한국은, 우리가 간다!
(Korea, here we come!)

Bek af waren we toen we op Seoel landden. Dertig uur daarvoor kropen we nog uit ons bedje in Las Vegas. Vanaf dat moment, inclusief de zit in het vliegtuig, hadden we geen oog dichtgedaan. Het tijdsverschil tussen beide steden maakte de overgang ook niet veel makkelijker. Bij aankomst tolden onze ogen in ons hoofd dat op zijn beurt niets anders wilde doen dan knikkebollen. Het zag er naar uit dat we onze heftigste jetlag tot nu toe aan den lijve ondervonden.

Schoenen uit
De taxirit van het vliegveld naar de studentenwijk in Seoel waarin ons hostel zich bevond, leek een eeuwigheid te duren en was natuurlijk veel te duur (standaard: tijdens de eerste rit word je altijd genaaid). Toen de eigenaar van ons hostel (die we later zouden leren kennen als Bong - of 'Mr. Bong' zoals hij door sommigen werd genoemd) instapte om de taxichauffeur met het laatste stukje te helpen, wisten we dat het einde in zicht was. Voor het betreden van het hostel moesten wel eerst onze schoenen uit; een gewoonte waaraan je jezelf in restaurants en woningen geacht wordt te houden. Hoe hygiënisch en verplicht dan ook, wij zouden ons er aan blijven ergeren aangezien onze schoenen veters hadden (in tegenstelling tot de handige aan-en-uit-schoen van de Koreanen).

Oogjes toe
Onze kamer bleek een klein en raamloos hok te zijn met op elke muur behang vol met rijen Koreaanse karakters. De ronde en eenvoudige vormen hadden niets weg van het ingewikkelde gekriebel van de Chinezen. Toch was het zien van die hoeveelheid karakters op dat moment verwarrend genoeg en dansten ze voor onze ogen. Het bed bestond uit een leren ombouw met metalen noppen (wat een beetje een pornosfeer over zichzelf uitriep) met daarin een matras dat, op een paar centimeter na, op de grond lag. Maar het kon ons allemaal niets schelen. Het lag comfortabel dus het voldeed.

Van slag
De rest van de week gleed voorbij. Gedurende zeven dagen bevonden wij ons in het schimmige gebied tussen slapen en waken:wakker worden in de nacht en willen slapen tijdens middaguren. Honger hebben op de vreemdste tijdstippen en een bonkend hoofd van hier tot Tokio (dat overigens maar 1200 kilometer van Seoel vandaan ligt). Maar elke dag voelden we ons iets beter.

Aan tafel
Ondertussen raakten we bekend met het leven en gebruiken in Zuid-Korea. Bong nam ons mee naar alle speciale eettentjes van Seoel, zijn medewerkster Dayoung Jo naar de goedkope. Allen waren even smakelijk. Al snel leerden we dat kimchi (kool die ongeveer één jaar de grond in gaat om te fermenteren en vervolgens wordt ingesmeerd met een saus van rode pepers) een standaard onderdeel is van elke Koreaanse maaltijd. Ontbijt, lunch, diner: wat je ook at, er was kimchi. Voordat we bestelden, werd vaak het kommetje kool al op tafel gezet, samen met een schaaltje zeewier en een bakje 'sesam-iets met vissmaakje', zoals Robin het omschreef. Andere dingen die je regelmatig aantreft bij een Koreaanse maaltijd zijn vis en zeevruchten, gekruide rijst, tofu-soep, champignons, plakjes rauwe (!) knoflook met dipsaus en muntbladeren (waar je al de eerdere ingrediënten in kunt rollen).

Ammoniakvis
Op een avond liet Bong ons kennis maken met een Koreaanse delicatesse. 'Niet iedereen kan dit eten,' waarschuwde onze gastheer toen de schaal met plakjes vis werd geserveerd. De geur die er vanaf kwam was niet anders te omschrijven dan als ammoniak. De helft van het gezelschap haakte na de eerste hap af. Wij vonden het echter best lekker. Beetje oude kool erbij…

Natte trouwdag
Het regenseizoen was nog gaande tijdens ons bezoek aan Zuid-Korea. De hele eerste week merkten we daar niets van: het was warm, droog en de zon scheen. Maar niet op onze trouwdag (21 september). Die dag kwam het water met bakken uit de hemel. De blauwe lucht werd groengrijs, straten veranderden in stromen, bliksemschichten vervingen de zonnestralen. Niemand waagde zich buiten. Daar zaten we met ons allen in de woonkamer van het hostel. Gelukkig was het binnen droog en licht. Tot dat de elektriciteit uit viel en er echt niets anders overbleef dan hangen en kletsen. Iemand stelde voor om eten te bestellen, een ander pakte een gitaar en voor we het wisten zaten we met ons allen te eten en te zingen op een laken van kranten op de vloer.

Karaoke-nacht
De volgende dag besloten we met een aantal van hen 'onze' dag nog eens dunnetjes over te doen door te karaoken in een nabijgelegen bar. Hier had elke groep een eigen kamer, tv-scherm met muziek, songteksten, playlist, microfoon en beatring. Alles wat er de vorige dag aan muzikaliteit nog niet was uitgekomen, werd nu de ruimte ingesmeten. We zongen onze kelen rauw, we schreeuwden ons suf en bespeelde de luchtgitaar als nooit tevoren. We waren magisch.

Lak aan brak
Twee uur later ging onze wekker en stonden we op met dat zelfde brakke gevoel als een week geleden bij aankomst. Maar deze keer liet het ons koud. We konden het aan en waren klaar voor een nieuw avontuur: de rondreis door Zuid-Korea kon beginnen.