Het kort af. Een van de laatste blogs… Ik had dinsdag mijn laatste werkdag en leg me nu volledig toe op de verhuis. Rob moet nog 2 weken werken. We konden ons al officieel uitschrijven, regelen alle op te zeggen contracten met de verschillende instanties (ziekenkas, verzekeringen, creche, pensioenskas), enz.

Het kort op in dagen, en ook onze hoofden zijn we al weer gedeeltelijk in België. Er worden alweer volop kwissen en weekends ingepland met vrienden en familie. We kijken er naar uit.

8 maanden geleden is Tristan geboren. Zo vaak gedacht: "nu moet ik toch eens bloggen", maar steeds weer uitstelgedrag wegens te weinig energie, pampers die ververst moesten worden, papjes die gemaakt moesten worden, vuile was die lag te wachten, enz.

8 maanden... ongelooflijk veel gebeurd intussen.

Laten we zeggen dat "nieuw en intens" een understatement is voor deze veranderingen, deze zoooo vele nieuwe rollen. Hoe je ineens een meer dan voltijdse, nieuwe job krijgt, weliswaar de job van je leven! Kinderverzorgster, voedster, entertainer, verpleegster, kokkin, huis-en kuisvrouw,... Hoe daar dan je rol als kinesitherapeute nog bijkomt. Iets wat aanvankelijk onverenigbaar lijkt. Hoe je het normaal begint te vinden onder het speeksel te hangen, en hoe je afleert dat het erg is dat, net voordat je de deur opendoet om je bezoek binnen te laten, er in je decollete wordt teruggegeven...

De bevalling is bijna psychologisch verwerkt. En fysiek? Langzaam snap ik waarom ze zeggen dat je 9 maanden nodig hebt om ervan te herstellen... De hormonen beginnen stillaan terug in hun plooi te vallen

8 maanden... ondertussen gaat hij al 4 maanden naar de creche, eet hij papjes en zitten er in het midden onderaan al 2 tandjes. Hij wordt groot.

In de creche hadden we vorige week Samichlaus-feest. Dat is de Sinterklaas van hier. We zongen samen een liedje en zeiden een versje. Elk kindje werd om beurten naar voor geroepen en dan las de Samichlaus voor uit zijn boek, bij Tristan dat hij graag op verkenning gaat :-) En dan kregen we allemaal een zakje met lekkers. Foto's vind je hier op deze blog.

De mama en papa van Rob zijn vorige maand nog langsgekomen, en hebben al onze tuinmeubelen in hun blinkende tank gestoken en mee naar Lovenjoel genomen. Aldaar zullen we immers wonen vanaf januari. De kerstmarkt hier in Zurich is volop gaande, en wat ons betreft is deze een beetje het slachtoffer van zijn eigen succes. Aan een halve km per uur met een buggy tegen de enkels van de voorgangers bonken, is niet onze definitie van een gezellig namiddagje uit. Desondanks zijn wel alle kadootjes gekocht.

Verder is de winter hier even komen piepen, maar is dan weer weggeblazen door de Föhn, die het in bepaalde oorden weer 18 graden liet zijn. Al het optimisme in de ski-oorden kortstondig weer in de koelkast dus. Vanaf dit weekend wordt er weer kouder weer voorspeld.

Vorig weekend had ik met Eva afgesproken in Freiburg/Fribourg. Heel gezellig en leuk stadje op de grens tussen het Duitstalige en Franstalige deel van Zwitserland. Deed deugd om er nog eens tussenuit te zijn.

Gistern opnieuw dat gevoel van vakantie in eigen land te hebben. We zijn naar de Ägerisee gereden, ongeveer een half uurtje rijden richting centraal-Zwitserland, mooi heuvellandschap met prachtig zicht op de glarische Alpen. Heel mooi weer. Ook hiervan fotootjes op deze blog.

We wensen jullie nog 'einen schönen Adventszeit' zoals ze dat hier zeggen en hopen we jullie snel weer te kunnen informeren.

Veel liefs,

Anke