Profile
Blog
Photos
Videos
Het waren weer een paar weken om niet te vergeten, maar jammer genoeg niet alleen voor de leuke momenten. Na Bram zijn ontmoeting met een spitting cobra en het bezoek van een ondergoed-dief, hadden we het wel gehad in Epupa Falls. Zondagochtend hadden we met twee Duitse koppels afgesproken: Andrea & Georg (al twee jaar onderweg, eerst door Noord- en Zuid-Amerika en nu net als ons op weg van Zuid-Afrika naar Europa) en Katti en Ferdi (reden samen met hun hond van noord naar zuid en zijn dus nu bijna aan het einde van hun trip).
Samen zouden we de route van Epupa Falls langs de rivier naar Swartbooisdrift rijden. De geschatte reistijd voor die 95 km was bijna 11 uur en dat belooft meestal ni veel goeds. Maar met drie auto's durfden we het wel aan.
De eerste dag begon redelijk goed, de weg was zwaar en traag, maar het leek niet onmogelijk. Maar na een uur of twee begonnen de steile rotsige hellingen en afdalingen. We vorderden maar traag omdat we op sommige plaatsen de weg terug moesten opbouwen met stenen, takken afzagen,...Als één auto de hellingen deed, moest de rest aanwijzingen geven en met een bang hart toekijken...Vooral de momenten dat Ferdi zijn volkswagenbusje de hellingen omhoog moest krijgen waren zenuwslopend. We konden alleen maar onder de indruk zijn!
Ook al deden we soms een uur over een kilometer, we waren ervan overtuigd dat we er wel zonder kleerscheuren zouden geraken. Maar dan op een van de zeldzame stukken vlakke weg, hoorden we een heel luide: KSSSSJJJJJJJJTTTTT...Wat eerst gewoon een platte band leek, bleek veel erger te zijn. Door de extreme weg, was het dekplaatje van onze vering geschoten waardoor de vering uit de houder was gesprongen. Dit had het effect van een mes dat onze (splinternieuwe) band aan stukken scheurde...
Na drie kwartier beseften de anderen dat er toch iets ernstig mis moest zijn, en kwamen Ferdi en Georg ons zoeken. Het was indrukwekkend om te zien hoe de drie mannen met behulp van enkele krikken, een spanriem, een hamer en een stuk hout erin slaagden om de veer op zijn plaats te houden zodat we een kampplaats konden zoeken. In Afrika moet ge inventief zijn en wordt ge al snel een bush-mechanic! Op de kampplaats werd de auto terug opgekrikt en konden ze de binnenste veer eruit halen. Zo zouden we er misschien toch nog geraken...
We waren nog maar in de helft van de 95 km, dus dag twee hadden we maar een heel klein hartje...Na elk moeilijk stuk keken we of alles nog op zijn plaats zat. De derde dag was het ergste gelukkig voorbij, en reden we van Swartbooisdrift richting Oshakati. een 'grote' stad waar we Landrover-onderdelen konden vinden.
Onderweg zagen we ook de keerzijde van het toerisme in Afrika. Geen lachende gezichtjes, maar wel uitgestoken handjes. Geen Hello's, maar wel heel veel Give me's... We zagen moeders die hun kinderen in een rij langs de weg 'opstelden' om sweeties te vragen. Ik kan moeilijk geloven dat waar mensen niks hebben, snoepjes een prioriteit zijn... Maar het wordt al snel duidelijk wie die nood heeft gecreëerd: de toeristen met zakken snoep in hun auto, die net als Sinterklaas snoepjes uitdelen in ruil voor een glimlach. Maar voor de kinderen is dit alleen maar een aangeleerde gewoonte, ze beseffen niet eens wat ze vragen. Na een beetje afleiding en een High Five zijn ze hun sweeties alweer vergeten!
Uiteindelijk is iedereen heelhuids in Oshakati geraakt, maar wel doodop. Het was voor ons allemaal een zware rit geweest.
