stonden daar verfrissende en geestverrijkende drankjes op tafel en stond de kok zich in de keuken voor ons uit te sloven. Koloniale tijden herleefden die middag toen de dikke Indiër, die tot nu toe stilzwijgend had toegekeken zijn mond opendeed en met een Amsterdams accent vroeg: "Waar komen jullie precies vandaan?"

Na deze bijzondere middag zijn we vertrokken naar Malacca, de historische bakermat van Maleisië. Ooit zetten de Nederlanders hier voet aan wal en lieten zij hun sporen achter. Overblijfselen zijn het Stadthuys en bovenop de heuvel het fort dat uitkijkt over zee. Nu is alles veranderd in een ware toeristenplaats compleet met een Chinatown en housemuziek schallend uit de boxen van de met bloemen versierde fietstaxi's. dat wilden we zo snel mogelijk achter ons laten.

Singapore was de volgende bestemming. Hier zouden we Kerst gaan vieren (voelt wel wat vreemd om daar nu nog over te vertellen bij >25*C). Singapore kenmerkt zich door haar architectuur, waarvan Marina Bay Sands toch wel de meest indrukwekkende is. 3 torens, met daar bovenop een Skypark in de vorm van een boot. En in het water drijvende paviljoens die een van 's werelds meest gewilde modemerken huisvest: Louis Vuitton.

Niet dat de Aziaten nog enig idee hebben wat dit merk inhoudt. Want naast het feit dat ze de naam niet eens kunnen lezen omdat de meesten het alfabet niet gebruiken, laat staan het uit kunnen spreken, is het voor hen, zoals ook voor velen elders in de wereld, inclusief het modehuis zelf, een manier geworden om aan de buitenwereld hun rijkdom te laten zien. Er is niemand meer die de geschiedenis en de kwaliteit nog écht weet te waarderen.

Dat zelfde geldt voor Kerstmis. Kerstmis, of liever gezegd kermis, is in Singapore een feest dat is overgewaaid uit Amerika en dat vooral gepaard gaat met veel flikkerende lichten, luide muziek en lange parades op straat. Maar wie nu dat kindje Jezus is, dat lijkt niemand meer te weten.

Van het ene uiterste stapten we in het andere uiterste; na deze hektische metropool ging de reis weer terug naar de rust. De rust van de jungle; Taman Negara, letterlijk vertaald Nationaal Park. Het is oudste regenwoud ter wereld.

Die avond hadden we meteen een nachtwandeling door de jungle. Dat klinkt spannender dan het is hoor. Over aangelegde paden ga je op zoek naar wilde dieren. Maar omdat we een privégids hadden, verstoorden we de rust van deze nachtdieren niet zo heftig als de groep amateurs die na ons vertrok.

We hadden het geluk om, naast de vele gekko's, iets wat verdacht veel leek op de Tarantula, herten en buffels, een grote katachtige te spotten. Op 2m van ons liep hij plots voorbij en liet zich later nogmaals zien. Hadden wij zojuist de zeldzame Leopard Cat gespot?!

Na een rustige nacht in onze junglelodge; een kamer met vochtige bedden, handdoeken vol kattenharen en sponzige boterhammen, besloten we de overtocht naar de andere kant van de rivier te maken, voor een wat degelijker ontbijt.

Die dag brachten we een bezoek aan het Orang Asli volk. Ja, ook deze wilde junglemensen waren overgehaald om aan al die toeristen uit te leggen hoe zij vuur maakten en op jacht gingen. Het was prachtig om te zien hoor, dat wel, maar iets in mij zei dat we de natuur, en dus ook deze mensen, hun gang moesten laten gaan.

Het werd er helaas niet beter op toen we onze reis voortzetten naar de Cameron Highlands. Een lange reis met taxi's, vliegtuigen en weer taxi's die ons brachten naar het glooiende landschap van theeplantages. Dat de higlands ook echt een stukje hoger lagen, merkten we meteen aan de temperatuur. De sweater met lange mouwen ging aan en we moesten even bijkomen van de lange reis onder een dik dekbed.

