Rustdag

Eindelijk! Ons schema is vol, te vol. Ik ben een meisje en die willen altijd méér, zegt Hans. We hebben Sapa en Halong Bay al overgeslagen en verder dan midden Vietnam gaan we niet. Maar dit land is groot en er is zoveel te zien en te doen. Teveel voor 5 dagen...

Vandaag doen we rustig aan. Echt. We ontbijten op ons terrasje en fietsen daarna naar 'de stad' die we op ons gemak ontdekken. Als locals drinken we djada, Vietnamese ongezoete ijsthee, en café Sua Da, koffie met gecondenseerde melk op straat.

Dan naar de vaste kleermaker van Tu, de liefde van foodie-Mark. Er zijn er hier een miljoen en Tripadvisor heeft ook hierover een mening maar het advies van een local telt dubbel. En dan is Tripadvisor de check check dubbelcheck. Ik durf niet te gaan voor eigen design maar laat alleen namaken.

Long is lief, ze geeft advies, denkt mee en is eerlijk. Geen Aziatische gedienstigheid, gelukkig, maar wel klantvriendelijk. En manlief scoot heen en weer voor andere stofjes en kleuren. Benieuwd...

We lopen over de markt en kopen bruikbare souvenirs. Dit is echt walhalla qua shopping. Vooral al die rare keukengadgets vind ik onweerstaanbaar.

Lunchen doen we bij Ca Cha, we eten Com Gã, rijst met kip. Een klein kommetje super smakende bouillon ernaast en natuurlijk weer een bord vol onvermijdelijke kruidensla. Je moet tussen de locals in de rij staan voor een tafel maar het is het wachten waard. Dit 25m2 restaurantje is fotogeniek; zeeblauwe muren en een altaartje. De ladychef staat in grote pannen te roeren.

We lopen nog wat langs de rivier en fietsen dan in het zonnetje terug naar 'huis'. Net als ik in bikini op het strand aankom en Hans soezend op het loungebed achter heb gelaten laat de zon het afweten. Bad weather vibes heb ik met HK maar nu kennelijk ook al met Vietnam. We hebben letterlijk 24 uur zon gezien. Grrr!

Tussen An Bang en Hoi An is een immense grote biologische kruidentuin. Aan het rijstveld zit een restaurant waar ze die sla en kruiden serveren. Dat is waar we dineren. Dineren doe je in Vietnam overigens in maximaal een uur. Lekker efficiënt.

Dat biedt alle tijd om nog even naar Hoi An te fietsen. Onze Hema fietslichtjes, geloof het of niet maar het was mijn idee om die mee te nemen, oogsten bewondering en zijn tegelijkertijd bittere noodzaak in het donker.

Net als een neus-en monddoekje dat is. Het fijnstof en de CO2 die je hier inademt is ongekend. Je hebt die doekjes in allerlei soorten en maten. Chanel en Gucci kopieën en met de mini-versie met een varkentje voor kinderen, kleuters, peuters, baby's. De prijs 5.000 Dong = € 0,17.

Het verkeer is echt een belevenis. Als fietser wordt je ingehaald door een vrachtwagen die weer wordt ingehaald door een motor. Een doorgetrokken streep wordt niet serieus genomen. Toeteren in allerlei melodieën is om te waarschuwen dat ze je gaan inhalen.

Oh ja, die amazone-zit die sommige meisjes hier uitoefenen op de motor ga ik in Amsterdam tot een hit maken. Net als dat monddoekje.

Hoi An is 's avonds lieflijk, romantisch. Jammer dat we er niet zijn met volle maan dan schijnt er een lampionnen happening te zijn. Maar ook nu zie je ze overal. We lopen naar de overkant via de verlichte draakbrug. Overal kun je kartonnen 'happy meal'-achtige doosjes kopen met een kaarsje erin. Met een soort lange soeplepel plaats je het doosje voorzichtig op de rivier zodat het kan wegvaren.

En dan, in de hipste winkel in de stad, hoor ik een bekende stem mijn naam roepen. Raar! Maite is een KLM collega met ik veel samenwerk. We wisten van elkaar niet dat we in Vietnam waren en zijn nu tegelijkertijd op dezelfde plek. We drinken met z'n drietjes het eerste glas wijn van de week. Jaja Hans ziet af!

En dan rond middernacht nog even terug fietsen. Lang leve de Hema fietslichtjes! Hoezo rustdag?