Profile
Blog
Photos
Videos
"WHAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!" riep ik toen ik op iets meer dan 4 kilometer hoogte uit het vliegtuig sprong. Gelukkig wel met parachute en stevig vastgebonden aan een instructeur, maar toch. Over die instructeur: ik had me in mijn recentelijk verdacht vaak opdoemende dromen over parachutespringen al helemaal voorgesteld dat ik voorafgaand aan de sprong werd gerustgesteld door een bonkige doch relaxte en zeker niet onaantrekkelijke Aussie-dude die mij wel even veilig naar beneden zou brengen. Mijn daadwerkelijke instructeur bleek een klein, schriel en zeker niet meer dan 45 kilo wegend meisje te zijn. Ik vroeg me bijna af of zij überhaupt wel een parachute nodig had en niet gewoon op de wind bleef drijven. Gelukkig was ze ontzettend aardig en geruststellend en ons gezamenlijke lichte gewicht ter vergelijking met dat van de andere koppels (ik had de enige vrouwelijke instructeur) had zo zijn voordelen: we hadden het meeste "air time" van iedereen.
Het moment dat, eenmaal boven, de deur van het vliegtuig openging was trouwens best eng. Mijn hart ging als een gek tekeer en ik dacht ineens: ok, ik ga dus echt zometeen uit dit vliegtuig springen. WAAROM in hemelsnaam. Maar ik had geen keus meer, dus het was gaan met die banaan (letterlijk, want we hadden een reddingsvest in een banaanvormig geel ding mee, voor het geval we in het water zouden landen).
Het was vet. HEEEEEEEL erg vet. Ik zou het zo weer doen. Ik moet wel toegeven dat ik na de ge-wel-di-ge minuut aan vrije val stiekem wel een beetje opgelucht was toen de parachute openging en ik een aantal minuten kon bijkomen. Relaxed hangend in het parachutetuigje en met een prachtig uitzicht over de zee, het strand en de rest van het landschap mocht ik voor een groot deel mezelf naar beneden sturen waar ik na de landing een dikke knuffel kreeg van mijn vriendinnen die alledrie "the best experience ever!" hadden en net als ik dolgelukkig waren en vol met adrenaline.
Fiji
Twee weken geleden alweer vertrok ik na een stressvolle week met Claudia en Julia naar Fiji voor een weekje ontspanning. Een tropisch paradijs op 3,5 uur vliegen van Sydney, en zeer exclusief bovendien. Dacht ik. Tot ik maar liefst vier bekenden tegen kwam in dat paradijs. We verbleven in een week op maar liefst 4 eilanden: het "main" eiland, waar de hoofdstad en het vliegveld zich bevonden en 3 kleinere eilandjes waar we met de boot naartoe werden gebracht. Met 30 graden als vaststaand gegeven, veel zon, een helblauwe en ontzettend warme zee, enorm aardige Fiji-bewoners die alle hostels runden, leuke nieuwe reisgenoten, lekker eten en drinken en nog veel meer hebben we ons uitstekend vermaakt. Het was een heerlijk ontspannen week maar ook één vol met activiteiten.
Snorkelen en duiken
Mijn eerste echte activiteit was een duik. Na mijn duikcursus heb ik niet meer gedoken, en zo voor mijn gevoel nog geen "echte duik" gedaan. En waar kun je nou je eerste echte duik beter doen dan op Fiji? Een waar duikersparadijs, zo had ik mij laten vertellen en zo heb ik ook mogen meemaken tijdens mijn eerste bootduik: het water was kristalhelder, het zicht was perfect, de vissen en het koraal waren prachtig en de duik ging ook nog eens goed, ondanks wat opstartzenuwen bij zowel Claudia als bij mij.
Ook het snorkelen was, vooral bij Manta Ray Island, fantastisch. Helaas hebben we geen manta rays gezien, maar de prachtige snorkellocaties maakten veel goed: in het heerlijk warme water zagen we de meest fantastische en belachelijke vissen die in hele scholen om ons en het prachtige koraal heen zwommen.