In de lobby ontmoette ik mensen die we in Malacca ook waren tegengekomen. Ik wist dat ze uit Nederland kwamen en in China woonden. Maar na een leuk gesprek bleek dat deze mensen, hoe kan het ook anders, in Shanghai wonen en hun kinderen bij De Oranje Draak les volgen. It's a small, small world!

De volgende dagen bezochten we de prachtige groene theeplantages en haar theefabriek. We reden naar de hoogste top, Gunung Berinchang en liepen door het prachtige Mossy Forest. Alsof je in en sprookjesboek terechtgekomen was. Omdat we zo hoog zaten liepen we door de wolken en tussen de bomen, waarvan de schors bedekt was met een laag mos in alle kleuren. Wilde orchideeën en cobralelies groeiden hier volop.

We maakten een laatste stop bij het Orang Asli volk dat 4 generaties geleden uit hun jungle was gehaald, zogenaamd om hen onderwijs te bieden en een betere toekomst. In werkelijkheid werd hun jungle gekapt om het hardhout te gebruiken voor export en het nieuw gewonnen land om groente- en fruit op te verbouwen.

Maar ook in dit reservaat waren ze niet meer welkom. Gedwongen door de overheid moesten ze opnieuw hun huizen verlaten en waren ze hun verhuis aan het voorbereiden naar de grote stad. Typisch hoe de geschiedenis zich altijd weer lijkt te herhalen en mensen dus zeer hardleers zijn, vooral als er geld in het spel is.

En toen was het plots 30 december! Voor degenen bij wie er geen belletje gaat rinkelen; mijn verjaardag! Ik heb altijd van huis uit meegekregen, dat deze dag gevierd moet worden en dus een beetje specialer moet zijn dan alle andere speciale dagen in het jaar. Helaas zag dat er een klein beetje anders uit.

We mochten al om 5uur ons bed uit en werden om half 7 opgehaald om naar de luchthaven van KL te vertrekken. Veel te vroeg natuurlijk en omdat we ook nog eens 4 uur voordat onze vlucht vetrok aankwamen op de luchthaven, brachten we het grootste gedeelte van onze tijd door in kiosks, restaurants en wachtend op een bank.

Om 18:00 bereikten we eindelijk ons hotel op het tropische eiland Langkawi, waar we de laatste dagen van onze vakantie zouden doorbrengen.

Na die lange reis, eerst even relaxed een borrel drinken; dat dacht ik. Helaas kreeg ik een smerige namaak cocoslikeur, geschonken uit een originele Malibufles. Leuk bedacht, maar daar trapt Marie niet in. Dus na een hartig woordje met de bartender stond daar, weliswaar een dag te laat, de originele witte fles.

Bij terugkomst bij onze hotelkamer wachtten de apen ons al op. Papa-aap, mama-aap, baby-aap en nog een heleboel neven en nichten. Hopend dat ze ons als familie zouden zien, liep ik toch niet helemaal zeker de trap op. Ze hadden de vuilniszak van onze buren al te pakken en hun behoefte lekker voor hun deur gedaan. Ben bieuwd wie daar een kamer had, dat ze het zo op hen gemund hadden.

Na 30 december komt oudjaarsdag. Alles werd in gereedheid gebracht voor het grote feest die avond. We deelden onze tafel met Japanners en alsof het leven met toevalligheden aan elkaar hangt, werkte deze man…juist ja, in Suzhou! Het diner was voortreffelijk en de optredens Aziatisch vals gezongen. Dus besloten we op tijd naar bed te gaan. Op oudjaarsavond?! Yep. De wekker gezet om 23:50 elkaar gelukkig nieuwjaar gewenst, even naar het vuurwerk gekeken, wat nauwelijks zichtbaar was en toen weer heerlijk slapend de nacht doorgebracht.

