Profile
Blog
Photos
Videos
Hee buitenlanders!
Inmiddels alweer een dikke week verder, zowaar ingeburgerd en verdrietig dat we bijna weer naar huis gaan. Oke, overdrijven is ook een vak, maar feit is dat we het nog steeds naar ons zin hebben! Hiephoi!
Nadat we in het vervelende hotel in Hue nog even uitgebreid gebruik hadden gemaakt van de computer voor onze laatste blog (gnagna), besloten we ons heil elders te gaan zoeken. Het backpackershostel even verderop bleek erg gezellig en we besloten hier ons laatste nachtje door te brengen in een dorm. Tijdens het avondeten stuitten we weer op Marije en Daan (stalkers, zouden ze Nieuw-Zeelands zijn?), waar we nog even onze jengaskills tot uiting hebben laten komen. Mochten we hopen natuurlijk, onze chirurgenhandjes bleken niet zo trilvast. Gelukkig is dit een mooi moment in onze studie om over te stappen. Reizigen brengt nieuwe inzichten. Handig wel!
De volgende ochtend waren we al vroeg wakker (zelfs Sanne), nadat bleek dat de andere backpackers het niet zo nauw nemen met rammelende sloten, kletsende deuren en gebabbel met onze naakte, Franse buurvrouw die de leeftijd van 70 naderde. Alles kan, alles mag als je backpacker bent! Niet dat jou wordt gevraagd wat je ervan vindt natuurlijk... (Brrrrrr).
Nadat we hadden uitgecheckt besloten we al snel de hete middagzon te ontduiken en lekker wat bij te schrijven onder het genot van twee heerlijke smoothies. Daarna met onze tong tot de knieen door een ware, Westerse supermarkt geslenterd, bijna uitglijdend over ons eigen kwijl. Wat een walhalla: nooit geweten dat we de Appie (lees: Harry Piekema en wuppies) zouden gaan missen!
Na een lekkere noodlessoup vertrokken we in de nachtbus, die we de dag ervoor nog hadden geboekt. Niet wetende hoe we het voor elkaar krijgen, zaten we opnieuw in een bus stampvol met locals! Geen toeristen, geen Engels sprekende mensen, wel weer een stapje verder in onze inburgeringscursus. Op zich verliep de hobbelende rit voorspoedig, totdat een van de locals het een goed idee vond tussen deze twee blanke meiden in te gaan slapen. Midden in het gangpad dus, welke niet breder is dan een kleine 50 centimeter. Onze haartjes stonden toen al overeind, maar vooruit. Wij zijn ook de slechtsten niet. Wij zijn lief, vriendelijk, aardig, welkom en...
Lang duurde onze gemoedelijkheid echter niet. De vieze Vietnamees besloot iets meer ruimte nodig te hebben, waarna enig kontknijpen, buiktasten en vieze ademvlagen niet uitbleven (bestaat hier eigenlijk een tandarts?). Dit was het moment waarop Sanne een stil gevecht met de man aanging, en hem uiteindelijk een flinke elleboog uitdeelde nadat hij had besloten op haar te gaan liggen. Met staart tussen de benen droop hij af, waarna hij opnieuw werd uitgescholden door, ditmaal, zijn eigen landgenoten. Chapeau!
Eenmaal aangekomen in Hanoi besloten we eerst onze fans (lees: belagende tuktukdrivers) van ons af te schudden door heupwiegend langs de snelweg verder te scharrelen. Uiteindelijk hielden we een betrouwbare taxichauffeur aan, waarna we ons naar het hotel lieten brengen die Marije en Daan ons hadden aangeraden. Heerlijk, zo'n prive-chauffeur voor een paar eurocenten. Wij redden ons wel!
