We hebben ondertussen al meer dan 3000 km afgelegd in Namibië. En ook al is Namibië meer dan tien keer zo groot als België, zijn we er toch in geslaagd een paar van onze landgenoten tegen te komen. Eerst was er het koppel uit Leuven in de Sossusvlei. De wereld is echt wel heel klein, want wat bleek: die sympathieke Leuvenaars waren de ouders van Sylvie, ex-collega en vriendin! De tweede Belgische ontmoeting ontmoeting was in het klein mijndorpje Uis. Bij het buitenrijden werd onze nummerplaat aan wel heel kritisch bekeken door een voorbijganger. Toen hoorden we: "zijdde gelle Belgen?' Niet veel later zaten we op de koffie bij een man uit Aarschot, die na een lange carrière bij de politie uitgeweken is naar Namibië om er als touroperator te werken. Nog een week later belanden we op een camping, uitgebaat door een Belg uit Limburg, waar we als overlander gratis mogen kamperen en een paar leuke avonden aan een echte bar doorbrachten.

We hebben ons Vlaams dus terug een beetje kunnen bijschaven. Nu misschien wat van ons Franstalige landgenoten tegenkomen? Want na twee maanden, moeten we toch al stilaan zoeken naar sommige woorden.

Sinds ons laatste bericht hier, hebben we weer heel wat kilometerkes van Namibië gezien.

Tijdens ons weekendje Swakompund hebben we ons een beetje laten gaan aan shoppen en goed eten. De laatste inkopen werden gedaan om onze spullen toch een beetje te beschermen tegen het stof. En we profiteerden ervan om elke avond te gaan eten: een avondje wild, een avondje vis...

en een bezoekske aan een van de vele echte Duitse cafés kon ook niet ontbreken.

Maar twee dagen stad is voor ons meer dan genoeg! We besloten om door te rijden naar Twijfelfontein, een vallei waar de 'bushmen' duizenden jaren geleden honderden rock-engravings hebben achtergelaten. Indrukwekkend!

Daar begonnen we ook de eerste verhalen te horen over de 'desert elephants'. En we zagen ook de eerste sporen: afgebroken bomen en heel veel olifantenkak,...De desert elephants zijn olifanten die zich in noord-Namibië noodgedwongen hebben moeten aanpassen aan het gebrek aan water in dit woestijnklimaat. Ze kunnen wel 200 km per dag afleggen en kunnen bergen oversteken op zoek naar water. Ze zijn ook kleiner en zijn iets sneller op hun grote tenen getrapt dan hun soortgenoten.

En hoe verder we Kaokaveld (NW-Namibië) introkken hoe duidelijker hun aanwezigheid werd. Maar voor onze eerste ontmoeting, moesten we nog een paar dagen wachten!

Andere beestjes kwamen we genoeg tegen: op weg naar Kohwarib moesten we meer dan eens stoppen voor giraffen, springboks, oryx, zebra's,...In Khowarib kampeerden we bij een famile van de Damara en Herero-stam. Het was een camping zonder luxe, maar met een heel warm welkom. De familie leeft in een heel droge streek en leeft van hun geiten, een klein tuintje en de sporadische campinggast. Op andere plaatsen hadden we altijd geweigerd om een ritje te maken in het lokaal vervoersmiddel: de donkey-cart, maar bij hun leek het wel een goed idee. Het was een ervaring. De ezelkes waren niet zo bestuurbaar als ik had geacht: een paar keer dacht ik da we tegen den boom gingen vliegen of overkop gingen gaan als we weer een rivierbedding doormoesten. Maar het landschap was super, en de kuddes zebra's die we passeerden, leken eerder nieuwsgierig dan angstig.

's avonds hadden we een gezellige avond rond het kampvuur samen met een zoon en dochter van de familie., Ze waren onder de indruk van Bram's kookkunsten. En Jacky, 21 en vrijgezel vroeg zich toch af hoe ik het geflikt had om ne man te vinden die voor mij kookt!

Om 's nachts de zebra's rond de tent te horen galloperen en hinniken, was weeral een moment om niet te vergeten.

Maar toen we wegreden was het heel stil in de auto. Het harde besef dat de plaats waar ge geboren wordt, zo bepalend is voor hoe de rest van u leven verloopt...En het leven in deze streken van Namibië is heel hard: geen werk, droogte, onzekerheid of de regen wel zal komen, zon waar ge niet aan kunt ontsnappen. We beseffen dat ons hart nog honderden keren gaat breken deze reis.

