7 april: Vertrek naar Bohol... 's Morgens om 9u30 staan we klaar (Theo, Carine, Eric en ikzelf) om de taxi naar Cebu City te nemen. We laten ons brengen omdat openbaar vervoer te lang (nog langer) duurt en je toch niet heel zeker bent van de uren. Annabel regelde onze transfer en de driver is precies op tijd. Na ongeveer 2u30 rijden stoppen we aan pier 1 van de haven. Hier vertrekt normaal gezien de boot om 13u50 naar Bohol, het buureiland. Vorige zomer waren de schoonouders van Rob (zoon van Theo en Carine) in België en we hebben kennis gemaakt met hen. Zij hebben ons dit jaar ook uitgenodigd indien Theo en Carine naar Bohol zouden gaan. Dus met alle plezier gaan we op dit verzoek in. De vorige jaren zijn we nooit op Bohol geraakt... nu dus wel :-)) De boot heeft 1u30 vertraging en nadat we uiteindelijk in de veel te kleine stoelen zitten aan boord, varen we af richting ander eiland. Bij aankomst regent het en hangt de mist tussen de bomen. Er staat zelfs een regenboog. We wachten op onze bagage en gaan richting parking waar William op ons staat te wachten. We gaan dadelijk naar het pension waar hij 2 kamers voor ons reserveerde. Dit ziet er prima uit: propere kamers, met douche en frigo en zelfs airco. William wacht beneden op ons en we worden dadelijk bij de familie verwacht... na ongeveer 25 minuten zijn we eindelijk op de plaats van bestemming en kunnen de nodige cadeautjes door de kinderen in ontvangst genomen worden: plezier en vrolijkheid alom! Zij roepen en lachen en zijn door het dolle heen... wat een ontvangst. Nadat we kennis gemaakt hebben met de hele familie moeten we aanschuiven. Rosario (de mama) heeft gekookt voor ons allemaal: heerlijke scampies, vis, sepia met look en natuurlijk rijst. Als nagerecht fruit! Super lekker!! In een gezellige sfeer worden de familiebanden aangesterkt en de "hoe ist met" en de "waar is"... -zinnen vallen constant. Ondertussen staat Skype op en kunnen ze in België (meer bepaald in Heusden ;-)) onze "intrede" life meevolgen. Plakkerig van de warmte verlaten we tegen 22u de gezelligheid en we laten ons afzetten aan ons pension. Nog vlug een laatste slaapmuts (San Miguel uiteraard) en dan naar bed. Ik probeer nog even mijn mails te lezen want op Cebu gaat webmail van telenet niet. Hier schijnt het beter te lukken maar eer ik de 336 mails gelezen heb.... vallen mijn blaveturen (oogleden voor de Nederlandse vrienden ;-)) toe. Dus vrienden thuis, vandaag moet je van mij hier in Bohol geen verslag verwachten... tzal voor morgen, maandag of dinsdag zijn... 8 April: Pasen in Bohol! Ja, inderdaad Pasen... je kan Pasen op veel slechtere manieren vieren dan hier in 35°C in de Filippijnen. Eigenlijk wordt Pasen in dit Katholieke landsgedeelte niet zo erg gevierd als dat we gedacht hadden. Hun aandacht gaat vooral uit naar Goed Vrijdag! Bij Pasen dus geen eieren (alhoewel een American Breakfast - met de nodige eieren - niet kan ontbreken)! Om 8u 's morgens worden we al door William (de vader van gezin Lico) opgehaald om op uitstap te vertrekken. We gaan heel het eiland rondtoeren en er staat heel wat op het proagramma. We beginnen door josh (de kleine van 3 jaar oud) op te halen en dan gaan we richting Tashier Reservaat. Hier verblijven een 200-tal kleine primaten van ongeveer 10 cm groot in het wild maar in het reservaat zelf hebben ze een 10-tal Tashiers zitten die bezoekers gewoon zijn. We gaan de rimboe binnen en tussen de palmen en bomen moeten we uitkijken en zoeken naar het kleine bruinkleurige wezentjes met zijn grote ogen. Het zijn eigenlijk nachtdieren en de kans dat je ze overdag ziet zijn klein. Hier echter in het reservaat is dit geen probleem. Vrij vlug heeft onze gids er enkele gevonden en houden we onze toestellen in de aanslag. Ze bekijken ons inderdaad met heeééel grote ogen maar verroeren geen vin, zijn ze te