Profile
Blog
Photos
Videos
Hallo allemaal!
Zo, een weekje later! Na onze laatste blog (die drie uur duurde, dankjewel Thaise computer!) zitten we nu opnieuw een verhaaltje te schrijven (drie uur lang, dankjewel Laos!). Om bij te komen van het herbeleven van al onze verhalen, besloten we nog een laatste kopje koffie te doen in Pai. Als je gestressed bent doe je vreemde dingen, waarna Sanne besloot haar neus in een heerlijke cappuccino te steken. Overigens is Elma ook erg goed in de bluf-techniek, waarvan dit dus ook een typisch gevalletje is. Om de uren door te komen besloten we nog wat te gaan winkelen, waarbij we allebei een handbeschilderd boekje hebben gekocht om onze verdere reisverhalen in te kunnen opschrijven. Dit schijnt leuk te zijn om later als ware beppes terug te lezen, en we zijn al aardig op dreef. Iedere dag schrijven we even in onze boekjes (of een week later, he Elma!), om zo onze reis nooit meer te hoeven vergeten!
Daarna naar het punt gegaan waar we opgehaald zouden worden door de minivan voor onze trip naar Chiang Khong. Hier stond ineens een ware Thaise Jack Sparrow voor onze neus. We moesten natuurlijk met hem op de foto (dat snappen jullie wel) en dus renden we als echte toeristen op hem af: picture please?! Hij onderbrak zijn telefoontje (met Keira Knightley, wij zijn immers veel leuker) en ging met ons op de foto. Daarna kwam ook al snel onze minivan eraan: een ritje waar we een beetje tegenop keken. Eerst zouden we weer naar Chiang Mai gebracht worden, om vanaf daar verder te reizen naar Chiang Khong.
De weg bleek net zo kronkelig te zijn als op de heenweg (helaas), waardoor Sanne ietwat oncomfortabel aankwam in Chiang Mai. Hier werd een lading toeristen eruit gezet, waarna we met een nieuwe groep weer op pad gingen naar Chiang Khong. Een rit die ons altijd bij zal bijven, wat een drama! We hadden er al 3 uur op zitten en zouden nog zo'n 2.5 uur moeten volhouden tot we bij ons hostel zouden aankomen. Tenminste, dat dachten we. Niet dus.
De rit bleek nog 4.5 uur te duren en was een ramp. Uiteindelijk riep een meisje voorin: "Do you wanna kill us?!" waarna de genietende chauffeur gedurende vijf minuutjes iets langzamer ging rijden. Daarna weer vol plankgas verder sjeezen. Natuurlijk.
De weg was ontzettend slecht: enorme gaten en kuilen, maar ondanks dat toch met volle snelheid doorrijden. Het ene moment kiezels tegen de ramen, het ander moment gierende remmen in de bochten. Onverantwoord, maar waar. Sanne heeft uiteindelijk de 7.5 uur durende rit in angst uitgezeten, met aangespannen spieren, gefocussed, geconcentreerd en met een kotszakje op haar schoot. Deze is gelukkig bespaard gebleven. En Elma? Slapen (en een beetje voor Sanne zorgen). De nachtmerries zijn nog steeds levendig aanwezig!
Uiteindelijk (levend) aangekomen om 01:30 in een crappy hostel in Chiang Khong. De bedden waren doorgezakt en de douche bleek (alweer) een ramp. Iets wat in ieder hostel een ramp blijkt te zijn. De douche hangt altijd boven de wc (nat wc-papier, jaja dom!), er zit geen druk achter en de temperatuur laat te wensen over. Sanne is iemand die graag koud doucht, terwijl Elma juist heerlijk kan genieten van een warm temperatuurtje. De avonddouche bleek echter snikheet (Autsj, Sanne!) en de ochtenddouche ijskoud (kippenvel staat je goed, Elma!). Een ramp, het accepteren hiervan gaat nog wat traag bij ons!
De wekker ging weer vroeg, en na een kort ontbijtje werden we naar de Mehkong gebracht. Hier moesten we 'uitchecken' voor ons visum van Thailand (yes, we zijn op tijd!), waarna we in een gammel bootje werden gestouwd met onze backpacks. Aan de overkant van de Mehkong waren we officieel in Laos aangekomen. Een lading papierwerk en enge mannetjes in uniform, lagen daar op ons te wachten (de mannetjes stonden, duh). Uiteindelijk viel dit allemaal reuze mee, waarna we naar de echte boot werden gebracht. De tweedaagse slowboat trip zou nu dan eindelijk echt beginnen! We hadden hier erg naar uitgekeken.
