Profile
Blog
Photos
Videos
De eerste keer dat je de bel hoort, de mooie gouden bel die zachtjes en vriendelijk klinkt, denk je agos, wat een lieve bel. Maar als je diezelfde bel hoort, om 4 uur sochtends, als je nog midden in je droom over extravagante halloweenfeestjes bent verzonken, denk je: STEEERFFFF!!!!!!! Er zijn weinig geluiden , naast de oude schoolbel en mijn oude ringtone, waar ik zo'n diepgewortelde fobie voor heb ontwikkeld.
1 ochtend dacht ik FAK IT ik blijf liggen. Maar 5 minuten later stond de chinees met het stompje (want die werkt daar. Inderdaad, fakking eng) in de deur opening "YOU COME MEDITATE, PLEASE" een vraag, alleen dan een bevel. Of andersom.
Dus strompel je erheen en zak neer op het blauwe meditatiekussentje. Een kussentje wat ondanks alle eigenschappen van een kussentje na een uur voelt als een blok hout , net als mijn kont. De krekels zijn lawaai aan het maken buiten. Ze maken de dag wakker. Ondanks de nogal dramatische omstandigheden is kwart voor 5 sochtends mijn favoriete moment van de dag. Het begint met 1 stem, ergens ver achter de heuvels. Een zachte zingende stem vanuit een moskee. Dan komt de volgende, de volgende, steeds meer stemmen komen op uit de stilte, en vormen samen een golf van zingende stemmen, en komen over de heuvels de meditatiezaal in gestroomd. Hoewel ik een hekel heb aan dit woord, is het oprecht "betoverend". Ondanks het feit dat al die gozers zingen als geiten, en altijd nèt naast de toon zitten. Ik zit, stil, en luister. En inmiddels ken ik waarschijnlijk de koraan uit mijn hoofd, in het indonesisch. Na anderhalfuur ochtend meditatie begint onze guru te zingen, en dat is andere koek. De eerste keerdat ik dat hoorde, zat ik met in elkaar geknepen gezicht, met mn kin op mn borst me op mn adem te focussen, om niet in lachen uit te barsten, of in me broek te pissen. Dat geluid, wat die vent produceerde, was gewoon niet de bedoeling. Het klonk als 1) een kapotte vrachtauto 2) een oude deur die langszaam opengaat 3) een ondraaglijk lange, ratelende scheet. Daarnaast eindigde hij letterlijk elk woord en elke zin in een langgerekte zware kreun.
Voor wie zich de schooltijden nog herrinnert dat je in de klas zit en ergens om moet lachen, mar dat niet mag, waardoor het dubbel zo grappig is, weet hoe akelig en paniekerig deze momenten zijn. Na 5 min komt er zo'n flash moment dat je et weer weet en er zo'n roggellach uitbarst. En dat dan verbergen in een kuch.
Op dit moment wist ik nog niet dat is dit gezang tien dagen, zes keer per dag zou horen. Dan is het al snel niet grappig meer. 1 van mijn focus punten was mn irritaties controleren, en dat was dus de ultieme test.
De eerste dagen doe je sowieso niet veel meer dan proberen je hoofd stil te krijgen (alleen op momenten als deze denk ik opeens aan wat ookalweer de hoofdstad van letland is en heb ik nummers in mijn hoofd als het lied van koning Louis van Jungle book) en een houding vinden waarin het, voor de verandering, niet voelt alsof je knieschijven in 100stukjes spatten en in je vlees steken. Maar dat gebeurt dus, op dan duur, in elke houding. Je had me moeten zien brainstormen, alle creatieve kussenarchitectuur uit de kastgetrokken, 3 kussens onder mn kont, 4 onder 1 knie, 0 onder de ander, geknield, met mn knieen opgetrokken, op een kruk. En dan denk je he, op een bepaald moment JA, DIT IS M, DE PERFECTE HOUDING. en dan slaapt je voet 20 minuten later. FAAAAAAA!!! ik gaf het op en eindigde in de kleermakerzit met 3 kussens onder elke knie (ik had de op 1à meeste kussens van iedereen. Het meisje voor mij had praktisch een lounge stoel gebouwd van 8 kussens).
Nou, die techniek dus. Allereerst moet je, zoals bij bijna elke meditatie, je concentreren op je ademhaling. De adem voelen in en rond je neus. Dat gebied wordt dan steeds kleiner gemaakt, om je geest "scherp te maken". Alle sensaties voelen als warmte, prikkels, jeuk, tinteling. En de volgende stap wanneer de Vipassana Echt Gaat Beginnen (ik was helemaal zenuwachtig) moet je dus precies hetzelfde doen, alleen dan je hele lichaam, deel voor deel. En dat is het.
