Profile
Blog
Photos
Videos
Hallo trouwe lezers!
Alweer negen dagen zonder enig fatsoenlijk contact met ons: het is weer tijd voor een blog! We hebben heel wat afgereisd de afgelopen week (wat zielig). Na onze laatste blog in Luang Prabang zijn we doorgereisd naar Vientiane, Don Det (4000 islands), Pakse en inmiddels zijn we aanbeland in Danang (Vietnam). Weer een week vol mooie avonturen, ontmoetingen en heerlijke blunders. Maak je borst maar nat (of niet).
Na de vermoeiende blog van de vorige keer, werden we al vroeg opgehaald door onze tuktukdriver (te vroeg, het kan dus toch!). Hij bracht ons naar de V.I.P. slaapbus (jaja mensen), die pimpelpaars bleek met een knalroze interieur. Pijnlijk aan de (mannelijke) ogen, maar wel iets meer luxe dan wij hadden verwacht. De bus bleek echte 'bedjes' te hebben, gemaakt voor de gemiddelde Aziaat. Elma kon zich al niet uitstrekken, stel je voor hoe Sanne de 13-uur durende reis heeft doorgemaakt. Gelukkig zijn wij nog jong, lenig en extreem verliefd, waarna wij de nacht lepeltje-lepeltje hebben doorgebracht. Ach, wat een straf. We beseften ons wel dat een dergelijke reis prettiger is met een reismaatje, aangezien de rest van de bus verplicht moest knuffelen met een Aziaat. Sexy.
Aangezien Sanne een nogal kleine blaas heeft, besloot ze bij de eerste busstop een poging te wagen tot wildplassen. We bleken echter gestopt te zijn i.v.m. een kapotte toeristenbus voor ons op de weg. Overal toeristen, een rokende motor en een kans om te plassen (yes!). Sanne wilde echter wel duidelijk maken aan de chauffeur en zijn hulpjes, dat ze niet zonder haar moesten wegrijden. Maar hoe doe je dat, als ze je staan aan te gapen en geen engels spreken? Je roept: bushbush, pee, 1 minute, bushbush, there, wait, wait! De poging tot uitbeelden viel in de smaak, blijkbaar konden ze ook nog lachen. Later bleek waarom: er bevond zich een w.c. achterin de bus. Spijt heeft ze echter niet, aangezien de bushbush nogal wat hygienischer bleek. Gruwel.
Uiteindelijk kwamen we om 9 uur 's ochtends aan bij het Sihome backpackershostel in Vientiane. Veel later dan verwacht, aangezien onze buschauffeur ieder halfuurtje even moest roken. Lekker dan.
Philippe, de manager van het hostel, bood ons een warm ontvangst en een frisse douche, ondanks dat het nog te vroeg was om in te checken (oeeaaah, regendouche!). Bij aankomst zagen we gelijk het stelletje Britten die we eerder ontmoet hadden op de slowboat. Tevens liepen we Lisa ook tegen het lijf in het hostel, die dezelfde avond alweer door zou reizen naar Pakse. Wij hebben onze ochtend in de heerlijk verkoelde movieroom gespendeerd met Will Smith, wat veel goedmaakte (in de film dus, niet in de movieroom, helaas!).
Nadat we ons hadden geinstalleerd in onze eerste mixed dormitory (die er overigens zeer netjes uitzag), besloten we de rest van ons reisplan uit te stippelen bij Joma, die hier ook bleek te zijn. Jippie! Na twee vertrouwde koppen koffie en het winnen van inspiratie, besloten we door te reizen naar Don Det (4000 islands). Na het boeken van de nachtbus (weer zo fancy?) maakten we ons klaar voor onze ontmoeting met Alex, de vriend van Milly. Superleuk, en we hadden heel veel zin om ook Milly na ons tripje naar Pai weer te zien en om Alex in levende lijve te ontmoeten.