En dat was terecht. Wat een geweldige reis hebben we over de Mehkong gemaakt en wat een heerlijke manier van reizen (zeker na die minivan!). We hebben genoten van het uitzicht en zijn heerlijk uitgewaaid. De natuur was overweldigend en ook was het mooi om de weersveranderingen te zien. Het ene moment is het bloedheet in de zon, het ander moment vaar je in een zware regenbui. Dit was overigens heerlijk verfrissend, en het had een woest effect op de Mehkong en de natuur. Het was werkelijk heerlijk en we hebben 7 uur lang naar buiten getuurd. En dat zonder enige verveling, wie had dat ooit gedacht (ouders?)!
Uiteindelijk aangekomen bij onze nachtelijke tussenstop in Pak Beng. Eerder hadden we in de minivan en op de boat al kennisgemaakt met Sophie (Canadese) en Beatrice (Zwitserse), waar we het erg goed mee konden vinden. Bij aankomst in Pak Beng moesten we over smalle loopplankjes van boot naar boot waggelen. Als ware pinguins, als je bedenkt dat we bepakt en beladen waren. Bovendien is ons evenwicht niet zo galant als dat van de locals: een helpend handje was zeker welkom. Iets wat de meeste locals overigens met liefde geven (lees: vieze mannetjes). Eenmaal aan wal werden we als ware koeien in de laadbak van een pick-up truck gedumpt, om zo naar ons hostel te worden gereden. Hier ontmoeten we Lisa, tevens een Nederlandse geneeskundestudente die voor haar master ook een trip naar Azie maakte. Een mooi tafereel waarschijnlijk: pratende koeien in een laadbak vol vee. Lovely.
Met de hele groep (wij, Sophie, Beatrice en Lisa) lekker gegeten bij ons hostel. Veel keus hadden we ook niet: Pak Beng is een erg klein plaatsje dat leeft van de toeristen die hier moeten stoppen tijdens de slowboat trip. Daarna ook al vroeg gaan slapen, omdat we de volgende ochtend ook weer vroeg zouden vertrekken. Sanne had ietwat last van haar enkel, waarschijnlijk door de muggenbult die hier langzaam aan verscheen. Misschien een allergische reactie erop, een overerving van vader op dochter?
De volgende ochtend was een belangrijke dag: Jeej, Sanne was jarig! We waren nog maar net vertrokken met de boot, of daar begon de helft van de toeristen happy birthday te zingen. Er kwam een enorme chocolademuffin tevoorschijn, iets wat later allemaal het idee bleek van Beatrice. Ontzettend lief. Het is opvallend hoe open backpackers zijn tegenover elkaar, en hoe iedereen op zoek is naar contact en vriendschap. Ontzettend leuk om mee te maken, en nu zijn wij er onderdeel van! Ook dit gebaar van Beatrice is hier een voorbeeld van, aangezien wij haar nog maar sinds de avond ervoor redelijk goed kenden.
Uiteindelijk heeft iedereen smakelijk een hap van de muffin genomen, eerlijk zullen we immers alles delen (en pfeiffer heeft Sanne toch al gehad!). Een Japanner legde het hele tafereel vast, typisch. Ook kwam er nog een lief kaartje van Sanne haar ouders tevoorschijn, met natuurlijk Elma in het complot (ik dacht dat jij zo'n eerlijke vriendin was?). Superleuk! We hebben weer 7 uren lang genoten van de tocht en ons totaal niet verveeld. Alleen maar naar buiten getuurd, gefascineerd door de prachtige natuur. Neem een kijkje bij de foto's (en word even jaloers, bij voorbaat dank).
Uiteindelijk rond 17 uur aangekomen in Luang Prabang. Tenminste, dat dachten we. Niet dus.
We vonden het al een vreemd verschijnsel dat alle locals in de boot bleven zitten, terwijl alle toeristen werden gedropt. Iets waarbij je alarmbellen gaan rinkelen. We hebben het een aantal keren nagevraagd, maar uiteindelijk toch maar van de boot gestapt. Wat moet je anders? Ons vermoeden bleek helaas juist: alle toeristen worden buiten de stad afgezet zodat er verplicht een tuktuk betaald moet worden om dan toch nog in Luang Prabang aan te komen. Iets wat later trouwens nog best leuk was (en grappig, ja lach maar), omdat we zo de armere wijken van Luang Prabang te zien kregen.
Eenmaal aangekomen in Luang Prabang zelf, besloten we als ware backpackers op zoek te gaan naar een hostel. Sanne een beetje w***elend, haar enkel was nog steeds wat gevoelig. Uiteindelijk in een aantal hostels geweest, wat een leuke bezigheid was. Jullie kunnen trots op ons zijn! Hostel in, hostel uit, kamers bekijken, twijfelen, onderhandelen, weglopen, teruggeroepen worden, en triomfantelijk nee zeggen. Of, in het laatste geval, te weinig betalen: we hebben een heerlijk hostel gevonden voor 2.50 per persoon per nacht. Yes! We can do this! Schouderklopjes zijn hier op zijn plaats. Ook de douche bleek hier een waar paradijs: hij hangt niet boven de wc, is verstelbaar, kan koud, kan warm, en heeft druk. Wie had dat ooit gedacht?