lui of is het te warm? Na dit bezoek gaat de tocht verder richting Chocolat Hills. De groene duinen zijn gemaakt uit koraal en zijn nog een overblijfsel van vroegerjaren toen de zee nog het eiland overspoelde. De koraalheuvels bleven achter en nu de zee zich terug getrokken heeft, blijven nog grote ronde groene heuvels achter verspreid over het landschap. Een prachtig zicht. Omdat ze in bepaalde jaargetijden bruin van kleur zijn worden ze "chocolate" genoemd. We klimmen de 250 trappen omhoog en kijken ver uit over de omgeving en de "Hills" en we zijn blijkbaar niet alleen zo te zien.... Na de Chocolate Hills gaat het richting Taclaban waar we naar de rivier moeten. Hier reserveren we een tafel op een cruiseboot omdat we hier gaan lunchen terwijl de boot met ons (en andere gasten) de rivier opvaart. Deze tocht duurt ongeveer 2uur en toont ons de mooiste plekjes vanop het water... supermooi... tja, je kan op slechtere plaatsen eten bij Pasen! Er staat een buffet klaar en de meesten aan boord vliegen hier dadelijk op af. Tafel per tafel of beurt afwachten bestaat hier blijkbaar niet. Iedereen wil zo snel mogelijk "zijn" maaltijd op "zijn" bord. Het eten is lekker en meer dan genoeg. Na deze tocht rijden we naar een reservaat waar een reuzenslang gehouden wordt: 200 kg en in 2005 werd deze dame gevangen in de bossen van Bohol en sindsdien hier gevangen gehouden! Van hier uit rijden we door naar de oudste kerk van Bohol en daarna door naar de grot op Panglao. Hier vliegen de zwaluwen af en aan de rots in. Ze zijn supersnel en heel vinnig. De rots ligt onder de grond en is voor een gedeelte met water gevuld. Ze staat in verbinding met de zee. Jammer dat we hier niet kunnen zwemmen... dit zou pas een opfrissing zijn want hier in de rots is het zo warm dat alles kleeft en klef is! Bah... Hierna terug naar het centrum van Tagbilaran. Hier proeven we een Halo Halo. Dit blijkt een soort milkshake te zijn, typisch voor hier... het smaakt in elk geval! Ondertussen is Josh, de jongen van 3 nog steeds even braaf en even lief. Geen gejengel, geen gezeur.... De driver wil ons terug brengen naar het pension maar wij verkiezen te lopen. Het is ondertussen al 17uur en tijd voor een aperitief! Wij nemen afscheid van Rosario (de moeder), William (de vader), Mathew, Josh en Minnet en zien hen morgenvroeg om 4u30 terug!! Ja jullie lezen het goed... we staan zo vroeg op omdat er een boot gecharterd werd en we gaan blijkbaar naar de dolfijnen... (als ze thuis zijn)? Tot morgen! (of voor ons... tot seffens) 9 April: op zoek naar dolfijnen... en duiken? Vandaag is het alweer onze laatste dag op dit eiland en zoals gisteren al aangekondigd staan we met de kippen op (om in "Paastermen" te blijven)... of zelfs voor de kippen zijn we uit de veren want het pension is in stilte gehuld, aan de receptie slapen ze op de grond en de bewakingsagent wordt door 4 Belgen "overvallen" in zijn nachtdut ;-) We staan om 4u30 zoals aangegeven op de straat en wachten op de wagen van William. Niemand te zien... hebben we dat verkeerd begrepen? Nu, we staan hier blijkbaar in dit godvergeten steegje goed in het zicht want er zijn al een 5-tal tricicles voorbij gekomen die hun diensten willen aanbieden. We wachten nog even en iets later verschijnt de Van van William. Iedereen is paraat: William, Rosario, Minnet, nog een broer en zijn zwangere vrouw en natuurlijk ... Josh. We rijden richting haven en daar staat de kapitein van de gecharterde boot ons al op te wachten. Het is nog donker en laag water. De familie Leco heeft een hele picknick mee en alles moet mee aan boord. Het schijnt hier de gewoonte te zijn dat hele voorraadmanden met eten en drinken meegenomen worden op picknick. Alles gaat mee: borden, bestek, koffie, servetten, frisdrank maar ook soep, gebakken pippenbillen (tis pasen hé ;-) ), gebraden