Nadat we weer twee nieuwe fans hadden opgescharreld (de hoteleigenaar en het keukenmeisje), besloten we eerst eens te genieten van, jawel: een bad! Wat een heerlijkheid, en wat een genot aan andermans neus. Een beetje quality time was hier op zijn plaats. Daarna besloten we bij het hotel, met wat knipogen en glimlachen, onze tour naar Sa Pa te boeken. Dit leverde ons vanzelfsprekend enige korting op, vooral toen we ook onze transfer van en naar Halong Bay besloten vast te leggen. Daarna hebben we heerlijk door het Old Quarter gewandeld, waar we nog veel terug konden zien van de vroegere verdeling in verkoopwaren. De verschillende straatnamen in dit gedeelte van Hanoi geven letterlijk aan wat er destijds in de betreffende straat verkocht werd. Maar ook nu zie je nog goed terug hoe de winkels in een straat een bepaald product verkopen. Vijf boekwinkels naast elkaar, tien bouwmarktjes (lees: een paar vierkante meter volgestouwd met bakken vol gereedschap) op een rij, een straat vol met alles wat men nodig heeft om een dode te herdenken en tot slot een zooitje winkels met al het Apple-waar dat een mens maar wil verzamelen. Erg leuk om te zien en doorheen te wandelen! Wij gaven onze ogen de kosten. En opnieuw: zij die van hen.
We besloten naar het gevaarlijkste, of intrigerendste, kruispunt van Hanoi te wandelen om het verkeer vanaf een rooftop-bar te aanschouwen. Een tip die we eerder kregen, nadat velen ons hadden gewaarschuwd voor het hectische en chaotische verkeer van Hanoi. Onze verwachting was dan ook dat deze grote, drukke stad niet een plaats zou zijn waar wij met veel plezier tijd zouden doorbrengen. Het tegendeel bleek waar. Het verkeer is ontzettend chaotisch, regels zijn er niet, gevaarlijk is het vast en zeker. Maar het is prachtig om dit te aanschouwen en, simpelweg, doorheen te wandelen. Moeilijk is het eigenlijk ook niet: je steekt over (niet kijken) en loopt in een rustig, maar constant tempo de weg over. Een schietgebedje is toegestaan, maar reageren op de toeters en koplampen is ten strengste verboden. Niet kijken, niet kijken, maar lopen. Yes, we can!
Vanaf de rooftop-bar hebben we een aantal uurtjes verbluffend het verkeer beneden ons gadegeslagen. De filmpjes komen later, zodat jullie niet al te bang zijn of we nog levend thuis zullen komen. Ohja, als jullie de foto's gaan bekijken: wij staken het kruispunt op het langste stuk over. Gewoon, omdat het kan. En ohja! We hebben er ook nog gefietst. Maar dat komt later.
Na een legendarisch biertje bij deze Legend Beer (wat een leuke woordgrap he!), besloten we nog even te vertoeven bij, jawel, ons vaste stekkie: de Joma! Er bestaan maar drie vestigingen in heel Azie, maar ons kennen ze inmiddels overal. Nog meer vrienden! En nog meer vetjes! De taart is er ook zo lekker... Daarna nog van een avondmaaltijd genoten in het gezelschap van een rondwaggelende muis, waarna we in ons hotel nog even op zoek gingen naar wat vluchten. Het plan was namelijk om na Sa Pa en Cat Ba (Halong Bay) door te vliegen naar het zuidelijk paradijs (smeltsmelt) van Thailand.
De volgende dag besloten we (waarom ook alweer?) een fiets te huren om Hanoi op Hollandse wijze te verkennen. We mogen nog zo intelligent zijn (kuch), de link tussen het chaotische verkeer en hierin fietsen hadden we nog niet gelegd. De gedachte was meer praktisch: wel handig, zo'n fiets, dan kunnen we wat meer sightseeings bekijken. Maar we doen natuurlijk alsof we hierover nagedacht hadden, en gingen als ware gekken op pad! Iets wat we nog steeds een van de hoogtepunten van onze reis vinden, omdat we zonder aarzelen ons in het verkeer van Hanoi waagden. Huppa, wij kunnen dat, onze inburgeringscursus is voltooid! De papieren zijn binnen, het hotel is overgenomen, en we zijn getrouwd met de eigenaar. Die zien we nooit meer te-rug!
