Waarom een wachtwoord? Omdat mijn blog tot voor kort openbaar was en er mensen op mijn blog schreven waarvan ik dat niet wilde. Vanaf nu dus m&m (waarvan ik hele dozen eet sinds ik hier ben).

Het is vandaag 9 september, precies 1 maand na aankomst, reden dus voor een klein feestje vanavond. Inmiddels begin ik mijn weg een beetje te vinden hier in Suzhou. Waar ik eerst nog dacht dat ik in een industriestad terecht gekomen was, weet ik nu dat Suzhou boordevol mooie plekjes zit. En zelfs het shoppen lukt me steeds beter.

Zo kwam ik 2 weken geleden voor het eerst in mijn leven chagrijnig thuis na een paar uur shoppen. Ik was op zoek naar een mooie tas voor al mijn schoolspullen. Die week had ik een shoppingmall gezien waar ze allerlei kledingzaken hadden en dacht daar op mijn vrije vrijdagochtend langs te gaan. In China is alles gigantisch groot, dus het aantal winkels met tassen, schoenen en kleding was enorm. En neem nu bijvoorbeeld de Auchan, die winkel is zó groot dat het je zeker een half uur kost om van de ene kant van de winkel naar de andere kant te geraken, zonder zelfs te winkelen. Er staan dan ook wel áltijd Chinezen in de weg, doe vooral geen poging om 'even snel' iets te halen. En bedenk je vooral een aantal keer wanneer je besluit om in het weekend te gaan. wat wel schattig is om te zien, zijn de Chineesjes die met hun winkelwagen om en om geparkeerd staan voor de afdeling eieren. Ik dacht eerst dat ze gezellig met elkaar stonden te kletsen, maar ze staan dus keurig gedisciplineerd te wachten op een rekje verse eieren. Dat ze daarvoor zeker 1,5uur in de rij moeten staan, lijkt ze niets uit te maken.

Waarom dan toch niet kunnen slagen denken jullie nu? Omdat werkelijk waar íedere winkel dezelfde plastic schoenen, dezelfde plastic tassen en dezelfde fakemerken verkoopt! Na de zoveelste winkel binnen en weer buiten gelopen te zijn besloot ik een taxi naar Times Square te pakken. Ik had daar tenslotte de namen Burberry, Boss, Liu Jo en Rolex gezien. Maar zoals mijn bovenbuurman steeds zegt: nothing is what it seems like in Asia. Met andere woorden; alles is nep. Maar ik had liever een mooie neptas dan al die plastic rotzooi van eerder die dag. Dus stapte ik heel zelfverzekerd Liu Jo binnen en begon aan mijn onderhandelingen. Na mijn eerste pogingen haalde ik er een Chinees bij die Engels sprak en zei hem dat ik niet deze hoog prijs wilde betalen voor een tas die toch niet echt was. Waarop hij zei: "dus u denkt mevrouw dat deze tas een kopie is?" "Natuurljk", zei ik, "alles in China is nagemaakt". "Dus", herhaalde hij, "u denkt dat deze hele shoppingmall alleen maar namaaktassen en kleding verkoopt?" Wat ik, met misschien net iets teveel overtuiging, bevestigde. Toen werd de manager erbij gehaald. Zij probeerde mij ervan te overtuigen dat alles echt was en was behoorlijk beledigd toen ik vol bleef houden dat ik wist dat het niet waar was wat ze mij probeerde wijs te maken. Al begon er een lichte twijfeling zich van mij meester te maken. Ik wist dat ik niet veel verder ging komen met mijn onderhandelingen en gooide het over een andere boeg. Ik vertelde dat ik uit Europa kwam en dat het absoluut verboden was om copies mee het land in te nemen. Ik zou een hoge boete moeten betalen en wie weet hing er mij wel een gevangenisstraf boven het hoofd (een beetje overdrijven kan nooit geen kwaad in deze situaties). Toen ik dat zei was de dame zeer begripvol. Ze belde verschillende kantoren en zelfs de fabriek waar de tassen gemaakt werden. Ze bezorgde me verschillende telefoonnummers en allerlei documenten met stempels. En na een uur verliet ik de winkel mét tas, maar nog steeds in dubio.

