KOREA OP ZIJN BEST

Een buurman die steeds in ons guesthouse op kwam draven om te vertalen en duidelijkheid te creëren, een oude man die ons een vitaminedrankje gaf als dank voor het aanbieden van onze zitplaats in de bus, een winkelmedewerker van een telefoniezaak die ons hielp een hotel te traceren; we konden niets anders concluderen dan dat Zuid-Koreanen zeer vriendelijke mensen zijn. Behalve…

…in het verkeer. Dan verandert Dr. Jekyll in Mr. Hyde: men toetert en knippert wat af. Afsnijden, inhalen (rechts en links), bumperkleven: alles is geoorloofd. En zebrapaden bestaan niet. Althans, niet in de beleving van de autobestuurders en oversteken op zo'n oversteekplaats gebeurt dan ook geheel op eigen risico.

Klap op je toeter
Als ambulance, brandweer en politie heb je het ook niet makkelijk. Al zet je alle toeters, bellen en discoverlichting aan: men gaat niet aan de kant. "Schrik niet als je mensen langs de kant van de weg ziet vechten," waarschuwde een Canadees, getrouwd met een Koreaanse. Hier worden onenigheden letterlijk uitgevochten. Niet met wapens maar met de blote vuist. Zijn de tegenstanders hun frustraties kwijt dan schudden ze elkaar de hand, maken ze een buiging en kruipen ze weer achter het stuur, want ze moeten rap-rap-rap naar hun bestemming.

"And it burns, burns, burns…"
Maar niet onze chauffeur. Vanwege het niet verschijnen van een gereserveerde taxi en een trein die gehaald moest worden, bood onze hosteleigenares aan ons weg te brengen met haar eigen auto. Vanaf het dorp waarin wij ons bevonden zou het een rit van 45 minuten zijn. Dat de reis in een tergend laag tempo verliep, wilden we uit beleefdheid niet zeggen. Ze zette haar hoedje recht, draaide haar raampje naar beneden, zette een cd'tje op met easy listening muziek en maakte daarmee van de race tegen de klok een zondagsrit. Terwijl zij ontspannen mee neuriede met Johnny Cash's 'Ring of fire' baden wij dat het vuur over zou slaan naar een vlam in de pijp. Ondertussen zette ze met behulp van al haar ledematen (haar Engels was net zo beroerd als ons Koreaans) haar familiegeschiedenis uiteen. Wij wilden echter alleen haar handen aan het stuur en een voet die het gaspedaal diep, diep intrapte. Tot onze grote verbazing arriveerden we tien minuten te vroeg en begeleidde onze redder in nood ons zelfs met het kopen van een treinkaartje. Pas in de trein haalden we opgelucht adem: we hadden het écht gered.

Liften in stijl
In een land waar mensen zo behulpzaam zijn, durfden we wel te liften (als backpackers moesten we dit toch in ieder geval één keer meegemaakt hebben, vonden wij). Wij wilden naar een festival maar bevonden ons op kilometers afstand en de dagelijkse bus was uren geleden al vetrokken. Een Engels sprekende jongen, die ons wat hulpeloos zag staan, bood aan een auto aan te houden, te vragen of wij mee konden rijden en een instructie in het Koreaans aan de bestuurder mee te geven. "Kan dat zomaar?" vroegen wij nog. "Ja hoor," antwoordde hij laconiek. "Zo reizen wij heel vaak." En ja hoor, de eerste auto stopte en de bestuurder was bereid ons mee te nemen en ons af te zetten op de plek die we hadden gevraagd. Het was nog een ruime auto ook dus we konden riant zitten. De klassieke muziek werd zachter gezet (ja, zo'n auto was het dus) en er kwam een gesprek op gang (wederom in gebarentaal). Onze chauffeur bleek gelukkig een beheerste rijder en een aardige 'pantomimespeler'. Hij maakte ons duidelijk dat hij wel zo'n grote, sterke auto nodig want hij woonde met zijn gezin (een vrouw en twee kinderen) boven op een heuvel. Voor we het wisten, waren we zonder kleerscheuren op de bestemming aangekomen en waren we weer een heel plezierige ervaring rijker.

Een heldere kijk
En ook als voetgangers hadden we regelmatig leuk contact met anderen. Zo stonden we voor het stoplicht toen een kreupele man van in de vijftig onze kant op wiebelde. Met zijn lange vingers schoof hij zijn jampotglazen dichter naar zijn hoofd. De Koreaan rustte zijn blik op Rosa en zei uit het niets: "you have eyes like stars". Het was onmogelijk te zien dat ze bloosde onder de laag oorlogskleuren (waarvan ze deze ochtend net iets meer had gebruikt dan anders) maar dat deed ze weldegelijk. Daarna draaide deze 'helderziende' door naar Robin en vervolgde: "and you…(en pauzeerde even alsof hij niet goed wist waarnaar hij keek)…you have eyes like animal". We barstten in lachen uit en bedankte de boodschapper. "Tsss," mompelde Robin toen de man uit zicht was. "Die moet zijn brillenglazen eens oppoetsen." Rosa vond dat daarentegen grote onzin: nog nooit eerder had zij iemand ontmoet die zo'n goede kijk op dingen had. Fijne mensen, die Koreanen. :-)