We zagen, per fiets, de St. Joseph Cathedral, de Temple of Literature en het Ho Chi Minh Complex. Ook ontdekten we het grote verschil tussen fietsen in Nederland en Vietnam: ohjaa, het is hier bloody hot! We gunden ons daarom een paar uurtjes later de verkoeling van de Joma, nadat we onze 6 stappen op de weg naar huis nog even konden langslopen (of fietsen): niet kijken, niet luisteren, niet praten, niet opletten, gewoon oversteken in een vast tempo (slome jopies). Dan kan er niets misgaan. En het klopte! Al was de gemiddelde Vietnamees misschien niet heel blij met ons. Maar dat kan ook komen omdat de gemiddelde weggebruiker hier nooit vrolijk kijkt. Maar wij? Wij lachen! Een glimlach van oor tot oor helpt altijd. Check! Dat was nummer 6 in ons stappenplan.
Na de verhitte fietstocht, de inmiddels zieke darmpjes van Sanne en dikke lol met de hoteldude (dat is zijn nieuwe naam), werden we opgehaald voor de nachttrein naar Sa Pa. Ons pakje kaarten uit het supermarkt-walhalla kwam nu goed van pas, zelfs de Vietnamezen in onze coupe vonden het leuk om mee te kijken (met hun blote voeten op ons bed, ieuw!!!). Na een prima reis kwamen we uiteindelijk aan in ons hotel in Sa Pa, waar ons een frisse douche en lekker ontbijt werd gegund voor we aan de eerste trekking zouden beginnen. Elma, fit als altijd, had hier veel zin in en Sanne besloot na wat wikken, wegen en ORS toch mee te gaan.
Het zou de eerste wandeltocht van onze tour in Sa Pa zijn, die in totaal drie wandeldagen zou inhouden. We werden voorgesteld aan onze tourguide: een 20-jarige meid, stoer als het maar kan, getrouwd en veel aan het werk als tourguide. Iemand waar we in deze drie dagen veel respect voor kregen, net als de vele andere jonge meiden die deze taak op zich namen. Velen van hen, ook de onze, waren getrouwd en hadden al een of meerdere kinderen. In de periode dat het kindje een tot negen maanden oud is, dragen de jonge vrouwen hem of haar iedere dag mee tijdens hun werk. Al van jongs af aan is men hier gewend hard te werken, rond hun zeventiende te trouwen en voor hun twintigste een eerste of zelfs tweede kind te hebben verwekt. De tradities binnen deze bevolkingsgroep zijn nog altijd goed terug te zien, zoals bijvoorbeeld in de officiele klederdracht die elke vrouw, maar ook vele mannen, iedere dag dragen. Daarnaast vertelde onze guide dat de mannen altijd op de vrouw moeten afstappen en de vraag moeten stellen of zij hem wil trouwen. Andersom mag simpelweg niet: een vrouw zoekt nooit contact met een man. Haar antwoord op deze belangrijke levensvraag kan 'ja', maar ook 'nee' zijn. Vaak zegt zij echter 'ja', omdat het lastiger wordt een man te trouwen (lees: gevraagd te worden) naarmate zij ouder wordt. Vervolgens zal zij altijd naar het dorp van de man verhuizen, en al jong kinderen krijgen. Het verhaal, maar vooral het karakter van onze gids vonden wij beiden erg bijzonder. Een ontzettend sterke vrouw, maar toch echt een jaar jonger dan wijzelf. Hetzelfde gold voor de andere guides, waarvan een aantal nog maar zeventien waren (en hun baby meedroegen). We stelden haar ook de retorische vraag of ze zelf wel eens gereisd had, buiten Vietnam. Het antwoord hierop liet indruk achter: haar grootste droom is om ooit in haar leven Hanoi te mogen zien, of anders Halong bay, omdat de plaatjes zo prachtig lijken. En wij, als echte toeristen, waren net uit de 8-uur durende treinreis ontwaakt. Een afstand die we slapend hadden afgelegd. Iets waar je je op dat moment bijna voor schaamt, een dubbel gevoel.
