Profile
Blog
Photos
Videos
Terwijl de visserman met zijn kinderen de netten bovenhaalt, probeer ik hier de voorbije maand in Malawi terug naar boven te halen. Het was er alleszins eentje met hoogtes en laagtes... letterlijk en figuurlijk dan. We stonden op 400 meter hoogte met onze voeten in Lake Malawi en we zaten op 2400 meter met ons hoofd in de wolken op de Nyika-plateau, we ergerden ons aan het feit dat de simpelste dingen in Afrika soms zo moeilijk moeten gaan, maar we beseften ook dat de simpelste dingen in Afrika soms zo mooi kunnen zijn...
Laat ik maar beginnen met de minder leuke momenten, dan is dat al achter de rug. Sinds we ergens in Noord-Namibië een diepe put over het hoofd hadden gezien, reden we rond met een vreemd geluid aan de linkervoorkant van de auto. Het vermoeden was dat onze veer of onze schokdemper zijn beste tijd had gehad. Nadat we in Botswana onze laatste kans hadden gemist, waren we sinds Zambia wanhopig op zoek naar betaalbare stukken en een goede garage, maar tot nu toe zonder succes. We hadden dan ook al onze hoop op Lilongwe gezet, de hoofdstad van Malawi. Vol goede moed begonnen we aan onze zoektocht...want overal zeiden ze dat ze alles hadden wat we nodig hadden. Maar als puntje bij paaltje kwam, kwamen ze dan toch af met chinese brol, stukken die niet pasten ("but we'll make it fit....") of stukken die in veel slechtere staat waren dan de onze...
Omdat er in het weekend in Lilongwe nog minder gebeurt dan op een gewone dag, vluchtten we naar Cape Mclear om onze eerste blik op het meer te werpen, maar daarover verder meer. Na een telefoontje van de garage met de belofte dat de stukken er nu echt wel waren, vertrokken we opgeladen terug naar Lilongwe. In de garage (4x4 center) werd al snel duidelijk dat Patrick, de man waar we probeerden zaken mee te doen, tijdens de vakantie van zijn baas de grote jan had uitgehangen en er eigenlijk helemaal niets te zeggen had. Maaaaaaar...zoals altijd: "no problem, we can fix it for you". De volgende ochtend om acht uur brachten we de auto binnen voor nieuwe schokdempers en nieuwe bushes (rubbers voor de ophanging). Na zes uur ronddwalen in Lilongwe, kregen we de boodschap "we have a small problem": de schokdempers pasten niet. Niet echt een klein probleem, aangezien we daar net voor gekomen waren. Ze kwamen wel met andere oplossingen hoor, maar eerder van de soort die je van een bushmechanic in de bush zou verwachten, en niet van een garage in de hoofdstad. Uiteindelijk werden dan toch ergens aan de andere kant van 't stad de juiste schokdempers gevonden en konden ze net voor het donker geïnstalleerd worden. Eind goed al goed, zou je denken, dan kunnen we eindelijk over naar de mooiere momenten van Malawi. Maar nee, na een check-up op de camping bleek dat de veer niet op z'n plaats zat, dat er een paar bouten ontbraken,... Geen drama, een paar uur extra in de garage dan maar voor we dat warme hart van Afrika eindelijk konden gaan ontdekken.
Opgelucht reden weg richting Lake Malawi, terwijl we allebei dat nieuwe geluid aan de rechtervoorkant probeerden te negeren. Om dit lange verhaal dan toch kort te maken: het geluid werd de volgende dagen erger en erger. Bleek dat die warme harten van de garage ons voor veel geld chinese brolbushes hadden verkocht, die tien dagen later en na 1500 kilometer al volledig versleten waren. Een paar dagen geleden vonden we dan eindelijk een goede garage in Blantyre (Mike Appel & Gatto: een zeldzame landrovergarage in Malawi!), waar we terug nieuwe bushes heben laten steken, die hopelijk langer dan één land zullen meegaan.