Aan alles komt een einde. Zo ook aan deze fantastische vakantie. Ik had als eerste een vlucht en arriveerde 's avonds om 22u30 op Pudong airport. Geen bullettrains meer, helaas voor mij. In plaats daarvan met een oude gammele slaaptrein terug naar Suzhou. Mensen mochten hier roken en namen hun hele huishouden en handelswaar mee. Ik had geluk, de trein deed er maar 1,5 uur over (i.p.v. 25 min.). Maar toen ik uitstapte sneeuwde het en voelde ik me ellendig alleen en verloren toen niemand mij opwachtte op dat kale, koude station. Ook thuis leek de koude in de muren te zijn getrokken en kreeg ik het na een warme douche, de airco op 30 (er bestaat hier geen verwarming), een dik trainigspak en een warme kruik, niet warm.

Oh, als er op dat moment vliegtuig in de tuin een tussenlanding had gemaakt met eindbestemming Schiphol, dan was ik zeker weten ingestapt.

Na me een dag vreselijk zielig gevoeld te hebben, ben ik weer vooruit gaan kijken. Pol zou immers snel weer op bezoek komen en ook Anita en mijn moeder met Rina lieten weten dat ze geboekt hadden.

Ik moest me ook voor gaan bereiden op mijn nieuwe uitdaging; een zogenaamde A-groep. Kinderen vanaf 3 jaar zijn nu ook van harte welkom op De Oranje Draak. Ik, met affiniteit voor de bovenbouw, moest even wennen aan dat gekrioel om me heen. Het waren er maar 2, waarvan er 1 aardig goed Nederlands brabbelde en 1 alleen maar "Dag Sinterklaasje" kon zingen en voor de rest niet verstond wat ik tegen hem zei.

Wat een geluk dat ik mijn Chinees net had uitgebreid met de woorden "ting"=stop en "deng"=wacht. Want toen hij de kraan openzette, de gootsteen afsloot en voor de 7e keer zeep wilde pakken om het schuimbad, wat hij inmiddels gecreëerd had, nog groter te maken, en hij vervolgens het bord met snacks, wat Ayi voor ons klaar had gezet, voor zich neerzette en al klaar ging zitten om alles alleen te verorberen terwijl de rest van de groep nog netjes in de kring zat, kwamen die woorden heel goed van pas!

Maar het zijn schatjes hoor. Opgevoed door de oudere kinderen van groep 1 en een corrigerend woord van de juf, doen ze nu al aardig wat ik wil.

Anita wilde per se met Chinees Nieuwjaar komen. Dat hadden we bedacht net voordat ik uit België vertrok. Leuk, Chinees Nieuwjaar, met drakendansen en het meest prachtige vuurwerk!

Yeah..net als in de film. Maar evenals met het Moon Festival werd mij aangeraden om te vluchten, omdat de Chinezen 2x per jaar massaal op reis gaan; 1x tijdens het Moon festival en 1x met het Chinees Nieuwjaar. Geen drakendansen. En het vuurwerk was niet veel anders dan wat er hier dagelijks te horen en te zien is. Alleen gaat het nu de hele dag en nacht door, 2 weken aan een stuk.

Maar Annie was vastberaden en wilde zien waar ik woonde en werkte. Dus wachtte ik haar op vrijdagochtend aan de Terminal op. En wat was het goed om haar te zien! En zoals het met al mijn bezoek lijkt te gaan, is het alsof je elkaar vorige week nog gesproken hebt.

Oh Annie, wat was het koud hè! (Annie leest mijn blog nooit, maar we doen net alsof) Vooral de avond dat we naar het lantaarnfestival gingen. Een ijskoude, snijdende wind, die door je botten heen leek te waaien.

Geheel verkleumd, maar zeker de moeite waard. Ze hadden er werk van gemaakt, de Chinezen. Heel Moon Harbour was versierd met prachtig verlichte kunstwerken. Van robot, tot waterlelies en van draken tot strandpaviljoen.

Op oudjaarsavond gingen we met de metro naar Li Gong Di. DE uitgaansplek van Suzhou, oftewel, 5 lege café's met vaak Britse alternative muziek. Maar…we ontmoetten hier Anja en Eddy. Een Duitse en een Kazach. Ze introduceerden ons de wereld van Chinese dobbelspelen. Een simpel spel dat gebaseerd is op bluf, leugens en vooral veel plezier. Dankzij Annie en deze gezellige avond, was ik nu 2 vrienden rijker in Suzhou.

