Profile
Blog
Photos
Videos
De mooiste dingen op de wereld.
Van die momenten dat je, zonder dat je hey doorhebt, je hand voor je mond slaat, je ogen vol tranen lopen en er uit je mond een zacht "ah.." ontsnapt. Ik had me de schoonheid van de tempels nooit kunnen voorstellen, want voorstellen kan alleen rationeel. De emotie die zulke inmense out of this world bijzondere plaatsen oproepen komen alleen ter plekke, en ik was overdonderd. Op foto's is het natuurlijk al mooi, maar toen de tientallen meters hoge prambanan boven de boomtoppen uitstaken en ik er zo ongeveer heen holde en ze recht voor me stonden stelden alle foto's op de wereld niks meer voor. Als je daar staat, met de tempels die om je heen de lucht in torenen voel je je zo klein en niksig, naast zulke geschiedenis en toewijding, zulk geloof. Elke steen is hierheen gedragen, in de handen van een man met zoveel vertrouwen in en liefde voor zijn god. Dat soort s*** ontroert mij gewoon heel erg. Ik heb persoonlijk een hekel aan het mensenras maar op zulke momenten heb ik respect, omdat zij ook dit creeert. Het mooiste aan de prambanan vond ik dat elke steen puur is, geen verf of onnatuurlijke ornamenten etc. Een steen, en zelfs hele beelden gehouwen uit puur lavasteen. Die stenen behouden een soort tijdloosheid, ze zijn nog precies zo zoals in 850. Onaantastbaar voor tijd. Daarmee komt ook een soort stilte die zweverig klinkt en dat misschien ook is, maar als je in zo'n tempel staat, omringd door niks dan eeuwenoude stenen en beelden, dan snap je het wel. In de tempels heerst zo'n rust, bijna angstaanjagend. Je hoort helemaal niks. En het enorme beeld van of brahma, shiva of vishnu staart op je neer, met een glimlach. Ik vind dat als je daar naar kijkt, "oh. Oke" denkt, een foto maakt en weg loopt, een robot bent. Misschien is dit de nerd in mij, maar geschiedenis en religie is gewoon heerlijk, prachtig. De gids vertelde verhalen, en ik smul daarvan. Hoe dom en afgezaagd ze ook zijn. Hindoeïsme is ingewikkeld met al die duizend miljoen types, maar daarbij komen wel al die prachtige verhalen. Zoals die van de prambanan, dat de vervloekte prinses versteent werd als het laatste beeld.
De zon ging onder en elke seconde was mooi. Hoe zachter het licht hoe zachter de stenen tot ze smolten in de lucht. Ik zat ondertussen met een ontzettend akelig indonesisch kind dat tegen me aan zat te lullen, en toen ze hoorde dat ik geen vriend had volgde daarop de 100 grapjes over dat ik een vriendje wou. Dan denk ik, ga eens dood? Wtf mens, ga je snor harsen.
Dit werd weer goedgemaakt door het nieuws dat vanavond er traditioneel ballet zou zijn in het openlucht theater aan de prambanan. Ik had hierover gelezen maar t zou pas in mei weer komen. Maar het was vandaag mooi weer geweest.
Dat wist samen met mij dus ook niemand, dus de tribune was uitgestorven. De tempels waren zo mooi verlicht en rezen vanachter het podium met boven zich de sterren. Het ballet was ramayana, zo'n beroemd verhaal over een geweldige prins (rama) wiens mooie prinses (shinta) wordt ontvoerd door de boze koning (ravana) en haar gaat redden met zijn vriend de apengod (hanoman). Dit was een witte aap en ik ben zijn fan. Dit, omdat hij een schattig wit pakje aan had met een glitterhoed, omdat hij niet liep maar zich voortbewoog in koprollen, en omdat hij op de helft van het stuk "het paleis van de boze koning" in de fik stak. Twee enorme takkenbergen op t podium in de brand, crisis. Maar ja alles kwam goed blabla iedereen blij (behalve de dooie koning) en ik naar t hotel.
Sochtends 5uur mn nest uit, want het was borobudur tijd, en al die tours gaan op deze belachelijke tijd.
Daar kwam dus weer het stilstaan schrikken en "ah.." zeggen en neerzakken op een steen terwijl je kijkt naar iets wat eigenlijk te mooi is om te bevatten maar je het toch probeert met je simpele ziel. De borobudur is hoog, en breed, en de helft van de boeddha's hebben geen hoofd meer of zijn verdwenen. Ik ben op een slakkentempo de tempel opgegaan, want als elke steen mooi is gaat dat verrekte langzaam. Ik was vergeten dat bovenop al die kooidingen waren, en toen was t van oja verrek, dat is hier. Boeddha is mooi. Het is zoiets waar je niks tegen kan omdat het 1 een al rust en vrede is, en je kan alleen maar respect hebben en hopen ooit zo te zijn. Als je voor zo'n groot beeld staat en hij daar zit, al eeuwen lang en glimlachend op je neerkijkt dan voel je je plots zo'n nietige sterveling met de emotionele intelligentie van een plastic schoenlepel. (om maar even wat te noemen. ) Boven hebben je dus die boeddha's in die dingetjes (wat een schande dat ik niet weet wat dat zijn?) en daar kwam de zon op, achter de bergen en scheen de lieve boeddha's tegemoet. De merapi vulkaan stond in volle glorie te pronken met haar schoonheid en angstaanjagendheid.
Verdrietig was dat de hele tempel bomvol zat met middelbare schoolkinderen die naar de borobudur komen om toeristen te interviewen voor hun engels. Het is misschien heel erg, maar ik heb echt , echt een schijthekel aan de kinderen. Ze bedoelen misschien alleen goed en hebben niks door, maar jezus en maria wat een verschrikking. Letterlijk elke 10 m komen 4 kinderen op je af "MISS?" en als je eenmaal gaat beantwoorden zien de anderen dat ook (ik denk dat er in totaal 50 kinderen daar rondliepen) en krijg je de klassieke vragenlijst "what is your impression of java" "what is your favorite indonesion food". Nee zeggen is iets wat men, in hoge nood, snel onder de knie krijgt in deze omstandigheden. " no interview sorry" komt tegenwoordig vaker mn mond uit dan hello of thank you.
Ik had mij verstopt achter een boeddha. Daar zat plots een kat, waarschijnlijk een reincarnatie van de boeddha, hij zag er in ieder geval uit alsof ie 2000 jaar oud was. Nauwelijks nog haar, oren hard geworden van vuil en bottige pootjes. Maar knalgele ogen. Ik gaf m stukjes koekjes, en water. Liefje kwam naast me zitten en klom boven op mijn tas waar ze in slaap viel, want die was lekker zacht. Dit vredige tafereeltje maakte mij blij, en met net zo'n lame-ass glimlach als boeddha keek ik naar de bergen en de lucht die lichter werd.
Op de weg naar de uitgang werd ik nog besprongen voor handtekeningen, ik dacht oke dan, dat is zo gebeurd. Maar toen kreeg de rest het door en zwermden (?) er binnen notime 20 veertienjarige om me heen met papiertjes. Ze wouden op de foto, nou oke dan. Ze riepen YOU BEAUTIFUL MISS, tot in de verte, nadat ik al uit het zicht verdwenen was. En nee dat is niet vleiend, dat is verontrustend.
Dit was het Pram & Bor verhaal
Liefs
- comments