Gister zijn we aangekomen in Haydom, na een vreselijke reis met een landrover. We zaten met 16!! personen in de landrover, met de bagage op het dak. Behalve dat je je geen centimeter kon bewegen , ging het nog wel. Maar toen ging de tocht de bergen in... over mul zand, met een topzware jeep, langs afgronden van honderden meters. Ik kan jullie vertellen, dat is geen pretje! Ik was zó blij dat de aangekomen waren na 7 uur. Het ziekenhuis is voor Afrikaanse begrippen erg mooi. Het is een afgesloten terrein waar van alles te doen is. Wij verblijven in het guesthouse, met andere co-assistenten uit Nederland en Noorwegen. We hebben een binnenplaatsje waar we lekker kunnen zitten. Ik deel een ruime kamer met Annemieke. We zijn blij dat we op de plaats van bestemming zijn. Afrika begint al een heel klein beetje te wennen, hoewel het wel een raar idee is een van de weinige Mzungu (blanken) te zijn. We worden er veel aangekeken en iedereen probeert iets van ons te krijgen.

Vanochtend zijn we voor het eerst in het ziekenhuis aan het werk gegaan. De dag begint met een overdracht met de artsen. Daar vroegen ze ons voor te stellen. We hebben, voor zover dat ging, ons voorgesteld in het Swahili. Dat werd erg gewaardeerd. Na de overdracht is er elke ochtend een sala (kerkdienst). Aan het einde van de dienst mochten wij weer naar voren komen en werden we van harte welkom geheten. De eerste week zou een introductie week worden en ik ben begonnen op de radiologie. Dr. Naman, de radioloog liet zien hoe hij echo's maakte, röntgenfoto's interpreteerde en ze hebben hier zelf beschikking over een CT-scan. Opdat het rustig was op de radiologie ben ik met een Noorse coassistent naar de Lena ward (kinderafdeling) gegaan. Het is daar echt indrukwekkend. Veel hele zieke kinderen, met hun moeders. Omdat er soms te weinig bedden zijn, liggen er 2 kinderen in één bed. Omdat de moeders bij hun kinderen slapen, berekent dat dat er 4 personen in één bed liggen. Verder liggen er ook vaak andere familieleden op de grond. Nadat we visite hebben gelopen op 2 van de 10 zalen van de kinderafdeling, gaan we lunchen. Na de lunch kijk ik mee op de ICU, een soort medium care. Paul, een coassistent uit Rotterdam werk hier sinds enkele weken als zaalarts en laat zien hoe het een en ander hier gaat. Aan het eind van de eerste werkdag is het weekend! Wel lekker om nog een beetje te wennen aan het leven hier.

Het eten wordt 3 keer per dag opgediend in het eetgebouw van de guesthouse. We eten veel rijst, vlees en tomaten. En soms wafels of koekjes. Het ziekenhuis terrein is afgesloten door een hek. Aan de andere kant van het hek zijn de hutjes en het leven op straat te zien van de Tanzanianen. Als we eten met alle mensen van buiten Afrika, voelt het net alsof we op een eiland leven. Ook als ik onder de douche sta kijk ik uit op het dorpje en het contrast is dan erg groot.