Profile
Blog
Photos
Videos
Na regen komt zonneschijn en tussenin nog de regenboog met aan het eind de pot met goud. Dat is ongeveer de strekking van onderstaand verhaal.
Dit keer is mijn blog een tikkie depressief, maar ik kan jullie nu alvast verklappen; het loopt goed af en kan er af en toe ook hard om lachen.
Waar te beginnen.. Aangekomen op het vliegveld van Plettenberg werd ik opgewacht door Charlie, de taxichaffeur. Hier had ik al kunnen weten dat het anders ging dan verwacht. Hij was mijn naambordje vergeten omhoog te houden en heb eerst overal gezocht. Vervolgens stapte ik in een crappy auto met een chauffeur die graag een jointje rookt en waarvan ik me afvroeg of ie nu onder invloed was of niet. Eenmaal aangekomen in het huis, kwam ik in een soort jongerenopvang. De eigenaresse van het huis woont hier maar af en toe en heb ik de eerste dagen niet gezien. Haar zoons nodigen iedereen uit om te pitten en de vier honden en katten waren overal, behalve op plekken waar huisdieren horen te zijn (op de grond of buiten). O, en in mijn kamer was meer kapot dan heel. Ik dacht, ach even wennen, een nieuw project is altijd anders. Maar nee.. Kort samengevat: ik werkte op een ander project dan ik had geboekt, daar was niks te doen en zat ik met name op de houten bank bij de gate uit mijn neus te eten (die nu overigens wel helemaal schoon is) en mij te vervelen. Nu ben ik wel iemand die mijn mond open trekt en er graag het beste van wil maken, dus vol goede moed ging ik naar één van de managers. Om te vragen of ik mij wellicht nuttig kan maken, want daarvoor ben ik ten slotte daar. Ik kreeg te horen dat het laagseizoen is en dat het hier zo werkt dat ik zelf met taken voor mezelf moet komen. Gelukkig had ik ondertussen wat ervaring op dieren projecten, dus wist ik wel een beetje wat ik kon doen, maar voor nieuwkomers is dit helemaal vervelend. Voor mij overigens ook. Dus ik kwam met een aantal, wat ik vond, leuke initiatieven. Hier werd enthousiast op gereageerd. En vervolgens niks mee gedaan. Helaas pindakaas. Na mijn derde dag nutteloos te zijn was ik er eigenlijk al klaar mee en wist ik; hier ga ik het geen maand volhouden. Ik wilde eigenlijk tot het einde van de week wachten met klagen bij Kilroy, totdat de manager personeelszaken ons vrijwilligers ging vertellen dat het onze eigen schuld is dat we niks te doen hebben. Dan hadden we maar niet in deze tijd van het jaar moeten komen. Dat hadden we moeten weten. Zoals jullie wellicht weten laat ik mij, zoals het een echte van Bommel betaamd, natuurlijk niet zo aanspreken. Maar ik probeerde wijs te zijn en heb toch direct Kilroy ingeschakeld. (Zo kort samengevat is het inmiddels niet meer merk ik, haha) Kilroy heeft direct actie ondernomen en ik hoorde gisteren dat ik zaterdag kan vertrekken en ook netjes mijn geld voor mijn vrijwilligerswerk terug krijg voor de tijd dat ik hier niet ga zijn. Top geregeld.
Ondertussen probeerde ik (en overigens ook twee Belgische collega's die hebben geklaagd, maar niet zo'n sympathieke reisorganisatie hebben als ik) er overigens wel het beste van te maken. Want de jongelui in het huis zijn onwijs gezellig, de gidsen op het project heel aardig en grappig. Dus tijdens het zitten op het bankje een hoop afgelachen.
Terwijl ik en de Belgen aan het wachten waren op een oplossing van onze reisorganisaties wilden we dit weekend met zeehonden gaan zwemmen. Uiteraard zat het ons weer erg mee en werd deze tour afgeblazen vanwege drie witte haaien om de zeehondenkolonie. En nu? We wilden niet het hele weekend in het dierenpension zitten. Dus besloten we spontaan een autootje te huren en een klein roadtripje te maken. Hebben onwijs gave dingen gezien, lekker gegeten, heerlijke massages, geziplined en meer. Even bijtanken.
Ondertussen heb ik dus te horen gekregen dat Kilroy voor mij alles heeft geregeld, tussen de Nederlandse feestdagen door. Mijn Belgische collega's helaas nog niet. Maar het nieuwe plan wordt dat ik, in elk geval met één van de Belgen, maar waarschijnlijk beide, weer een autootje ga huren (dit keer een iets grotere speelgoedauto dan de Peugeot 107) en de weg naar Kaapstad ga verkennen. Kaapstad zelf zal ik nog een soort van ontwijken, omdat ik natuurlijk ook nog iets moet overhouden voor met mijn zus. Maar ik heb nu drie weken, dus wellicht wat buurlanden verkennen als Botswana en of Namibië, maar eerst eens kijken wat ik hierover kan vinden.
Ik ben nu in elk geval een ervaring rijker en ben blij dat er een oplossing gekomen is, zodat ik vanaf zaterdag weer even kan doen waar ik goed in ben; ongepland reizen J
Mijn motto van deze reis is nu: Als plan A niet werkt, zijn er nog 25 andere letters in het alfabet over (of zoals mijn broer zegt; 22, want K, L en M zijn gevlogen)
- comments
margo Jemig wat een oetlullen. Maar fijn dat het nu anders geregeld is, en geniet je vast ook van de komende 3 weken Over 3 weken zit ik in het vliegtuig, ik telde de dagen af. En bedankt voor je kaartje, tot gauw xxx
Henk sr Echt weer iets voor Joyce. Zeer goed voor je ervaring, je wordt vanzelf zo een wereldreizigers die zich door niets laat verrassen en altijd wel weer een uitweg vindt. Geniet maar met je Belgen van jullie rondrit. Wij moeten het maar toen met Amsterdam. Veel plezier Pa en Ma.
Natascha Wat een geweldig verhaal om te lezen :-) wel balen, maar veel plezier op je ongeplande reis!
Edith Hoi, zo ken ik je weer! Ga maar lekker genieten van je extra vrije tijd. Lees wel weer wat je allemaal beleefd hebt. Knuffel Edith