Profile
Blog
Photos
Videos
Geachte lezers,
Hierbij weer een nieuw stukje journalistiek vanuit het toch aardig zonnige - als u bedenkt dat het hier najaar is - pareltje Zuid Afrika. Ook deze keer informatie kriskras door elkaar, maar laat dat de leespret niet drukken!
Na het vorige verhaal zijn we alweer twee weken verder. Dat betekend dat ik hier nu al een maand ben. Enerzijds vliegt de tijd, anderzijds heb ik het gevoel alsof ik hier al tijden ben. Het betekend in elk geval dat er dit weekend een einde komt aan mijn eerste project. Voor dat ik begin over mijn verdere planning, eerst wat er de afgelopen twee weken de revue in mijn leven is gepasseerd; stroom, mijn grote liefde Muvasa, een mijlpaal en een hoop krassen, een verrassing en de kabelbaan.
Laten we beginnen met mijn volgende verbazing hier in Zuid Afrika. We zitten namelijk regelmatig een paar uur zonder stroom. Niet omdat de stroom niet goed is aangelegd of omdat de rekening niet wordt betaald. Nee… De overheid kan blijkbaar een hoop geld besparen door om en om een stukje van Zuid Afrika zonder stroom te laten zitten. Dag, tijd en duur zijn variabel. Gewoon omdat het hier kan. Ik moet hier vooral heel erg om lachen, maar kan me voorstellen dat het enorm frustrerend is als je wel gewoon voor stroom betaald of als je een bedrijf hebt die afhankelijk is van stroom. Er zijn namelijk restaurants die zich blijkbaar geen generator kunnen veroorloven en alleen maar kunnen duimen dat er weer stroom uit de stopcontacten komt voordat alles is de vriezer is ontdooit en het eten in de koelkast bedorven is.
Dan iets anders.. Afgelopen twee weken heeft zich voor mij ook een nieuw project toegevoegd aan mijn lijstje; de Ostrich Manner. Een gaaf huis, omgebouwd tot hotel, in een prachtige omgeving, gerund door een Nederlandse manager. Doordat hier andere bomen groeien dan dat de dieren eten (er lopen hier paarden, giraffes, zebra's, impala's, struisvogels, hangbuikzwijntjes etc.) gaat hier op dit stuk land niet helemaal goed. Het evenwicht is zoek en de verkeerde bomen nemen de overhand. Wat wij hier dus doen is de 'verkeerde' bomen omhakken en -zagen, terwijl er af en toe van een grote afstand een wit/zwart gestreept paard toe kijkt. Echter ging dit de eerste keer dat ik hier was niet helemaal goed. Leonie, een Duitse medevrijwilliger, en ik probeerden met een grote zaag een iets te grote boom om te krijgen. Op een gegeven moment raakte de zaag vast en riepen we de manager (Nederlander zoals gezegd, 25 jaar) om ons te helpen. Hij probeerde de boom iets om te duwen, zodat er ruimte ontstond om de zaag eruit te halen. Helaas ging dit niet helemaal goed, en kwam de Sickle Bush - zoals deze boom met spikes van ongeveer 5 cm - steeds dichter bij. Ik probeerde weg te springen, maar dit mocht niet baten, dus ik kon enkel nog mijn gezicht bescherming bieden. Gevolg: mijn armen, benen en rug voor met lange spikes, de één zat wat dieper in mijn huid dan de ander en mijn medecollega's mochten naalden trekken. Tweede gevolg; een mijlpaal, mijn eerste hechting (ook al was het er maar één) en een zeer pijnlijke arm en schouder. Gelukkig is er ook wat littekentjes na, bijna niks meer van te zien en van te voelen. Heb ik weer. Werk ik constant tussen de (semi) wilde dieren, word ik aangevallen door een boom. Niet echt een heel spannend verhaal.
Ik zou bijna zeggen gelukkig, kwam er vervolgens wel een litteken met een spannend verhaal. Op mijn laatste dag tussen de apen donderdag, vond Bonnie - één van de apen, zwanger en dus vol stemmingswisselingen (net een echte vrouw) - het nodig om mij in mijn arm te bijten toen ik met het eten uit te keuken kwam. Het deed pijn maar leek wel mee te vallen, dus ging ik gewoon op voedingstour met de ranger. Uiteindelijk bleek dat ze me uiteraard precies in mijn hechting had gebeten. Geluk bij een ongeluk; de wond was al aardig dicht en de nieuwe verwonding was klein en de hechting was er nu uit, dus die hoefde ik er niet meer uit te laten halen..
