Profile
Blog
Photos
Videos
Hee sexy luitjes!
Onze vorige blog eindigden we met het plan om de volgende dag een proefrit op de motor te maken, richting Hoi An. Hier wilden een tijdje verblijven om wat bij te komen (kreun, steun) en een lading fabulous kleding te laten maken (oehlala!). We wilden deze blog hier eigenlijk bij laten, maar dan zouden we nog steeds niet van het gespam van Sanne's moeder af zijn. Dus, hier komt dan maar weer een (veel te) lange blog. Hoezee!
De proefrit op de motor met Mr. Truong en Mr. Nam was een groot succes. We maakten supercoole, vet stoere, keigave foto's bij vuurspuwende draken, hebben zwaar vrijwilligerswerk verricht voor de vissers van Danang, werden geimponeerd door de grootste boeddha van Azie, stonden met onze goddelijke lichamen te pronken op American Beach, waren een inspiratie voor de beeldhouwers (binnenkort verkrijgbaar: Sannelma in marmer) en aten een heerlijke cornetto op de grootste toeristentrekker van Danang: Mable Mountain. Niet dat Elma deze sightseeings nodig had, de big smile was niet van haar gezicht te krijgen!
Vooral het vissen met de locals was een hele mooie ervaring. Het bleek dat Mr. Truong en Mr. Nam veel contacten hadden met locals, waardoor we veel dingen hebben kunnen zien en doen. Ook mochten we overal foto's van maken, daar zorgde Mr. Truong wel voor! De manier waarop ze hier in Vietnam 's nachts al beginnen met vissen, is eentje waarvan we niet wisten dat dit nog bestond. Op het strand staan twee rijen locals, elk aan een kant van het emmer-vormige net te trekken. 's Nachts om 03:00 uur wordt dit net uitgezet met behulp van de kleine ronde vissersbootjes die je hier overal ziet liggen. Aan het einde van de ochtend, precies toen wij er waren, wordt het harde werken beloond: de buit wordt na urenlang werken binnengehaald. Prachtig om te zien hoe dit op zo'n ouderwetse manier nog zo effectief is, en hoe de handel in de vangst op het strand al begint. Even verderop werd een deel van de vangst levend aangeleverd, om daar op een kleine markt verder verkocht te worden. Waanzinnig om te zien, een beetje luguber (de anatomie van de vis staat nog op ons netvlies gebrand), maar iets wat de meeste toeristen waarschijnlijk niet onder ogen krijgen. We zijn weer een ervaring rijker! En zij ook, na het zien van deze twee lange, blanke meiden. Wie waren hier ook alweer de toeristische attractie?
Na deze heerlijke dag werden we afgezet bij een prima hotel in Hoi An. Zo luxe is een zwembad toch niet...? We spraken af om bijna een week later de 4daagse-motortour te starten vanuit Hoi An, door de bergen, naar Hue. We keken hier ontzettend naar uit, deels omdat we het ook erg goed met de twee easyriders konden vinden. Dat zou een hoop belevenissen en gezellige dagen beloven! En dat bleek later...
De week in Hoi An was heerlijk. Een kleine break in het midden van onze backpackreis, daar waren we beiden wel aan toe (b****fight!). Bovendien bleek deze stad de beste keus ooit voor een wat langer verblijf. De stad is prachtig, sfeervol en ontzettend vriendelijk. Overal zie je de vele kleine kledingwinkeltjes, die jouw droomjurk (of sokken, wat jij wilt) kunnen maken. En dat op maat! Iets waarvan Sanne al begon te kwijlen: zou het echt mogelijk zijn een broek op de lengte van haar stelten te fabriceren?
De eerste dag maakten we gelijk kennis met een fijne kledingwinkel naast ons hotel, waarvan de eigenaresse ontzettend vriendelijk en behulpzaam was. We hebben hier deze dag bijna 4 uren gespendeerd, het kiezen was echt te moeilijk voor deze besluiteloze Friezen. Uiteindelijk zijn we iedere dag langsgeweest om de kleding nog eens te passen en iets te laten vermaken, totdat het precies matchte met onze enorme eisenlijst. Tsjah, we blijven vrouwen.
En het resultaat, nog niet te zien tussen de foto's (gnagna): een vrouwenpak met, jawel, lange broekspijpen (en vooruit, ook een rok), een stoere leren jas, een charmante wollen winterjas (wie is wie?) en een elegante jurk met laag uitgesneden rug. Ohja, ook nog een witte blazer. Misschien moet je dit keer niet in je (favoriete) witte blazer in de Peperstraat gaan slapen Elma. Of minder wodka naar binnen gieten. Plan B.