Deze historie is er eentje voor in het vakje slechte ervaringen. Maar tot nu toe is dat nog verbazingwekkend leeg, terwijl het vakje mooie momenten stilaan overloopt. En die minder leuke momenten, die hebben we er bij geboekt toen we hieraan begonnen.
De autoproblemen hebben onze tijd in Malawi een beetje overschaduwd, maar het is een fantastisch land. In de buurt van het meer wordt je om de oren geslagen met de slogan 'Malawi, the warm heart of Africa', maar 't is eigenlijk verder weg van het meer en weg van het grote toerisme waar we het echte warme Malawi tegenkwamen. Op sommige plaatsen was de ontvangst zo hartelijk,dat we ons afvroegen of ze teveel Malawi Gold hadden gerookt: een glimlach tot ver achter de oren en een wedstrijdje wuiven! We krijgen hier stilaan Paus-allures!
Malawi is een van de dichtstbevolkte landen van Afrika, en dat hebben we geweten. Het is bijna onmogelijk om in Malawi in een willekeurige richting te kijken en geen mensen te zien. Wanneer we een klein stadje naderen, lijkt het bijna op een festivaldag in de buurt van de wei van Werchter. Honderden mensen zigzaggend over de weg, overal eetkraampjes, luide muziek uit de (krakende) boxen, en in de aanloop van het weekend (vanaf woensdag) zatte mannen en de geur van bier.
De overvloed aan mensen maakt het reizen door Malawi op zijn minst uitdagend. Een paar extra ogen zijn nodig om alles wat er rond ons gebeurt te kunnen vatten. Er rijden heel weinig auto's in Malawi, maar dat wordt zeker gecompenseerd door al de fietsers, voetgangers, spelende kinderen, geiten, kippen,... Gevaarlijk dat wel, maar nooit saai. Het land is ideaal om al zelfs rijdend een idee te krijgen van het Afrikaanse dagelijkse leven. De vrouwen gekleed in kleurrijke kitenges, kind op de rug gebonden en de onmogelijkste ladingen op hun hoofd: bussels brandhout of stro, tonnen water, ladingen was, manden tomaten of bananen,... Achter hun de meisjes, met een iets kleinere lading op het hoofd en het andere zusje of broertje op de rug. De mannen dragen hier niks op hun hoofd, maar vervoeren alles op de porte-bagage van hun fiets: torens houtskool, vijf geiten, twee varkens, tien kippen, stapels suikerriet, kartonnen eieren,... Langs de kant van de weg zitten de mannen meestal te praten onder de mangobomen, of spelen ze "bao" (een bordspel waarvan in elk afrikaans land wel een versie bestaat), terwijl de vrouwen en de kinderen koken, cassava fijnstampen, water halen, de was doen of hun erf vegen. De kinderen werken niet alleen mee, ze hebben ook nog tijd om te spelen. Geen Nintendos of Wii! te vinden hier, dus de kinderen spelen met voetballen gemaakt van opgerolde plastic zakken, een fietswiel en een stok, autootjes gemaakt van ijzerdraad of van kartonnen melkflessen op wieltjes,...
Je kan hier alles kopen langs de weg. Iedereen verkoopt hier wel iets: bijna elk huisje heeft wel een kraamke of een stoeltje aan de weg met iets in de aanbieding; een paar tomaten of ajuinen, een beetje aardappelen, houtskool, een kookpot nsima,... En aan streetfood is er ook geen gebrek. Hoewel de chipsy in Malawi nog geen concurrentie zijn voor onze Belgische frietjes, komen ze toch wel in de buurt. Maar in sommige streken zijn er ook vreemdere delicatessen te vinden: langs de kant van de weg staan jongens ijverig te zwaaien met gegrilde muizekes en gefrituurde vogeltjes op een stokje. Daar kon Bram natuurlijk niet aan weerstaan... De tijd van de (betaalbare) supermarkten is nu wel echt wel gedaan. Gelukkig is het hier een plezier om naar de markt te gaan, vriendelijke mensen, eerlijke prijzen, schoon groentjes,.. een beetje te mooi om biologisch te zijn :-). Meestal bestaat de vangst wel alleen uit aardappel, tomaat, ajuin en banaan; het seizoen van het vers fruit moet nog komen. Maar af en toe kunnen we ons dieet een beetje opfleuren met papaya, wortelen, avocado of aubergines.
