Hallo liewe almal (Afrikaans voor, je raadt het wellicht al; hallo lieve allemaal)

Dit keer een minder chronologisch verhaal over wat ik van dag tot dag mee maak, maar een aantal gedachten en gebeurtenissen over wat hier allemaal gebeurd.

Aller eerst is het misschien wel leuk om te vertellen dat het allemaal goed met me gaat. Ik heb het onwijs naar mijn zin, de mensen zijn lief en gezellig, de omgeving is prachtig en het weer valt gelukkig alles behalve mee (als je na gaat dat ik het regenseizoen achter na ga).

De weg hierheen was trouwens onwijs prettig. Nadat ik door mijn lieve familie naar Schiphol was gebracht en het ingecheckt nam ik mijn intrede in het vliegtuig, eerst op weg naar Istanbul. Ik mocht plaats nemen op de stoel bij de nooduitgang. Jee, het kleinste meisje had de meeste plek. En mijn weg van Istanbul naar Johannesburg was nog relaxter, een hele middenrij (lees: 4 stoelen!) voor mij alleen. Dus na het opstijgen de armleuningen omhoog en slapen maar, tot ik werd wakker gemaakt voor het ontbijt toen we er al bijna waren. Aangekomen bij de bagageband, was de band leeg en had ik mijn backpack nog niet. Ik dacht: nee hè, niet weer (aangezien ik op weg naar Thailand, en de terugweg overigens ook, het eerst zonder mijn bagage moest doen omdat ik was achter gebleven). Gelukkig bleek dat het gewoon te lang bij de custom balie had geduurd, dat ze de bagage alvast van de band hadden gehaald en iets verderop hadden neergelegd. Pfieuw. Nu kon de zoektocht beginnen naar een persoon met mijn naam op het naambordje. Gelukkig vond ik Pieter al snel, de Afrikaan die dit project leidt en konden we op weg naar mijn nieuwe huis voor de komende weken.

Kort gezegd ben ik aan het werk op 4 verschillende projecten en doe ik daarnaast nog wat marketing zaken. De projecten bestaan uit de Monkey Sanctuary, Elephant Sanctuary, Cheetah Sanctuary en een kinderproject.

Hoe leuk marketing ook is, het maakt niet zoveel indruk op me dan alle andere zaken die ik hier zie en opmerk.

Het is prachtige om elke dag tussen de dieren te zijn. De aapjes die op je springen en met je willen knuffelen, de cheeta's die je als lieve katjes aankijken als je langs komt met eten, de olifanten die zich lekker douchen als het wat warmer is… Maar het is ook verdrietig om te weten en soms ook te merken dat deze dieren hier niet voor niets zijn. Ze waren huisdieren, rijp voor de slacht omdat ze hun werk niet meer goed genoeg konden doen, circusartiesten, dieren die afgebeuld werden omdat ze spullen van mensen kapot maakten, omdat de mensen op hun plek huizen hadden gebouwd, dieren die uit laboratoria komen etc. Maar het is ook fijn om te zien dat de mensen op de sanctuaries er alles aan doen om het beter te maken voor deze lieve dieren en ze hopelijk weer vrijer in de natuur terug te kunnen laten keren.

En dan de kinderen. Ik kwam in een 'wijk' waar alle huizen, als je het huizen kunt noemen, gemaakt zijn van golfplaten en stukken doen. Als je dan ziet hoe blij de mensen zijn als wij aankomen en ze helpen met het maken van een moestuin, zodat ze eten kunnen verbouwen of met papier en kleurpotloden. De kinderen rennen op je af, knuffelen je, de volwassenen schudden je handen en zijn zo dankbaar. Het is heel dankbaar om hier te zijn. En ik ben blij dat ik hier echt wat goeds kan doen. Maar soms breekt ook mijn hart. Laatst was er bijvoorbeeld een jongen, Nelson. Nelson is 15 jaar en komt oorspronkelijk uit Mozambique, hij is hier met familie naar toe gevlucht 3 jaar geleden. Ik zag hem wat verderop, weg van de spelende kinderen, zitten met pen en papier en ging bij hem zitten. Hij was zijn Engels aan het oefenen door zinnen op te schrijven. Samen met hem schreef ik om de beurt zinnen op, om op deze manier een gesprek te hebben. Hij en zijn familie hebben alles achter moeten laten, ik heb maar niet om te reden gevraagd, om hier in Zuid Afrika een nieuw bestaan op te bouwen. Vol trots vertelde hij dat hij met gekregen schooluniform naar de basisschool kan en onder andere Engels leert. Hij is blij dat hij hier is, maar helaas heeft niet zijn hele familie deze reis overleefd. Zo knap dat een jonge jongen, met nauwelijks kleding en andere spullen, die al veel te veel heeft meegemaakt in zijn jonge leven, toch de kracht vindt om zijn best te doen op school, een nieuwe taal te leren en te zorgen voor zijn familie.

Maar naast deze ontroerende en mooie momenten, is er ook nog de mooie natuur. Met name de plek waar ik gehuisvest ben. Vlakbij een groot meer en tussen de bergen. Na een aantal wandelingen hier ben ik zelfs de bergen zonder sneeuw erop gaan waarderen.

En dan is er nog het ontspannen en relaxte gevoel wat je hier hebt en ook wel moet hebben. Wij hebben de klok, Antilianen de tijd. En in Zuid Amerika moet je niet gek opkijken als de bus, waarin je een plek hebt gereserveerd een paar uur later of helemaal niet komt. Op Fiji hebben ze Fiji tijd. Ik weet niet wat ze hier hebben, maar in elk geval geen stress lijkt het zo. Als je vraagt hoe laat de schooltour begint die je moet begeleiden en hoeveel kinderen er dan komen, kijken ze je vragend aan en zie je een uur later dat de schoolbus inclusief kinderen er blijkbaar ineens is. Niemand kijkt daar van op. Als je een tijdstip bespreekt om opgehaald te worden van het project, is het normaal dat ze minimaal een kwartier later er pas zijn. Soms wat vervelend, maar wel heel relaxt. Hier komt zoals het komt en het gaat zoals het gaat.

Niet alleen in een stressvrij leven zijn ze hier goed, ook in het banen verschaffen, wat leidt tot services waar ik U tegen zeg. Zo wordt in de supermarkt alles voor je ingepakt in tassen, zijn er op alle parkeerplaatsen mannen die je begeleiden bij het in en uitparkeren, wordt er bij de tankstations voor je getankt en door een ander je ruit schoon gemaakt. Soms een beetje onwennig, maar een goede service en goed voor de werkgelegenheid. Is eens wat anders dan alle banen die worden geschrapt in ons kikkerlandje.

Ik kijk in elk geval mijn ogen uit en geniet van heel veel mooie en minder mooie momenten. Waarop ik ineens weer met beide (korte) benen op de grond sta!

Dit was het voor nu, Hakuna Matata!

PS: sorry, ik ben niet zo goed in kleine verhaaltjes ;)