De duikschool op Manta Ray Island bood ook een georganiseerde nachtsnorkel aan. Dat leek mij wel cool, dus ik vroeg of ik me kon inschrijven. "Een nachtsnorkel?" vroeg de instructeur. "Waar heb je het over?" Ik vertelde hem dat ik dat op de activiteitenlijst van de duikschool had zien staan. "Oh ja joh? Doen wij nachtsnorkels? Oh dat wist ik niet. Wat leuk. Ja dat kan wel hoor. Wanneer? Vanavond? Ja prima, ik kan alleen maar maximaal twee mensen meenemen. De kans dat we haaien tegenkomen is best groot trouwens, want die zijn 's nachts actief." Cool! Claudia was niet helemaal lekker maar Julia wilde wel, dus een trip voor twee zou ideaal zijn. Helaas haakte Julia even later toch af omdat ze het hele haaienidee toch niet zo cool vond als ik. De instructeur vond dit geen probleem: "Dan gaan we toch met zijn tweeen?" Gaaf! Een nachtsnorkel met een leuke privé-instructeur, en dat voor het luttele bedrag van 18 euro. Een paar uur later vertelde de instructeur mij vlak voor we de pikzwarte zee in zwommen: "Ok, 3 belangrijke regels: Blijft dicht bij mij, schijn niet in mijn ogen en schijn niet in de ogen van haaien want daar kunnen ze agressief van worden".
Eenmaal in zee vond ik het wel spannend allemaal: zonder zaklamp zag je echt compleet niks, en je zag alleen wat van de plek of vissen waar je je zaklamp op richtte. Ik scheen als een gek om me heen met mijn zaklamp: ik wilde natuurlijk best een haai zien, maar dan graag niet eentje die ineens voor mijn neus opdoemde. Na een minuut of 20 zag ik dan eindelijk mijn eerste haai: eentje van slechts ongeveer 80 centimer, redelijk vlak voor ons en ons compleet negerend, wat ik wel een geruststelling vond. Even later zag ik een tweede haai: ietsje verder weg maar een stuk groter. Gaaf!! Iets minder gaaf dat de instructeur een tijdje flink in zijn ogen scheen met zijn zaklamp. Gelukkig reageerde de haai er niet op. Eenmaal uit het water vertelde de instructeur mij: "die tweede haai die we zagen was minstens jouw grootte. Ik schrok wel een beetje want ik had niet gedacht zo'n grote haai tegen te komen hier." Ha!! Maar goed misschien dat hij me dat pas achteraf vertelde.
Meer haaien zag ik de volgende dag tijdens mijn tweede duik. Claudia en ik gingen met de duikschool en twee andere instructeurs per boot naar de duiklocatie "Brown Trousers", volgens een instructeur zo genaamd omdat mensen in hun broek schijten van angst door alle haaien die er zitten. Uiteindelijk zagen we er 5, maar het kunnen ook minder haaien zijn geweest die meerdere keren langszwommen. We begonnen op maar liefst 27 meter diepte, en zwommen zo langzaam naar wat ondieper water met een mooi uitzicht op alweer prachtige vissen en koralen. Toen één van de duikers en ik nog maar weinig lucht hadden, vertelde de instructeur ons vast terug naar boven te zwemmen. Eenmaal boven keek ik om me heen. Nergens een boot te bekennen. s***. Nou ja, dacht ik, de instructeur komt zo boven en die zal wel weten waar de boot is of op zijn minst iets bij zich hebben om aandacht te trekken. Even later kwam de instructeur boven en zei: "s***, waar is de boot??" Hij keek enigszins paniekerig. Nu vond ik het al iets minder grappig. Na een paar minuten om ons heen kijken, zagen we uiteindelijk de boot. Of nou ja, we zagen een stipje aan de horizon dat vast onze boot was. Roepen, schreeuwen, zwaaien met vinnen, het had allemaal geen resultaat. "Kun je fluiten?" vroeg ik aan de instructeur. Nee dat kon hij niet. En hij had ook geen fluitje bij zich. Of iets anders om de aandacht te trekken. Leuk. Ik stelde voor om met de jongen waarmee ik naar boven was gezwommen maar vast aan de lange zwemtocht te beginnen terwijl de instructeur wachtte op de andere twee duikers die nog beneden waren. Dat vond hij wel een goed idee. Zwemmen maar dus. Onderweg keken de jongen en ik af en toe naar het stipje boot, maar dat leek op een gegeven moment zelfs alleen nog maar verder weg leek te raken, waarschijnlijk op zoek naar ons. Nogmaals: s***. "Ken je die film Open Water?" vroeg ik aan de jongen. (http://en.wikipedia.org/wiki/Open_Water_(film))
"Ja" zei hij, "leuk hè, ook zo met al die haaien onder ons." Erg leuk ja. Op een gegeven moment leek het stipje dan toch weer langzamerhand dichterbij te komen. En weer wat later, na voor mijn gevoel een uur zwemmen, schreeuwen en zwaaien zag de boot ons eindelijk en pikte ons op. Daarna konden we de andere drie duikers oppikken, omdat we konden aanwijzen waar die ongeveer waren. Later tijdens de lunch vroeg de nachtsnorkelinstructeur die niet bij deze duik was, mij hoe het was, waarop ik hem het hele verhaal vertelde. Hij schrok een beetje. Toen ik hem vroeg of het niet verplicht was, in ieder geval minstens voor de instructeurs, om een fluitje en een aandachttrekkende opblaasballon bij zich te hebben zei hij dat daar in Fiji nou eenmaal op bezuinigd werd. En ja, fluitjes zijn daar blijkbaar net duur genoeg voor. Typisch Fiji dus, dit avontuur. Achteraf best grappig, op dat moment redelijk spannend.