varkensvlees, groenten, brood,... niet te geloven wat Rosario allemaal klaar heeft gemaakt! We varen uit (allé we duwen de boot door het lage water richting open zee) en stilaan komt de zon op. Dit gaat snel, veel sneller als thuis. We varen richting open zee en we zijn blijkbaar niet de enigen... er zijn nog dolfijnspotters gesignaleerd. William tuurt over de horizon en Eric tuurt in zijn tas koffie... das niks voor hem... zo vroeg opstaan! Opeens besluit William richting eiland te varen want hij ziet geen dolfijnen, jammer! De andere boten varen nog door maar wij gaan links. En opeens.... "dolfins!" Josh schiet wakker! Eric schiet wakker (:-)) en wij waren al wakker ;-)))) Yep, voor ons zwemmen sierlijk een aantal dolfijnen. Op en neer springend in het water! Super! Ik probeer ze in mijn klein kastje te steken maar zo een digitaal toestel is absoluut té traag voor een dolfijn... de andere boten merken dat er bij on groot jolijt is en draaien ook hun boten naar links maar té laat... ze zijn weg... en wij hebben ze gezien! We varen geamuseerd naar het eiland en merken dat het echt nog wel vroeg is. Maar voor de meeste Filipino's is dit blijkbaar een gewone uitstap want op het hagelwitte koraalstrand is het al een drukte van jewelste. Dit eiland, Balicasac, is maar een zakdoek groot en er staat ressort op. Voor de rest leven hier wat plaatselijke bewoners die banken en tafels verhuren aan toeristen of in ons geval aan de familie Leco. Wij installeren ons en Rosario gaat al dadelijk in de weer om het eten op te zetten: de kip, het vlees en de rijst (om 7u 's morgens!) en speciaal voor Ann: San Miguel Beer!! Nog wel iets té vroeg vrees ik :-) Carine en ikzelf hebben besloten een duikje te wagen en gaan eens informeren naar de prijs en het materiaal. Yep, het kan en ongeveer 15 minuten later staan we volledig gefit. We moeten met zijn vieren in een superkleine roeiboot (hilariteit alom want ons Anna moet er ook in en de bankjes zijn echt op "Filipino-maat" ;-) De roeiman zit vanachter , wij ertussen en de divemaster vanvoor. Eenmaal op de plaats aangekomen, laten wij ons grasieus int water vallen, doen onze trimvest aan en weile weg... Wij zijn alleen (maar tis dan ook nog vroeg heé) en we vallen dadelijk in een mooie koralentuin. Onbezoedeld, weing bedoken.... mooi! We volgen de koraalwand met grote gorgonen naar rechts (met de stroming mee), heerlijk lui en merken op dat het zicht fantastisch is. Mooie naaktslakken, een 2-tal grote schildpadden, nogal wat schorpioenvissen en een platworm in de mooiste kleuren. We vervolgen onze weg en gids geeft enkel het tempo en de richting aan... na ongeveer 60 minuten moeten we omhoog want onze flessen staan op reserve, jammer... dit was zeker de moeite! Onze mannen staan ondertussen op de uitkijk want zij wandelden het hele eiland rond (op 40 minuten waren ze hiermee klaar ;-)) terwijl wij heerlijk int water lagen. Met een grote smile zien ze ons op het strand veschijnen.... ondertussen is het "al" 8u20!!! Tja, nog zo vroeg en al gedoken en al dolfijnen gezien! Hoog tijd voor een stevige maaltijd vindt Rosario. Zij dringt aan en opnieuw worden onze borden volgeschept met rijst, vlees en vis. We bekijken even de souveniers, gaan wat zwemmen en snorkelen en al snel is het 10u30. Opnieuw tijd voor eten vindt Rosario. We eten KineLau (verse rauwe vis) en vissoep en dit wordt vergezeld van een Red Horse (een sterker bier waar William ons al de hele morgen mee wil verrassen). Er wordt opgeruimd en iedereen vertrekt tegen de middag van het eiland. Dit blijkt hier nog zo een 2de gewoonte te zijn: vroeg uit de veren, iedereen naar een onbewoond eiland, masaal eten en tegen 12u vertrekken... bizar! We zitten terug met ons hele hebben en houden aan boord en William besluit nog even langs White Beach te varen. Dit piepkleine eiland wordt vooral