Profile
Blog
Photos
Videos
Een ding is zeker: de tijd vliegt hier echt. We hebben ook weer zo veel gedaan en er is zo veel te vertellen!!Vrijdag hadden we de wardeound met een andere dokter: Doctor Dix-Peek. Je merkt meteen een andere manier van communiceren, in vergelijking met bijvoorbeeld Moolman (nu weten we zijn naam wel zeker!). Achteraf is Moolman ook nog niet helemaal dokter, dus misschien verandert de manier van zaken doen als je eenmaal alles hebt afgerond. DixPeek kijkt bijvoorbeeld de patienten nauwelijks aan en het is angstig stil tijdens de rondes. Na de wardrounds zijn we met DP (DeePee noemen ze hem) naar Maitland gereden en heeft hij ons aangeraden om de tafelberg via een speciale route te beklimmen, want dat stond de volgende dag op het program. Eerst hadden we nog een hele mooie vrijdag voor de boeg. Eerst gingen we in Maitland kindjes ingipsen. Dus: groen jasje aan en gaan! We hebben nog niet echt zelf gegipst, maar wel benen vastgehouden (en die zijn zwaar van sommigen kinderen), spullen klaargelegd, aangegeven en opgeruimd en natuurlijk gekke bekken getrokken met de kinderen. Sommigen huilden echter zo hard dat er niets aan te doen was, dus met een piep in de oren gingen we al om half 11 richting huis! Minibus gepakt, boodschapjes gedaan en toen gewacht op de rest om naar het strand te gaan! We gingen met de taxi naar Clifton beach en dan zet hij je aan de weg af en loop je steil naar beneden naar een prachtig zandstrand! Helemaal niet druk en het uitzicht kreeg van mij in ieder geval een dikke 10. Het water was wel echt te koud om te zwemmen, dus lekker op de handdoekjes in de zon gelegen! Na het strand zijn we naar huis gegaan en hadden we besloten om uit eten te gaan bij Fat Cactus, een restaurantje dichtbij huis. Daar lekker enchilada gegeten en gekletst. Na het eten vroeg naar bed want toen was het de volgende dag echt zover: Table Mountain! We vertrokken om 9 uur met 2 taxi's en met 9 personen richting le table mountain. We wilden eerst met zijn allen in 1 taxi maar dat vond de chauffeur niet zo leuk en we merkten al meteen dat hij een beetje chagrijnig was. Na 10 minuten rijden kwam hij er ook achterdat we vanaf Kirstenbosch wilden vertrekken en niet gewoon de kabelbaan (zo zagen we er ook niet uit met onze bergschoenen en grote rugzakken). Dus na een hoop gehannes arriveerden we veel later dan gepland bij Kirstenbosch en hebben we snel een kaart gekocht en gingen we naar boven. Het eerste uur was echt meteen het zwaarst, want het waren echt alleen maar trappen van zand en hout. Dus veel gerust tussendoor, met lekker veel eten en drinken. Na 4 uur lopen kwamen we in de vallei en begon de zon te schijnen! We hadden meteen een prachtig uitzicht, dus dat gaf ons weer energie om door te gaan. Na heeeeeeel veel foto's kwamen we bij een herkenningspunt: een soort berg in de vorm van een paddestoel. Daar stonden wat mensen op en ik vroeg me al meteen af hoe ze erop waren gekomen en ik bedacht me ook meteen: DAT WIL IK OOK! Dus zo gedacht, zo gedaan: gevraagd hoe ze erop waren gekomen. Ze bleken Nederlands te zijn (+1 Afrikaan) en toen sprongen ze er vanaf om ons te helpen! We mochten op hun schouders staan, ze trokken ons naar boven en gaven aanwijzingen. Super vet toen we erboven op stonden en natuurlijk heerlijk genoten van het uitzicht. Na een half uurtje (wat echt 1 minuut leek) weer naar beneden geklommen, want we waren er nog niet! We moesten nog naar de echte tafel, om er over heen te lopen natuurlijk. We kwamen echt heel veel mooie plekken tegen, alles is weer anders en het ene uitzicht nog mooier dan de ander. Na heel veel genieten, foto's maken, van rotsen springen, schreeuwen gooiden we symbolisch een steen/rotsblokje op een berg vol stenen, want dat doet iedereen daar. Daarna na het einde van de tafel gelopen, waar je een spectaculair uitzicht had over de hele stad, lions head (waar we vorige week waren), Robbeneiland en de prachtig blauwe zee. Je ziet op de foto's echt niet hoe ontzettend hoog het daar is. Om dat gevoel nog even beter te krijgen ben ik echt op de rand van de rand van de rand gaan zitten en heeft 1 van die Nederlandse jongens nog vette foto's van mij gemaakt toen ik daar zat (met benen over het randje, spannend!). En wees niet bang pap, het was niet steil naar beneden hoor. Daarna liepen we naar het eindstation