We genoten van het prachtige weer, de fantastische uitzichten en de gezellige groep. Ook zagen we Cat Cat village, een klein en traditioneel dorpje dat is gelegen aan een mooie waterval. We ontmoetten Dominik, Nik en Stephen: allen afkomstig uit ons Oosterse buurland. Verder vertelde onze guide nog veel interessante dingen over het leven daar. Zo kent men er weinig medische hulp, en wordt er veel gebruik gemaakt van meer alternatieve geneeswijzen. Een voorbeeld hiervan is het plaatsen van een brandende, gloeiend hete buffelhoorn tegen het voorhoofd wanneer iemand erge hoofdpijn heeft. We zagen vele vrouwen, maar ook nog kleine meisjes, met verschillende brandplekken op hun voorhoofd. Een normale remedie voor hen maar een raar idee voor ons, omkomend in de Ibuprofen, Finimal en Advil.
Na een zware, bloedhete en bergopwaartse wandeling terug, was het tijd om even bij te komen in het hotel. Een heerlijke lunch stond voor ons klaar, al is het eten deze dagen in Sa Pa aan Sanne's neus voorbij gegaan. Toch jammer: boek je eindelijk een tour en is al het eten inbegrepen, zit je aan de reizigersziekte. Beetje zonde. Daar zijn wij immers echt te gierig voor.
We besloten diezelfde middag met de jongens naar de Love Waterfall te gaan (jullie snappen natuurlijk wel waarom). We werden, voor de zoveelste keer, achterop een scooter gedropt en sjeesden opnieuw in volle vaart over de Vietnameze wegen. Een ervaring die bijna saai begint te worden: dat fietsen in Hanoi was veel interessanter. Duh! Als ware Japanners gingen we met zijn allen op de foto, bewonderden Stephen zijn dappere zwemkunsten en lieten we de vonken de vrije loop. Eenmaal weer terug in het hotel vielen we als een blok in slaap, om daarna met een zucht de wekker uit te slaan voor het dinner. Sanne voelde zich steeds zieker en we besloten vroeg te gaan slapen. Stiekem was Elma daar ook wel aan toe. Oude wijffies! Iets met grijze haren, krakende wervels en hangende onderdelen. Sexy.
De volgende dag namen we een volgeladen daypack mee, omdat we na een wandeling van 12 kilometer in een homestay zouden slapen. Gelukkig verliep de tocht grotendeels afdalend, was de warmte 's ochtends nog redelijk te doen en deed de ORS zijn werk (hiephoi Etos!). Er liepen vele vrouwen en meisjes met ons mee tijdens deze lange tocht, maar de verkoop begon pas op de momenten dat er een pauze was ingelast. Iets wat wij wel hadden zien aankomen, en ook in grote mate werd toegepast omdat de kinderen toevallig vrij waren van school. Een ultiem moment natuurlijk om een poging te doen kleine, schattige kindjes op toeristen af te sturen. Prachtig om te aanschouwen en een waar gezang om bij in te doezelen: "You wanna buy something from meeee? It's fivethousaaaand..." En dat in canon, minutenlang, met zielige gezichtjes, en natuurlijk op film! We ontdekten al snel de beste manier om weer wat van onze personal space terug te kunnen winnen: ze lief, maar recht in de ogen aankijken met een big smile op je gezicht. Dat betekent giechelen geblazen, verlegenheid ten top en wegrennen om een andere toerist te belagen. We hebben het echter weinig toegepast, omdat we stiekem genoten van deze leuke manier van verkoop. Elma had een ander talent: haar stalen gezicht bleek ook te werken. En de selfies werden ook wel leuk. Tralala!
Onderweg kwamen we nog langs het ouderlijk huis van onze guide, waar we welkom waren om alles te bekijken. Toch weer bijzonder om zo dichtbij het ware, Vietnameze leven te zijn van dit traditionele volk. Opnieuw maakte Sanne een lange reeks foto's van locals, waarvan er weer genoeg te vinden zijn in ons hyperdeluxe nieuwe album! Keuzes maken is lastig... Oopsie!
