Grotten, muziek en hippies

Wie had gedacht dat er vijftig meter onder de grond nog iets kan groeien? In de grotten van Bucan is het gelukt. Tussen miljoen jaar oude druipsteenformaties in ontstond, uit het niets, een vriendschap tussen ons en onze gids Billy.

In de Fairy Caves, één van de twee grotten die begin 1900 in het Snowy River National Park werd ontdekt, ontmoetten wij de Schot. Het korte, dikke mannetje met het gebit van Elton John, de tatoeages als die van een zeeman, de stem van Shrek (je weet wel, dat groene wezen) en de humor van Jack Black leidde ons door de spelonken van de grot. Wij hadden toen nog geen idee wat voor geweldige belevenis hij voor ons in petto zou hebben (en hij toen evenmin).

Ondergrondse muzikanten
Billy Abbott, zoals wij hem later leerden kennen, vertelde dat hij eens met zijn band in deze grot gespeeld had, bij wijze van grote uitzondering. Nieuwsgierig vroegen we naar het instrument dat hij bespeelde. Saxofoon en klarinet, luidde het antwoord. Natuurlijk liet Rosa deze mogelijkheid niet aan zich voorbij gaan en wees Billy er maar al te graag op dat ook hij met twee muzikale mensen te maken had. Ze vertelde hem trots dat Robin drumt en dat zij zelf ook klarinet heeft gespeeld.

Uitnodiging optreden
Eenmaal buiten viste Billy een cd-hoesje uit zijn auto. Op de voorkant herkende wij onze gids temidden van een groepje mannen. 'Dit is mijn band The Nudgels. Daarnaast zit ik in andere muziekformaties. Toevallig speel ik vanavond met een aantal vrienden in mijn dorp W-tree,' zei hij. 'Mochten jullie zin hebben, dan zijn jullie hartelijk welkom om te komen luisteren…En mee te spelen,' voegde hij er aan toe, Rosa hoopvol aankijkend (die zichzelf vervloekte dat ze zich had uitgelaten over haar klarinetverleden). 'We kunnen wel wat nieuwe inbreng gebruiken.'

Verlaten gebied
Om zeker te weten dat we het 's avond konden vinden, besloten we 's middags alvast een kijkje te nemen. W-tree was niet meer dan een lange weg door een prachtig heuvelachtig en bosrijk gebied. Althans, zo leek het. Achter de bosjes, hoge bomen, heuvels en lange oprijlaantjes schuilden zo'n tachtig inwoners, een boeddhistische instelling en een spiritueel centrum.

Mopperende hippie
Mede door de begroeiing hadden we wat moeite om het juiste adres te vinden maar uiteindelijk vonden we de plantkwekerij van Gary Gatter, zoals de omschrijving van Billy luidde. Het witte bord met blauwe letters stond verstopt tussen de hoge grashalmen aan de weg en leidde ons naar een stoffige oprit. Op het overwoekerde grondgebied stond een vervallen huis. Een dunne man van in de vijftig met een brilletje, lang haar en een baardje stapte naar buiten en stelde zich voor als Gary. Na onze uitleg en wat gemopper van zijn kant dat wij zijn middagdutje hadden onderbroken, wees de grijze hippie ons een hoek op zijn landgoed aan waar wij die nacht met de campervan mochten staan.

Gemeubileerde schuur
Het zou nog een paar uur duren voordat het feest begon. Tot die tijd waren we vrij door zijn tuin te lopen, de kassen met kruiden- en knoflookplantjes te bekijken, een aantal citroenen voor eigen gebruik te plukken en door het bosgebied achter zijn huis te struinen. Om half zeven zouden we dan, samen met een aantal andere logees, 'het café' gereed maken voor de avond.