De rest van de week heb ik Anita geleid door de meest verschrikkelijke winkel: de Auchan, naar mijn meest geliefde bezienswaardigheid: Tiger Hill. Naar Shanghai, de fake market, old town, de parelmarkt (met échte parels) en vele goede restaurants.

Het was zo fijn om haar bij me te hebben en toen de dag aanbrak dat ze weer vertrok, wilde ik het liefste in haar koffer kruipen.

Ik leef inmiddels van bezoek tot bezoek. Pol zou 2 weken later alweer voor een verlengd weekend komen. Kort maar krachtig zullen we zeggen. We hebben lekker huiselijk op de bank gehangen, gekookt en boodschappen gedaan. Nieuwe restaurants uitgeprobeerd en wat gewerkt. Ook in China moet het als thuis aanvoelen. En nog geen 4 dagen later zetten mijn moeder en Rina voet op Chinese bodem. Ze leken totaal niet vermoeid van de reis en gingen na hun gebabbel in de auto, weer rustig verder op het balkon. Gezellig zo, die dames op bezoek. Ook zij wilden zoveel mogelijk zien. Dus bracht ik ze die zaterdag naar de Belgian Brasserie in Shanghai. Bij zo'n 30*C was het goed vertoeven op de terrasjes. Opnieuw dezelfde ronde; fakemarket, people's parc, Nanjing Lu, de Bund, Yu Yuan garden. Ik zou een reisorganisatie moeten beginnen.

Zondag bezochten we old town in Suzhou. Daar kochten we zijde en parels. Twee luxe producten, die daar, als je de kunst van het afdingen bezit, voor een hele scherpe prijs kunt kopen.

De rest van de week moesten de dames zichzelf zien te vermaken, omdat ik moest werken. Ik heb hen uitgelegd waar ze naartoe moesten gaan, had ze mijn adres meegegeven in het Chinees en daar gingen ze. Ik hoefde me niet ongerust te maken. De dames kwamen 's avonds thuis met de meest prachtige verhalen en koopjes. Nog nagenietend van wat ze hadden meegemaakt. En altijd tevreden met wat ze hebben.

Maar ook van mijn lieve mams en de altijd goedlachse Rina moest ik afscheid nemen. Wetend dat het nog maar 3 maanden zou duren voordat ik hen weer zou zien, liet ik ze toch maar gaan.

Ik moest ook weer door naar Shanghai. Stichting NOB kwam op scholenbezoek. Via deze stichting heb ik destijds gesolliciteerd om Nederlands Onderwijs in het Buitenland te geven en de locatie te coördineren.

De stichting kwam niet op inspectiebezoek, maar het rapport komt wel bij de inspectie terecht. Dus laten we het een semi-inspectie noemen. Naast een workshop en een klassenbezoek ben ik met hen in gesprek gegaan over het aantal R3-kinderen. Dat zijn kinderen die meer dan 2 jaar achterstand hebben in het Nederlands onderwijs, vergeleken met hun leeftijdsgenoten. In mijn geval gaat dat om zo ongeveer de helft van mijn kinderen, waarvan een paar zelfs nog helemaal geen woord verstaan.

De stichting heeft mij aan het denken gezet over mijn situatie, Wil ik een zo groot mogelijke locatie worden, of wil ik zo goed mogelijk onderwijs leveren? Kwaliteit heeft bij mij altijd boven kwantiteit gestaan. Less is more.

Het lijkt wel, als je dit zo leest, dat ik altijd op vakantie ben of bezoek heb. Toch moet ik jullie teleurstellen of juist geruststellen. Er wordt hier keihard gewerkt. Het is óf topdrukte, óf het is vakantie. Weekend ken ik eigenlijk niet meer.

