Profile
Blog
Photos
Videos
Er zijn zo van die plekjes die we eigenlijk liever voor onszelf zouden houden... hopend dat als we er op een dag ooit teruggaan, we er hetzelfde paradijzeke zullen terugvinden.. En het Noorden van Mozambique is zo een van die plekjes: palmbomenstranden, seafood in overvloed, warme mensen,.. en dat allemaal voor ons alleen!
Terwijl het Zuiden van Mozambique overspoeld wordt door Zuid-Afrikaanse toeristen, is een toerist op veel plaatsen in het Noorden nog een curiositeit.
Toen we Mozambique binnenreden, hadden we wel al snel door dat het geen vakantieland is voor mensen die alles graag kant en klaar op een schoteltje aangeboden krijgen.
- Do you speak English? Naõ, somente Portugues
- Campismo? Uh???
Maar met handen en voeten, een paar woorden Portugees en een hele grote glimlach hebben we onze weg door Mozambique gevonden! Zo konden we de eerste nacht in Mozambique ons tentje opzetten op de parking van een klein pensaõke, kwamen we terecht in een gezellig restaurantje en vonden we zelfs nog versgebakken pistolékes!
Na een paar maanden in de bush, lonkten het strand en de palmbomen, dus reden we vrij snel door naar de kust. De landschappen in het binnenland van Mozambique waren verrassend: theeplantages, baobabs, grote rotsen die plots uit het niets opduiken.. de weg naar de Indische oceaan was dus zeker niet saai! Ook de toestand van de wegen viel beter mee dan verwacht. We waren gewaarschuwd voor slechte wegen in Noord-Mozambique, maar de zandwegen waren vrij goed onderhouden en ook hier hebben de ijverige chinezen hard hun best gedaan: op veel plaatsen worden voorbereidingen getroffen voor splinternieuwe asfaltwegen.
Een gouden tip leidde ons naar het strand van Carrusca én naar de fameuze senõr Japoné. Senõr Japoné is de guarda van een stukje grond aan een parelwit strand met palmbomen op de achtergrond. En tegen een spotprijs werd dat voor bijna een week ons privéparadijsje: geen mzungu te bespeuren op het strand, en de enige passage was van de vissers die ons de vangst van de dag kwamen tonen: verse scampis, inktvis, kreeft,... Moet ik nog meer zeggen? En ook onze gastheer was de moeite, ongelooflijk hoe weinig woorden er nodig zijn om samen te lachen!
Na een week zijn we er dan toch in geslaagd om onze nieuwe thuis achter te laten. Via een brug van drie kilometer reden we een paar honderd jaar terug in de tijd. Op Ilha de Mozambique vonden we prachtige oude gebouwen waarvan alleen nog de muren rechtstaan, maar waar nog altijd veel leven in zit, gezellige pleintjes en dakterrassen,... En heel toevallig vonden we er ook twee Belgen terug, Carl en Delphine die we zes maanden geleden al in Zuid-Afrika tegenkwamen. Op een dakterras werd er eindelijk nog is in het Vlaams gebabbeld en werden plannen gesmeed om samen de eilandjes van de Quirimba-archipel te ontdekken.
Zij brachten eerst nog een bezoekje aan senõr Japoné, terwijl wij al doorreden naar Pemba. In Pemba Dive and Bushcamp (zowat de enige echte camping in N-Mozambique) hadden we genoeg om ons bezig te houden: e-mail, wassen, de auto opruimen, kayakken in de mangroves...Alles was goed als excuus om de activiteiten op de Zuid-Afrikaanse camping te ontwijken: hoeden maken, boogschieten, modderbaden, liedjes aan het kampvuur.. niet echt ons ding dus :-)
Ons uitstapje naar de Quirimbas bleek uiteindelijk een hele expeditie. Op een eiland geraak je niet zomaar met de auto, dus die moesten we achterlaten op een parking in Tandanhangue. Voor de prijs van een paar uurtjes parkeren in Leuven lieten we ons hele hebben en houden achter in de veilige handen van Gringo en Sulhuman; niet echt met een gerust gevoel. We waren al te laat voor de boot-taxi (chapa) naar Ibo, dus vierden we onze eerste huwelijksverjaardag niet op een eilandje in de Indische oceaan, maar op een parking. Gelukkig waren we in goed gezelschap van onze "expeditieleden" Carl, Delphine en James (een wel heel enthousiaste Engelsman die we vanuit Pemba een lift hadden gegeven) en hadden we een drietal kilo verse tonijn als feestmaal.
De volgende ochtend zaten we samen met een paar Mozambiquanen en een scooter in een bootje richting Ibo-eiland. Op Ibo hangt er een vreemd, slaperig sfeertje. We waanden ons ergens in een verlaten stadje in Zuid-Europa met prachtige vervallen villa's, nu overgenomen door wilde vijgenbomen en geiten. Zalig om door het stadje te slenteren, dromend over onze eigen gerenoveerde villa met zicht op de Indische oceaan.
Het plan was om vanuit Ibo een georganiseerde dhow-safari naar andere eilandjes te doen met de boot van een Frans koppel. Maar na zes maanden reizen zijn we zelf de beste touroperators geworden en beseften we dat we eigenlijk even goed alles zelf konden organiseren, maar dan voor een fractie van de prijs. We besloten dus onze safari "niet te bevestigen", wat aan de andere kant van de lijn een "Franse" collère uitlokte.