Die avond organiseerde Dulwich een cocktailavond voor ouders en leerkrachten, zonder cocktails weliswaar en van 18u tot 20u, dus van avond konden we ook niet spreken. Ik was uitgenodigd door de Hollandse ouders om daarna mee te gaan eten, maar ook door de Vlaamse ouders om gezellig naar een Mexicaanse bar te gaan. Ik besloot om beide te doen. Maar omdat de cocktailavond zo gezellig was met mijn Britse collega's en mijn Chinese telefoon ook echt Chinese rommel is (waardoor ik vaak niet bereikbaar ben) waren de Hollanders al vertrokken naar het restaurant. Ik zei dat ik ze later wel zou tegenkomen in de bar waar de Belgen zaten, omdat ik juist door een aantal Britse collega's werd uitgenodigd om naar dezelfde Mexicaanse bar te gaan. Maar natuurlijk was de leerkrachtenbus (ja die bestaan bij Dulwich) al vertrokken en bleef ik met een paar meiden achter op school en was het wachten op een taxi. Iets later dan afgesproken, laten we zeggen fashionably late, kwamen we aan op plaats van bestemming. Daar zat Kieron, een supergezellige Brit al op ons te wachten. Hij is de It-manager op Dulwich. En als hij op stap gaat, laat hij duidelijk zien waar hij vandaan komt. Hoe hij toch weer iedere maandag fris en fruitig op school rondloopt is mij tot nu toe een raadsel. In de bar zaten ook een Waal en een Aussie, waar we mee in contact kwamen. Dat is het leuke aan hier, je spreekt gewoon iedereen aan die je tegenkomt, iedereen zit namelijk in hetzelfde schuitje. Ze zijn ver weg van huis of zien China nu als hun thuis, maar hebben hetzelfde meegemaakt als jij toen zij hier voor het eerst voet aan land zetten. Het was beregezellig, soms heb ik nog wel wat moeite om precies uit te drukken wat ik eigenlijk wil zeggen in het Engels, maar ik weet zeker dat iedereen mijn verhaal over de aankoop van mijn tas goed begrepen had. Het werd even stil aan tafel, toen begon Kieron keihard te lachen. "Heb je dat écht gedaan?", vroeg hij. "Hilarisch!", was zijn antwoord. Wist ik veel dat Times Square een van de weinige plaatsen in Suzhou is waar je echte topmerken kunt krijgen...

Na de cocktailavond waren we die zaterdag uitgenodigd bij een collega in Shanghai voor een housewarming. Zij woont hier een paar weken langer, samen met haar vriend in een supermooi appartement op de 22e verdieping. Het was fijn om weer eens tussen Vlaams en Nederlands sprekende leeftijdgenoten te staan. Een van hun vrienden, Nicolas, kwam ook uit Suzhou, dus werden er meteen telefoonnummers uitgewisseld. Dat is iets wat ik hier toch heel snel doe, 1 op de 10 houd je als vriend over wordt er hier gezegd. Dus wil ik tegen Kerstmis 10 leuke vrienden hebben, dan moet ik er toch met minstens 100 serieus contact gelegd hebben. Judith had gezorgd voor heerlijke hapjes en zelfs de Mojitos ontbraken niet! Die nacht bleef ik daar slapen. Ik was tegen 2uur helemaal gaar en toen de Mac Donald's daarna nog arriveerde voor de echte 'die hards' was ik al volledig in dromenland.

Na alweer een korte nacht was het zalig ontwaken op die 22e verdieping. De zon kwam net op en scheen over het nog ontwakende Shanghai. Ik had een prachtig uitzicht over het centrum, met haar indrukwekkende gebouwen en ik besloot om al vroeg de deur uit te gaan. Zo kon ik misschien nog heel kort langs de winkels voordat ik terugging naar Suzhou. Ik moest echter vroeg een treinkaartje halen, omdat je anders rustig 3 uur op het station kunt wachten. En ik had wel wat beters te doen.