Maar toch stond daar eind maart een nieuwe reis geboekt; bestemming Dubai! Pol en ik wilden elkaar ergens halverwege ontmoeten. Het was niet meteen de eerste bestemming waar ik aan dacht.

Dubai associeer ik met een grote zandbak waar toevallig zwart goud uit de grond komt en waar elk familielid wel een aandeel in heeft. Geen rijke geschiedenis en geen cultureel erfgoed.

Maar Dubai is een stad met superlatieven; de hoogste toren, de grootste shoppingmall, het enige 7*-hotel, de grootste golfbaan, de grootste overdekte skihal, het grootste aquarium. Een emiraat waarvan ik vind dat je dat eens in je leven gezien moet hebben. Dus waarom niet nu? Begin april is, qua temperatuur, de perfecte tijd om Dubai te bezoeken en we wilden vooral zon en rust.

Als je dan ook nog eens in Jumeirah Beach en het befaamde Burj al Arab mag slapen, blijft er helemaal niks meer over om te twijfelen.

Wat was dat een overweldigende luxe zeg! Je eigen butler dag en nacht beschikbaar. Gordijnen die met 1 druk op de knop open of dicht gaan. Een bubbelbad. Een boven- en benedenverdieping. Bladgoud waar je kijkt. En overal Hermès producten. Van shampoo tot bodylotion en iedere avond weer een ander cadeautje op mijn bed. Dat kon ik wel gewend raken!

Eigenlijk hebben we die vakantie niet zo heel veel uitgevoerd. De ochtenden waren voor een zonnebad en de middagen om iets van de omgeving te zien. En die omgeving heeft vooral heel veel winkels! Onder iedere Burka loopt een paar Chanelschoenen en aan iedere arm hangt een een Kelly bag. Dubai Mall, de grootste shoppingmall ter wereld, met 1200 winkels, meet meer dan een half miljoen vierkante meter aan winkeloppervlakte. Hemel op aarde voor shopaholics, funest voor de portemonnee.

Je ziet er vooral veel gesluierde vrouwen en Russen. Vrijwel alle toeristen zijn van Russische afkomst, alsof er een plaag heerst. Maar wat een botte knoken zeg! Er zit werkelijk waar geen greintje respect in die mensen. Rijk geworden door bloedgeld en alles op willen lossen met die corrupte Russische roebel. Personeel vals beschuldigen, achterdochtige koppen, geen plaats willen maken, pratend in bevelen, te lui om te werken, geen zinnig gespreksonderwerp en leven in luxe. Dat kenmerkt de hedendaagse rijke Rus.

En daar werden wij ook door omringd. Die fantastisch mooie, maar iets te dure bikini van Ermenegildo Zegna, die je hebt zien hangen draagt 8 van de 10 vrouwen op het strand. Al dan niet gevuld met siliconen. En dat strand ligt vol met jonge stellen, vergezeld door 2 of meer oudere nannies voor hun pasgeboren kleine. Waar doen ze het van, zou je jezelf af kunnen vragen.

We lieten de Russen voor wat ze waren en namen een taxi naar het museum, dat de geschiedenis van Dubai moest laten zien. Welke geschiedenis vraag je je af? Want voordat Dubai een rijke oliestaat werd, was het niet meer dan een dorpje in de woestijn met handelswegen naar het westen en exporteerde het parels. Het museum bestond dan ook uit nagemaakte Bedoeïenen die in hun nagebouwde tenten waren geplaatst, waar plastic kamelen stonden te wachten tot ze de aangelegde woestijn in werden geloodst. Niet echt de moeite waard dus.

We gingen te voet verder naar Dubai Creek. De bekende handelswaterweg waarlangs Dubai is ontstaan. De souks, langs weerszijde van de kreek, zijn cultureel erfgoed. Terwijl de zon in het water schitterde, was het goed vertoeven langs de waterkant en een mooi zicht om de boten te zien passeren.

Na 8 dagen rust en voldoende vitamine D scheidden onze wegen op Dubai International Airport en ging ik me opmaken voor de laatste 11 weken tot aan de zomervakantie.