En Sanne? Die verhuist naar Hoi An. Toedeloe!
(Even een pauze tijdens het typen van deze blog. Het is weer tijd voor... *tromgeroffel* ..... TAART! Zwaar werk, zo'n blog.)
We hebben veel gewandeld door Hoi An, gezwommen, taart gegeten, (deels) bijgeschreven, onszelf buitengesloten (een ezel stoot zich in 't gemeen...?), kleding gepast, geld gespendeerd (aiai), maar bovenal heel veel plezier gehad. Zoals Anton zou zeggen: we hebben de ballen uit onze broek genoten! Nou Anton, je kan trots op ons zijn. Zoek de ballen!
Tijdens ons avondeten in een lokaal restaurantje ontmoetten we Mr. Phong. Hij werkte hier, en na enigszins onduidelijk engels contact, begrepen we dat hij ons een 'tour' aanbood naar het dorp waar hij woonachtig is. We namen een kijkje in zijn gastenboeken en lazen vele enthousiaste verhalen, waarvan de meesten zwaar onder de indruk waren van wat ze hadden gezien gedurende de dag bij Mr. Phong thuis. We merkten dat de mensen erg betrokken waren met Mr. Phong en door hem, zijn verhaal, en zijn dorp geraakt waren. Sterker nog: ze stuurden ansichtkaarten, reisboeken, en schoolspullen voor zijn kleinzoon. We besloten ervoor te gaan, nieuwsgierig dat we waren naar een ervaring met het ware Vietnam. Verderop bleek een ander Nederlands stel te zitten (ja, wij zijn ook een stel) en uiteindelijk besloten Rosanne en Erik met ons mee te gaan de volgende dag. We waren allen erg enthousiast en nieuwsgierig naar wat we zouden beleven, en besloten vroeg te gaan slapen. Ook niet onbelangrijk.
De volgende dag werden wij opgehaald door Mr. Phong en een local, die ons achterop de scooter naar het dorp zouden brengen (20 minuutjes scooteren vanaf Hoi An). Rosanne en Erik waagden het zelf te rijden, in het chaotische verkeer van Vietnam, dapper wel. Of wij zijn mietjes, dat kan natuurlijk ook.
Mr. Phong vertelde eerst veel over de geschiedenis van de Vietnam. We zullen jullie de details besparen, maar door zijn enthousiasme zal het nooit hetzelfde zijn als Wikipedia. Hij kon erg goed uitleggen en had zelf de oorlog van dichtbij meegemaakt. Ook vertelde hij veel over zijn familie, iets wat voor ons een bijzonder verhaal was. Zijn oom is namelijk lid van de communistische partij, terwijl Mr. Phong zelf zwaar tegen het communisme is. Hij en zijn oom hebben dus letterlijk tegen elkaar gevochten in de Vietnam Oorlog, maar dit is tussen hen nooit een probleem geweest. Sterker nog: ze hebben een enorm hechte familieband, iets wat in de kleine dorpjes heel belangrijk is. Op dit moment wonen ze vlakbij elkaar, waar we later ook een kijkje mochten nemen.
We werden, na de les van Mr. Phong, rondgeleid door zijn eigen huis. De keuken is zeer primitief, maar waarschijnlijk erg luxe vergeleken bij vele andere dorpsbewoners. Ook het dak van de slaapkamer stelt weinig voor: een aantal houten planken en stukken karton moesten deze functie op zich nemen. Buiten deed zijn dochter een wasje en de kleinkinderen huppelden achter ons aan door het hele huis. Op de muren zagen we de sporen van de overstromingen, die veelal plaatsvinden in het regenseizoen. Mr. Phong vertelde dat zij, als dorpelingen, dit vaak al dagen van te voren zien aankomen, en op tijd alles naar boven kunnen verhuizen. Tijdens onze rondleiding stuitten we ook op een plank, waarop kaarsjes waren gebrand. Op onze vraag waar deze voor diende, vertelde Mr. Phong aangedaan dat deze worden gebrand voor zijn overleden 2-jarige dochter. Zij was omgekomen doordat ze haar niet genoeg voedsel konden bieden. Een ander vertrek in het huis diende als herdenkingsplaats. Een kleine 'tempel' voor overleden familieleden, in dit geval Mr. Phong zijn vader en moeder. Het is de plaats waar een ieder deze personen kunnen herdenken, maar eens per jaar (op de overlijdingsdatum) komt de gehele familie bijeen. Zij verbranden dan papieren kleding en (nep)geld, en offeren voedsel en drinken aan de overledenen. Ook zie je overal kleine huisjes op het erf staan, waar vrijwel altijd eten en drinken geofferd, en een kaarsje gebrand wordt.
