Profile
Blog
Photos
Videos
Luang Prabang
Luang Prabang is, ondanks haar massa's toeristen, een erg relaxte stad met weinig verkeer. Er is op zich niet zoveel te doen. Toch bleef ik er 5 dagen, ook vanwege het simpele feit dat ik wel toe was aan een soort adempauze en wat lanterfanten. Ik fietste wat rond door het stadje en haar omgeving, propte mezelf vol met enorm veel lekker en goedkoop eten, bezocht een aantal van de alom aanwezige tempels, maakte een kleine trekking door een nabijgelegen jungle en hielp een monnik met zijn huiswerk. Ook vierde ik kerst. Een aantal backpackers kregen vlak voor kerst namelijk ineens toch wel wat heimwee en wilden een soort kerstdiner organiseren. De locals die in het hostels werkten waren meteen enthousiast en flansten voor het eerst in hun leven, met hulp van een aantal backpackers, een heus kerstdiner in elkaar. Alle hostelgasten waren uitgenodigd, en eten en drank waren op kosten van het hostel. Zo had ik, tegen verwachtingen in, een hele mooie en gezellige kerstavond. Na het kerstdiner stelden de werknemers van het hostel voor om nu eens niet naar een standaard backpackerskroeg te gaan, maar om met de locals te feesten. Ze namen ons op sleeptouw naar een kroeg waar we de enige buitenlanders waren, en waar we dan ook flink werden aangestaard. Binnen de korste keren wilden vele locals met ons drinken en proosten en kregen we allerlei drankjes in onze handen geduwd, waarbij "nee dankje ik ben al dronken genoeg" absoluut geen optie was. Ook werden we op een gegeven moment "geadopteerd" door een groepje dat voor de rest van de avond zeer enthousiast met onze danste en dronk. Toen rond middernacht voor één van de locals een verjaardagstaart arriveerde moesten we ook allemaal proeven en kregen we ook een stuk taart in ons gezicht gesmeerd, hetgeen daar blijkbaar gewoonte is. Juist ja. Bij het afscheid werden sommigen van ons uitgebreid geknuffeld, en het lokale meisje waarmee ik het meest contact had gehad was helemaal euforisch toen ik haar mijn van het hostel "geleende" kerstmuts gaf.
Hanoi
Als echte backpacker reis je natuurlijk alleen over land/water, en niet per vliegtuig. De busrit van Luang Prabang naar Hanoi, die 24 uur duurt, staat echter bekend als één van de ergste busritten ter wereld en is dus vooral geschikt voor mensen met een anekdotische levensstijl en/of een lege portemonnee. Aangezien ik (nog) niet tot die groep behoor, heb ik voor één keer gesmokkeld en stiekem het vliegtuig naar Hanoi genomen. Ik vond Hanoi meteen geweldig. Wat een indrukken, energie en chaos overal! Het deed me een beetje denken aan Ho Chi Minh/Saigon, maar dan meer Aziatisch. In het "old quarter" kun je uren rondstruinen zonder je een moment te vervelen, om daar de meest rare producten, mensen, gewoontes en gebruiken te zien.
Sapa
Dat het enigszins koud kon worden in het noorden van Vietnam had ik wel begrepen, maar het pak sneeuw dat daar lag (althans, zo liet ik mij vertellen), vond ik toch wat overdreven. Gelukkig was op het moment dat ik zelf naar het noorden trok, de sneeuw inmiddels gesmolten. Samen met twee gezellige Aussie broers nam ik vanuit Hanoi de trein naar het dorpje Sapa, waar het ondanks het gebrek aan sneeuw toch nog wel erg koud was, zo merkte ik bij aankomst. Snel, vijf minuten voor onze trekking begon, flitste ik een winkel in en kocht voor 20 euro een "echt" north face jack, hetgeen zeker geen overbodige luxe was. We werden door een vrouwtje van de Hmong-stam, waar men nog traditionele kleding draagt, opgehaald voor een trekking langs en over de rijstterrassen. Lekker gemaakt door de brochures met prachtige foto's van het fenomenale groene landschap viel de trek toch wat tegen; het was koud, grijs en vrij mistig. Toch was de tocht zeker de moeite waard; het uitzicht was nog steeds mooi (zeker met een beetje fantasie) en het was heel leuk om eens een homestay te doen, hetgeen inhoudt dat je bij mensen thuis slaapt. De locals sliepen zelf beneden en wij op zolder, onder enorm dikke dekens, eigenlijk meer een soort perzische tapijten, die ons warmhielden tijdens de strenge nacht. De locals spraken nauwelijks engels maar waren heel aardig en hadden een enorme en lekkere rijsttafel voor ons bereid, die we tot laatste korrel opaten.
Halong Bay
Vanuit Hanoi ging ik samen met de Aussie broers op een soort cruise naar Halong Bay. We hadden ons laten vertellen dat er ontzettend veel slechte touroperators actief zijn en hadden besloten om voor deze keer eens wat meer geld uit te geven voor een goede tour. Hiervan hadden we geen spijt want de tour was inderdaad erg goed; we cruisden twee dagen op een luxe boot langs over een groenblauwe zee langs prachtige kalkstenen eilanden, aten superlekker en zeer vers eten uit de zee, maakten mooie kayaktochten en maakte een behoorlijk verfrissende duik in zee - dit tot groot vermaak van de Aziatische toeristen, voor wie we de attractie van de dag waren.