Omdat de streek van Kaokaveld ons zo intrigeerde, wilden we deze streek wat beter verkennen voor we richting het Noorden, Epupa Falls, rijden Maar met maar één auto dieper Kaokaveld inrijden, werd ons overal afgeraden. De wegen zouden heel slecht zijn en de hitte maakt het levensgevaarlijk om daar ergens in panne te staan. Toch besloten we op een ochtend om tot in Puros te rijden, een dorpke aan een rivierbedding in het woestijnlandschap dat gekend staat voor de desert-elephants. We reden vier uur over 100 kilometer, maar we waren blij dat we ons niet hadden laten leiden door de geruchten. Het was niet zo erg als ze ons hadden voorgehouden.

In Puros waren we vastbesloten om de woestijnolifanten te vinden. De sporen op de camping waren overduidelijk, verse voetsporen en verse olifantenkak. De eerste dag reden we uren door de rivierbedding en de canyons, maar zonder resultaat. We zagen alleen de dikke kont van een olifantenstier tussen de boskes. De tweede dag hadden we meer geluk: we zagen drie olifanten, waarvan er twee ofwel wouden vechten ofwel wouden paren. Dat was voor ons niet echt duidelijk :-)

De woestijnolifanten staan gekend voor hun agressief gedrag. Jarenlang werden ze opgejaagd door toeristen en boze boeren, en zoiets vergeet een olifant niet. We hoorden de laatste weken verschillende verhalen: a man got killed walking home last week, lats month a car got attacked,... We hielden dan ook wijselijk genoeg afstand.

In de rivierbeddingen rond Purros hebben we ook de limieten van de auto kunnen testen: diep zand, rotsige rivierbeddingen,...hij kan het allemaal aan! Dit geeft ons iets meer zelfvertrouwen om ook in de toekomst iets meer van de betreden paden te gaan.

We hadden dus absoluut geen spijt van onze 'omweg'. Bovendien ligt Puros in Himba-land. We bezochten dan ook, met een plaatselijke gids, een himba-dorp. Het voelde een beetje geforceerd, maar dit is bijna de enige manier om een glimp op te vangen van hoe de himba's, ook nu nog, volgens hun tradities leven. In Opuwo, een grotere stad in deze regio is het surrealistisch om te zien hoe hun traditionele cultuur zich aanpast aan het moderne leven. Ook de himba-vrouwen komen shoppen in de supermarkt, met enkel een leren doekje rond het middel en hun haar en lichaam ingesmeerd met rode olie. Het is een vreemd zicht: himba-vrouwen die tussen de rekken coca-cola en chips lopen.

Nu zitten we in Epupa Falls in Noord-Namibië op de grens met Angola. Het wordt afgezaagd, maar het is hier prachtig: in het droge landschap loopt een brede rivier omgeven door palmbomen en baobabs.

Maar gisteren leek het alsof er plots een eind kon komen aan dit avontuur. Het is een avond die ik geen tweede keer wil meemaken. En Bram nog veel minder waarschijnlijk...Na zonsondergang loopt Bram naar de douches op de camping. Terwijl ik een beetje sta op te ruimen, hoor ik hem roepen van aan een wastafel: Lore, er heeft een slang in mijn oog gespikt: pakt de melk!!!

In een hoek aan de douches zat een spitting cobra, die zich blijkbaar bedreigd voelde toen Bram voorbijkwam. In een fractie van een seconde spoot hij gif in Bram zijn ogen. Gelukkig had hij de juiste reflex door onmiddellijk zijn ogen te spoelen met water en melk. De beet van een cobra is dodelijk, maar gif in de ogen kan tijdelijk of permanent blindheid veroorzaken. De angst zat er dus goed in;zeker zo ver van een ziekenhuis. Bram zijn ogen brandden verschrikkelijk, zagen rood en zwollen op. Hij zag zelfs zwarte plekken en zijn zicht werd onscherp. Maar onze Namibische buren stelden ons gerust en verzekerden ons dat hij gewoon zijn ogen moest laten rusten en dat het vandaag al veel beter zou gaan. En dat is ook: zijn ogen zijn nog een beetje rood en gevoelig, maar hij zit hier nu naast mij van 't zich op Angola te genieten.

Morgen vertrekken we samen met twee duitse koppels en volgen we de rivier langs de grens. Ook over deze weg zijn er veel geruchten, maar we zullen het deze keer met onze eigen ogen gaan bekijken.