We liepen een rondje door het dorp, waarbij opviel dat alle dorpelingen zeer gastvrij en vriendelijk waren. We konden elk huis in en uit lopen, zonder uberhaupt de bewoner ervan te ontmoeten. Zo zagen we ook het huis van zijn oom, waar deze op dat moment zijn pas overleden vrouw aan het herdenken was. Iets heel intiems, we voelden ons eigenlijk te veel in deze ruimte. Verder zagen we nog een lokale markt, waar oude vrouwtjes eeuwig aan het kauwen zijn op de bekende rode vruchten. Ook dronken we een biertje met de locals, hoorden we het valse karaokegezang overal vandaan komen, zagen we de lokale tabaksfabriek (niet meer dan 1 enkele local), bijzondere kapperszaken en nog veel meer. We eindigden de ochtend met een heerlijke lunch, bereid door zijn dochter, en typisch Vietnamees. Onwijs lekker, goed verzorgd en er zeker van zijn dat we genoeg hebben (lees: de hele tijd aanvullen). Erik had er al snel spijt van dat hij een snelle eter was! Na een laatste foto en een berichtje in zijn gastboek, werden we weer afgezet bij ons hotel. Weer een ervaring erbij voor Sanne: zij zat als ware Vietnamees met drie man op de scooter. Lovely!
's Avonds ontmoetten we Tim (IE) in de backpackersbar, waar we nog gezellig mee gekletst en gedronken hebben. We waren echter doodop van de afgelopen dagen (zucht) en besloten ons bed op te zoeken. We hebben erg van Hoi An genoten. De sfeer, de vriendelijke locals, de dag bij Mr. Phong, onze nieuwe kleding, en een fietstochtje naar het strand. Het was nu echter tijd voor onze, jeeeeej, motortocht naar Hue (dat rijmt)! We waren erg enthousiast en hadden er superveel zin in. Zet je schrap, maak je borst nat: deze blog is nog lang niet afgelopen!
De eerste dag stonden Mr. Truong en Mr. Nam netjes klaar om ons op te halen (pfieuw!). We kregen een stel stoere laarzen aan (te klein voor Sanne haar zielige grote teen) en een regenpak: de voorspelling was dat er misschien wel weer een tyfoontje langs zou komen waaien. Maar no worries mums, we leven nog hoor. Al snel hadden we door dat Mr. Truong de meest bijzondere sightseeings op de planning had staan, en ook wist hij de mooie uitzichten uit te zoeken. Daarnaast stonden we soms plots op de rem: picture, niceeee, waarna we als ware toeristen weer op de foto werden gezet. We zagen vele war memorials, de ene met een nog indrukwekkender verhaal dan de ander. Vele onschuldige burgers zijn hier in de omgeving destijds omgekomen, waardoor we veel massagraven hebben gezien. Overal zie je hier waterbuffels, en even waanden we ons in Australie toen we vanaf een brug alweer een prachtig uitzicht hadden. Zo, die kunnen we ook afvinken! De easyriders brachten ons naar een leuke lunchplaats, waar we een hele bijzondere wc-ervaring hebben opgedaan. Hurken in een onverlicht houten hutje, wat een spanning en sensatie. Misschien laten we ons toch maar ombouwen. We moeten toch nog naar Bangkok.
Ook werden we naar een dorp van een etnische minderheid gebracht. Een plaats waar nooit toeristen komen, aangezien het in de middle of nowhere bovenop een bergtop ligt. Het dorp bestond uit 250 bewoners, die hun eigen taal spreken en geen alfabet aanhouden. Zij kunnen ook geen Vietnamees spreken, waardoor zelfs contact met onze easyriders lastig is. Mr. Truong kan echter alles voor elkaar krijgen, en de dorpelingen vonden het interessant dat wij langskwamen. Ze waren onwijs vriendelijk en wilden dolgraag op de foto. Maar: deze moesten we daarna natuurlijk wel laten zien, waarna soms wat gegiechel niet uitbleef. De dorpelingen leven op een wijze waarvan we niet wisten dat dit nog voorkwam. De vrouwen kiezen hier de man uit, waarvoor zij vervolgens het huis en de buffel moeten betalen. Ook werken de mannen hier niet (lees: nooit!), de vrouwen nemen alle taken op zich. Zowel het harde werk op het land, als het gezinsleven. En de mannen? Die drinken.