Het openbaar vervoer is hier goed geregeld, maar aangezien mijn Chinees zich nog maar uitgebreid heeft tot 10 woorden, blijft het af en toe toch nog verrassend. Zo zat ik in de metro op weg naar het station. Ik had al een paar haltes gestaan en dacht toen ik een paar mensen zag gaan staan, dat het nu mijn beurt was om te zitten. Verkeerd gedacht...bij de volgende halte stapten plots alle Chinezen uit, dat vond ik wel heel verdacht en toen ook nog alle lichten in de metro uitgingen ben ik maar heel snel uitgestapt. Daar stond mijn reddende Chinees die ook nog Engels sprak. Hij legde mij uit dat, hoewel dit nergens aangegeven stond, dit de laatste halte was voor deze metro en er zo een nieuwe aankwam. We raakten aan de praat en hij bleek zowaar een hoge baas bij Zara te zijn...toeval bestaat niet toch :-) Die heb ik dus ook maar snel om zijn telefoonnummer gevraagd! Toevallig moest hij ook naar Hong Qiao Station en zo behulpzaam als Chinezen zijn heeft hij me helemaal naar het ticketoffice gebracht en geregeld dat ik binnen een half uur op de trein zat.

Met de hogesnelheidstrein, die hier in no time aan de 225km/uur zit, ben je in 30 min. in Suzhou. De treinen reden tot vorig jaar nog 250km/uur, maar dit is teruggebracht sinds het treinongeluk van vorig jaar. Omdat mijn collega's de week erna naar de opening zouden komen en bleven eten, had ik Nicolas om een paar leuke adresjes gevraagd. Keuze nummer 1 was direct goed. Een restaurant met de naam 'Tomato kitchen cafe' doet nu niet direct vermoeden dat je een restaurant binnenstapt met een warm interieur en dat het een terras bezit aan het water, dat uitzicht geeft over het gehele Jin Ji lake met de skyline van Suzhou op de achtergrond. En toen de zon onderging terwijl Nina Simone mijn favoriete 'in the morning' zong, maakte het niet meer uit dat mijn ovengerecht met rijst, curry en zeevruchten totaal niet te eten was.

De week die volgde stond in het teken van het openingsfeest van vrijdag. En werd dinsdag even onderbroken door een vervelend voorval bij mijn bovenbuurman. Van dinsdag op woensdagnacht hoorde ik een hoop lawaai, erschreeuwden mensen in het Chinees en er werd hard met deuren gesmeten. Ik dacht nog...ga slapen mensen, zelfs ik lig al in bed. Na een half uur werd het eindelijk rustig. Ik dacht dat het Chinezen waren boven het appartement van mijn bovenbuurman. Maar mijn bovenbuurman belde mij de volgende dag op met de vraag of ik de nacht iets gehoord had. "Wie niet?!" was mijn antwoord. Hij vertelde doodleuk dat er 2 Chinezen aan zijn deur stonden en verschillende keren hadden aangebeld. Omdat het middenin de nacht was, vertikte hij het om open te doen. Maar toen de Chinezen aan zijn slot begonnen te morrelen, bedacht hij dat hij 2 dingen kon doen. Óf hij bleef wachten tot ze uiteindelijk binnen stonden, óf hij zou ze bang maken, in de hoop dat ze zouden vertrekken. Hij koos voor het laatste. Gewapend met een mes, sloeg hij de deur open, daarbij één van de inbrekers hard rakend. En begon vervolgens hard te roepen en te dreigen met het mes. Na nog een aanvallende poging zijn de Chinezen hem gesmeerd. Wat een held! De volgende dag was voor hem dus gevuld met aangiftes. Dat dit gebeurd is, is een behoorlijke belediging voor de beveiliging en in plaats van alle dagen met z'n drieën in hokje te hangen en als enige taak de slagboom open en dichtdoen, komen ze nu zelfs al uit hun hokje en kijken ze vluchtig in een paar auto's die het park binnen willen. En gingen we weer over tot de orde van de dag..

