Om 05.45 uur ging de wekker en ik ontwaakte in het donker. De zon begon net op te komen, evenals de locals in Fiji. Helaas moest ik mijn 3 persoons kamer en Fiji gaan verlaten. Dit gaf me een dubbel gevoel omdat de mensen zo geweldig zijn maar ik wil ook Australië gaan ontdekken omdat dit vanaf jongs af aan het land is waar ik op vakantie heen wilde. Plus ik word weer herenigd met mijn vriend, Niall.
Op het vliegveld ging alles weer soepel. Over de vlucht kan ik vertellen dat het ontbijt dat we kregen heerlijk was en dat ik een schitterend uitzicht had op de Fiji eilanden bij het opstijgen. De 4 uur daarop volgend heb ik geslapen aangezien mijn tv'tje niet wilde werken! De cava sessies tot laat eisten hun tol.
Ik ontmoette Niall op Sydney International Airport en kreeg gelijk allerlei cadeaus in mijn schoot geworpen, namelijk: een tube vegemite voor op toast, een doos TimTam chocolade koekjes en een waterfles. Allemaal traditionele producten. De waterfles kreeg ik omdat water schijnbaar ongelofelijk duur is in Australië! We besloten vervolgens om Sydney rond te rijden om een paar hoogtepunten te zien en zo kreeg ik ook gelijk door waar alle belangrijke dingen zich bevonden. De eerste stop was Surry Hills. Dit is een wijk die mij aan een mini San Fransisco deed denken door de gebouwen die er stonden en de heuvels waar deze buitenwijk op gebouwd is. We aten een heerlijke steak with fries voor lunch. Dit was een welkome verassing na 4 dagen vis! Natuurlijk hebben we ook voor het eerst geproost met een Australisch Golden Ale. Er waren net als in San Francisco veel daklozen en Niall sprak er een aan. We kwamen erachter dat ze door haar huisbaas eruit was gezet omdat ze de huur niet op tijd had betaald. Ik ken Niall ondertussen en ik wist waar dit op uit zou lopen. We kochten voor haar een stuk kip en wat groente en toch geeft dat ergens een fijn gevoel als je iemand anders kan helpen. Hoe verder we Surry Hills in reden hoe meer het mij ook aan Engeland deed denken. Dit doordat de gebouwen op dezelfde manier gebouwd zijn en de parkjes maakte het af.
Het is hier winter in Sydney. Koud? Het was 23 graden met volop zon en een strakblauwe lucht! Wat mij meteen opviel was dat het super weer is maar dat er nog geen blaadjes aan de bomen te zien zijn.
We reden verder en stopten bij Westfield. Dit is een soort Bijenkorf, keer 3. Het is zo onmenselijk groot maar heeft echt alles te bieden wat een mens misschien ooit toevallig wel eens nodig zou kunnen hebben in het leven. Ik heb een simkaart gekocht en een potje wax omdat ik mijn pet nu al 2 welen op heb omdat Hawaii en Fiji geen wax kennen. We hebben hier feestjes uitgewisseld met de verkoper zodat we ieder weer op de hoogte zijn van wat er rondom Sydney aan de gang is. Ik was voorzien en klaar om een biertje te drinken in de heuvels met een schitterend uitzicht op het beroemde Bondi Beach. We hebben gepraat over de tour die we door Amerika hebben gedaan waardoor allerlei herinneringen weer opgehaald werden. Het was fijn om het weer daar over te hebben met iemand die ik kenden en iedereen net zo veel miste bij het afscheid als ik.
We reden verder door Sydney en ik kwam erachter dat Sydney heel verschillend is. De stad is net als NYC, veel grote gebouwen, lichten, torens en de grote attracties zoals The Sydney Opera House. De buitenwijken lopen uiteen van arme buitenwijken naar sjieke buurten met grote huizen. Het contrast is enorm, wat ikzelf heel verassend vind.
Ondertussen had de zon ons in de steek gelaten en was het donker. Niall reed naar een heel klein straatcafé die al sinds 1950 op dezelfde plek langs de weg staat. Dit was de eerste café in Sydney die 's nachts ook open was waardoor het erg populair werd onder de stappende Hollywood sterren omdat zij hier 's nachts konden eten. We bestelden ieder een 'tiger', een meat pie met aardappel en erwten puree daar bovenop met een lepeltje gravy/jus. De smaakpupillen in mijn mond explodeerden wederom, zoals ze dat vaker hebben gedaan tijdens mijn reis. We hebben langs het haven gezeten met een uitzicht op de enorme marine schepen die daar gestationeerd zijn. Hierna zijn we naar de andere kant van de haven gereden waar we een schitterend uitzicht hadden op de verlichte Harbour Bridge en op de achtergrond The Sydney Opera House. Hier heeft Niall me verteld over de gruweldaden die vroeger in Australië plaatsvonden met betrekking tot de aboriginals. Mensen werden gedwongen samen met hun familie de afgrond in te springen of kregen ziektes toegediend. De aboriginals werden als sub-mens of dier aangezien en deze moesten uitgeroeid worden. Ja, de Nederlanders hebben daar ook aan meegedaan.
Nu waren we allebei toch wel heel moe. We reden naar huis, door Kings Cross, een soort mini Vegas/Amsterdam. Overal sexclubs, nightclubs en zelfs een redlight district. Eenmaal bij Niall thuis ontmoette ik Jasmine, de moeder van Niall. Met haar sterk Iers accent gaf ze me een tour door het huis en eindigden we met apfelstrüdel en ijs op de bank. Wat een dag!