's Avonds met dezelfde groep meiden gaan eten bij Tamarind, een lokaal restaurant wat door alle toeristen en de Lonely Planet wordt aangeraden (nou, dan weet je het wel). Het eten was werkelijk sterrenwaardig en zo ontzettend lekker! Voor een gemiddelde prijs van 5 euro kan je genieten van alle heerlijke smaken van de Laotiaanse keuken. Onze tong werd gestreeld (poezie ten top hier) en het water loopt ons nu alweer in de mond!
Tijdens het eten kreeg Sanne erg veel pijn aan haar enkel en ze was bang niet meer te kunnen opstaan. Bij toeval troffen we de manager van Tamarind, oorspronkelijk een Nederlander en verhuisd naar Luang Prabang. Ruud bleek een erg aardige man die hiervoor nog 11 jaar in Amerika heeft gewoond (en dat was te horen). Hij vond zijn verzekeringsbaantje iets te saai worden, waarna hij hals over kop besloot te verhuizen naar Luang Prabang. Ach, waarom ook niet?
Omdat we ons toch wat zorgen begonnen te maken over Sanne haar enkel, besloten we hem te vragen of er misschien een goede dokter in de buurt zou zijn. Hij raadde ons dit echter ten zeerste af, iets wat wij eigenlijk ook wel wisten. De locals zoeken zelf eigenlijk nooit medische hulp in Laos, en de rijkere mensen vertrekken zelfs voor de tandarts naar Thailand. Gelukkig wist Ruud ons wel het advies te geven naar een lokale farmacie te gaan, waar een oud medicijnvrouwtje zou werken. Zij zou ons misschien de volgende dag kunnen helpen. Maar eerst: op naar Utopia!
Sanne al strompelend en met veel pijn, maar gedreven om haar verjaardag te vieren. Leuk verjaardagscadeautje wel, zo'n zere enkel! Uiteindelijk toch in Utopia aanbeland. Een halfuur voor sluitingstijd, dat dan weer wel (sorry!). Utopia is een lounge bar waar alle toeristen zich iedere avond verzamelen (en dat zijn er momenteel niet zo veel). Het is de plaats waar mensen elkaar ontmoeten, onder het genot van een heerlijke Beer-Lao (3x zo groot als in Nederland, we like). Ook wij hebben hier in de afgelopen dagen veel mensen ontmoet, aangezien we officiele Utopia-gangers zijn! Het Italiaanse stel Alexandro en Giorgio zijn hier een voorbeeld van, maar later volgden er nog meer ontmoetingen. Inmiddels hebben we 5 van de 6 dagen hier met veel plezier doorgebracht. De bar sluit al vroeg, om 23.30 worden alle toeristen er uitgezet. De enige optie is daarna eigenlijk nog om te gaan bowlen iets buiten de stad, een gelegenheid die vele toeristen aangrijpen om nog even door te kunnen feesten. Wij besloten lekker naar huis te gaan in de tuktuk, aangezien lopen geen optie meer was voor Sanne. Uiteindelijk is zij lekker gaan slapen met twee paracetamol op, om de volgende dag weer uit een coma te ontwaken. Elma deed hetzelfde, maar dan zonder die paracetamol.
De volgende dag ons klaargemaakt om naar de farmacie te gaan. Nog steeds te voet erheen, al was dat inmiddels geen goed idee meer. Sanne had echt veel pijn, en we maakten ons ook echt wel zorgen. Uiteindelijk hinkend aangekomen bij de farmacie die Ruud ons eerder had geadviseerd. Deze bleek tot onze frustratie gesloten, en dus hebben we drie uur doorgebracht bij de heerlijke Joma-bakkerij hier in de stad. De Franse invloeden zijn nog goed waarneembaar in het centrum van Luang Prabang; de stad is erg mooi, ontzettend rustig, amper toeristen op het moment, prachtige huizen en ontzettend lekkere bakkerijen overal. Joma werd vanaf toen ons vaste stekkie voor een heerlijk kopje koffie en om wat te schrijven in onze dagboekjes. Uiteindelijk toch het medicijnvrouwtje kunnen treffen en uitgelegd dat we dachten dat het een muggenbeet was. Misschien een allergische reactie? Maar het vrouwtje keek naar Sanne haar voet, schudde haar hoofd en zei: spider. Het was voor haar duidelijk geen muggenbeet, maar een giftige spinnenbeet. Het gevolg is een opgezwollen enkel, rode/paarse/zwarte verkleuring en erg veel pijn. Sanne kreeg een lading antibiotica, corticosteroiden, paracetamol en ibuprofen mee voor 8.50 euro en we hadden weer een beetje vertrouwen gekregen. Als het niet reisziekte is, is het wel een giftige spinnebeet. De gemiddelde toerist krijgt hooguit drie weken diarree, maar nee hoor, een giftige spinnebeet it is! Wel een stoer verhaal. Dat dan weer wel.
