Profile
Blog
Photos
Videos
Java, ja. Mijn eerste indruk was een beetje van hmz en mijn tweede eigenlijk ook. Een met flats gebombadeerd vlak droog landschap en onvriendelijke mensen. Dit kwam deels door het akelige hotel waarin ik verbleef, de omgeving daaromheen en de ontiegelijk irritante mensen. Ik weet niet onder welke steen men hier zijn leven doorbrengt maar een blank mens, hoooooeeeee DAT is bijzonder. De eerste dag in het immigratie kantoor, waar 100 mensen op stoeltjes zitten, waar ik recht voor moest staan, voelde ik mij een combinatie tussen een kermisattractie en iets onzettend angstaanjagends. Uit de blikken op te maken. De mensen konden geen engels ( want hack, wanneer komt er nou een buitenlander naar het IMMIGRATIE kantoor?!) en stuurden mij alle kanten op, luisterden niet en lieten me uren doelloos wachten. Ik had opeens een sponsor nodig, een local uit bogor, vonden zij. Op dit moment brak de pure paniek en wanhoop aan want wie de FAK? Misschien was het boeddha, of kindeke jezus, maar ik had een nummer van een meisje van dhamma van de driver gehad. 1 moment gesproken, ja , dat is awkward om zoiets van te vragen. Maar , ondanks mijn 1e en 2e indruk, indonenische mensen blijken ontzettend aardig en behulpzaam. Dat komt denk ik nadat ze de angst voor mijn haar hebben overwonnen. Dinar, mijn nieuwe vriendin, kwam en hielp. Sindsdien hebben we constant tijd doorgebracht. Ze stelde me voor aan al haar vrienden, hielp me met alles, trakteerde me op vanalles (probéér maar eens te betalen. Het geld wordt bruusk weggeslagen en als ik het stiekem in haar tas probeer te doen begint ze wild met haar armen wapperen), en redde me uit mijn akelige hotel naar een luxe hotel van het winkelcentrum waar ze werkt. 1 dag namen zij en haar vrienden mij mee naar jakarta. Crisis wat een leipe stad, ik had een soort dooie vlakte met rieten huisjes en geiten verwacht, maar het is dus een hele moderne uitgestrekte volgebouwde stad vol shoppingmalls, hotels en kantoorgebouwen. En ja, gotta do what we gotta do, winkelen dus. Viel nog mee, ik was goed bezig qua sloeber spelen (in ontkenning van het feit dat ik dat daadwerkelijk ben) maar toen kwamen we in shoppingmall twee en daar was een topshop. EEN TOPSHOP, IN JAKARTA. dat is blijkbaar normaal, oke. En op zulke momenten krijg je het syndroom van de zwakke vrouw m.b.t. winkels: "een Investment BH" en "een vriendschaps trui". opeens heel logisch. De vriendschaps trui (wie de fak heeft er nou een vriendschapstrui) was wel een hele mooie, van topshop dus. Toen namen ze me mee uiteten naar een luxe sushi restaurant, en savonds hadden ze een massage geregeld. Zo aardig dat je denkt, wat klopt hier niet? Willen ze volgend jaar hun oma illegaal naar nederland immigreren en moet ze dan bij mij op zolder? Doen ze eigenlijk aan vrouwenhandel, gespecialiseerd in ontwetende europeanen?
Ik weet het niet, maar jolly ik vond het allemaal prima.
In het sushi restaurant (waar januar een sushi draak had besteld waarvan ik, als gast, het hoofd moest opeten. Wat dus een kreeft was met rijst en horentjes van wortel) waren we kinderachtig genoeg om aan de wasabi te gaan, nauurlijk opzettelijk te veel. MANNN wat akelig. Vooral als je dacht dat alles weg was er opeens tóch een groot stuk op je sushi zit.
In het winkelcentrum van dinar was ik inmiddels een beroemdheid, ze had iedereen wijsgemaakt dat ik een zangeres was en mensen wouden met me op de foto en riepen mijn naam. Dat is allemaal leuk en aardig, maar soms, eigenlijk bijna altijd, word ik kriebelig van hysterische mensen die om me heen springen dus verschool ik mij in mijn hotelkamer (oh beyonce dear, i know how you feel).
Eergister vliegtuigje naar jogkakarta genomen -tijdens de vlucht leed ik plots aan vliegangst. dat is niet relaxed.
Nu zit ik daar dus, in hotel waar ik om kan huilen. als in verdrietig. Van 60 euro hotel naar 6 euro hotel is niet niks. Koude douche, geen airco, geen wcpapier. Maarja he meer dan slapen doe ik er toch niet dus moet kunnen.
Verhaal volgt snel
Liefs
Ik heb bedenk ik me nou nooit het verhaal verteld van de civetkat. Het was nog op bali, tijdens een jungletocht. We gingen koffie drinken bij zo'n klein tentje. En daar stond dus een kooi met een wilde civetkat. Dit zijn die beesten die koffiebonen eten en uitpoepen en daar wordt de duurste koffie ter wereld van gemaakt, kopi luwak. Dit is dus ook het beest waar ik mijn eerste Bijt Van Een Wild Beest aan heb opgelopen. Want naief als ik ben denk ik awww wat een liefie met zn lieve neusie en HAP in mijn vinger. Ik schrok me oprecht diep en diep de crisistering. Ik keek om, wanhoop in mijn blik, recht in de ogen van mijn moeder. Die spraken boekdelen "ONEE JE BENT GEBETEN. NU BEN JE BINNEN 24 UUR DOOD. DAAR GAAT ONZE VAKANTIE". onze vriend tourguide sprintte voor antibacterieel middel en kneep mn vinger tot moes om al het vuil eruit te krijgen. Ik vond het idee van doodgaan nog steeds niet zo chill. Maar toen ik vroeg naar rabius verzekerde zij ons dat dat er niet zou zijn. Dus, heb ik nu een fobie en diepgewortelde haat voor civetkatten (en weiger ooit nog kopi luwak te drinken) , en ben ik bovendien gefrustreerd dat het geen litteken heeft achter gelaten, dan was t tenminste nog ergens goed voor geweest. Er zaten twee gaatjes maar die zijn weg.
Nu heb ik nog steeds geen spannende littekens. Behalve die op mn knie van toen ik een mislukte slide maakte tijdens voetbal op t strand van fiji.
- comments