Er zijn hier ook geen Ikeas of Brico's. De bedden, stoelen en kasten worden gewoon ter plekke met de hand gemaakt, terwijl daarnaast de loodgieters, lassers, kleermakers en fietsenmakers hun kraamke hebben. Alles is dus te vinden of te maken in Afrika, er is alleen wat tijd en geduld voor nodig. Waar we thuis bezorgd zouden zijn als we voorbij brandende velden rijden, is het hier de gewoonste zaak van de wereld: 'it's just burning season'. Na vijf maanden burning season kijken we dus ook niet meer op als we door de vlammen moeten rijden.
Maar wat zijn nu onze favoriete plekjes in Malawi?
Over Lilongwe zullen we maar zwijgen, daarover is al genoeg gezegd. Het was pas in Cape Mclear dat we eindelijk echt konden genieten. Van zeldzame zonsondergangen over Lake Malawi, van luilekkere hangmatmomenten en gezellige avonden met andere reizigers. De campings en lodges liggen midden in het dorp, en ook hier zijn de effecten van toerisme overduidelijk aanwezig (Give me my...). Maar toch hebben we ons goed geamuseerd tijdens onze tochtjes door het dorp. Onvermijdelijk met een hele school kinderen achter ons, die ons (grappig genoeg) Engels probeerden leren.
Maar onze beste ervaringen hadden we meer in het Noorden van Malawi. In Chintetche vonden we eindelijk ons paradijsje waar we al lang naar uitkeken: Makuzi Beach Lodge. Een plaats waar je gemakkelijk blijft hangen: een wit strandje, gratis kayaks, verse vis, kleine vissersdorpjes,... Maar op dag 5 kwam de regen. Stomverbaasd keken we uit onze tent toen de regen met bakken uit de hemel viel. Onze eerste regen in 4 maanden, én onze eerste tornado ooit! "The lake is flying" zeiden de mensen uit het dorp.
Daarna reden we door richting Livingstonia, een oude missiepost in de bergen van Malawi. De wildste verhalen gingen de ronde over de weg naar boven: 20 haarspeldbochten, gevaarlijk stijl omhoog, erg genoeg om de auto stuk te rijden... Bij elke bocht vroegen we ons af wanneer het moeilijke stuk nu ging komen. Maar dat nerveuze pré-examengevoel bleek nergens voor nodig. En het zicht was de rit meer dan waard: eindeloze zichten over de vallei en Lake Malawi. In Lukwe-Camp vonden we nog zo'n verdwaalde Belg; Auke is de eigenaar van de eerste eco-lodge die we tegenkomen waar het woord eco niet gewoon een marketing-truc is. Als je op zoek bent naar een schitterend uitzicht, een prachtige en weldoordachte tuin, lekker eten en een down-to-earth-visie over Afrika, is dit de juiste plaats. Wij hadden er alleszins een paar gezellige avonden! En tijdens de dag konden we eindelijk onze verwaarloosde conditie terug op peil brengen. Vooral de wandeling naar Chombe-plateau was de moeite!
Na Livingstonia namen we een binnenweg naar de Nyika-plateau. We hadden geluk met het weer, zodat we op 2500 meter hoogte nog net niet bevrozen. Aaaah, daar moesten we toch weer die verdomde mutsen en dat thermisch ondergoed bovenhalen. Maar we zagen er weeral een ander Malawi. Als de Schotse Highlands een droog seizoen zouden kennen, zouden ze eruit zien als de Nyika Plateau: golvende heuvels en eindeloze graslanden. De Nyika-plateau heeft ook één van de dichtste concentraties van luipaarden in centraal Afrika. Overal hangen dan ook bordjes dat wandelingen niet meer mogelijk zijn zonder gids. Maar dit is maar een fabeltje om de toeristen te laten betalen: fietsen mag wel zonder gids, precies of een luipaard mij niet kan inhalen op een mountain-bike? Ik moet toegeven, ik was wel een pak minder stoer toen we alle luipaard- en hyena-afrdukken zagen tijdens onze wandelingen.