Na een tocht van bijna 6 uur kwamen we aan in onze homestay: een houten huis met op de bovenverdieping een aantal matrassen en klamboe's. Hier zouden we, bijna in de buitenlucht, diezelfde nacht heerlijk in slaap vallen. Eerst besloten we echter een kijkje te nemen bij de bar tegenover onze homestay, die we tot onze verbazing eerder hadden opgemerkt. In de middle of nowhere, ergens in een traditioneel dorpje, een aantal kilometer buiten Sa Pa, uit het niets: een Westerse bar. De eigenaar bleek de Nederlandse Eddie, die alweer een aantal jaar geleden besloot een leuke plek te creeeren voor alle toeristen die eenzelfde tour hadden geboekt. We aten een heerlijke portie echte Nederlandse kaas (kwijl!) en ontmoetten hier Els en Myrthe. Na heerlijk gekletst te hebben, besloten we na de maaltijd in onze eigen homestay nog even gezamenlijk te wandelen. Terwijl wij op de Nederlandse dames stonden te wachten, kwam er een lief maar brutaal meisje op ons af. Ze wilde ons ergens mee naar toe nemen en kende de Engelse woorden: moon, luckydaisy en bamboobar! We begrepen niet goed wat ze wilde, maar toen was Eddie daar die ons vertelde dat het zijn nichtje was. Ze wilde erg graag met ons meewandelen, wat later uitdraaide in opgetild willen worden. 's Avonds bleek dat de naam van Eddie's bar Luckydaisy was, waar we met de jongens en de twee Nederlandse meiden een heerlijke avond hebben gekaart. s***head, konteren en ezelen. Wat zijn wij eigenlijk intelligent.
De volgende ochtend gingen we weer op pad en bleek de tocht (helaas pindakaas) vooral bergopwaarts te gaan. Natuurlijk over een prachtig onverhard paadje, boven een veilige afgrond, en slechts in galop. Gelukkig waren er iets meer pauzes en bleek de tocht ook niet heel lang te duren. We kwamen aan bij onze lunchplek, versierd met kleine kindjes en met prachtige canonmuziek op de achtergrond. Een beetje eentonig, dat wel.
We werden vanaf hier opgehaald en weer naar ons hotel gebracht, waar een emotionele hereniging met onze backpacks op ons stond te wachten. Na het wegspoelen van onze tranen onder de douche en een vroege maaltijd, werden we alweer opgepikt voor onze nachttrein naar Hanoi. Na heel veel knuffels, gezwaai en facebookadds (sssshhht) namen we afscheid van elkaar en stapten wij uiteindelijk in onze trein. Duimend voor een leuk stel toeristen, stapten daar Janine en Kim onze coupe binnen: twee gezellige, Hollandse dames die werkelijk zoveel geniale verhalen met zich meedragen dat geen enkel onderwerp onaangesneden blijft. Heerlijk gezelschap dus, dat begrijpen jullie wel. Na een gezellig potje kaarten, schaterlachen en toch ook maar wat slaap, kwamen we om vijf uur 's nachts aan bij ons hotel in Hanoi. Niet denken dat wij een makkelijk leven hebben (foeifoei): om zeven uur stonden we alweer klaar voor onze bus naar Cat Ba (Halong Bay)! Gelukkig mochten we tussendoor even douchen en genoten we een gratis ontbijtje in ons hotel in Hanoi, waar we na deze trip ook weer zouden verblijven. En het vriendjes zijn met de eigenaar en de keukenmeid, dat helpt ook een handje. Katsjing!