Deze laatste dag bij de apen, betekende ook de laatste dag bij de olifanten, deze projecten zitten namelijk naast elkaar. En hier moest ik afscheid nemen van mijn grote liefde, olifant Muvasa. Wij kunnen weinig zelf met de olifanten doen, ze hebben speciale trainers aan wie ze zijn gewend. Olifanten zijn namelijk best kieskeurig en willen niet naar iedereen luisteren (zou ik ook niet doen). Maar op de één of andere manier had ik vanaf het begin een klik met Muvasa. Hij slooft zich ontzettend uit als ik er ben en loopt me constant achterna als ie me ziet. Met een lach en een traan ging ik weg, op de hoop dat ie snel vrij gelaten kan worden op een reservaat met veel ruimte voor 'm.
Op onze laatste dag op de Cheetah Sanctuary stond ons een verrassing te wachten. Leonie en ik werden namelijk uitgeroepen door beste vrijwilligers die zij ooit hebben gehad en kregen als cadeau een interactie met de cheetahs cadeau. Wat een machtig gevoel en wat een prachtige dieren.
Daarnaast ben ik ook nog uitgeroepen door afding-koninging. Wellicht niet voor iedereen een verrassing, maar wel grappig. We zijn namelijk naar een soort markt/bazaar hier vlakbij geweest met vooral een hoop troep die je niet moet kopen, maar helaas toch doet. Als ik het dan toch doe, dacht ik, doe het dan goed. Dus vol goede moed was ik aan het afdingen, tot soms grote frustratie van de verkopers aan toe. Als mijn huisgenoten dan vroegen wat ik voor X had betaald kregen ze bijna het schaamrood op de kaken, omdat zij er vaak veel meer voor hadden betaald. Daarom werd besloten nog eens naar de markt te gaan, met mij als afdingster. Voor mijn huisgenoten heel leuk, de verkopers kregen al een beroerte toen ze mij weer zagen *oeps*
Als afsluiting van dit project vandaag weer naar de Cable Way geweest. Het blijft toch vreemd in een gondel een berg op te gaan, zonder sneeuw op je heen en snowboard in de hand. Maar wederom een prachtige dag en nog mooier uitzicht! In de tijd dat ik hier was, kon mijn schone wasgoed mooi drogen, want morgen moet mijn tasje weer worden gepakt. Op naar het volgende avontuur. Wat houdt dat in? Eerst een weekje 'vrij reizen' in en rondom Johannesburg, inclusief het National Krugel Park. Dan 10 mei in het vliegtuig richting Plettenberg Bay, het begin van een nieuw project.
Daarover later meer. Voor nu is het wel welletjes J
Adios amigos
- comments
mama en papa Lieve Joyce, Was weer een geweldig verhaal met al jouw belevenissen. Dan te bedenken dat we hier gelijk in paniek raken wanneer de stroom uitvalt. Gaat het daar iets simpeler (ze moeten ook wel). Die beet van dat zwangere aapje was dus een geluk bij een ongeluk. Scheelt jou weer een bezoekje aan de arts/ziekenhuis. Ben jij vast niet rouwig om! Nu lekker een weekje genieten van jouw "vrije" tijd en al het moois. Heel veel plezier en dikke kus ♡♡
Toey Nou joyce, weer een mooi verhaal. Voor zover ik jou ken, geschreven op z'n joyce. En wat maak je veel mee zeg, ik geniet van je verhalen. Heel veel plezier. En ik kijk al uit naar je volgende verhaal.
Henk Ach misschien krijg je nu de gekke apenziekte wel, of die aap de gekke Van Bommelziekte ;-) weet zo niet welke erger is.... Wel op je spelling letten hoor! ("afding-koninging''), whahaha succes met de volgende missie! en een dikke kus!
Natascha Gaaf om te lezen, heel veel plezier nog!
Edith Hoi Joyce, het was weer een genot om te lezen wat je allemaal meemaakt! Verheug me nu al op het vervolg. Ga lekker verder genieten, dit pakken ze je niet meer af! Dikke knuffel !