We keken onze ogen uit in dit dorp, volledig gebouwd van bamboe, overal dieren en de 'huizen' bestaan uit slechts 1 vertrek. Dit is het vertrek waarin een familie van max. 8-10 mensen zal wonen, slapen, koken, spelen: leven. Bedden hebben ze niet, ze slapen slechts op rieten matjes. Voor de rest zijn de vertrekken ook volledig leeg. We zagen een oude vrouw met de hand diesel winnen uit natuurlijk materiaal, gevangen apen in kooitjes voor het avondeten en een brug die te gammel was om verantwoord overheen te wandelen. Een bijzondere ervaring.
Aan het einde van de middag kwamen we aan in ons hotel in Prao, wat erg luxe bleek te zijn. Naja: boven onze standaarden. Maar die zijn dan ook niet (meer) zo hoog. Na het afleggen van 140 km waren we doodop, en na een heerlijke maaltijd in de familiekeuken, zochten we al vroeg ons bedje op.
De volgende dag vertrokken we opnieuw met ons regenpak aan, op weg naar de Ho Chi Minh Road. Vanaf deze weg stopten we opnieuw bij een dorp van een etnische minderheid, vergelijkbaar met het dorp van de dag ervoor. Dit dorp was echter groter en iets minder primitief: de mensen hadden wel bedden en een redelijk goed georganiseerde school, maar stonden te springen om de tandenborstels die Mr.Truong had verzameld. Ook dit was alsnog een afgezonderd en relatief arm dorp, waarbij de mensen opnieuw geen woord Vietnamees konden spreken. Mr. Truong vertelde ons dat het verplicht is om met iemand in hetzelfde dorp te trouwen, wat vanzelfsprekend leidt tot veel incest op een klein gebied. Het gevolg is aangeboren afwijkingen bij kinderen, wat we 'helaas' hebben kunnen terugzien. Ook liep hier een van de vele hardwerkende vrouwen, die zojuist casave van het land had gehaald. De vrouwen sjouwen dit, vaak kilometers ver, in een grote mand op hun rug. Mr. Truong vertelde dat dit ontzettend zwaar is, wat absoluut niet te zien is aan de iele, vaak jonge vrouwen. Elma deed een dappere poging de mand op te tillen, maar kreeg het zelfs met hulp niet voor elkaar. Onwaarschijnlijk, hoe deze vrouwen dit iedere dag opnieuw voor elkaar krijgen.
Na de stop bij het dorpje, zetten we onze tocht voort door de bergen. Ditmaal op een hoogte van 1.8 kilometer, waardoor we een aantal kilometer in ontzettend dikke mist hebben afgelegd. Je zag geen hand voor ogen, maar gelukkig reden onze easyriders voorzichtig (horen we daar nou een zucht van verlichting?). Het hele stuk door de bergen, in totaal 255 km deze dag, legden we af langs de grens met Laos. Na een heerlijke lunch hebben we ultiem warm gebadderd in een hotspring. We stuitten nog op een groep goudzoekers, die ons met trots hun vondst lieten zien. En, natuurlijk, mochten we ze fotograferen. Het laatste stuk legden we af over highway 9, ook wel Terrible Road genoemd vanwege de vele gevechten op deze weg in de Vietnam Oorlog. We kwamen opnieuw aan in een heerlijk hotel in Khe Sanh, waar we eerst twee uurtjes lekker op bed hebben gelegen. Mr. Truong en Mr. Nam hadden voor het dinner een lokale specialiteit besteld, waar men anderhalf uur mee bezig is om het klaar te maken. Maar dat was te proeven: wat een genot voor onze tong! Het bleek gestoomde kip in een korst van sticky rice, die daarna nog even gefrituurd is. Wauw, echt onwijs lekker! Waarom maken onze moeders dat nooit?!
