Xi'an, vergane glorie in het midden van China

Het contrast tussen Shanghai en Xi'an is behoorlijk groot. Waar Shanghai de allure van een moderne metropool heeft hangt over Xi'an een andere allure, die van vergande glorie. Een stad in het midden van China met een paar miljoen inwoners is toch niet klein te noemen maar alles doet net even onder voor de vorige bestemming.

Vanaf het treinstation wurmen we ons in een van de lokale bussen richting ons hotel, behoorlijk in het midden van de stad, wat erg handig is. Overal in de stad wordt gebouwd, verbouwd en herbouwd en je ziet ook wat posters van de wereldexpo 2011, dus ze mogen wel haast maken. De kamer van ons hotel is een belevenis op zich zelf. Terwijl de vloer nog vochtig is van de dweil die kort geleden daarvoor er doorheen gejast is en een paar natte haren in een hoekje van de kamer te vinden zijn is het vooral de geur die zich meester maakt van mij en van mijn mening over Xi'an. Dat het uitzich niet denderend is (grote bouwput / afvalberg, ligt trouwens een mooie bank tussen) maakt me niet zoveel uit, maar waarom moet de kamer naar vis ruiken? Dat is niet heel relaxed en al helemaal niet als je geen fan bent van vis.

Na snel gedouched te hebben wacht ik op de rest in de lobby van het hotel. Gelukkig is hier draadloos internet dus kan ik een beetje bijlezen met het nieuws op mijn iPhone om te tijd door te komen. De orientatiewandeling door de stad (inmiddels de standaard introductie van Ling voor ons bij iedere stad) is interessant en ook in deze stad hebben ze een drum en belltower (net als in Beijing). Verschil is dat de drum en belltower het midden van de stad vormen en de stad is in een handige noord/zuid/oost/west as verdeeld en zodoende makkelijk om in te navigeren. Na de lunch lopen we naar de zuidelijke poort van de stadsmuur. Terwijl de groep doorloopt zoeken Lucian en ik uit hoe we de volgende dag goedkoop met het OV naar de Terracotta Warriors komen.

Niet veel later komen ook wij aan bij de zuidelijke poort en is het tijd om de muur eens goed te verkennen. Lopen is een optie maar wij gaan voor de fiets. Terwijl wij keurig achter in de rij aansluiten schiet het niet echt op. Een reden hiervoor is dat de Chinese mensen wat minder te spreken zijn over het idee van een rij en daarom gewoon voor aansluiten, iets wat na een tijdje echt frustrerend wordt. Gelukkig weten we deze praktijken redelijk te stoppen wanneer wij vooraan staan.

Terwijl Luca moeite heeft om vooruit te komen (zijn fiets is zo laag dat het wel een kinderfiets lijkt) en ik al fietsend een filmpje maak ( http://blogs.kilroy.eu/stephandevos/videos ) kom ik in de buurt van de Vikings die met zijn tweeen op een tandemfiets zitten. Niet veel later komen er steeds meer mensen van de groep bij (we kregen de fietsen een voor een, soms met wel vijf minuten er tussen) en fietsen we gezamenlijk de oude stadsmuur af. De muur stamt is gebouwd tijdends de Ming dynastie en heeft een omtrek van iets minder dan 14 km. We moeten dus flink doortrappen om binnen de anderhalf uur terug te zijn, anders krijgen we een boete (maar uiteindelijk kregen we die niet).

Heuveltje op, heuveltje af, hier en daar een gat in de muur ontwijken en vooral genieten van de leuke tocht en de gekke capriolen van een ieder op de fiets. Dat is hoe de volgende twee uur er uit zien. Thor ruilt met Luca en dat heeft een flinke verbetering van de snelheid tot gevolg. Thor is toch wel wat sneller op de mini fiets (hij is bijna twee meter lang dus het gaat nu echt nergens meer over) en het tandemduo van Luca en Isac is ook goed op dreef. Helaas breekt aan de noordelijke kant van de muur, tussen twee fietspunten in, de ketting van de tandem. En daar staan we dan, met fiets maar zonder vooruitgang. Op de bonnetjes van de fietsen staat een nummer dat we kunnen bellen bij pech en een aantal locals komt ons al helpen en belt het nummer. Niet veel later komt een golfkarretje met reservefiets aan tuffen en zijn we weer op weg.

Eenmaal terug bij de zuidelijke poort hebben we geluk dat we net op tijd zijn voor een echte toeristen attractie, een show met een mannetje of twintig die allemaal oude wapens hanteren en begeleidt worden door een daverend geluid van trommels. Al met al is het een leuke middag met goed vermaak.

In de avond is de zoektocht naar eten wat minder snel gedaan. De vegetariers stemmen tegen een aantal Chinese restaurants en gaan uiteindelijk naar de pizzahut voor een kaaspizza. De rest van de groepn gaat ook opzoek naar iets Westers om te eten. Dagenlang rijst of noodles wordt toch wat vermoeiend en een goede pasta, of nog beter Mexicaans eten is het devies van de avond. Bedrogen komen we uit. Behalve de Pizzahut, MacDonalds of KFC is er niets te vinden dat aan onze wensen voldoet. Teleurgesteld kruipen we richting het hotel en besluiten we toch maar naar een Chinees restaurant in de buurt te gaan. Plotseling valt ons oog op een restaurant in de buurt; Western East Food!

Een blik op het menu stemt ons tevreden en we lopen naar binnen. Met een Amerikaans decor uit de jaren '50 is de stemming gezet en valt het ons op dat wij de enigen zijn (dit hadden we op moeten vatten als een waarschuwing). De ober kruipt onder het inmiddels op zijn hoofd gevormde spinnenweb vandaan en probeert ons samen met de serveerster in het Chinees te waarschuwen dat we nog kunnen ontsnappen, het is nog niet te laat. Helaas spreekt geen van ons Chinees en begrijpen wij hem niet en zijn we volledig gefixeerd op het menu dat een aantal briljante namen herbergt zoals "making love with butifull lady" (frietjes met steak) en "the playbpoy expierence" (iets van een hamburger). Nog meer van dit soort pareltjes zijn terug te vinden in het menu, inclusief de spelfouten.

Wat kan ik zeggen over het eten? Tsja, het was... interessant. Terwijl ik later misselijk in mijn bed lig en mijn maag in een ernstig conflict is verwikkeld met zichzelf en het eten (binnen houden of niet?) vraag ik met af waarom we daar nou eigenlijk naar binnen zijn gelopen. Westerse naiviteit houd ik het maar op. Uiteindelijk blijft het eten binnen, val ik in slaap en blijkt Xi'an een stad vol tegenstrijdigheden. Maar een positief gevoel overheerst, dat had ik vanmorgen nog niet verwacht toen ik de kamer met visgeur binnenliep. Trouwens, de visgeur is gelukkig verdwenen.