waar je 2 opties had: de kabelbaan naar beneden (saai en duur) of een tocht van 1,5 uur naar beneden. Wij hebben natuurlijk optie 2 gedaan en na 1,5 uur stonden we met zere voeten beneden. Helemaal gelukkig en voldaan. We zagen nog een soort marter oversteken, maar helaas was mijn camera ook een beetje moe geworden van de tocht en heb ik enkel een foto met mijn geheugen gemaakt. Toen snel taxi naar huis genomen, gedouchet en besloten om te gaan eten in Long Street. We hadden dezelfde taxichauffeur als toen we terugkwamen van de tafelberg, dus dat was extra leuk en hij kon echt leuk vertellen over zijn hele leven in Kaapstad. Hij gaf ons nog een mooi gezegde mee: don't overdo it, but do it over. Dus met dat gezegde zijn we na het eten van een heerlijke burger en schnitzel (allemaal lekker Zuid-Afrikaans haha) toch maar niet op stap geweest en lekker in ons bedje gekropen. De volgende dag werd de auto gebracht, die 2 meisjes uit ons huis hebben gehuurd. We hebben afgesproken dat wij hem af en toe ook kunnen lenen, dus dat is super fijn! Kunnen we naar Hermanus rijden (waar je walvissen kan spotten) en naar de westkust (met mooie bloemenvelden etc.). Ook willen we nog naar Stellenbosch, waar de Universiteit is en waar ook de wijnvelden liggen. Verder kunnen we dan met zijn allen de auto nemen naar bijvoorbeeld het strand en dan de kosten delen, want dat is sowieso goedkoper dan steeds de taxi! Na het auto-geregel nog even in bed gelegen en daarna boosdchappen gedaan, in internetcafe gezeten en daarna naar het Groote Schuur Hospitaal geweest om naar het Museum of The First Heart Transplant te gaan! Deze keer was hij wel open en hebben we een rondleiding gehad. Het was heel indrukwekkend om te zien, want ze wisten echt heel veel van Christian Bernard (de man die de operatie heeft uitgevoerd) en ook het meisje van wie het hart kwam. Allemaal erg indrukwekkend, het meisje was bijvoorbeeld 18 jaar en is omgekomen in een ongeluk (samen met haar moeder). De vader heeft dus een erg grote beslissing gemaakt en het is echt heel tof dat hij toestemming heeft gegeven om haar hart af te staan. En dat dan ook nog aan de allereerste succesvolle harttransplantatie! Na een verhaal over Christians leven (op film) gingen we naar een paar kamers: een kamer was nagebouwde kamer van het meisje, er was een kantoortje (waar een soort Madame Tussauds pop zat van Christian) en er hingen heel veel foto's, krantenknipsels en brieven over alles wat met de transplantatie te maken had. Er waren ook 2 OK's nagebouwd, zie foto's! Ziet er echt heel realistisch uit, zelfs een beetje creepy. De rondleidster wist heel veel en vertelde aan een stuk door, dus we zijn weer veel wijzer geworden. Ze was echt ook heel trots, wat ik me goed voor kan stellen. Na ongeveer 1,5 uur stonden we weer buiten en gingen we weer lekker naar huis. De volgende ochtend moesten we weer om 6 uur op, dus lekker vroeg gaan slapen. De ochtend in Red Cross was een beetje moeilijk, want mijn benen waren nog "sore" van de hike en het ziekenhuis heeft best veel trappen. Ook moeten wij als "minder belangrijken" overal staan en hebben we van half 8 tot half 1 aan een stuk door gestaan. Na de wardrounds (waar weer erg interessante gevallen waren, waaronder weer kindermishandeling en ook ingeslikte batterijen) gingen we namelijk naar Clinic (zonder dat we het wisten en dus ook zonder eten in de maag). We kwamen de "clinic" binnen en het leek eerder op een soort kantoortje. Er stonden wel veel stoelen in rare opstellingen en er stonden 4 bureau's. Ook stond er een bankje in de hoek. We kwamen er al snel achter dat wij nergens mochten zitten, er 4 dokters achter een bureau gingen zitten en de moeders met de kinderen op het bankje moesten wachten. Maar dat waren lang niet alle kinderen, want buiten de zaal was nog een wachtkamer waar echt tientallen kinderen zaten. Je moest serieus een nummertje trekken om aan de beurt te komen, het leek net de groentenboer. Het was heel hectisch, want er werden dus 4 consulten tegelijk gehouden (inclusief vragen stellen, lichamelijk onderzoek, X-rays bekijken, echt alles). Na echt meer dan 60 kinderen (ik raakte de tel kwijt) was het half 1. We hebben wel veel interessante gevallen gezien, maar we mochten niets vragen. Soms werd wel wat uitgelegd door Michael (een soort co-assistent denken wij), maar