Na een soepele bus-bus-boot-bus trip stonden we binnen vier uur al voor ons hotel in Cat Ba (met seaview, we like!). Een eiland vlakbij Halong Bay, maar veel minder toeristisch en niet bezet door de maffia. Dat leek ons wel een slimme keus. We besloten wat te gaan wandelen en verbaasden ons over de enorme stilte op de straten: er was werkelijk geen kip te bekennen. Niet bepaald wat we hadden verwacht, ondanks dat het misschien niet Halong Bay itself was. We belanden in een leuke, Nieuw-Zeelandse bar waar we in gesprek raakten met de eigenaar. Hij vertelde dat het niet alleen laagseizoen was, maar natuurlijk ook het seizoen van slechter weer. Die nacht zou er ook een tyfoon over Hoi An razen, waardoor wij blij waren dat we inmiddels al lekker in het Noorden van Vietnam konden vertoeven! We besloten van een heerlijke, Vietnameze bodymassage te genieten. Dit moest natuurlijk ook wel: nu hebben we kunnen proeven van zowel de Thaise (auw!), Laotiaanse (lopen op je lichaam) als Vietnameze (nomnomnom) massage. Een sightseeing itself! En gesproken over krakende rugwervels: we wisten niet dat het nog erger kon...
Eerder vroegen we de Engelse bareigenaar om een goede, betrouwbare touroffice waar we een boottripje zouden kunnen boeken. Dit legden we direct vast voor de volgende dag, waarna we nog snel wat besloten te eten bij (opnieuw) de Bamboo Bar. Originele namen bedenken ze wel hier in Vietnam. Kuch.
Nadat we opnieuw Janine en Kim tegenkwamen en een maaltijd hadden genuttigd, besloten we vroeg te gaan slapen. De wekker ging ook alweer weer vroeg, want acht uur moesten we klaarstaan voor onze boottocht. Onze guide bleek een leuke kerel en het wiebelende bootje beloofde een heerlijk, schommelend dagje op de golven van La Han Bay (Cat Ba) en Halong Bay. We zijn heerlijk uitgewaaid en waren verwonderd over de enorme rust op zee. Slechts een drietal toeristenboten (met enkel 10 toeristen erop?) hebben ons gepasseerd, zelfs in Halong Bay! Superleuk natuurlijk, omdat dit zelden voorkomt en het de foto's en het uitzicht heel wat mooier maakt! We zagen een prachtige, claustrofobische grot en zijn enorme inwoners: de grootste en engste spin die we ooit hebben gezien. Maken dat je wegkomt dus, want mam, ze bijten WEL!
Na een heerlijke lunch, klaargemaakt op ons gammele maar schattige bootje, was er tijd om te gaan kayakken, zwemmen en snorkelen. Als een ware guitarhero begon Elma voorop te peddelen, als ware fotografe legde Sanne alles vast. Goeie taakverdeling wel. Niks geen ruzie! Na een leuk tochtje in de kayak, namen we nog een frisse duik in het warme, superzoute zeewater. Snorkelen was echt een onmogelijke missie, aangezien de golven daar wel iets te wild voor waren. Of wij gaven snel op, dat zou ook wel kunnen. Na een heerlijke dag zon, veel wind en dus heerlijk uitwaaien kwamen we uiteindelijk aan het einde van de middag weer aan in de haven van Cat Ba. Overal tijdens de tocht kwamen we kleine vissersdorpen tegen: echte dorpen op het water, waar mensen met hun kinderen en hond leven en werken. Een dobberend huisje met een tiental fuiken en een hondenhok, waar ouders de kinderen zelf lesgeven. Dichterbij de haven van Cat Ba stuitten we op een enorm vissersdorp, waar zelfs dobberende supermarkten tussen dreven. We zagen de kinderen in schooluniform met bootjes terug naar huis peddelen en de honden stonden ze blij (en wiebelend) op te wachten. Heel bijzonder om te zien, niet wetende dat zoiets echt bestaat! De verkoop van vis gebeurt ook op het water, aangezien de kopers zelf per boot de vissersdorpen opzoeken. De kleinere dorpen krijgen voedsel aangeleverd en eten, natuurlijk, veel vis. Deels omdat het aanleveren van vlees ontzettend duur blijkt te zijn.