De party place bleek een knus ingerichte schuur te zijn vol bijeengeraapte meubels. In het licht dat door de deuropening viel, konden we een sofa met kussentjes in verschoten hoezen onderscheiden, een ronde, eikenhouten tafel met vier bijpassende stoelen en een houtkacheltje. Een papieren, gele Japanse parasol zwakte het felle licht af van de enige aanwezige tl-balk.

Yachtzeeën met funky muziek
Al snel arriveerde muzikant nummer twee. Mark, een kalende vijftiger uit Amerika had wel wat weg van de vader van Dharma uit van de televisieserie Dharma & Greg (mocht je dat wel eens gekeken hebben). Na jarenlang gitaarles te hebben gegeven in de Verenigde Staten besloot hij naar Australië te verhuizen en belandde met een omweg in W-tree. Gary liet ons weten dat er voor ons niet veel viel op te ruimen dus liepen wij terug naar de auto om in de ondergaande zon nog een potje Yachtzee te spelen. Op de achtergrond hoorden we Gary, die de toetsenist van de avond zou zijn, samen met Mark een sound check houden. En we moesten erkennen: het klonk ontzettend funky. Dat beloofde nog wat!

Ontmoeting kunstenares Heather
Toen de zon verdwenen was en de eerste ster aan de hemel twinkelde stond de schuur vol met W-tree inwoners. De meesten hadden wat eten of drinken meegenomen. Met onze brede glimlach probeerden wij onze lege handen te camoufleren, wat gelukkig aardig lukte. Al snel kwamen we in gesprek met Heather, kunstenares en vriendin van Billy. Zij vertelde ons dat de inwoners van W-tree een hechte groep mensen vormde die wekelijks op zaterdag bij elkaar kwam om muziek te maken. Als we zin hadden, waren we de volgende dag welkom bij haar langs te komen en zou ze ons haar werken van keramiek tonen.

Wwoofing

Ook spraken we Manda die met haar tengere postuur en zachte gezicht er niet uit zag als een (alleenstaande) moeder van twee kinderen. Momenteel werkte ze op het hoofdkantoor van Wwoof (Willing workers on organic farms). Het Wwoof-initiatief dat in W-tree is opgezet, biedt reizigers voedsel en onderdak in ruil voor hun werkzaamheden op de boerderij. Het doel is mensen bekend te maken met het ecologisch verantwoord runnen van een boerderij. Inmiddels is het een groot succes en wordt het wereldwijd toegepast.

Jetz geht los
Ondertussen was Billy ook gearriveerd, vergezeld door zijn klarinet en saxofoon, en begroette ons met een luid 'Dutchies!'. De muziekavond kon beginnen. Iedereen die buiten om de vuurkorf stond, verplaatsten zich naar gemeubileerde schuur. Drew, de blonde, lokale buschauffeur kroop achter één van de djembés (wat later die avond zou Robin achter de andere plaatsnemen), Mark sloeg de eerste noten aan op zijn gitaar, de andere muzikanten vielen in en de boel ging los. Achter elkaar speelden ze bekende (en een hoop voor ons onbekende) nummers van de jaren zestig en zeventig. Een extra microfoon werd neergezet waar zich prompt een groep dorpelingen achter schaarde en een meerstemming achtergrondkoor vormde.

Rosa Houston
Het werd later en later. Steeds meer mensen taaiden af en keerden huiswaarts. Toen er nog een klein groepje over was had Rosa genoeg moed verzameld en vroeg of ze ook iets mocht zingen. Het werd 'Crazy' van Gnarls Barkley. Het werd met veel enthousiasme ontvangen en mensen moedigde haar aan nog een nummer te zingen. Rosa liet zich dat geen tweede keer vertellen. Vervolgens was ze de rest van de (inmiddels) nacht niet meer van de microfoon weg te slaan.

Met de laatste klanken van de oude rockers in de schuur, liepen we terug naar ons bed op wielen. Na een laatste blik op de duizenden sterren aan de zwarte hemel, kropen we om 03.30 uur de auto in om dankbaar en voldaan in een diepe slaap te vallen.