VRIENDSCHAP VIEREN OP HET STRAND
Vervolg 'These shoes are made for walking…'

De dag na de feestavond met onze nieuwe vrienden Réjean, Yolande, Carol en Paul voelden we ons een beetje brak. Het was voor ons een heel tijd geleden dat wij zo laat (rond 2.00 uur - ja, we worden oud) in bed lagen. Gelukkig verwachtten Réjean en Yolande ons dag pas laat in de middag voor de barbecue op het strand. We konden het dus rustig aan doen.

Echter, tijd kan ook heel snel gaan met nietsdoen en het bleek eerder half vier dan wij dachten. Het zou ons een half uur kosten, om via de Cabottrail, een populaire scenic route die door het bergachtige Cape Breton slingert, van Pleasant Bay naar Cheticamp te komen. Om daar om de afgesproken tijd van vier uur te arriveren, mochten we dus wel opschieten.

Onderweg
Met het nummer 500 miles van het Schotse duo The Proclaimers (uiterst aanstekelijk, vrolijk nummer) op de radio gleden we in het warme zonlicht over de tweebaansweg. Met lege handen aankomen vonden we in deze situatie niet gepast en dus besloten we bij de plaatselijke bakker langs te gaan om daar bosvruchten- en caramelrondo's te kopen.

Open armen
Het huis van de familie Aucoinwas een vrijstaand huis dat door een flinke tuin van de 'Cheticampse' hoofdweg gescheiden werd. Hier woonde Réjean en Yolande met hun twee dochters en twee katten. Onze gastheer- en vrouw verwelkomden ons (en de rondo's) met open armen. Réjean, inmiddels groot fan van Rosa's sneakers, constateerde verheugd dat ze ook tijdens dit bezoek gedragen werden (als je maar twee paar schoenen hebt, is de keuze wat beperkt). Onze slaapkamer lag aan de voorkant van het huis en was erg riant met een hoog, heerlijk zacht, tweepersoons bed. Handdoeken konden we uit de kast pakken als we die nodig hadden. We zouden er één nacht slapen maar we waren meer dan welkom om langer te blijven.

Advocatenkantoor
Vervolgens kregen we een rondleiding door de rest van het huis en door de daar aan vast gelegen werkruimte. Réjean bleek advocaat te zijn en Yolande hielp hem met het runnen van zijn eigen kantoor.Ze hadden het er erg druk mee en keken uit naar wat rustigere tijden. Zodra Réjean wat vrije tijd had, was hij in zijn groententuin achter het huis te vinden. Yolande noemde zichzelf een workaholic en kon tot haar eigen verrassing zelfs geen hobby's opnoemen toen we haar er naar vroegen.

Uit eigen tuin
Achter het huis en de moestuin lag een strook eigen strand die ze deelden met de buren. Hier zouden we met ons vieren de maaltijd nuttigen. Op het menu stond vis met groenten en kruiden uit eigen tuin. Rosa was in haar nopjes toen ze met een schaar het groen in werd gestuurd om bosjes tijm, rozemarijn en iets met paarse bloemetjes te verzamelen. Op een kampvuur, gemaakt van drijfhout dat Robin met Réjeans quad had verzameld, stoofden we het voedsel en het smaakte ontzettend goed.

Meer zielen
Tegen het invallen van de duisternis, schoven een aantal buren bij het kampvuur aan. We leerden elkaar kennen (zelfs een aantal bewoners van Cheticamp onderling), stelden elkaar vragen (in het Engels en soms zelfs een beetje in het Frans) en roosterden marshmellows boven het vuur. Ook de lieve Carol en de grappige Paul (of op zijn Acadians uitgesproken 'Pul') bleken weer van de partij.

Nieuwe uitnodiging
Toen de drijfhoutvoorraad opraakte en de frisse zeedampen onze voeten en neuzen koelden, taaide iedereen af. 'Hebben jullie zin om morgen bij ons te ontbijten?' vroeg Carol voor ze vertrok. Wederom stonden we perplex. De hartelijkheid van deze mensen kenden geen grenzen. Overbodig te vermelden dat wij ook hier positief reageerden.

Feestmaal
Carol, die samen met Paul en hun twee dochters een paar minuten rijden verderop woonde, had de volgende ochtend de ontbijttafel vol staan met lekkernijen. Schijven watermeloen, zelfgebakken scones, vier verschillende kaassoorten (hemel!), vruchtensap, omelet en yoghurtjes. Afgezien van Robin waren er deze ochtend geen mannen aanwezig. Paul bouwden een huis verderop in het dorp en Réjean zat al vroeg op zijn racefiets.

Klessebessen
Met ons vieren tafelden we totdat er vrijwel geen kruimel te vinden was. Aan gespreksstof hadden we echter te veel voor de beperkte tijd. We hadden vast de hele dag nog kunnen kletsen over de meditatielessen van Carol, onze wereldreis en alle interessante aspecten daarvan (zoals de strakke billen in Jamaica - die zijn daar nu eenmaal dus die moeten besproken worden). Maar wij moesten door. Er viel nog zo veel aan deze kant van Canada te zien en we hadden nog maar een paar dagen.

Afscheid
Met gevulde magen en een vervuld hart namen we afscheid van deze bijzonder gastvrije en lieve mensen. Réjean, Yolande, Carol en 'Pul': hartelijk dank voor alles. We zullen jullie nooit vergeten!