Op de binnenplaats van ons appartement zit ik vermoeid na een lange werkdag.

Gister was eigenlijk de eerste dag van onze stage. Ik begin deze co-schappen op de Maternity Ward, gynaecologie en obstetrie. Gister was een heftige dag. 's Ochtends drie bevallingen (dat gaat hier aan de lopende band door) en echo's maken en te interpreteren. Na de bevalling gaat niet zoals in Nederland het kind eerst naar de moeder, maar als echt iedereen het kind gezien heeft krijgt de moeder het. Zo kreeg ik al meerdere keren het kind in mijn handen gedrukt omdat men het even kwijt moest.

Terwijl ik met een arts een echo aan het maken was van een tweeling werden we weggeroepen naar de "couveuse". Ze hebben hier geen echte couveuse maar een ruimte waar baby's naast elkaar liggen in een kamer met een temperatuur van 40 graden Celcius. Toen we aankwamen bij de baby was ze koud en blauw. De zuurstofsaturatie was nog maar 50 procent. We starten de beademing, maar de arts moest weer weg. Dus daar stond ik dan, een kind van nog geen 1,5 kilogram van zuurstof te voorzien in een kamer van 40 graden. Langzaam werd de baby roze en steeg de temperatuur. Die dag ben ik nog meerdere keren bij de baby gaan kijken en ze bleef goed.

Vanochtend kwam ik op de Maternity Ward en het eerste wat ik deed was kijken hoe het met het prematuurtje van gister was. Ik kon haar niet vinden. Toen ik de nurse vroeg, zei ze zonder emotie dat ze vannacht overleden was. Je merkt dan dat de dood hier als veel normaler wordt gezien, iets wat veel dichterbij staat...

Gisteravond was een van de Nederlandse dokters jarig. De andere co's hadden pizza en taart gebakken. Echt weer sinds lange tijd lekker en voldoende gegeten! Het was een gezellig feestje met allemaal mensen van buiten Afrika, je vergeet dan bijna dan je in Tanzania zit.