Phong Na National Park
Vanuit Hanoi nam ik de slaapbus naar Dong Hoi, om vanuit daar verder te reizen naar Phong Na National Park. Eenmaal ingecheckt in het hostel aldaar vroeg ik aan de Australische eigenaar (wat is dat toch met al die aussies?) of de dagelijkse tour door het nationale park, die onder andere een bezoek aan een tweetal grotten inhield, geschikt was voor claustrofobische mensen zoals ik. "No worries", zo stelde hij mij gerust; de grotten zijn groot en ruim. "Ruim" was nogal een understatement voor de eerste grot die we bezochten. Deze Paradise Cave, met zijn 31 km lengte waarschijnlijk de langste droge grot ter wereld, was zo'n grot die je wel eens in films ziet en waarvan je denkt "leuk hoor al die special effects, maar zo'n grot bestaat heus niet echt". Een bezoek aan deze enorme grot voelde dan ook bijna surrealistisch. De allergrootste grot ter wereld ligt overigens ook in het nationaal park maar is pas sinds een paar jaar open en helaas slechts toegankelijk voor een handjevol gefortuneerden. Na de Paradise Cave vertrokken we richting de "Dark Cave". Nu vond ik deze naam al weinig aantrekkelijk klinken, en toen we werden gesommeerd om onze bikini aan te doen, een reddingsvest en een helm met lamp kregen, en bovendien de belofte dat we nat en smerig zouden worden vreesde ik het ergste. Toen ik daarna onze gids Sam vertelde dat ik claustrofobisch was keek ze een beetje bedenkelijk, zei "oh, hmmm" en vertelde dat de vorige persoon die dat tegen haar had gezegd het bezoek aan de grot nou niet bepaald leuk had gevonden. Ze stelde echter voor dat ik als laaste samen met haar de grot in zou gaan, zodat ik altijd om kon keren als ik wilde. Nou vooruit dan maar.. Het eerste deel ging nog wel: we vertrokken per opblaaskayak via een riviertje naar de enorme opening van de grot. Daar aangekomen liepen we de grot in, waar we stukjes door het koude water moesten om dieper de grot in te gaan. Eenmaal in het donker wees onze andere gids op een klein en donker gangetje waar we in moesten (Claustrofobie-alarm: aan!). Eenmaal in dat kleine gangetje moesten we via het ene smalle pikzwarte gangetje naar het andere smalle pikzwarte gangetje, en dat terwijl we wegzakten in de blubber, soms tot ver boven de knie. "Leuk" zou ik deze tocht inderdaad niet noemen, maar toen we drie kwartier later weer veilig buiten stonden was ik stiemem best wel blij en ook stiekem wel een beetje trots dat ik mee was gegaan.
Ik kwam eigenlijk speciaal naar het nationaal park om wat jungle trekking te doen, maar met alle trekkings die werden aangeboden lag de focus bijna volledig op het bezoeken van grotten. Ik had na één dag mijn portie grotten echter wel gehad, en om nu zelf door de jungle te struinen, met al die onontplofte mijnen overal, leek me op zich niet zo'n aantrekkelijk idee. Na mijn eerste dag in het park ben ik dus maar weer doorgereisd. Ik ben momenteel in het stadje Hue, in het midden van Vietnam. Het is hier werkelijk lekker weer: een zonnige 26 graden; niet te warm, niet te koud. Helaas zijn mijn laatste twee weken alweer ingegaan. Nog zoveel te zien en te doen. Ik krijg nog last van reisstress hier! First world problems...
Foto's volgen. Oh ja, nog gelukkig nieuwjaar iedereen!
- comments
Oma Tijn Wow, wat een belevenissen. Dan moet het kantoorleven wat je bij terugkeer lonkt, toch nog heel erg ver weg lijken. Misschien beter zou houden.Geniet ervan en een hele leuke kerstfoto! Hartelijke groeten, oma Tijn.
ied Hoi Eline, De beste wensen voor het nieuwe jaar hoef ik je alvast niet meer te geven met je twee weken nog voor de boeg en je claustrofobische overwinning! 2014 kan voor jou niet meer stuk zo te horen aan je reisverhalen. Wat een avontuur! geniet van de laatste weken , volg je gevoel, en laat je niet stressen dan herinner je alles nog groetjes
pp Maar goed ook, dat nog maar 2 weken. Ik hier achter mijn bureau maar voortdurend moeten lezen hoe geweldig het daar al zoveel weken is ... Ofwel, geweldig meid, geniet er nog van, zo vaak ben je daar niet, haal het maximum er uit. Uitrusten kan thuis nog.
tirza Heey eline!! Gelukkig nieuwjaar nog! En super om te horen dat het nog steeds goed gaat daar en dat je goed de kerst doorgekomen Bent ;) vond het bijzonder nog even met je gewhatsappt te hebben op 24 dec. Onvoorstelbaar dat je zo ver weg toch nog steeds zo dichtbij kan zijn. Was dat met het weer maar hetzelfde geval ;) geniet komende weken (met mate haha) van het mooie weer nog en hoop dat je tot het laatst nog mooie dingen mee mag maken. Heel veel groetjes! En ps: ben je ondertussen al bruiner als mij? ;)
Michael Wajooooh vette verhalen weer. Wij moeten echt eens afspreken sls je terug bent. En ooit terug komt, je hebt gelijk als je daar nog een jaar blijft volgens mij!