We hadden afgesproken om een drankje te gaan doen en de sunset te bewonderen bij een rooftop-bar aan de Mehkong. We waren een klein beetje verdwaald, totdat een of andere kerel vanaf een dak begon te zwaaien: dat zou Alex vast en zeker zijn! Het was superleuk om Milly weer te zien en het bleek dat we het onwijs goed konden vinden met Alex. Na een prachtige sunset (zie foto, lekker puh!) besloten we gezamenlijk te gaan dinneren. Het was een gezellige avond en we hebben veel gelachen. Milly en Alex stonden erop voor het dinner te betalen: thank you guys! <3 Na het dinner besloten we vroeg te gaan slapen, omdat we de volgende dag een dagje uit naar het boeddhapark hadden gepland. Wat dit was? Geen idee. We zien het wel (onze nieuwe instelling).
Na een goed nachtje te hebben gedraaid, maakten we ons klaar om naar het Boeddhapark te gaan. Nadat we Milly en Alex hadden opgehaald, moesten we eerst een halfuur met de lokale bus naar de grens met Thailand. Vanaf daar zouden we nog een halfuurtje in de tuktuk een zeer belabberde weg afleggen. Nadat we weer eens onze afding-technieken hadden toegepast, onze kont de bumpy-ride had overleefd en onze lichaamsdelen alle kanten op waren geslingerd, kwamen we dan toch veilig aan bij het Boeddhapark (wat een park met boeddha's bleek te zijn. Dus...). Wanneer we weer voet op Nederlandse bodem zetten, krijgen jullie het filmpje van deze bumpy rit (soms is cup B toch wel handig) te zien. Je zou je toch afvragen waarom er bij zo'n toeristische attractie nooit is nagedacht over een goede weg er naar toe. Typisch.
Het boeddhapark bleek wat kleiner dan verwacht en geen must-see, maar zeker leuk om de dag met zijn vieren door te brengen. Na onze eerste echte magnum en een stel sappige foto's (zie facebook, echte liefde!) besloten we weer terug te gaan naar het busstation in Vientiane. Hier besloten wij samen nog even naar de markt te gaan, waar we als ware locals dragonfruit en ramboetan hebben gekocht. Pas maar op ouders, het inburgeringsproces is reeds begonnen! Later hebben we het fruit smakelijk opgesmikkeld bij de lokale Arc de Triomph, die mooier bleek dan verwacht. Zo, Parijs kunnen we ook afvinken.
's Avonds ontdekten we een grote supermarkt, waar we de vrouw achter de balie hebben geirriteerd met onze besluiteloosheid wat betreft postkaarten. Sorry! Eenmaal weer terug in onze dormitory spraken we Pete (GB), onze roomie die we de dag daarvoor heel even hadden gesproken. Een knappe jongen (zucht), met een goed lichaam (voordeel van een mixed dorm) en een vlotte babbel (zwijmel). Hij vroeg voor de grap of wij misschien een kaartje naar zijn ouders wilden sturen. Maar als echte Friezen zeiden we natuurlijk 'ja', waarna hij het adres voor zijn ouders noteerde en nooit heeft gelezen wat er op ons postkaartje kwam te staan... Wat een (onterecht) vertrouwen! Voor het resultaat: check de foto's (en wees trots). Pete zal het resultaat wel bij het kerstdinner onder ogen krijgen.
De volgende dag zouden we 's avonds vertrekken richting Pakse, met een doorreis naar Don Det (4000 islands). We besloten als ware toeristen nog even met de camera rond te lopen, om zo nog wat van Vientiane te kunnen meepikken. We hebben de oudste tempel van Vientiane (Wat Si Saket) nog even bezocht en opgemerkt dat ze in Azie toch kunnen bouwen (zolang het maar voor de president is). Na het spotten van vele Heineken-bordjes (jaja), bedrijven met de naam 'New Holland' en monniken in oranje pakjes, hadden we alweer genoeg van Nederland. We besloten nog wat uurtjes door te brengen bij Joma. Hier bedachten, schreven en likten we onze kaartjes, waarna onze afscheidslunch (alweer?) met Milly en Alex was aangebroken. Gelukkig is er (alweer!) een kans dat we Milly opnieuw gaan ontmoeten aan het einde van onze reis, in het zuiden van Thailand. Bikini's, cocktails en surfdudes: wij hebben er zin in!
