De laatste dag die ik samen met Niall zal doorbrengen. Ik zie hem binnenkort weer, over anderhalve maand, maar toch.
Na lang uitgeslapen te hebben besloot ik toch maar op te staan om voor de laatste keer een douche te nemen in een privé badkamer maar vooral om mijn tas in te pakken. Deze had ik tijdens mijn eerste dag in Sydney helemaal uitgepakt omdat het voortaan een rotzooi was geworden. Ik kon gelukkig mijn souveniers bij Niall achterlaten omdat ik over iets meer dan een maand weer terug in Sydney ben. Ik hoopte dat dit veel zou schelen maar helaas, mijn tas zat zo vol als een bingozaal vol bejaarden.
Na ons ontbijt besloten we om gelijk naar Maquarie Uni te vertrekken omdat we allebei ons haar wilden laten knippen. Ik zag nu pas hoe ongelofelijk groot het complex is, omdat we ongeveer 15 minuten moesten lopen van de auto naar de 'aula'. Niall had geparkeerd in een plek vol grote witte auto's en dus voelde wij ons daar niet thuis. We hoorden daar niet tussen met onze kleine blauwe Mazda. We weten nog steeds niet wat al die auto's daar deden.
In de aula heb ik een paar schoolvrienden van Niall ontmoet waarna we ons richting de kapster begaven. Het was een kapsalon vol met rommel waardoor ik nog net in de stoel kon zitten om mijn haren te laten wassen. Hier begon het angstzweet al. In de stoel begon de kapster maar wat raak te knippen terwijl een ander aan het vertellen was hoe schattig en cute ze Nederlandse jongens vond. Je kunt je misschien wel voorstellen dat ik me niet helemaal op mijn gemak voelde. Het werd te gek toen de kapster wax in mijn haren wreef en een soort Japans gay kapsel op me uitoefende. Ik was blij dat ik daar weg kon en mijn haren zelf kon doen.
Ik heb weer wat vrienden van Niall ontmoet en ben met hun in een college gaan zitten over de wereld na 1945; een Australisch perspectief. Ik zal het zo zeggen: ik ga moeite hebben om weer in het 'normale' ritme te functioneren als ik thuis kom. Waarbij ik me gelijk afvraag wat normaal is? Ik ben in ieder geval blij dat ik voorlopig niet meer naar school hoef!
We zijn hierna in de Unibar gaan zitten, midden in het universiteit complex, samen met Bria, Josh en Niall. Er kwamen mensen en er gingen mensen, en zo heb ik tijdens mijn verblijf nogal veel mensen ontmoet, allemaal door Niall. Ik dank hem daarvoor! Het begon donker te worden en 'The battle of the bands' begon. Een hele goede vocalist trapte af en was voor mij de winnaar ook al zijn we na 2 bands gegaan. De sfeer was top, maar mensen begonnen dronken te worden en we werden de studenten beu. Bovendien hadden Niall en ik allebei behoefte om de fantastische week samen af te sluiten. We reden naar mijn hostel waar ik mijn spullen letterlijk mijn kamer ingegooid heb, een kamergenoot ontmoet heb die op een eiland woont waar ik nog nooit van gehoord heb (tussen NZ en Australië in) en weer weg ben gelopen. Verderop hebben Niall en ik ons gevestigd en een half uur lang onze buiken vol hebben gevreten met Vietnamese noodles en rijst. Ik kon serieus amper opstaan!
Niall, wat een vriend en wat een geweldig mens. Ik heb geleerd om jezelf te zijn omdat dat het leven gemakkelijk maakt. Als je tegenslagen hebt, laat ze maar komen en sla ze even hard weer neer. Heb geen vooroordelen en benader mensen respectvol als je hetzelfde terug wil krijgen. Ik ga mijn maat missen maar het is tijd om alleen verder te gaan, alleen de wereld te ontdekken! Niall, tot over een paar weken, hallo wereld.