Met de kinderen werd nog eenmaal het drakendansje ingestudeerd en de laatste vlaggetjes getekend. Berbeli (ouder en marketing) had een ontzettend mooi programma in elkaar gestoken. Er moesten verschillende dingen gemaakt en ontworpen worden. Daarnaast moesten de kinderen gewoon Nederlandse les volgen en had ik 's avonds nog intakegesprekken met ouders. Vrijdagochtend zouden we al vroeg op school zijn om alles te versieren en aan te kleden. Maar omdat in China nooit iets loopt zoals gepland, kwam er dan ook op donderdag een noodoproep van de vicevoorzitter in Shanghai dat ik die avond naar Shanghai moest om me de volgende ochtend op vrijdag te melden bij het politiebureau. Het was vrijdag immers 7 september. So what, zulllen jullie nu denken. Aangezien ik op 9 augustus het land binnen ben gekomen, moest ik mij voor 9 september melden, nu mijn officiële werkvergunning in orde is (de vorige was maar een tijdelijke). Deed ik dat niet, dan kon ik een vlucht Shanghai - Amsterdam boeken.

Heerlijke timing dus! Dat werd een race tegen de klok. Tot 18u15 lesgegeven. Vervolgens oudergesprekken tot 20u30. Een taxi die een half uur op zich liet wachten. Spullen in mijn tas gesmeten, nog snel een Noodlessoep naarbinnen geschrokt (doen die Chinezen hier allemaal) en opnieuw een taxi naar het dichtsbijzijnde treinstation. Inmiddels 21u30. Ik betaal de taxichauffeur, stap uit op een bijna verlaten station, loop naar de ticketverkoop en wat zie ik...gesloten! Gelukkig kwam daar net een taxi aangereden met een stel Italianen, ik zweeg wijselijk toen ze uitstapten, ben vlug ingestapt en wees mijn nieuwe taxichauffeur waar ik moest zijn, Suzhou main station. Dit was gelukkig minder verlaten. Maar de ticketverkoop was binnen, dus ik had geen idee of ze nog open waren. Inmiddels 22u00, naar de ticketverkoop...en...ook gesloten! Het laatste plan dat ik had was om een Chinees zo ver te krijgen dat ze een electronisch ticket voor mij zouden kopen. Dit kan namelijk alleen maar met een Chinees ID (Fons, ik moet je misschien teleurstellen, maar ik heb nog steeds geen spleetogen!) Maar zie dat maar eens uit te leggen aan Chinezen die alleen maar 'goodmolning, how ale you' kunnen zeggen, ook al is het avond. Na verschillende pogingen had ik mijn collegaatje Laura, waar ik die avond zou blijven slapen, al aan de lijn en zei dat ik zou proberen morgenochtend de eerste trein te nemen, omdat ik het vandaag echt niet ging redden. Totdat daar plotseling een Chinees voorbij reed op zijn scootertje en in het Engels vroeg waar ik heen ging. Wat ik normaal gesproken genegeerd zou hebben, greep ik nu met beide handen aan en vroeg hem of hij wist waar ik nog treinkaartjes naar Shanghai kon krijgen. Hij zette zijn scooter aan de kant en wees me de weg naar een donkere verlaten plek. Waar ik eerst nog mijn met vuisten klaar stond, gereed om aan te vallen, was daar aan de overkant van dat verlaten plein een klein verlicht loket... "Ticket Shanghai Hong Qiao station please"... en zo zat ik om 22u30 in de trein en kon ik mijn collega berichten dat ik toch de bank wilde reserveren.

In Shanghai moest ik lijn 10 hebben, er was echter een rood lint gespannen en er schalde een Chinese stem uit een luidspreker. Toch probeerden er een drietal mensen (Indo's) nog naar beneden te gaan. En dat terwijl ik alle Chinezen naar lijn 2 zag rennen, maar dat is niks ongebruikelijks. Lijn 10 was dus al gesloten. Ik raakte aan de praat met de indo's. We besloten allemaal lijn 2 te nemen. Maar de Chinezen hadden niet voor niks zo'n haast, dit was de laatste metro van die avond! Om 23u30 stond ik dan eindelijk voor het appartement van mijn collega, alweer een telefoonnummer rijker.

De volgende ochtend moesten we om half 9 op het politiebureau zijn. We hoefden alleen maar ons gezicht te laten zien. Waardoor ik de behoefte kreeg om te zeggen: "heb ik daar nu al die moeite voor gedaan?". Maar goed, de Chinese manier.