In Oshakati konden we terecht in een garage, gespecialiseerd in oa. Landrovers. Het werd dus een verplicht dagje in de garage: een plaatje werd ter plekke gelast en gevijld voor de veren terug op zijn plaats te houden, bouten werden opnieuw vastgedraaid, er werd gezocht naar de oorzaak van lekken en vreemde geluiden en een nieuwe band werd besteld.
Terwijl Bram zich bezighield in de garage, bracht ik de dag door op het politiebureau van Oshakati. Een paar Fransen, die we al eerder ontmoet (en geholpen) hadden, hadden op de parking hun auto laten openstaan, met een gestolen handtas en twee gestolen camera's als logisch gevolg . Ze spraken geen twee woorden Engels, dus moest ik als vertaler tussenkomen zodat ze een verklaring konden afleggen op het politiebureau. De dieven werden uiteindelijk opgepakt en de camera's werden teruggevonden. Daarna kon een interview met de krant natuurlijk niet ontbreken. Ik sta dus waarschijnlijk mee op de foto in de Namibische gazette!
Het was dus een bewogen week, jammer genoeg eentje met een prijskaartje... Maar in Afrika is er ook op zo'n dagen genoeg om van te genieten: goei gezelschap, mooie landschappen, wildkamperen, een pintje bij het kampvuur,...
Na de verlaten landschappen die we tot nu toe hadden in Namibië, begint het hier ook al meer op het Afrika te lijken dat we kennen van onze vorige reizen: chaos in het verkeer, kleurrijke mensen, kraampjes langs de weg, de geur van streetfood en verbrand plastic :-). We love it!
Eens de auto weer rijklaar was en ook onze batterijen opgeladen waren, was het tijd voor het laatste hoofdstuk van ons Namibië-avontuur: de Caprivi, een smalle strook Namibië tussen Angola, Zambia en Botswana. En het bleek de perfecte afsluiter van onze zes weken in Namibië.
Ook onze Duitse reisgenoten gingen deze richting uit. De voorbije week was ondanks de problemen heel gezellig, dus besloten we om nog een tijdje samen door te reizen.
Na een lange en -voor de eerste keer in Namibië- saaie rit kwamen we aan in Rundu. De bedoeling was om hier slechts een nachtje te blijven en dan verder de Caprivi in te trekken voor een paar dagen rust. Maar meer dan een mooi campingplekje aan de Kavango-rivier, de bar en de kayaks waren niet nodig om ons te overtuigen om een dagje langer te blijven. De gratis kayaks bleken wel niet allemaal waterdicht, dus ik en Bram moesten dan maar in een veredelde badkuip de rivier met krokodillen en nijlpaarden trotseren. We konden het ook niet laten om toch even illegaal op Angolese bodem aan te meren (en ons territorium af te bakenen).
Op de weg naar Divundu was al snel duidelijk dat we in het nationaal park aangekomen waren. Tegen volle snelheid op de Caprivi-highway rijden, is niet aan te raden: geiten en olifanten zijn er de natuurlijke snelheidsremmers.
In Divundu hadden we onze eerste face-to-face ontmoeting met een nijlpaard. Een gezellige avond aan het kampvuur zat er niet meer in toen we doorhadden dat we naast ons in de bosjes het gezelschap kregen van een enorme hippo! Nijlpaarden doden meer mensen dan elk ander dier in Afrika, dus we konden niet sneller in de auto of op ons dak vluchten.
Ook de volgende dagen zouden we de nijlpaarden om ons heen hebben. Overdag hoor je alleen hun geknor in het water, maar 's nachts zijn ze overal, je hoort ze grazen rond de tent, ploeteren in het water, kakken tegen de bomen,...
Toen we in de Susuwe-triangle, een deel van het Bwabwata NP, op zoek gingen naar de camping bleek deze al een tijdje verlaten. Ideaal dus voor een bush-camp! Gelukkig stonden de uitkijkplatformen nog overeind zodat we een veilige plaats hadden om onze avond door te brengen. De geluiden van de hyena's 's waren ook niet echt uitnodigend voor een nachtelijk toiletbezoek.
