Profile
Blog
Photos
Videos
Hue
Met al die prachtige paleizen, pagodes, tempels en tombes is het vrij logisch dat Hue, de oude keizerlijke hoofdstad van Vietnam, vrij toeristisch is. Als je het echter een beetje goed aanpakt heb je niet altijd evenveel last van al die toeristen. Zo liet ik me voor het luttele bedrag van 8 euro bijna een hele dag achterop de motor rondrijden door een privé-chauffeur die me buiten de piekuren om bracht naar onder andere het zéér indrukwekkende citadelcomplex, de pagode en de beroemde tombes, maar ook via schattige kronkelweggetjes naar minder bekende bezienswaardigheden die ik soms helemaal voor mezelf had!
Motortocht Hue - Hoi An
Vanaf Hue werd ik via een tweedaagse motortocht samen met twee gezellige Duitse meiden naar mijn volgende bestemming gereden. We werden 's ochtends opgepikt door drie goedlachse lokale riders die werkelijk alles deden om het ons naar onze zin te maken en voor ons te zorgen. Ze vroegen de hele tijd of alles wel goed ging, of we het wel leuk vonden, en lieten ons ondanks luid protest van onze kant niks zelf doen; van het op- en afzetten van onze helm tot het roeren in onze thee. Ze namen ons (en onze backpacks) mee op een prachtige tocht door de central highlands en over de Ho Chi Minh trail, langs en over bombastische bergen, watervallen, rijstvelden en -terrassen, ananasboerderijen, snoezige dorpjes, etc. We bezochten ook een minority village. Voor we daar aankwamen vertelden onze gidsen ons dat het misschien wel leuk was om wat snoep te kopen voor de kinderen. Ik zei echter dat ik liever speelgoed kocht, en liep het winkeltje van het nabijgelegen dorp in. Daar verkochten ze zoals gewoonlijk de raarste attributen maar helaas geen speelgoed. Gelukkig zag ik na lang zoeken ergens een weggemoffelde zak ballonnen liggen. Gewapend met minstens 100 ballonnen liepen we even later het dorpje in, waar we eerst wat vreemd werden aangekeken. Na een paar ballonnen te hebben opgeblazen voor de kinderen werden deze echter steeds nieuwsgieriger, en toen we bij het plaatselijke schooltje waren aangekomen was er werkelijk geen houden meer aan; we kregen een tsnunami aan blije kinderen over ons heen, die door onze riders op een gegeven moment moesten worden tegengehouden omdat ze ons en elkaar nauwelijks ruimte meer gunden. Ik had onmiddelijk spijt dat ik geen 500 ballonnen had gekocht. Nu maar hopen dat de kinderen de volgende dag niet te teleurgesteld waren als de ballonnen waarschijnlijk flink leeggelopen waren.
Na een lange dag waarop we afgezien van een verwaarloosbaar aantal backpackers die een soortgelijke tour deden geen enkele toerist waren tegengekomen, werden we door onze gidsen, die in hetzelfde hotel verbleven, uitgenodigd voor het avondeten, waar ze ons en zichzelf dronken voerden door middel van in waterflesjes meegenomen "happy water" (rijstwijn). Vervolgens werden we meegeloosd naar een privékamer (met eigen wc!) in de plaatselijke karaokebar, waar we in de vuistdikke liedjesgids met veel moeite nog wat Engelstalige klassiekers vonden. Tot veel hilariteit van de riders zongen we zowel de Engelstalige als de mierzoete Vietnamese nummers uit volle borst mee. We hebben met zijn zessen heel hard gezongen, gedanst, gedronken, en vooral ontzettend hard gelachen, ook vanwege het feit dat onze riders nogal van onderbroekenlol hielden en zo ongeveer alles heel grappig vonden. Het was een fantastische dag; de beste zelfs tot nu toe, en dat zegt heel wat! De totale schade voor het avondeten, het ontbijt, de huur van onze karaokekamer en het krat bier dat we daar nog op hadden gedronken was overigens € 3,50 per persoon.
Hoi An
Hoi An is de culturele hoofdstad van Vietnam; haar oude centrum, volgestouwd met traditionele huizen, bruggen, tempels, museau, theaters, etc, staat als geheel op de Unesco Wereldergoedlijst. Ik probeerde op mijn stalen ros zoveel mogelijk van dat centrum te verkennen in de korte tijd die ik had. Verder liet ik bij één van de vele kundige kleermakers die Hoi An rijk is voor 150 euro twee maatpakken maken van (althans, volgens de verkoper) kasjmier; één donkerblauw en één grijs, met een paarse respectievelijk knalroze binnenkant! Altijd handig voor de sollicitaties straks.
Dalat
Vanaf Hue ging ik naar Dalat per bus, die volgens de standaard Aziatische efficiëntie 18 uur deed over 400 kilometer. Dalat ligt op 1500 meter hoogte en is daardoor wat "koud", namelijk slechts een graad of 23. De eerste dag in Dalat heb ik lekker zelf rondgecrosst op een scooter door wederom een prachtig landschap waarbij we een bezoek brachten aan wat lokale ondernemingen zoals een zijdeplantage, een bloemenboerderij (van de Nederlanders geleerd, zo vertelde de gids mij trots) en een koffieplantage waar de beroemde wezelkoffie/Kopi Luwak wordt gemaakt. De tweede dag in Dalat gingen we canyoningen. We abseilden vanaf een rotsmuur, vanaf en door watervallen, gleden (eventueel achterstevoren) van natuurlijke waterglijbanen en sprongen van 7 meter hoog in het water. Dit alles in een prachtige junglerijke omgeving, waar we via allerlei dubieuze weggetjes/bruggetjes/watertjes van activiteit naar activiteit moesten klauteren/drijven/zwemmen. Eline adrenaline was werkelijk helemaal in haar element!