Ja, dat dacht ik ook, en de rest van de mensheid die vipassana ooit beoefende. Dit is dan De Magische Techniek die leidt Op Het Pad Naar Verlichting. Je lichaam voelen, met oplettendheid, en gelijkmoedigheid. Je vooral niet irriteren of gevoelens gaan verlangen. Want, omdat geest en lichaam zo verbonden zijn, zal je geest dit idee overnemen. En op die manier zullen je vastgeroeste gewoontes naar boven komen. Dit is het deel waarmee ze mij, dmv het gebruik van termen als "geestelijke operatie" en "wond openen & pus eruit laten lopen" en "extreem pijnlijk", nogal op de kast gejaagd. Jezelf van het diepste uit openraggen en alles naar boven halen, dat is slighty angstaanjagend. Want wie weet kende je jezelf eigenlijk helemaal niet, en was je op je 8e een heroine verslaafde die groepsverkrachtingen onderging en tientallen mensen heeft gemarteld, en kwamen die weggestopte herinneringen opeens naar boven. En kan je verdomme weer t gesticht in.
Ik kan , met enige teleurstelling, zeggen dat dit niet het geval was. Ondanks dat was het een extreem intense ervaring. Ik weet niet hoe het werkt, maar er komen absoluut dingen naar boven. Momenten zat ik plots te huilen met t gevoel van doodsangst, andere momenten te koken van woede en wraaklust en agressie. Herinneringen die plots voor je afspelen als video's, veel helderder dan je ze wil hebben. Ongeveer elk uur is je state of mind het tegenovergestelde van t vorige. Ik weet nog momenten dat ik de hal uit kwam zweven, energiegolven over mijn hele lichaam, ervan overtuigd dat ik Nu Boeddba Was en mijn verlichting over de wereld moest verspreiden. Andere momenten voelde mijn lichaam 1000 kilo en sleepte ik mijn naar mn kamer, mn gedachten als 1 hoop stront.
Naast deze heftige ervaringen ben ik een expert geworden in dingen tijdens de rustperiodes. Zoals in het gedrag van mieren (want JA, zulke dingen zijn opeens HEEL interessant als je NIKS kan doen) en het patroon van mijn vingertoppen. Niet te vergeten dat mijn lichamelijke verzorging een hoogtepunt heeft gekend. Mijn nagels waren ZO MOOI en mijn gebit was ZO SCHOON (20 minuten lang poetsen ís best wel leuk). Dat is ook een deel van de test, 2 uur lang tijdens de pauze op je 2bij2 m kamertje zitten, zonder boek, mobiel, computer, schrift. 1 keer maakte ik een kunstwerk op de muur, van kledingstukken en plakband. Het was eigenlijk best vet. Maar toen ik 10 min later terug kwam was t eraf geflikkerd.
Het niet praten was trouwens super chill. Voor de mensen die het niet weten, ik ben een autist-in-ontkenning. Ik hb het niet zo op contact maken, praten, en vrienden zoeken. En jaaaa het hoefde eindelijk NIET. eindelijk mocht ik als ik iemand tegemoet liep naar de grond blijven staren, mocht ik langs mensen oplopen zonder te groeten, me nergens druk om maken. Geen lulkoek gesprekken voeren, oppervlakkige vrienden maken, sociale druk voelen. De dag dt ik weer moest praten dacht ik LORD, NEE IK WORD WEL NON. in de eetzaal zaten al groepjes te lachen. Er was gelukkig nog een autist, waar ik samen mee autistisch kon zijn.
De dagen na de cursus (de afgelopen 4 dagen) heb ik me eerlijk afschuwelijk gevoeld. Alsof iemand met een hakbijl, een mixer en een rasper mn geest naar de tering heeft geholpen, en ik als een puinhoopje overbleef. Leeg, moe en verward.
Het komt koud op je dak vallen dat dit geen meditatie is waar je zen en gezellig uit komt huppelen. Het is confronterend en hard, er moet gewerkt worden. Beetje demotiverend dat je geen direct resultaat ziet. Maar als goedgelovig mens hou ik vertrouwen in onze vriend Boeddha en blijf t beoefenen. Want ik wil verdomme verlicht zijn.
Liefs
- comments
Anneleen En hoe is het nu met je? Dappere nicht, laat het maar gebeuren. Wat een ervaringen in zo'n korte tijd! Geniet en leer ervan, dikke knuffel van je tante À.
jessica Gaat beter, ben iig niet meer zo moe! Ik mediteer elke dag maar merk geen verschil. Tis sowieso wel chill om te doen. Toch zou ik de cursus wel aanraden! Gaat met jou ook alles goed? Xx