Profile
Blog
Photos
Videos
Gruezi miteinand,
Een viertal landen en een vijftal 2000-ers, dat is wat Tristan op de leeftijd van 5 maanden al achter de kiezen heeft. We zijn nog maar een paar maanden in Zwitserland, maar proberen nog zoveel mogelijk gebergte mee te pakken. En Tristan vindt dat allemaal dik ok.
Er is sinds mijn laatste schrijven best veel gebeurd, en ik weet niet of ik me nog alles goed herinner, maar laat ik met de meest recente gebeurtenis beginnen.
De babycook. Het klinkt als een lieflijk klein kokje voor kindjes. Niets is minder waar. In werkelijkheid is het een moorddadige machine, gebouwd om niets vermoedende jonge ouders te verwonden. Dit ondervond ik aan de lijve deze zaterdag. Bij het terug ineensteken van de blender (iets wat wel zeer onduidelijk in de aanwijzingen stond), hakte dit vermaledijde geval mijn halve pink eraf. Tristan moet niet geweten hebben wat hem overkwam, toen Anke hem naakt in zijn bed wierp om mij te komen helpen. Nadat het bloeden gestelpt was met een knelverband, en wat kan zo een pinkje bloeden seg, begaf ik me met de trein naar de permanence aan het Hauptbahnhof. En daar moest de kwelling nog beginnen. Mijn behandelende arts was een 70er die zijn naar eigen zeggen meer dan 40-jarige ervaring ruimschoots compenseerde met een meer dan potige tremor. Hij drilde de anestesiespuit los door mijn vinger. Waarschijnlijk was het compres goed verdoofd, maar mijn pink allerminst. "Scheisse", zo zei de man toen hij doorhad dat hij de helft van het spul gewoon in de lucht aan het spuiten was. Dat kon ik beamen. Helaas was dit ook de man die alles terug aaneen zou naaien. Ik kan u zeggen, ik was 2 keer genaaid. Dat alles was nog niet voldoende, zo vond God, om mij van al mijn zonden te bevrijden. Bij het van de winkel terugkomen diezelfde dag, werd ik nog het slachtoffer van een welgemikte vogelkak. Een ongeluk komt nooit alleen. Ondertussen was Anke vol in de stress al het bloed van kleren, vloer en muren aan het schrobben, want 's avonds stond een bezoekdag voor geïnteresseerde huurders van ons appartement op de planning. Heer-luk!
Maar goed, eigenlijk viel dit heel erg mee. Niet veel eerder had de moeder van Anke een veel zwaarder ongeluk, waarbij dit vinger-voorval in het niets verdwijnt. Nog eens een onaangename herinnering waarom het niet slecht is om terug in België te gaan wonen. Gelukkig gaat het met haar ondertussen al veel beter.
Nog wat verder terug in de tijd hadden we een zeer fijn weekend in Kandersteg. Dat is een oord in Berner Oberland, dat zich voor alle leeftijden uitstekend leent tot uitstapjes. Zo is er de Oeschenensee, wat zowat het Blankenberge van de Alpen moet zijn. Compleet met strand en terasjes en al. En een rodelbaan, die ik uiteraard uitgeprobeerd heb. Je kan er ook veel wandelingen tussen de hoge 3000ers maken, met indrukwekkende zichten. En er is de Blausee, een piepklein natuurparkje met, u raad het al, een helblauw meertje vol forellen. Zeer aangenaam allemaal.
Met Tristan gaat alles goed, al heeft hij een eigen idee van wat een goed dag en nachtritme is. Hij valt ook niet zonder slag of stoot in slaap. Bijgevolg doen we nog eens een poging om hem te laten wenen tot hij inslaapt, zodat hij leert dat het alleen ook kan. Onze vorige poging was mislukt, omdat Tristan's huilmotivatie onze weke ouderharten deed plooien. Ditmaal hopen we het vol te houden. Al moet ik zeggen dat hij op dit eigenste moment stevig aan het brullen is, en dat enkel deze blog mij weerhoudt om hem vast te nemen. Anke is even wandelen. Tot 2 weken moeten we dit volhouden.
Voilà dat was een korte update. Nog een of 2 blogjes en we zijn weer thuis. We hopen tegen dan nog eens de bergen gezien te hebben in de zon, en eenmaal op ski's.
Groetjes
Rob
- comments