Na de Nyika-plateau werd "het geluid" aan de auto onverdraaglijk, dus we wouden absoluut doorrijden naar een garage in Blantyre. De rit was meer dan 500 km dus er waren wel een paar tussenstopjes nodig: in Mzuzu (voor goeie koffie en goei vlees!) en in Senga-Bay (voor grote kuis, om de bergen rood stof van Nyika uit de auto te krijgen). In Senga Bay ontdekten we trouwens nog een laatste souvenirtje van de garage in Lilongwe: een opgevouwd kartonnetje van het plaatselijk Chibuku-bier om een verkeerd geplaatst onderdeel op z'n plaats te houden(?!).
In Blantyre wilden we niet langer blijven dan nodig, onze kampeerplaats op de parking van Doodgles was dan ook niet echt een droomlocatie. Na de garage reden we dus meteen door naar Liwonde NP.
Terwijl we 's morgens nog in de garage in Blantyre-city zaten, werden we s' avonds onderweg naar de camping achterna gezeten door olifanten. In Liwonde NP wilden we nog een kano-safari doen. Onze eerste poging was geen succes omdat de olifanten het kanaal naar de Shire-rivier blokkeerden. Een luid gerommel vanuit de buik van de olifanten was genoeg om onze kano-gids te laten omkeren: "We're too close". De volgende ochtend om zes uur was onze tweede poging. Maar ook dat was niet zo'n groot succes, de sterke wind dwongen de longen van onze gids tot het uiterste (teveel boven het vuur gehangen denk ik) en we vorderen maar heel traag. De nijlpaarden houden niet van sterke wind, dus die verstopten zich allemaal onder water. Wanneer er dan op een volledig lege rivier plots acht hippos opduiken, wordt je je plots heel bewust van elk golfke naast de kano! Al bij al zagen we mooie landschappen, veel vogels, een paar nijlpaarden,... en één olifant, maar toen kon onze gids niet snel genoeg terug op de camping zijn, uit angst dat de olifanten onze weg opnieuw zouden blokkeren.
Terwijl ik dit schrijf, zitten we in Mangochi aan het meer, onder de palmbomen, de vers gevangen Chambo (Tilapia) klaar om te grillen,... Malawi op zijn best dus! Morgen rijden we naar Mozambique. Het Noorden van Mozambique is nog niet toeristisch, dus het gaat minder vanzelfsprekend zijn dan Malawi. Maar eerlijk gezegd kijken we er ook wel naar uit om een beetje off the beaten track te gaan... Teveel wazungus in Malawi :-)
- comments
Tante vike Ik zit hier te genieten van een prachtige zonsondergang en denk aan jullie laatste verslag en fotos.het was weer genieten. Dank lieve lore en bram!
Joes Heeey Lore!! Ik ben een trouwe (en uiteraard lichtjaloerse ;)) fan van jullie blog! Wat een indrukwekkend avontuur om te volgen! Geniet verder van jullie reis! Joes X
nelly Fijn dat al het moois en verrassende op jullie route de minpunten overschaduwd. Lore,wat kun jij het allemaal goed neerschrijven,een lust om te lezen en een genot om mijn fantasie te laten werken. groetjes allebei
Audrey Quelles superbes photos! Tout ça me donne envie de découvrir le Malawi.. Je suis contente de savoir que vos soucis de voiture ne vous empêchent pas de profitez de votre voyage et en effet, en Afrique, il faut prendre son temps et apprendre à relativiser ;) Gros bisous!
Lincy Kuijpers Hoi Bram en Lore, Wat een prachtige verhalen en onwijs mooie foto's weer!!! Veel plezier in Mozambique!!! Groetjes Lincy & Marco