Profile
Blog
Photos
Videos
"THESE SHOES ARE MADE FOR WALKING…"
Dit kleurige paar sneakers (zie foto) hebben we in februari dit jaar in het Australische Sydney gekocht. Sindsdien zijn we onafscheidelijk. Daar waar ik ga, gaan zij.
Opvallend
Het grappige is: in elk land waar ik met ze rondstap, is er altijd wel iemand die er een opmerking over maakt. De douaneambtenaar in Nieuw-Zeeland zag mij al 'van verre aankomen' en vond mijn schoeisel 'happy', een meisje in Uruguay wilde weten waar ik ze gekocht had (net zoals een eigenaresse van een B&B in Canada die zich alleen afvroeg of ze er op 68-jarige leeftijd er niet te oud voor was).
Réjean en cornuiten
Het leukste vinden wij dat door deze fleurige stappers volkomen vreemden een gesprek met ons aangaan. Zo ook Réjean. Samen met zijn vrouw Yolande en hun vrienden Carol en Paul kwam hij terug van een hike. Wij stonden op de parkeerplaats aan de voet van de heuvel uit te blazen van onze wandeling toen hij 'de stoute schoenen' (flauw!) aantrok en een opmerking maakte over de felle kleuren aan mijn voeten (wát hij precies zei, weten we echter niet meer). Dit leidde tot een gesprek en vervolgens tot een voorstelrondje voor iedereen.
Uitnodiging
Deze spontane en vrolijke groep veertig/vijftig-plussersvroeg zich af wat ons naar hun prachtige omgeving, Cape Breton bracht. Wij vertelden dat we op Canada Day boeddhistische geestelijken softbal wilden zien spelen tegen de lokale brandweerbrigade (zie vorige verhaal 'De slagvaardige monniken van Pleasant Bay'). Réjean vertelde ons dat in zijn dorp Chéticamp (30 kilometer van Pleasant Bay af) 's avonds een spectaculair optreden zou plaatsvinden van de 'beroemde' band 1755. Zij hadden hun kaartjes al gekocht en als het ons ook wat leek dan waren wij hartelijk welkom. Voor de zekerheid schreef hij hun nummer op onze wandelkaart. 'Geef maar een belletje als jullie komen'. Wij hadden onze twijfels (20 CAD dollar per kaartje was voor ons een hoop geld, helemaal voor een band waar we nog nooit van gehoord hadden) maar vonden het een heel leuk aanbod. We zouden er zeker over nadenken.
Feestmuziek
Bij het bezoekcentrum van Chéticamp informeerden we naar de tickets. Ja, die werden hier verkocht en nee, we hoefden ons niet te haasten. Er zouden vast nog een aantal kaartjes overblijven. Dat klonk niet echt als iets positiefs. Wat voor soort muziek speelt deze band, wilden wij weten. 'Echte feestmuziek' was haar antwoord. 'Je zal het ontzettend naar je zin hebben.' Nog niet echt overtuigd maar ingesteld op spontane acties besloten we de kaartjes alsnog te kopen.
Achtergrond
De middag voor het optreden belden we Réjean en zijn vrouw Yolande op met de mededeling dat wij ook van de partij zouden zijn. Hun verrassing was groot en hun blijdschap nog groter. 's Avonds ontmoetten we onze gastheer & vrouw bij hun thuis in Chéticamp, wederom in aanwezigheid van hun vrienden Carol en Paul. Onder het genot van een wijntje en een flinke hand druiven, gaven onze nieuwe vrienden uitleg over het optreden en daar voorafgaande iets over hun eigen achtergrond.
Acadians
Zij bleken allen Aciadans te zijn. Dit zijn nazaten van de Franse kolonisten die in de 18e eeuw door de Engelsen uit o.a. Nova Scotia verjaagd waren. Ze werden gevangengenomen, hun huizen en dorpen platgebrand, families uit elkaar getrokken en vervolgens gedeporteerd en verspreid over heel Noord-Amerika. Niet veel later, keerden een groep gedeporteerde Fransen terug en bouwden opnieuw hun bestaan op. Het hedendaagse centrum van deze nieuwe gemeenschap in Chéticamp. En het jaar waarin ze verdreven werden, was 1755.
Patriottisme
De gelijknamige band speelt dan ook Acadian music (met gitaren, violen en teksten die over hun verleden gaan). Het zijn strijdliederen, nummers vol weemoed maar voornamelijk trots. Niet dat wij daar ook maar iets van verstonden. De Acadians spreken tot op heden voornamelijk Frans. Maar zulk Frans dat de Fransen zelf het niet verstaan omdat het een flink accent schijnt hebben en doorspekt is van geïntegreerde Engelse woorden. Het kon ons geen bal schelen. De muziek klonk goed en het was inderdaad erg gezellig. Jong en oud hosten er op los en zongen luidkeels mee. Veel bier maar geen enkele vorm van agressie (iets wat in Hoorn wellicht toch anders uitgepakt zou hebben).
Weerzien
De avond vloog om en voor we het wisten, stapten we, nog dampend van de warmte inde arena, in onze auto. Voor het wegrijden verrasten deze hartelijke mensen ons met een tweede uitnodiging. Of we zin hadden om de volgende avond met onze Acadian vrienden te barbecueën op hun privé (!)strand en een kampvuur te maken. 's Avonds konden we tevens blijven slapen. Van twijfel was deze keer geen enkele sprake. Spontane initiatieven hadden ons allen tot nu toe alleen maar heel veel mooie dingen gebracht.
- comments