Na deze heerlijke maaltijd (en festival bier, Rockwerchter en Lowlands zijn er niks bij!), wilden we ons klaarmaken om te gaan slapen. Dit bleek echter niet zo makkelijk als gedacht. Bij aankomst in onze hotelkamer liep er een enorme kakkerlak over Sanne haar bed. Sanne gillen, Elma niet snappen waarom, Sanne gebiedt Elma met een glas het beest te pakken, Elma pakt dapper een glas, Elma durft het beest niet te pakken, Elma geeft het glas aan Sanne, Sanne gilt nu nog harder, Mr. Nam komt zijn kamer uit, Mr. Truong redt ons van twee kakkerlakken in ontbloot bovenlijf. Wat een held. Tenminste, voor korte tijd. Natuurlijk durfden we geen stap meer te zetten, waarna we uiteindelijk alle moed bijeen schraapten om onze bedden volledig te inspecteren. Hoe? Elma doet de vogeltjesdans op de houten planken, Sanne ligt met gespannen hoofd de grond af te duren (vanaf de gang, dat snappen jullie wel). Gevolg? EEN KAKKERLAK! Wij weer aankloppen bij onze helden, die ook de derde kakkerlak voor ons hebben verwijderd. Uiteindelijk een poging gedaan tot slapen, nadat we eerst google hadden afgestruind over alles waar kakkerlakken een haat aan hebben. De airco stond op de koudste stand, de fan op de hardste stand, de leggings en shirts met lange mouwen werden uit de backpack gehaald, en de lakenzak kwam goed van pas. En het licht? Dat stond natuurlijk aan. Hopelijk is er niet een fabeltje over het eten van 3 kakkerlakken per jaar. Weer een specialiteit erbij!
Na een rilligerige, slechte nacht bleek het weer wat beter dan de twee dagen ervoor. We konden eindelijk in onze eigen motorkleding (beschermend, natuurlijk, Nieboer zal wel trots op ons zijn) op pad! We gingen naar de oude US army base, waar we diep onder de indruk waren van de vele foto's in het kleine museum. Opnieuw waren we de enige toeristen, maar ditmaal was er ook geen bewaker te bekennen. Een gek gevoel, slechts ons twee in het museum. Samen. Slechts wij twee. In het donker. Verlie...
We vervolgende onze tocht, waarbij we stopten bij een berg die hier ook wel American Paradise wordt genoemd. Een sarcastische naam: het is een berg die in de oorlog door de Amerikanen werd gebruikt als 'speelkwartier'. De vrouwen uit de omgeving werden hier naar toe gebracht en door meerdere soldaten verkracht. Mr. Truong vertelt dat dit altijd een moeilijke stop is, wanneer hij Amerikaanse toeristen achterop heeft. Nadat Mr. Truong en Sanne bijna werden aangereden door een busje vol 'enthousiaste', mannelijke locals (het bleek haar schuld te zijn), werden we afgezet bij een gigantisch kerkhof met duizenden oorlogsgraven voor zowel Noord-, als Zuid-Vietnamese soldaten. We reden verder langs een rubberplantage, waar we nog een Nederlands filmpje hebben opgenomen voor de tripadvisor site van deze geweldige kerels. Binnenkort op dvd verkrijgbaar, of natuurlijk gewoonweg te zien op tripadvisor.nl. Verder zagen we later op de dag nog de Viet Moc tunnels: een groot gangenstelsel onder de grond, waar in de oorlog 94 families hebben gewoond, 17 kinderen zijn geboren en (deels) opgegroeid en mensen beschutting zochten voor de vele bombardementen in dit gebied. De kraters zie je hier nog overal, ook werkelijk om deze tunnels heen. Vlakbij was ook ons prachtige hotel aan het strand, waar we nog even heerlijk uitgewaaid zijn (dat gebeurt namelijk niet op de motor). We aten vreselijk smerig eten: droge noodles met inktvis. Vanwege de tyfonen deed de elektriciteit het even niet, en hadden de locals geen kans gehad vers seafood en groente binnen te halen. Gelukkig bestaat er bier: lekker doorspoelen maar! Na de tocht van 180 km deze dag en het kakkerlakavontuur, waren we opnieuw bekaf en vielen we vroeg in slaap (wordt het al saai?).
De laatste dag van onze motortour brak (helaas) al aan. We werden naar een bakkerij gebracht, waar Mr. Truong de eigenaar gebiedde met ons achter de balie op de foto te gaan. Zijn overtuigingskracht blijkt iedere keer weer effectief te zijn, of is het soms die killer smile? We aten onze broodjes op bij een lokaal koffietentje, waarna we de tocht wilden voortzetten. Iets te enthousiast, de motor van Sanne hield er na 1 minuut al mee op. Wat te doen? Chillen op de brug, selfies met Mr. Nam, zwaaien naar de lokale playboys, memorabele filmpjes maken en Mr. Truong uitlachen als hij eindelijk weer (rijdend) bij de brug aankomt. Misschien toch wat minder taart eten Sanne?