bevolkt door plaatselijke jeugd die hier en daar een souvenier tracht te verkopen aan de toevallig passerende toerist. Wij vervolgen onze weg en ondertussen is het regenen begonnen: een flinke stortbui die ervoor zorgt dat we in een mum van tijd afgekoeld zijn. Nog voor we voet aan land zetten in de haven is de regenbui alweer weg en staat de zon op haar hoogste. De driver is op tijd en we zetten in naar het pension. We willen graag nog douchen voor we terug de ferry moeten nemen richting Cebu. Eenmaal aan het pension wordt uitgebreid afscheid genomen van heel de familie: de nodige foto's horen hier natuurlijk bij. Kussen, zwaaien, en nog eens zwaaien... ze zijn uit het zicht verdwenen. Dit was een superweekend waarin we veel deden en weinig sliepen. William en zijn familie hebben hun uiterste best gedaan om ons heel Bohol te tonen, alle bezienswaardigheden... maar vooral: zij toonden zich echte familie! Geen gezeur of gedoe, gastvrijheid ten top en al hun Filipijnse tradities en gewoontes werden in ere gehouden. Bedankt William en Rosario. Bedankt Minnet en "awnsome" Josh! Na een verfrissende douche besluiten we nog even een Halo Halo te gaan eten in het dovencenter. Hier waren we gisteren ook al en omdat we nog wat tijd hebben voor de ferry is dit een leuke Bohol-afsluiter. De doven kijken verrast op als ze ons opnieuw zien (2 dagen op rij) en we worden opnieuw getrakteerd op een heerlijke Hallo Hallo,mmmmm! We zijn nog wat vroeg maar besuiten dat het tijd is om naar de haven af te zakken. We laten ons brengen door het pensionpersoneel en staan pil om 16 uur aan de veel te lange rij in het veel te warme havengebouw. Dit is toch allemaal slecht geregeld... Is dit nu omdat het Pasen is en het zo druk is of heerst deze chaos hier altijd? Nu, wij vinden het in ieder geval verwarrend! We wachten in rij voor de instapkaarten, dan wachten we in rij voor de tax te betalen en dan wachten we opnieuw in rij om de bagage in te checken. Pokkeheet is het hier en van onze verfrissende douche schiet niet veel meer over. Het zweet gutst langs ons af. We gaan door de controle en hopen op een plaatsje in de airconditionned room. Yep, dit lukt nog net. Volk, druk, niet te doen. De boten worden bijna allemaal "delayed" aangekondigd. Onze ferry (die van 17u30) is ook vertraagd. In het opkomen hadden we ook al 1u30 moeten wachten en nu weer? Het kan toch niet waar zijn... We wachten, een mevrouw doet een mededeling waar niemand iets van begrijpt, de mensen staan recht, anderen gaan zitten, anderen lopen, anderen slapen,... om hier aan uit te kunnen moet je Filipijn zijn! Wat een chaos! Een vriendelijke jonge Filipijnse dame kan onze bezorgdheid van onze gezichten lezen en besluit even toe te lichten: ze hebben een extra boot ingelegd, de onze is minimum 1u30 te laat en ze laat ons weten wanneer we (samen met haar) moeten inchecken. Oké, dat is veel duidelijker ;-))) Bij iedere aankondiging kijken we naar de dame in kwestie en ze schudt neen, nog niet. Na ongeveer 2u vertraging weer een aankondiging. En ja, de dame komt ons vertellen dat onze boot binnen is maar de ferry van 17u nog niet ... Hopelijk komt het goed met onze bagage en hebben ze wat orde in hun wanorde?! Wij gaan in elk geval aan boord en al is het dan met 2 uur vertraging: weile weg naar Cebu City. Carine heeft ondertussen de driver verwittigd dat we later zullen zijn. Onze sleutels van de cottage zullen bij de nachtwaker liggen... We stoppen onderweg nog vlug voor wat snacks want iets eten kan niet meer (te laat). Gelukkig heeft Rosario ons de hele dag volgestopt met alle lekkers en kunnen we overleven op een brownie en een snicker ;-)) We komen tegen 2u 's nachts aan in Marcossas en iedereen slaapt! Uitpakken, heerlijke douche en ...tot morgen! Superweekend! Ben eens benieuwd naar de verhalen van de anderen......