De rest van de week zaten we vanwege het voorval met de spin daarom vastgekluisterd aan Luang Prabang. Ons eigenlijke plan was niet om hier zo lang te blijven, maar lopen was nog geen optie de eerste dagen. De algemene dagbesteding is daarom iets minder spannend dan die van de gemiddelde toerist: uitslapen, brunch, koffie, dinner, Utopia, slapen. Relaxed, dat wel, maar niet helemaal Sanne haar ding. Gelukkig is Elma daar wel van gediend, en houdt zij Sanne wat in toom (ja mama).
Bij een van onze heerlijke Franse ontbijtjes ontmoetten we Kim: een aardige man uit Den Haag, jurist bij Shell en nu zelf drie weekjes weg om lekker vakantie te vieren. Hij bleek al aardig wat reiservaring te hebben en had een aantal goeie adviezen voor onze plannen voor Vietnam. We vertelden hem over Utopia, waar we hem later die avond ook weer ontmoetten. Erg leuk, hoe mensen hier openstaan voor elkaar en elkaar aanspreken. Echte backpackers!
Diezelfde avond in Utopia ontmoette Sanne de Engelse jongen Billy George, 29 jaar oud, afkomstig uit Londen. Een bijzonder levensverhaal bleek in hem te schuilen. Een typisch gevalletje van 'stille wateren hebben diepe gronden'. Sanne heeft erg lang met hem gepraat en ook de volgende dag ontmoetten we elkaar allemaal weer in Utopia. Ook Kim was een volhouder op het gebied van een feestje, het was leuk om te zien hoe iedereen met elkaar kon opschieten. We hebben heerlijke gezellige avonden beleefd, een aantal dagen lang het hoogtepunt van onze trip naar Luang Prabang. Met dank aan een spin.
We besloten met Billy naar de waterval hier vlakbij te gaan: Kuang Si waterfalls genaamd. De waterval bleek een van de mooiste die we alledrie ooit hadden gezien. Billy en Elma waagden de klim naar de top van de waterval, terwijl Sanne in haar eentje op de tas mocht passen. Drie kwartier lang mensen, wat een arbeid. Daarna nog lekker gezwomen in het heerlijke koele (lees: ijskoude) water van de Kuang Si, om daarna weer heerlijk terug te tuktukken in ons veel te goedkope tuktuk autotje. Afdingen, we love it. Vooral Sanne vindt het een ware strijd om de goedkoopste prijs eruit te halen. Hoe? Gewoon weglopen. Easy.
Uiteindelijk zijn we na onze laatste Utopia-avond met de hele groep gaan bowlen. Eerder waren we opnieuw Eline tegengekomen, en ook zij ging met ons mee naar de bowling. Een rare ervaring wel: alle locals zetten hier dus echt hun stapavond voort in de grote, tl-verlichte hal van het bowlingcentrum. Het was een geslaagde avond, met een gedeelde laatste plaats voor Sanne, Elma en Kim. We houden de eer niet echt hoog. Ach.
Onze plannen zijn imiddels veranderd: vanavond vertrekken we in de nachtbus naar Vientiane om dinsdagavond verder te rijden naar Pakse. Hier willen we een tijdje blijven en onder andere de 4000 eilanden te bekijken. Omdat ons visum voor Vietnam pas 23 september ingaat, leek het ons leuker alvast zuidelijker af te reizen in Laos. Dat is de reden dat ons reisschema een beetje is omgegooid, inmiddels ook aangepast hier bij onze blog. We zitten nu alweer 4 uur deze blog te schrijven (met dank aan de site, die onze blog wistte toen we bijna klaar waren) en hebben er lamme handjes en hersenen van. Volgende week ergens weer een blogje, we leven nog steeds! En dan ook nog wel.
Liefs, knuffels en groetjes daar!
Elma en Sanne
- comments
Vivian Lieve meiden, Jeeeeeeeeetje mina, wat een fantastische verhalen en vooral die foto's: om jaloers op te worden! Ik vind het zooo leuk om jullie belevenissen te volgen via foto's! Wat goed dat het nog zo super gaat tussen jullie (natuurlijk was dat te verwachten). Hebben jullie ook al een sim kaart? Kunnen we eens sms'en! Heel veel liefs en dikke knuffel!