We vonden Vientiane beiden een leuke stad, iets wat we misschien niet hadden verwacht omdat het de hoofdstad is. Wat ook hier opvalt is dat wij, als blanke, lange en mooie (heerlijk, die zelfreflectie) meiden, erg bijzonder zijn in hun ogen. We worden aangeraakt, bekeken en aangesproken door vele locals. Ook zijn er al verscheidene locals met foto's van ons. Inscannen, uitvergroten en je huis mee behangen. Waarom niet?
's Avonds vertrokken we in iets minder stijl richting het zuiden, opnieuw in een slaapbus die iets minder V.I.P. was. Dit ging niet geheel vlekkeloos, aangezien we de tickets kwijt waren geraakt alvorens we moesten instappen. Gelukkig vonden we dezen uiteindelijk terug in een broekzak, ergens onderin de backpack gepropt. Handig. Niet dus.
Het was een lange reis, waarbij duidelijk werd dat de organisatie erg slecht was. We moesten met een tuktuk naar het busstation, daarna met de bus naar Pakse, vanaf daar zouden we na tien minuutjes met een minivan naar Si Phan Don worden gebracht, om daarna in de boot te stappen naar Don Det. Bij de overstap van bus op minivan, bleek echter dat de Laotianen het niet nauw nemen met de tijd en tevens niet kunnen tellen. Er bleken twee toeristen te veel te zijn, waarna er een andere minivan moest worden besteld en het wachten duurde uiteindelijk bijna drie uur. We zijn inmiddels benieuwd naar waar de Aziaten wel goed in zijn. Luieren? Verder verliep de reis gelukkig soepel, waarna we rond het middaguur aankwamen op Don Det.
Op aanraden van onze Lonely Planet hadden we al snel een prima bungalow gevonden aan de sunset-zijde van het eiland. De wandeling er naar toe was echter glibberig, bruin en deels onbegaanbaar door de zware regenval in het zuiden van Laos. En aangezien Don Det slechts beschikt over twee kleine modderpaadjes, is het regenseizoen hier al vrij snel zichtbaar.
Al snel bleek dat wat de Lonely Planet ons had verteld, waar bleek te zijn: er is niet altijd electriciteit, noch wifi, en helemaal geen warm water (in elk geval in onze bungalow). Na een frisse douche (sneeuwpop Elma) besloten we gedurende de middag te gaan wandelen (lees: hiken) en eindelijk kwamen onze schoenen dan toch van pas! De wandeltocht was erg mooi, en we troffen het met de regen. We zijn het hele eiland overgewandeld en hebben zelfs een deel tot onze knieen in het water gelopen. Wat opvalt is dat het een complete dierentuin is: stieren, buffels, koeien, everzwijnen, varkens, geiten, ganzen, kalkoenen, kippen, vissen en kikkers kruisen overal je pad. Iets wat grappig klinkt, maar soms best bedreigend is (zie foto). Sanne besloot locals te vragen of ze hen op de foto mocht zetten, iets wat ze al een tijdje graag wilde doen. Alle locals stemden hier mee in, wat tot een paar mooie foto's heeft geleid! De plaatjesmaker kan trots op haar zijn.
Na onze wilde hikingtocht over het gehele eiland, waren we toe aan een romantisch dinner met de sunset over de Mehkong op de achtergrond. Het was werkelijk prachtig om heerlijk aan het water te zitten met zo'n geweldig uitzicht. We hebben met volle teugen genoten van dit uurtje aan de Mehkong. Wat een straf om in Azie te zijn. Echt.
De volgende dag wilden we graag de Tat Somphamit waterval op het nabij gelegen eiland Don Khon bekijken. Via een oude spoorweg is dit eiland bereikbaar en omdat een tuktuk huren te duur was, kozen we voor een fiets! Dat kunnen wij immers. Of niet?
De tocht bleek niet helemaal soepel te verlopen, aangezien de fiets ontzettend klein was, of onze benen toch iets te lang...? Hoe dan ook, uiteindelijk hebben we de waterval kunnen bereiken, welke ontzettend lang en juist niet hoog bleek. De waterval toonde de kracht en woestheid van de Mehkong. Het is dan ook een van de watervallen waarbij het grootste aantal watermoleculen per seconde doorheen raast. Een oorverdovend lawaai. Eens wat anders dan al die toeters.