Overige Activiteiten
Afgezien van snorkelen en duiken hebben we nog veel meer gedaan: een prachtige zwemtocht door grotten gemaakt, een zeiltocht, een bezoek aan de eilanden waar de films "Castaway" en "Blue Lagoon" zijn opgenomen, een "hoe-overleef-ik-op-een-eiland-met-alleen-kokosnoten-les" (leer ik toch nog wat nuttigs in mijn study-vacation-week), volleybal met de locals, kokosnootsieraden maken, limbodansen en andere gekke spelletjes, prachtige vuur- en dansshows door de locals bekeken, dolfijnen gezien, muziek en dansen, een goeie massage aan het strand, een traditioneel dorp bezocht, geshopt en meer. En tijdens al dat ben ik wonderlijkerwijs slechts lichtelijk verbrand! Het was een superweek, en het is erg jammer dat Fiji vanuit Nederland eigenlijk niet echt te doen is qua prijzen en vliegtijden; dat maakt een herhaling van dit Fiji-avontuur vrij lastig.
Laatste loodjes
Het Sydneyeinde komt nu echt in zicht en dit is dan ook mijn laatste blog vanuit Sydney. Op dit moment ben ik hard aan de bak voor de laatste tentamens, wat reisplannen aan het maken, in brulshirt het WK aan het volgen op een prachtig scherm in de haven, ga ik nog naar de Blue Mountains en begin ik allerlei afscheidsetentjes te bezoeken. Ik ga Sydney enorm missen, maar kan aan de andere kant niet wachten om mijn exponentieel toenemende reiskoorts enigszins te gaan bevredigen!
Foto's in "blog 6".
Houdoe!
p.s. Excuses voor diegenen die vorige keer blijkbaar maar liefst 3 updatemailtjes hebben ontvangen.
- comments
pp Wow. Dat van dat parachutespringen lees ik nu voor het eerst. Zal wel een reden hebben. Afgezien daarvan, zou ik zo meegewild hebben.
Max Mooi verhaal weer! Ik heb ook bijna vakantie, ZIN IN. Maar wel eerst tentamen tijdens een wedstrijd van Oranje, slechte planning...
ied mmmmm, volgens mij is zo'n fluitje voor jezelf kopen ook niet zo duur en voorkomt discussies met mooie jongens als de haai eraan komt. En misschien houdt het op je verdere reis gidsen in je en kangoeroes uit je buurt! :P Verders vreselijk jaloers.............
gerard BOEK; BOEK!! Wat jij daar allemaal meemaakt maken de meeste mensen nog niet in een heel leven mee. Grandioos!! Gezien de reacties was je vader niet erg blij met die aktie ( maar wel ontzettend trots!! geloof mij maar). Al maak je hier alleen maar een fotoboek van, dan ben je volgens mij nog een jaar bezig om dat op te stellen. Petje af; je weet je tijd goed te besteden. Dat idee van zelf een fluitje aan te schaffen lijkt me nog niet zo verkeerd; ik heb de film "open water" gezien en dat gaf wel een heel realistisch beeld, zeker als de begeleiders er onachtzaam mee omgaan. Ik vraag me nu wel af hoe de duikinstructeur hiermee om zou zijn gegaan; die was dus ook verrast door de situatie. Ik ben helaas wat achter met het lezen van je blocs dus misschien ben je al weer op de teugreis. Mocht je nog examens hebben: VEEL SUCCES! Mocht je alles al achter de rug hebben: goede en veilige thuisreis en geniet nog van ieder moment.