X. júní - X. júní

Veit ekki alveg hvaða númer var á þessum dögum sem hér er lýst, þaðan af síður hvaða númer var á hverjum degi fyrir sig. En held að flestu sé samt gerð einhver skil.

Vöknuðum snemma einn morguninn - raunverulega snemma, um sólarupprás - og horfðum á munkahóp ganga um bæinn og fá hrísgrjón og annað frá bæjarbúum. Allt gekk þetta fullkomlega hljóðlaust fyrir sig, munkarnir gengu berfættir í appelsínugulu kuflunum sínum með skál hangandi í gítaról og fólkið var tilbúið með kúlur af grjónum sem það lét ofan í. Ekkert er sagt og munkarnir stoppa ekki, ganga bara rólega áfram og fólk hefur hraðar hendur til að koma einhverju í hverja skál. Fallegt svona í morgunbirtunni.

Svo voru fleiri hof skoðuð, hjólað um bæinn og þess notið að rata kortlaust um i þessum litla bæ. Skruppum líka til Kuang Si fossanna rett fyrir utan bæinn. Rosalega fallegir fossar og vatnið grænblá og leit einhvern vegin út fyrir að vera þykkara en venjulegt vatn, svolítið rjómakennt að sjá. Þarna tilltum við okkur á fossbrún og óðum um í laugunum á milli fossanna. Mæli með þessu. Mæli reyndar ekki með að hafa tvo Breta með í för sem ákveða að mæta ekki í skutluna á réttum tíma án þess að láta vita af sér því það seinkar manni um rúman klukkutíma. Passið á að spyrja fólkið sem þið ferðist með að fossunum hvort það sé skaufar og gerið viðeigandi ráðstafanir.

Besta vid Luang Prabang er eiginlega fyrir utan borgina: fíladalurinn vid Nam Khan (Khan áin). Við ákváðum að slá upp útskriftarferð í tilefni af formlegri útskrift Elisabethar úr lögfræðinni og bókuðum fjögurra daga fílaferð hjá All Lao Elephant Camp. Ekki skemmdi fyrir að í lok ferðar vorum við útskrifuð með fílahirðisgráðu, þannig að prófgráðunum rignir bara yfir okkur!

Fyrst fórum við í eins og hálfs tíma ferð á fílsbaki í stól (howdah) með fílahirði sem sat á hálsinum. Fengum aðeins að spreyta okkur með að skipa fílnum áfram þegar hirðirinn stökk af. Mjög gaman. Eftir fínan hádegismat og kennslustund í hvað er áfram, afturbak, hægri, vinstri, beygja hné, setjast, sprauta, standa upp og svo framvegis á laoísku var komið að því að setjast á fílsháls og öskra og ýta. Brjálæðislega gaman. Vorum að í nokkra klukkutíma og hápunkturinn var klárlega að stinga sér í ánna með fílunum: að sitja á fílshálsi og baða hann er góð skemmtun. Að láta fílinn sprauta vatni yfir sig og láta hann dýfa sér alveg ofan í vatnið er líka meiriháttar reynsla. Í lok fyrsta dags flutum við svo á slöngum niður ánna að gististaðnum okkar - ákaflega fínum og rúmgóðum kofum. Töluvert öðruvísi tubing heldur en í Vang Vieng.

Svo liðu dagarnir einn af öðrum. Við vöknuðum um sex og sóttum fílana af náttstaðnum þeirra, böðuðum þá, allir fengu morgunmat, meiri útreiðatúrar og æfingar í að stjórna þessum stærstu landdýrum heims (ekkert nitpicking hér um að afríkufílar séu stærri!) í fínum félagsskap og í lok dags þarf svo að koma þeim upp í fjallshlíð þar sem þeir hafa nóg að borða og bíta. Maður gekk svolítið eins og maður hafði verið það heitasta í sterótýpískum fanga-sturtuklefa; vaggandi og með gott bil á milli fótanna. En það gerði ekki til því fílar eru frábærar skepnur og ótrúlega gaman að ferðast um frumskóg á rólegu rölti með fíl á milli fótanna.

Fílinn minn heitir Kam Di, eða Góða gull, en hún er 38 ára fyrrum skógarhöggsfíll sem er frekar ljúflynd, auðveld í umgengi en afskaplega matvönd. Hún er rosalega góð að leggjast alveg niður en kann því miður ekki að sprauta vatni yfir sig.

Fíllin hennar Elisabethar kallast Pönnukaka. Pönnukaka er skapstórt átvagl sem nýtur þess að leggja allt í rúst, mótmælir ef henni er skipað of mikið fyrir en þrátt fyrir "tough girl" actið er hún skíthrædd við mótorhjól. Hræddur fíll = hlaupandi fíll. Ólíkt gullinu mínu gat Pönnukaka sprautað vatni auk þess að vera áhugafíll um köfun.

Á fjórða degi kvöddum við þær og fílahirðana okkar og rérum í gegnum flúðir á opnum kajak (ekki samt kanó) til Luang Prabang. Fjögurra tíma ferð þar sem fátt gerðist í fyrri helmingnum en svo tók fjörið við. Við fórum í gegnum sístækkandi flúðir og höfðum gaman af. En svo valt báturinn, við útfyrir og við enn í flúðunum. Ekkert annað að gera en að ná taki á bátnum, halda í og láta strauminn bera sig. Þegar tækifæri gafst hjálpaði leiðsögumaðurinn okkur að koma bátnum að árbakkanum þar sem við komumst aftur um borð. Versta var að Elisabeth missti gleraugun sín í ánna og þau fundust eðlilega ekki aftur. Restin af ferðinni var því með hálfblindan stjórnanda. Það var því kannski bara ágætur árangur hjá okkur að hvolfa bátnum bara einu sinni eftir þetta? Og þá týndist ekki neitt.

En við fengum reyndar líka eitt í kaupbæti í þessari ævintýrabátsferð: sólbruna. Viku seinna var ég að taka af húðflögur á stærð við lítið Evrópuríki af lærunum á mér. Versta við sólbrunan var samt það sem hann gerði fyrir maurabitin (sem eru örugglega á aðra milljónum frá ökklum upp að hnjám): það kom einhver gröftur í þau. Kemur sér vel að vera með helmingin af lyfjabirgðum Landspítalans í farangrinum. Vonandi er ég að bera rétt smyrsli á þetta, hef amk fulla trú á að þetta verði allt í góðu lagi - þannig að Placebo áhrifin ættu amk að vera töluverð.

Annað áhugavert en lítt gleðilegt úr fílatúrnum mikla: inn í kofann okkar komust rottur. Þær átu gat á litla bakpokann minn og skildu eftir skít út um allt herbergið. Kom sér vel að sofa með moskítónet!

Þrátt fyrir þetta fékk fílafyrirtækið fína einkunn hjá okkur og við mælum tvímælalaust með því að fara á Mahout (fílahirðis) námskeið. Passið ykkur bara á að hafa ekki mat inn á herbergi og að nota sólarvörnina, jafnvel þegar það lítur út fyrir að vera skýað.

Áfram hélt svo ferðin, með Lao Airlines, til Hanoi en meira um það seinna. Nú verður farið út að borða á KOTO (frábær matur, gott málefni) og síðast dagsins í Víetnam notið því í kvöld tökum við lestina til Kína.