Eenmaal terug op het rustige Cat Ba, aten we een lekkere chickenburger bij de Good Bar, om vervolgens onszelf te trakteren op heerlijk schepijs uit de supermarkt! Smullend hiervan besloten we na een vlugge douche lekker te gaan slapen. De volgende ochtend zouden we alweer om acht uur per bus naar Hanoi vertrekken dus uitslapen zat er opnieuw niet in. Superzielig natuurlijk, want inmiddels waren we hier wel aan toe. Boottochten zijn ook zo vermoeiend, uitputtend en belastend! Zucht. Gelukkig stond ons niet zo'n hele lange reis te wachten, dat was dan wel weer een prettig idee. Tenminste. Dat dachten we. Fout gedacht.
We werden als laatste in een propvolle toeristenbus gestouwd (wauw, toeristen, dat mag ook in de krant!) waarna bleek dat bij velen van hen dit het einde van een geboekte tour was. Voor ons was de reis terug echter simpelweg een transfer naar Hanoi. Al snel bleek dat de organisatie te wensen overliet: geen enkele tourguide wilde ons op zich nemen en bijna stonden we moederziel alleen in de haven nabij Halong bay. We raceten echter naar de kerel die ons had opgehaald en geboden hem ons onder zijn vleugels te nemen. Niet met een glimlach dit keer, maar het werkte wel. Eerst werden we op een kleine boot gedumpt, waarna een deel van de passagiers moest verhuizen naar de ferry, inclusief ons. We begrepen er niks van, maar waggelden maar als makke lammetjes achter onze opgeeiste tourguide aan. Eenmaal in gesprek geraakt met andere toeristen en de tourguide, kwamen we ineens voor een grote verrassing te staan. Vele toeristen waren de dag ervoor, toen wij onze boottrip deden, gestrand in Halong Bay. De politie had boten verboden om uit te varen en alle toeristentrips vanuit Halong Bay waren niet doorgegaan. Dit in verband met de tyfoon verderop in Vietnam, die over zee natuurlijk wel voor veel storm en hoge golven kan zorgen. Enkel uit Cat Ba waren een viertal toeristenbootjes vertrokken, waaronder (jawel) die van ons. Dat verklaarde ineens de enorme rust op het water, en het heerlijke ononderbroken uitzicht bij het prachtige Halong Bay. Wat een (onverantwoorde) mazzel. En wat waren we lekker verbrand gister. Lovely.
Na ons tochtje op de ferry, met nogal wat meer storm dan de dag ervoor, vertelde onze tourguide dat een kleine boot verderop net in problemen was geraakt. De toeristenboot was gezonken en al zwemmende gingen de mensen op zoek naar een houvast. Zelf hebben we het niet gezien, maar een prettig idee was het niet. En praktisch ook niet: wat moet een mens nou zonder zijn backpack?
Inmiddels waren we al vier uren verder en nog steeds in Halong Bay. Niks een snel ritje naar Hanoi, we zouden waarschijnlijk pas rond vijf uur 's middags aankomen. Uiteindelijk was daar eindelijk onze minivan die er inderdaad voor zorgde dat we aan het einde van de middag bij ons hotel gedropt werden. Op zich een prima ritje, met voor Elma een nieuwe knuffel! Lachen, gieren, brullen. En selfies. Again.
En dit mensen, was gister. Eindelijk zijn we dan weer aan het einde van deze blog aangekomen. Na een laatste Joma-momentje gisteren, het bezichtigen van de Hao Lo gevangenis vandaag en heerlijk geklets met onze hoteldude (die het zwaar heeft met ons afscheid), is het nu tijd te gaan slapen. Om half vijf gaat de wekker, om onze vlucht naar Krabi te kunnen pakken. Het is eindelijk(!) tijd voor relaxing, chilling, cocktails, surfdudes, baywatchfoto's, duopenotti-huidjes en vooral heel veel slaap!
Nog twee weekjes overleven, dat moet goedkomen. Geloven jullie het inmiddels ook?
Kusjes, knuffels en een aai over jullie bol van ons!
P.S. A lot of people seem to be interested in the motortour we did with the two easyriders, described in our last blog. If you are: please check their tripadvisor site. Search for Easyrider Day Trips, Da Nang. We do recommand Mr. Truong and his colleagues! But be sure that you've found the right one, since there are a lot of fake easyriders and profiles. Cheers!
- comments