De eerste week zit er alweer op! Wat gaat de tijd toch snel hier... We hebben dinsdag meegelopen op de zaal, van zowel de jongens als de meisjes. Dan ga je ieder bed langs met de arts en bespreekt hij met de zusters en de Matron (hoofdzuster) wat het beleid moet worden. Vaak liggen er kinderen met gips om hun armen en/of benen, maar soms zie je niet eens dat ze ziek zijn. Vaak hebben ze dan Tuberculose in hun ruggenmerg of in hun heup. Andere kinderen zijn al goed aan het revalideren en lopen op krukken of met een looprekje. Alle kinderen zijn echt heel leuk! Die 2 kleintjes van maandag kunnen twee woorden: Nurse en Mommy. Dus ze noemen je eerst Mommy en als je nee knikt dan noemen ze je Nurse (meer zo van NUS NUS NUS). Na de wardround zijn we gaan theedrinken en dan worden de speciale gevallen nabesproken. Alleen omdat het zo rustig is, was dat overbodig en waren we even de arts kwijt. Maar toen we een hoekje omliepen zagen we hem bezig met gips en gingen we natuurlijk kijken! Hij ging het gips van een armpje verwijderen, een pin eruit trekken en er nieuw gips omheen zetten. Dat gebeurde op een tafel die bedekt was met krantjes met aanbiedingen van locale winkels, best apart. Dus de zuster stond gewoon naar de aanbiedingen te kijken en tegelijkertijd het gereedschap aan te geven! Helaas was daarna weinig meer te doen en zijn we Rosalies telefoon gaan regelen. Eerst naar een winkelcentrum in de buurt van het ziekenhuis gelopen, maar helaas geen vodacom shop (is hetzelfde als Vodafone). Toen de minibus naar de stad genomen, en vanuit daar een taxi naar Green Point, een ander winkelcentrum. Daar zat wel een vodacom winkel en zat ook een heel leuk restaurantje waar we sowieso wilden gaan eten, perfecte combi dus! Helaas wisten ze het in die winkel ook niet en werden we naar Long Street gestuurd (wat overigens ook de uitgaansstraat is hier), om de telefoon te laten unblocken. Dat is ook niet gelukt en toen hebben we ons erbij neergelegd dat de telefoon niet bestemd was voor Zuid-Afrika. Het is hier natuurlijk ook wel heel mooi, misschien kon die telefoon dat gewoon even niet meer aan. Toen zijn we snel teruggelopen naar het restaurantje, want we hadden honger! Helaas ging die pas over 2 uur open, dus hebben we ernaast lekker zalmwraps gegeten en een macaron als toetje (die dingen zijn echt zoo lekker!). Toen hebben we thuis gechilld en ben ik 's avonds nog naar Camps Baai gegaan, waar een Karaokebar was. Mijn stem was al aardig gedempt en hees vanwege het vele fanatieke schreeuwen tijdens de rugbywedstrijd en op de berg (dan is het zo lekker om even te schreeuwen!) en de dag erna was mijn stem helemaal weg. Gelukkig hadden we een dagje vrij, dus hoefde ik niet veel te zeggen. Het was heerlijk weer woensdag, dus zijn we snel boodschappen gaan doen en hebben we onze foto's geupload in het internetcafe. Daarna heerlijk gaan liggen in de tuin bij het zwembad! We waren van plan om om 5 uur naar het museum van de eerste harttransplantatie te gaan in het Groote Schuur ziekenhuis en gingen fijn te voet! Na een mooi wandelingetje kwamen we na 20 minuten aan in het ziekenhuis. Na diverse keren vragen kwamen we bij een klein deurtje uit waar MUSEUM op stond. Maar... de deur was dicht! Helaas pindakaas, ineens was de laatste rondleiding om 3 uur. Echt zo balen, maar dat is Zuid-Afrika.. Toen terug via de hoofdweg, om een postkantoor te zoeken. Na even zoeken en vragen kwamen we er aan en je raadt het al: gesloten! Uiteindelijk wel een brievenbus gevonden:). Daarna fish&chips gegeten en naar huis gegaan. Toen met de homies rummikub gedaan en degene die het niet kende won natuurlijk de hele tijd. Echt leuk om spelletjes te doen met buitenlanders die geen idee hebben wat ze doen (en alsnog winnen). Daarna zijn we snel gaan slapen, want de volgende dag moesten we om 7 uur aanlopen naar het Rode Kruis Kinderziekenhuis. Daar hebben we op de traumazaal meegekeken, echt bizar hoeveel kinderen er eigenlijk alleen al hier ziek zijn.. Er lagen hele kleine baby's met bijvoorbeeld septische artritis (een ontsteking van een gewricht) en ook wat oudere kinderen met ernstige botbreuken door o.a. ongelukken. Daarna gingen we naar een PICU: een intensive care voor kinderen en dat was ook bizar. Allemaal kleine bedjes me heel veel moderne en vooral piepende apparatuur. Sommige baby's hadden een sticker op hun hoofd met 'no bone', wat dus betekende dat ze een deel van hun schedel open hadden liggen. Dan begint het woord 'kindermishandeling' wel door je hoofd te spoken als je dat ziet... Sommige baby's worden binnenkort overgeplaatst naar Maitland, want daar kunnen ze lang blijven en krijgen ze intensievere aandacht. Het is wel 'gek' dat er alleen maar donkere kinderen in Maitland liggen en het heel gemixt is in Rode Kruis. De witte kinderen gaan na het Rode Kruis meestal waarschijnlijk naar een andere soort privékliniek. Maitland is ook meer voor arme mensen en er wordt zelfs naar je inkomen gekeken (van de ouders in dit geval en meestal is dat R 0,00. Helemaal niets dus). Na een paar zalen in Rode Kruis heeft dokter - aaah ik vergeet zijn naam steeds, Rosalie denkt dat hij Moonman heet en dat is wel een leuke dokternaam - ons naar Maitland meegenomen en daar ging een operatie plaatsvinden. Helaas had het meisje een te hoge temperatuur en na 2 uur wachten hebben ze besloten dat de operatie niet doorging. Gelukkig heeft Moonman ons goed vermaakt met verhalen over Zuid-Afrika en de hele geschiedenis! Ben het nu alweer vergeten, maar het was wel interessant en hij is ook grappig dus we hebben ons wel vermaakt. Er zijn verder ook nog waterpokken in de zaal op het moment, dus dan moet je het risico natuurlijk helemaal niet nemen om te opereren. Het meisje komt waarschijnlijk volgende week aan de beurt als de waterpokken uitblijven. Rosalie en ik denken dat we allebei al Tuberculose hebben, maar dat kan natuurlijk nog niet. Wel hoesten we de longen uit ons lijf op het moment. Dus om onze longen even wat lucht te geven hebben we vanavond hot yoga gedaan met onze homies. Dat was echt heel warm en vooral ongemakkelijk. Maar wel ontspannend, dus wellicht volgende week weer! Verder hebben we lekker geshopt bij Mr Price: een winkel als Primark: goedkoop en heeeel veel leuke dingen:-). Vooral ben ik verliefd op mijn nieuwe schoenen: zie foto.
Morgenvroeg weer Rode Kruis om 7.30 en daarna klompvoetjes gipsen, en dan lekker naar het strand. Dus nu snel slapen!
Doei :-)