Al met al zijn we erg blij dat we naar de 4000 islands zijn gegaan (dit stond niet op onze planning), maar we hebben dan ook mazzel gehad met het weer. Alle dagen voor en na ons vertrek heeft het ontzettend erg geregend. Vanwege het laagseizoen en de regen was het ontzettend rustig op de eilanden, met opvallend groene natuur. Voor ons een groot succes, en mooier dan de werkelijke eilandjes in de Mehkong, waar het gebied om bekend staat. Misschien toch tijd voor een andere naam?
De volgende dag vertrokken we weer richting Pakse, de oude hoofdstad van de Franse kolonie. We werden vlak naast het hostel afgezet waar we graag heen wilden (mazzeltje, yes!) en ontmoetten daar Jaan (FR). Hij vroeg ons advies over zijn verdere reisplan: zijn trip naar de 4000 eilanden leek letterlijk in het water gevallen en het leek hem onhandig vanaf daar naar Vietnam door te reizen. Precies dezelfde planning als ons dus, alleen zouden wij ons hier wel aan houden (koppige Friezen) (je bent toch niet van suiker?!). Later ontmoetten we ook Raphael (CA) en Alice (FR), waarna Sanne nog even gesmikkeld heeft van hun mosselen en gedroogde vis (een ervaring rijker). We besloten de volgende dag met ons allen naar het Bolaven plateau te gaan, ondanks de zware regenval die hier al weken aan de gang was. Yes, we can!
De volgende dag verzamelden we om 08.30 uur, waarna het afdingen met de tuktukdrivers weer begon! Altijd prettig om dan met een groep te zijn, zodat de reis goedkoper wordt (en het was best een eindje rijden). De eerste twee chauffeurs hebben we daarom afgeslagen, waarna we werden doorverwezen naar een superaardige man. Hij bood ons een goedkoop retourtje aan naar het Bolaven plateau, waarbij hij ook de taak als gids op zich nam. Het plateau is namelijk ontzettend groot (lees: kilometers), waardoor een chauffeur noodzakelijk is.
Na een uurtje rijden kwamen we aan bij de eerste waterval. Na een glibberige en steile trap naar beneden, kwamen we aan bij een stuk wrakhout in de waterval, wat moest functioneren als een houvast en viewpoint (maar hoogstwaarschijnlijk in het droogseizoen, kuch). Op dit moment was het niet meer dan een paar stukjes hout in een woeste waterval. Wij lieten ons echter niet weerhouden en na een schietgebedje, waagden we ons in de waterval (kijk mam, zonder handen!). We waren weer een ervaring rijker, waarna we doorreden naar een koffieplantage. Dit was een van de sightseeings op het Bolaven plateau, maar nu waren wij de enige toeristen. De koffie was superlekker, maar wat vooral de toon zette was de gastvrijheid van de locals die aanwezig waren op de plantage. Zij nodigden ons uit voor hun lunch, waarna we met zijn allen heerlijk gegeten hebben van de bamboo-soep met sticky rice (jullie gaan het thuis proeven!). Ze spraken totaal geen engels, maar dit weerhield hen er niet van een conversatie met ons te starten. Ontzettend leuk en we voelden ons heel erg welkom.
Uiteindelijk hebben we nog een rondleiding gehad op de koffieplantage, wat niet alleen een koffieplantage bleek te zijn (de naamgeving werkt dus niet altijd, zoals bij het Boeddhapark). Naast de Arabica en Robusto-koffiebomen, bleken ze ook ananas, peper, guave, kaneel, passiefruit en bananen te verbouwen. We mochten overal van proeven en hebben op de weg naar de volgende waterval nog nagenoten van een blaadje kaneel.
Deze waterval bleek ontzettend groot en indrukwekkend. Opnieuw waren er geen toeristen en we werden door een local gewaarschuwd dat de trap naar beneden gevaarlijk en glad was. Opnieuw waagden we ons aan dit avontuur en we klommen (al limbodansend, he Sanne?) naar de brug die zich vlak voor de immens hoge waterval bevond (zie foto's). We waren binnen de seconde al nat van alle stuivende waterdruppels en hebben staan schreeuwen van overweldiging. Een geweldige ervaring, blij met waterproof camera's (oef) en openbare verkleedpartijtjes om het ondergoed uit te wringen. Lovely.