De volgende dag konden we al met een dhow naar Matemo-eiland - door Vasco Da Gama terecht het eiland van de vriendelijke mensen genoemd. We werden door Capitaõ Musa gedropt op een bounty-strand en kwamen na een lange strandwandeling terecht bij Dadi, die een eenvoudig kamp heeft opgestart, het enige alternatief voor de onbetaalbare lodge op het eiland. We waren zijn enige gasten en kregen dan ook zijn volledige aandacht. Hij heeft ons een paar fantastische dagen bezorgd! Elke avond kregen we een seafood-buffet voorgeschoteld, we kregen een romantisch etentje op het strand en nadat we op een avond mijmerden over steak-friet, kregen we de volgende ochtend frietjes bij het ontbijt.. Onze dagen op het eiland waren goed gevuld: we regelden pikipikis om het eiland te ontdekken en een boot naar een ander onbewoond eiland, we maakten lange wandelingen door de dorpjes en gingen naar de discotheek bij Dadi thuis.. Hilariteit alom natuurlijk met die wazungu op de dansvloer!
De mensen op Matemo spreken een taal waarvan de woordenschat voor een groot deel overeenkomt met Swahili, dus voor de eerste keer deze reis kwamen onze swahililessen van pas. Ook Dadi zelf spreekt alleen Portugees en Swahili en hij ontpopte zich al snel tot een geduldige leraar Swahili. De ideale voorbereiding voor Tanzania!
Als je de gsm's en de chinese brommertjes wegdenkt, lijkt het alsof de tijd heeft stilgestaan op Matemo; de mensen leven nog altijd van wat de zee hun geeft, de boten en de huisjes worden nog altijd op dezelfde manier gebouwd, het levensritme is aangepast aan het ritme van de zon,.. Een groot contrast met ons Belgenlandje. We zouden misschien wel kunnen wennen aan dat eilandleven, maar na een paar dagen begonnen we toch onze auto en de daktent te missen. Na zes maanden reizen is dat echt onze thuis geworden.
Voor we naar Tanzania reden, maakten we nog een laatste stop op het -voor de verandering- prachtige palmbomenstrandje van Pangane. Daar beseften we hoe verwend we wel waren geworden in Mozambique, toen we onszelf hoorden zeggen: 'oh nee, weer kreeft vandaag, ik had zo'n zin in inktvis'.. Maar we kunnen er maar beter van profiteren, het is niet overal een culinair feest als je door Afrika reist.
Om met de auto van Mozambique naar Tanzania te geraken, moest je tot twee jaar geleden met de auto op een paar kanos de rivier overvaren. Met de nieuwe Unity-bridge is er nu gelukkig een iets veiligere manier om de grens over te gaan. Jammer genoeg ligt deze brug ergens honderden kilometers in het binnenland, met enkel een paar kilometer asfalt aan beide kanten van de brug. Het werd al snel duidelijk dat we er over die hobbelwegen niet zouden geraken in één dag. Maar we waren ervan overtuigd dat we wel ergens onderweg een slaapplaats zouden vinden, ergens in het bos of ergens aan een van de vriendelijke dorpjes onderweg. Maar toen Carl en Delphine tegen de avond aan zo'n vriendelijk dorpje stopten om de 'vibe' op te snuiven, kwam er hen vooral een walm alcohol tegemoet. Dan maar op zoek naar een plekje in de bush. Na de burgeroorlog van de jaren '80 zijn er in Mozambique nogal wat landmijnen achtergebleven, dus zomaar ergens van de weg afrijden is geen goed plan. In een verlaten zandgroeve vonden we uiteindelijk een plekje, rustig en uit het zicht. Het enige bezoek dat we kregen was bij zonsopgang, van een groep jagers die 's nachts illegaal in de bossen waren gaan jagen. Bezorgd hadden ze een verkenner op pad gestuurd om te checken wat die twee auto's daar in godsnaam deden. Gerustgesteld dat het maar wazungu waren, riep hij zijn gevolg en werden we voorbijgemarcheerd door een stoet mannen met machettes en grote netten: Bon dia! Tudo bem?. Vergeet dat onveiligheidsgevoel, in noord-Mozambique is alles "bon"!
We reden de laatste kilometers in het mooie Mozambique en kregen een hartelijke grensovergang als afsluiter van een reis door een fantastisch land! Voor ons is Mozambique zeker een van de hoogtepunten van de reis: de warme mensen, het mediterraanse sfeertje, de prachtige stranden, het lachen zonder elkaars taal te verstaan, de overvloed aan seafood, en de lekkerste pistolékes van heel Afrika!
- comments
rita merci, merci
Myriam Zalig om dit te kunnen lezen op een zondagmorgen . Bedankt!
carl Veel te lang geleden dat ik nog op jullie blog heb gekeken. Nu weet ik weer waarom. Ik word altijd jaloers als ik die geweldige verhalen lees en die foto's zie... ;-) x
tante Nelly Fijn dat we al die mooie ervaringen met jullie kunnen delen. De kreeft doet mij watertanden maar aan friet bij het ontbijt zou ik moeten wennen. Geniet verder van al de prachtige dingen maar vooral van het weerzien met Rita .
Audrey Comme d'habitude, les photos sont sublimes! Et un petit peu de plages, ça fait toujours du bien en voyage ;) Bonne route à tous les 2 et continuez à en profiter à fond!
johan Nog eens bedankt om ons te laten meegenieten van de mooie kant van dit fascinerende continent. De foto's zijn een verhaal op zich en hebben ons reeds meermaals gepakt! Keep on surfing on the flow!!! Groetjes vanuit nen iets mindere exotische bos.