De volgende dag regelden we onze permit voor het nationaal park: 9 euro voor twee personen. De eerste kilometers waren dit geld al meer dan waard, overal waar we keken was er wel iets te zien: kudu's, impala's,...en natuurlijk de olifanten. Op één dag zagen we bijna 100 olifanten! Soms zelfs iets te dicht. Ik had de schrik van mijn leven toen we midden in een kudde olifanten terecht kwamen. Papa-olifant was niet zo blij met ons bezoek. Er zat niks anders op dan te stoppen in het diepe zand en de motor stil te leggen. Achter ons waren Katti en Ferdi vastgereden in het zand en telkens ze de motor startten zagen de olifanten het als een aanval. Ik zat dus snel op de achterzetel toen de olifantenstier vlak naast de auto dreigend begon te trompetteren! Ook 's avonds kregen we bezoek van olifanten. Terwijl Bram rustig zijn sandwichekes bleef roosteren op het vuur, zochten de vrouwen bij elk geluid een ontsnappingsroute.
Om middernacht kreeg ik speciaal voor mijn verjaardag een concert van de nijlpaarden. Dat zal waarschijnlijk niet elk jaar gebeuren. En om mijn verjaardag nog beter te starten, kreeg ik 's morgens pannenkoeken met zicht op een lagoon. 's Avonds kampeerden we op een prachtige community-camping net voor Mamili NP. Voor mij was er geen betere plaats om mijn verjaardag te vieren!
Mamili NP wordt ook wel de kleine Okanvango genoemd. Het is een moerasland met honderden waterwegen die versierd zijn met lelies. Het is nog vrij onbekend en ook nog spotgoedkoop. Er zijn geen faciliteiten in het park, dus we konden kamperen waar we wilden. We moesten gewoon heel voorzichtig zijn: we have so much lions here!
Het park is het grootste deel van het jaar overstroomd en ook nu eindigde de weg al vrij snel in het water. Met nijlpaarden en krokodillen van wel 5 meter in de buurt, had niemand van ons zin om te testen hoe diep het water was. Er zat dus niks anders op dan een kampplaats voor de nacht te zoeken.
De auto's werden in een lion-proof positie geplaatst en een groot kampvuur moest de beestjes op een afstand houden. De hele avond was als een raadspelletje: what is that? Hippo? Elephant? Angry elephant? Lion?...
Jammer genoeg zag ik 's nachts geen leeuwen, alleen een olifant die een bad kwam nemen in de rivier. Maar de volgende dag was duidelijk dat ze wel in de buurt waren. Overal zagen we grote verse leeuwensporen op de weg.
We zouden gerust nog een week kunnen doorbrengen in de Caprivi. En we zouden het ook iedereen aanraden: prachtige wilde natuur tegen een spotprijs. Nu zitten we in Katima Mulilo, een stadje aan de Zambezi-rivier, net naast Zambië en niet ver van de grens van Botswana. En hier eindigt ons Namibië-verhaal...Het was fantastisch en het had nog veel langer mogen duren. Je vindt er tien verschillende landen in één, vriendelijke mensen, eindeloze uitzichten, ongerepte natuur...maar ook winkels met wijn en kaas :-)
Maar morgen is het tijd voor een nieuw land: Botswana, terug onbekend terrein en nieuwe avonturen.
De wi-fi die ons door de camping beloofd werd, werkt niet dus meer foto's volgen pas later!
- comments
rita haha
Myriam Mooi, knap, spannend, super! En zeggen dat wij al uitkijken naar een dagje Planckendaal!
Carl De foto's en verhalen blijven toch wel tot de verbeelding spreken moet ik zeggen. Veel plezier ginder. Grtz
nelly Van den Berghe de meeste bewoners van de zoo hebben jullie al ontmoet maar dan in hun natuurlijke omgeving, zal wel een geweldige ervaring zijn. het is en plezier om jullie verhaal te lezen. groetjes