achteraf vertelde hij dat hij dat eigenlijk niets mocht doen. Toch wel echt fijn dat hij ons erbij betrok, want we voelden ons een beetje nutteloos. Hij stelde wel nog wat pittige vragen aan mij, maar ik wist soms zelfs het antwoord en anders legde hij het duidelijk uit. Je voelt je nog wel echt een broekie als je daar staat. De meeste kinderen hadden een ongeluk gehad, een geboren afwijking aan hun ledematen (door een syndroom bijvoorbeeld) en bij sommige kinderen wisten ze gewoon niet wat ze hadden (die hebben ze dan doorgestuurd of die moeten later nog een keer terugkomen). Sommige kinderen waren er voor het eerst en moesten uitgebreid onderzocht worden, maar andere kinderen waren er gewoon voor controle. Veel daarvan hadden ook in Maitland gelegen, maar ze waren nu in Red Cross zodat ze niet meer naar Maitland hoeven te komen. Het was echt heel hectisch en er gebeurde gewoon te veel om hier even uit te kunnen leggen, maar we hebben er wel wat van geleerd! Om half 1 moesten we ons haasten naar Maitland, want daar vonden nog operaties plaats (werd ons ook pas verteld op het moment dat ze begonnen, dus nog steeds geen eten en ondertussen geen gevoel meer in de benen). De eerste operatie was botoxspuiten zetten in het been van een meisje, die Cerebrale Palsy heeft. Kort en heel simpel uitgelegd: spasticiteit van de spieren, dus het zomaar samentrekken van spieren zonder dat iemand dat wil. Zoals je misschien wel weet, wordt botox in het gezicht gespoten om spieren te ontspannen en je rimpels te verwijderen. De botoxspuiten in het been hebben een ander (en beter) doel, maar hetzelfde effect: de spieren meer laten ontspannen, zodat het meisje haar benen beter kan bewegen. Dit werd onder narcose gedaan, omdat het flinke spuiten waren en ze dan volledig ontspannen is. De operatie verliep heel snel en we gingen snel door met de volgende: een klompvoetje recht proberen te zetten. Dat was interessant om te zien, maar we mochten niet meehelpen en niet te dichtbij komen. Hopelijk wordt het morgen beter en mogen we zelf ook aan de slag, want als je de hele tijd moet staan en kijken naar hetzelfde punt wordt je best slaperig. En geloof me, in slaap vallen op OK is niet leuk. Mijn ogen vielen een paar keer dicht en 1x wist ik echt gewoon niet meer hoe lang ik mijn ogen al dicht had (en op dat moment keek natuurlijk net weer de anesthesie-assistent mijn kant op). Om 5 uur konden we eindelijk naar huis, helemaal kapot. Thuis gegeten, een spelletje rummie gedaan en toen snel gaan slapen. Vandaag weer begonnen in Red Cross, maar alleen de wardrounds deze keer (die clinic is denk ik alleen om maandag). Rond 9 uur naar Maitland gecrosst, want toen was daar de wardround. Dit keer waren er nog veel meer medische studenten, van DP (hij noemt ze my medical students, blijkbaar zijn wij niet zijn medical students...). Dus als hij hun roept, mogen wij eigenlijk niet meekomen of iets zeggen. Best apart dus.. Maar dat went vanzelf wel denk ik. Alleen soms kijkt hij je wel weer vragend aan als hij iets vraagt, dus dan wil je antwoorden terwijl het eigenlijk niet mag. Dus ik hou dan maar veilig even mijn mondje:). Na de wardrounds hebben we geholpen met gipsen. Dat was echt een uitdaging en struggle, want een meisje was echt zooo sterk dat we haar met 4en vast moesten houden om het gips te laten drogen. Na nog wat andere struggles met kleintjes was de dag voorbij en zijn we gaan lunchen. Lekker een brownietaartje gegeten en toch besloten terug te gaan naar het ziekenhuis om nog wat files door te lezen (dat we de ziektes beter begrijpen tijdens het bespreken). Er waren alleen veel files weg (om bijgewerkt te worden), dus zijn we na een uurtje weer weggegaan. Toch nog wel dingen op kunnen zoeken van interessante gevallen en met de kinderen wat foto's gemaakt. Ze wilden echt allemaal foto's maken met de camera, zo leuk.
Ojee, tijd is alweer op! Morgenvroeg naar Maitland voor hele dag operaties en donderdag ook. Dat worden 2 zware dagen, dus lekker vroeg slapen. Eerst lekker eten nu!
Dikke kussies
- comments
Anja van der pol Hoi Boukje Wat geweldig om te beleven. Zo divers. Blijf je volgen. Veel plezier. Groetjes, Anja vd Pol
Anja vd Pol Hoi Boukje, Wat een geweldige ervaring! Zoveel te zien en te beleven. Blijf je volgen. Veel plezier en werkhervatting voor komende weken. Lieve groeten, Anja vd Pol