Direct in het vliegtuig al, werd aan het artikel voor de Polders & Wolkenkrabbers een laatste hand gelegd (http://www.nvshanghai.com/Files/magazine13-4.pdf , blz.15 ;-)) en de voorbereidingen voor de eerste lesdag gemaakt. Het beloofde een drukke week te worden, met de 2e cultuurdag in het vooruitzicht. Een bijzondere nog wel. Want 2 bekende Nederlandse schrijvers; Hans en Monique Hagen kwamen op bezoek!

En er kwam nog meer bezoek: ik zou na een jaar eindelijk Leintje weer zien! Speciaal voor haar vertrek met de Queen Mary 2, kwam ze mij nog even opzoeken. Anders zouden we elkaar weer een jaar niet zien.

Ik moest deze cultuurdag alleen organiseren in Suzhou, weliswaar met 3 ouders, Lein en een collega. Het had me weken voorbereiding gekost, maar het resultaat mocht er zijn. Tevreden ouders en kinderen (we laten 3 rauwe gehaktballen even buiten beschouwing), een gezellige sfeer en een goed programma. Het voelde goed om de vele complimenten te mogen ontvangen van ouders. Daarna even kwalitijd. Lein zou maar 5 dagen blijven, dus moest het visiteprogramma flink ingekort worden.

Een nóg beter en grootser feest was Het Kroonfeest, zoals wij het in Suzhou genoemd hebben. Ook hiervan had ik de organisatie op me genomen en het viel een beetje ongelukkig in dezelfde tijd als de cultuurdag. Twee projecten dus, naast mijn fulltime job. Maar goed, we can handle. Ik ging samenwerken met het Kempinski hotel en NBSO Nanjing en had de eer om de kar te mogen trekken. Die kans wilde ik natuurlijk niet laten schieten, maar juist met beide handen aangrijpen. Het zou ongetwijfeld goed van pas komen om mijn CV nog interessanter te maken.

Ik wil hier best allemaal uit gaan leggen wat er gedaan moest worden, maar houd het maar op enorm veel en bekijk het geweldige resultaat op de foto's. Het was in 1 woord TOP! Met weer nieuwe geïnteresseerden voor De Oranje Draak. De consul-generaal op bezoek. En mijn ervaringen om in het Engels te presenteren en voor de Chinese camera (in het Engels) mijn woordje te doen, behoorlijk uitgebreid. Ja leuk, om zulke succeservaringen op te doen. Natuurlijk werd mij meteen gevraagd om het volgende alweer te organiseren voor International Day, op 11 mei. Maar ik vond het wel welletjes geweest en zei hen dat we maar weer eens terug moesten gaan naar de basis. "Een boom die zo hard wil groeien dat hij zijn wortels uit de aarde trekt, zweeft niet ten hemel, maar valt om", zei Harry Mulisch ooit. Even geen activiteiten om ons naar de buitenwereld te profileren, maar gewoon weer Nederlandse les.

Nu gaan we onze laatste 7 weken in. Vooralsnog heb ik besloten om volgend schooljaar opnieuw te starten in Suzhou. Al heb ik heel lang getwijfeld. Mijn wortels aarden toch het beste tussen mijn vrienden en familie. En Suzhou valt nu niet echt de meest gezellige plek op aarde te noemen, oftewel het is hier af en toe best eenzaam. Maar het voelt nog niet oké om nu te stoppen, the job is not done yet.

Het gemis begint nu toch wel zwaar te wegen hoor. Vooral die frikandel speciaal geraakt niet uit mijn dromen. Ik heb net terug naar mijn basis geboekt. 21 juni land ik om 14u20 in Brussel en hoop ik nog net op tijd iedereen te zien, voordat jullie op vakantie gaan.

Gezellig een terrasje doen bij mams of in Hoogstraten, zonnen in de tuin of bij de Mosten, shoppen in Breda, en al dat lekkere eten…mmmm…. een bbq'tje bij wie in de tuin? … oh ik kan niet wachten!

Heel veel liefs en zonnige groetjes uit een bloemenrijk Suzhou.

XX

Marieke