Hallo tsäme,

Het zijn op alle vlakken interessante, maar zware dagen/nachten.

Twee weekends geleden heb ik voor het eerst 2 nachten zonder Tristan doorgebracht. Even lekker slapen, denk je dan. Helaas was het voor een vrijgezellenweekend in het zuid-duitse Heidelberg, vergezeld van een bierfeest in het landelijke en volstrekt onbekende Hassloch. Ik geloof dat dit weekend zowel voor mezelf als voor Anke behoorlijk zwaar geweest is. Maar interessant, dat wel.

Het weekend daarop was dan voor Anke. 3 Van haar vriendinnen brachten een bezoekje. Ditmaal was het mijn beurt om een keer de zorg van Tristan voor mijn rekening te nemen. Aangezien het nogal zware en lange dagen op het werk zijn en ik bijgevolg Tristan niet zoveel gezien had, vond ik dit allerbest. We haalden nog eens de BBQ boven en de fonduset en er werd behoorlijk wat bijgepraat.

Het voorbije weekend stond er een laatste trip naar de bergen op het programma, en wel in de Val d'Hérens. De zus van een vriend van Anke woont aldaar, en verhuurt er een appartement in La Forclaz. Dat is "een gat" gelijk ze in België zeggen, maar dan wel eentje dat prachtig gelegen is met zich op de Dent Blanc. Er staan een paar huizen en een 47-jarige typ, Gusti genaamd, houdt er een kleine superette open waar je 2 bananen en een brood kan kopen. In oktober zijn de kleuren in de bergen prachtig, en lijken de ochtenden eeuwig te duren. We maakten er 2 bergwandelingen. Voor de eerste keer haalden we eens de col niet, omdat Tristan weigerde de eten 's middags, en we uiteindelijk maar beslisten weer af te dalen. Bleek ook dat het iets te koud was voor hem. Hoewel hij vrolijk bleef en niet klaagde, zagen zijn voetjes een beetje blauw.

Het was een fijn weekend, maar erg zwaar. We weten niet goed wat Tristan heeft, maar het is ofwel last van diarree, ofwel kuren, ofwel krijgt hij tandjes (niks te zien wel), ofwel heeft hij regeldagen. Het lijkt alleszins of hij zijn regels heeft. Hij weent vaker zonder een aanwijsbare reden, en na een paar betere nachten is het nu erger als ooit tevoren, met om de zoveel tijd een moeilijk te stoppen huilbui. Na zes maanden kunnen we wat verdragen, maar de vermoeide zenuwen worden regelmatig op de proef gesteld. Het zal wel weer over gaan. Hopelijk morgen al wat mij betreft. Er liggen ondertussen bergen was en plas te wachten. Na meer dan een week diarree blijft er tussen de pampers verversen en de kleertjes wassen niet veel plaats meer voor de rest. Volgend weekend staat er alvast niks op het programma.

Ik ga even een pintje drinken, tot schrijfs!

Rob