De easyriders brachten ons naar een drukke stad, waar aan de hoofdweg een soort ruine leek te staan. Het bleek een gebombardeerde basisschool, die door de Amerikanen was geraakt toen alle kinderen binnen zaten. De resten van het gebouw is door de regering tot een monument verklaard, als herdenking voor alle overleden kinderen. De Amerikaanse regering heeft dertien jaar later aangeboden een nieuwe school te bouwen. De Vietnamese regering ging hier in eerste instantie mee akkoord, tot bleek dat de Amerikanen alleen op de plaats van de oude school wilden bouwen. Hiermee zou het monument verdwijnen, iets waar de regering 'nee' tegen heeft gezegd. Vlak daarna zagen we nog een zelfde soort gebouw, maar ditmaal een kerk. Erg indrukwekkend om te zien, we kregen er beiden een akelig gevoel bij.
Na een heerlijke lunch werden we naar een Pagoda gebracht, die blijkbaar een enorme toeristentrekker was. Wisten wij veel! Elma deed haar best een paar kiekjes te nemen, terwijl Sanne belaagd werd door een groep Japanners die met haar op de foto wilden. Zucht. Hiermee brak ook het einde van onze motortour aan, waarna we werden afgezet bij een prima hotel (of toch niet?). We namen afscheid van onze easyriders, waar we vier fantastische dagen mee hebben beleefd. Ook zij hebben het heel erg naar hun zin gehad en vragen nu alweer hoe het met ons gaat. Wat een geweldige ervaring en wat zijn we blij dat we dit besluit hebben genomen. Onvergetelijk!
We hebben, ondanks alle waarschuwingen, tot nu een hele fijne tijd in Vietnam gehad. De mensen die wij hebben ontmoet waren allen ontzettend gastvrij, vriendelijk en open voor contact met ons. We zijn iets banger voor het Noorden van Vietnam, wat minder vriendelijk te boek staat. Maar natuurlijk: wij gaan ons zeker redden! Jullie kunnen trots zijn (schouderklopje binnengehaald, check!). Wat opvalt, is dat wij opvallen. De scooters gaan langzaam naast ons rijden, het gefluit en geroep is iets waar we inmiddels aan gewend zijn geraakt, de woorden 'heel mooi' en 'prachtig' komen in alle talen voorbij en mensen willen dolgraag met ons op de foto. We zijn soms meer een toeristische attractie, dan de sightseeing die we eigenlijk bijwonen. Sterker nog: een kapitein van het leger ging op de rem om zijn ogen de kost te geven.
Inmiddels zijn we in Hue aanbeland. Een mooie stad, maar tot nu toe wel ietwat minder vriendelijk. Er zijn meer toeristen en de locals zijn hier meer gefocussed op het binnenhalen van geld. Gisteren zijn we met een Nederlands koppel, Marije en Daan, op pad geweest om de Citadel te bekijken. Iets waar niet veel van over is, maar daarom niet minder mooi. Misschien is UNESCO over 100 jaar toch nog klaar met alle restauraties in deze stad, die al jaren volop in gang zijn. We besloten met zijn vieren nog ergens te gaan dinneren, waarna we ons nest hebben opgezocht. Dit ging niet helemaal soepel, aangezien ons hotel gesloten en donker was om 22:55 uur. We schrokken ons wild, en na veel kloppen en hulp van de buurman kwam er eindelijk iemand aan de deur om ons binnen te halen. Vanochtend natuurlijk zwaar geklaagd, en besloten de komende nacht ergens anders door te brengen. Een plaats waar wel WIFI is, en waar de deur voor ons open staat.
Een lange blog, maar we hebben ook heel veel gezien en beleefd in hele korte tijd. Ook iets serieuzer dan jullie misschien gewend zijn, maar de historie van dit land is natuurlijk ook geen grap. Tot snel, als we de zakkenrollers, maffiabazen en oplichters van het Noorden hebben overleefd!
Dikke lebbers,
Sannelma
- comments
Anneke Wie dit alles, ha jim net mear te fertellen? Tige tank foar it ferhael en ik bliuw fansels spammen.
Jelske Wauh!! Om jaloers op te worden...