Na een laatste waterval, de hoogste van Laos, gingen we weer richting ons hostel. We besloten (voor het eerst) onze chauffeur een fooi te geven: zijn vriendelijkheid en behulpzaamheid waren meer dan het geld waard. Zelfs voor de gierige Nederlander. Hoezee!
Na deze lange en vermoeiende dag vonden we het tijd voor een massage. Samen met Raphael hebben we ditmaal kunnen genieten van een ware Laotiaanse massage. Niet minder krachtig dan die van de Thaise dames (autsj, blauwe plekken!). Daarna nog lekker gegeten en gedronken (en geplast) bij een Indiaanse tent: once the seal is broken...
De volgende dag vroeg, heel vroeg, enorm vroeg (05:00 uur is niet onze tijd) opgestaan voor onze bus richting Danang. We bleken de enige toeristen te zijn, wat we niet heel erg prettig vonden. Het voordeel van toeristen om je heen, is dat je met elkaar kunt overleggen en in hetzelfde schuitje zit. Nu moesten we het echt samen doen, met ons handjevol Laotiaanse woorden. Onze inburgering heeft wat opgeleverd! Na een lange, maar goed georganiseerde reis gisteren aangekomen in Danang. Nog wel enige boze locals achter ons aangehad, omdat we iets te langzaam waren bij de grens (tsjah, ons paspoort is nou eenmaal interessanter dan dat van jullie!). Gelukkig vallen we dermate op, dat ze ons niet vergeten mee te nemen. Handig wel.
Inmiddels aanbeland in een enorm luxe hotel, aangezien Danang niet over hostels beschikt. Het plan was om vanochtend al door te reizen naar Hoi An, om daar een aantal dagen te blijven. We waren echter wel toe aan een dagje Westers leven en moesten deze blog nog schrijven. We besloten daarom morgen door te trekken naar Hoi An per bus, maar tijdens het schrijven van deze blog werden we zojuist belaagd door een (vriendelijke) easyrider. Overal in Vietnam kom je de (vaak zogenaamde) easyriders tegen. Zij kunnen je achterop de motor een zoveel-daagse tour aanbieden, waarbij je ook de minder touristische gebieden van Vietnam kan zien. Bovendien is het een ontzettend mooie manier om een land te kunnen ervaren en culturen te snuiven. Eerder hadden we voor onszelf al besloten dit te willen doen, en deze man heeft ons zojuist overgehaald. We hebben (jaja, echt waar!) gevraagd om contract, rijbewijs, instructeur-license en zijn notificatie in de lonely planet en tripadvisor nagetrokken. Overal staan geweldige reviews, dagboeken, filmpjes en foto's: we kijken er nu zo naar uit! Maar dat lieten we natuurlijk niet merken, afdingen ten top. En geslaagd. Yes. Wij zijn immers arme studenten.
Morgen krijgen we een voorproefje en worden we, via een mooie tour, naar Hoi An gebracht. Zo kunnen we ook kennismaken met onze chauffeurs en kijken of dit iets voor ons is (JAA, sowieso, shhhht). In Hoi An zullen we 5 dagen verblijven, waarna we een vierdaagse motortour gaan doen in het midden van Vietnam die eindigt in Hue. We hebben er ontzettend veel zin in (zie Elma haar enorme big smile) en zullen morgen dus opnieuw vroeg opstaan! Het leven van een backpacker is zwaar... Al medelijden?
Tot snel lieve vrienden en familie, als we weer veilig elders in Vietnam zijn aangekomen na een prachtige motortour!
Liefs,
- comments
Ulli Het plastuitje wel gebruikt, Sanne? Mooi verhaal verders! Groetjes vanuit het praagtige Praag
Punter Machtig dat jullie het zo mooi hebben daar en heerlijk creatief geschreven! Veel plezier nog gewenst!
Mary Rottine Hallo Sanne en Elma, zoooooo, wat een avontuur !!!! ik denk dat jullie wel een jaar nodig hebben om alle indrukken te verwerken........ Heel veel plezier en pas goed op jullie zelf