D-day die dag. Er waren nogal wat mensen uitgenodigd. De consul Huub Buise, de general manager van het Kempinsky hotel, Henk Meyknecht, de Shanghai Daily, Bencham (kamer van koophandel van de Benelux in China), directeur Dulwich en afdelingshoofden, alle ouders van De Oranje Draak en hun kinderen en natuurlijk mijn collega's uit Shanghai. Er werd dus behoorlijk wat genetwerkt die avond (en telefoonnummers gescoord). Berbeli had voor een fantastische aankleding gezorgd. Chinezen zijn nu eenmaal master in decoraties en kunnen alles maken. Er stonden dan ook 2 supergave oranje draken, geheel van ballonnen gemaakt. De ouders hadden voor heerlijke Hollandse/Vlaamse hapjes gezorgd en ik heb me tegoed gedaan aan die Brusselse wafels met kaneel.

Het optreden met de kinderen ging gelukkig goed. Niet alle kinderen wilden het podium op, vooral de allerjongsten van 3 en 4 jaar. En de alleroudsten van 12 jaar waren plotseling spoorloos verdwenen. Gelukkig bleven er nog een meer dan genoeg 'draakjes' over voor mijn drakendans, mijn Mattheuscollega's wel bekend, die kwam nu uitstekend van pas. Er zijn er al die geopperd hebben, net als ik, om dit het schoollied te maken, dat bij ieder evenement terugkomt.

Na de opening, wat dus een groot succes was, gingen we met de collega's eten bij 'Tomato kitchen cafe'. Als het donker is, wordt Suzhou omgetoverd tot een ware lichtstad, Parijs is er werkelijk niks bij. Li gong di is de straat met allerlei restaurantjes aan het water. Je passeert verschillende verlichte bruggetjes en gebouwen en ieder restaurant heeft zo zijn eigen kleuren. Alles ademt een gezellige vakantiesfeer uit. De collega's waren werkelijk onder de indruk van de rust en gezelligheid die Suzhou te bieden had. Goede keuze dus. Het eten was deze keer beter, maar misschien ook omdat ik iedereen afgeraden had de zeevruchten met rijst te nemen.

Laura en Judith bleven slapen en we besloten om nog en afzakkertje te nemen in de Mexicaanse bar, waar we Nicolas ook weer troffen. Toch allemaal wel gesloopt van de lange dagen zijn we rond middernacht naar huis gegaan en hebben ons bed opgezocht. De volgende ochtend wilden de dames een beetje cultuur snuiven. Ik had nog geen tijd gehad om dit te doen, dus ben ik mee gegaan naar Humble Administrator's Garden. Een prachtige tuin, met pagodes, bruggen en beelden. Alleen een beetje jammer van al die Chinezen..

Gisteren ging al vroeg het kaarsje uit, knikkebollend achter mijn laptop heb ik nog net iets meegekregen van Donar die met zijn hamer voor een heus lichtspectakel zorgde boven de stad. De onweders zijn hier werkelijk indrukwekkend, hele flatgebouwen lijken gefotografeerd te worden. Nu is het wachten op de slotenmaker, die hier al rond het middaguur zou zijn (het is nu 15u30).

En dan ga ik me weer mentaal voorbereiden op een week met alleen lesgeven, voorlopig dan toch, want in China weet je het nooit. Het aantal kinderen in de klas is maximaal 6, maar met 6 verschillende combinatiegroepen en per groep zo'n 5 verschillende instructieniveaus, toch erg pittig te noemen wat voorbereiding betreft. En nog steeds staat onze bestelling met methodes in Shanghai, dus is het werken met kopieerboekjes en schriftjes en nog altijd zonder meubels en smartboards..uitdaging genoeg dus!

Laat me vooral iets weten hoe het met jullie gaat. Ik vind het fijn om bericht te krijgen en op de hoogte te blijven van wat er allemaal gebeurt, waar dan ook ter wereld; Galder, Dreef, Minderhout, Ulicoten, Zundert, Benalmádena, Meer, op het cruiseschip, Hoogstraten, Waarloos, Meerle, Antwerpen, Breda, Chaam, Strijbeek, Shanghai, Loenhout, Rijkevorsel, Vietnam, Singapore, Bolivia, ...

Heel veel liefs

X Marieke