Mui Ne
De laatste stop voor mijn terugreis vanaf Saigon was Mui Ne, de strandhoofdstad van Vietnam. Helaas is Mui Ne, net als wel meer kustplaatsen in Vietnam, helemaal overgenomen door de Russen die zich met al die Russische menukaarten/hoteleigenaren/masseuses helaas weinig hoeven aan te trekken van de lokale cultuur. Gelukkig heb ik daar niet heel veel last van gehad, aangezien ik mijn spaarzame tijd in Mui Ne vooral op (of eigenlijk helaas meer naast) een surfplank heb doorgebracht. Weer herenigd met mijn twee Duitse vriendinnen van de motortrip had ik namelijk twee surflessen geboekt, die ik vol vertrouwen tegemoet zag; ik had immers drie jaar geleden op surfkamp in Australië niet onaardig gepresteerd. Viel dat even tegen! Ik was alles kwijt en vergeten en moest weer helemaal opnieuw beginnen. Opstaan op zo'n surfplank is al lastig genoeg, maar het zelf nemen van een golf is ook verdraaid lastig. Als je niet als een gek peddelt op het juiste moment, bij de juiste golf, op de juiste locatie, gaat deze langs je heen en lig je nutteloos op je surfboard te dobberen. Gelukkig kon ik, als de surfinstructeur me in een golf duwde, op een gegeven moment wel aardig opstaan. Ik was echter toch redelijk teleurgesteld in mezelf. De tweede les moest beter gaan! Dat viel helaas ook tegen, gezien het feit dat we met knallende koppijn en slechts een paar uurtjes slaap achter de rug in het water lagen. Dit alles was toch echt de schuld van onze surfinstructeur, die ons had overgehaald om 's avonds naar de lokale surfbar te gaan, en aldaar ons had overtuigd om ook maar een bezoekje te brengen aan de afterparty. De tweede les moesten we van onze instructeur zelf maar eens een golf pakken. Met mijn katerkop peddelde ik met rot en kon uiteindelijk, met tips van de surfleraar, gelukkig af en toe zelf weer een golf pakken, en daarna ook opstaan, om dan wel vervolgens snel weer van mijn board af te vallen. Uiteindelijk, toen ik voor mijn gevoel helemaal uitgeput maar zeker nog niet tevreden was, brouwde de surfleraar er een eind aan. Hij zei; "nou ik ga vast het water uit, maar als je wil mag je zelf nog wel één golf proberen." Laatste kans, dacht ik. Ik peddelde als een gek terug de zee in en koos zelf een golf. Ik peddelde en peddelde en peddelde met voor mijn gevoel mijn laatste restje energie, nam op de één of andere manier de golf, stond op en... bleef staan! Helemaal tot aan het strand. Mijn zelfvertrouwen was gered! Maar de surfleraar had natuurlijk niks gezien...
Ho Chi Minh/Saigon
Na de surflessen was het helaas alweer tijd om terug te gaan naar Saigon en mijn behoorlijke verzameling schrammen en blauwe plekken aan te vullen met een dito verzameling souvenirs. Hierbij kon ik mijn inmiddels redelijk ontwikkelde afdingvaardigheden nu eens goed in de praktijk kon brengen. Je kunt (of moet) in Indochina op zo ongeveer alles afdingen; van een ritje met de tuk-tuk tot een flesje water (!). Dat afdingen is vaak wel grappig en vooral een soort sport. Je vraagt de prijs en noemt een tegenprijs. Soms zegt de verkoper onmiddelijk: "deal". Vaker grijpt hij zijn rekenmachine en begint daar een tegenprijs op in te toetsen, waarop jij dan ook weer een tegenbedrag in kunt toetsen. Een tegenprijs noemen zonder deze in te tikken is niet de bedoeling; de hele onderhandeling dient op de rekenmachine te gebeuren, ook al kunnen de verkopers redelijk engels. De onderhandeling eindigt vaak met een prijs die ergens tussen de helft en driekwart van de originele prijs ligt, en met een verkoper die zegt: "today is good day, me happy, you happy!"
Inmiddels ben ik helaas weer thuis, ik had nog wel twee maanden kunnen blijven. Of drie. Of vier. Ik heb echt enorm genoten de afgelopen tijd. Iedereen bedankt voor het volgen van de blog en de leuke reacties! Hierbij dan ook eindelijk wat foto's online, ook nog van twee blogs geleden. Zie: https://plus.google.com/photos/106245913471362081669/albums/5972102793133691329?authkey=CP2usdL75KibmAE. Of kom gewoon binnenkort een keer langs voor een biertje/koffie en een live fotoverslag.
Zo, nu op naar de sneeuw.
- comments
ied Wat een geweldige ervaringen, mooie beschrijvingen van onwerkelijke belevenissen. Bedankt dat ik mee heb kunnen genieten via de blog! En nu lekker afkoelen in de sneeuw. Maar dan...... de kater; terug naar de harde werkelijkheid:P Geniet ervan groetjes ied
Jan de Wit Ook die laatste ervaringen zijn weer erg leuk en prachtig beschreven. Ik vind het wel naar voor je dat je nu weer in de sneeuw moet zitten, maar ja "live is a b****" en dat blijft zo. Liefs, Jan p.s. ik kom graag een keer langs om de foto's te zien en natuurlijk met jou te praten.