Profile
Blog
Photos
Videos
vanmorgen dronk ik veel te dure cappuchino, hoorde ik naast mij, om kwart over acht in de ochtend, een band vergeten jaren '70 ballads zingen en was ik onderweg naar het zuider eiland. Een boottrip van wellington naar Picton, met brilliante uitzichten bij een opkomende zon. Vanmiddag moest mijn trouwe metgezel APK (safety check) worden gekeurd, een spanning die ik zelfs bij mijn eindexamens niet heb meegemaakt. Al zittend in de wachtruimte zag ik elke 15 minuten een andere auto de safetycheck passeren. Na elke auto kwam de medewerker naar binnen lopen om het slachtoffer te vertellen of de auto door de keuring was gekomen, tot mijn weggebruiker aan de beurt was. Schade: een band met te dun profiel, een scheve band en niet voldoende functionerende lichten. En nu moet ik ook nog de auto binnen twee weken verkopen, stress! Morgenmiddag, na de reparatie en re-check, hoop ik te kunnen vertrekken voor een driedaagse abel-tasman trek. Terug naar Kerikeri waar mijn vorige verhaal ten einde kwam. Een reis tot Wellington grotendeels ongepland en vol verrassingen. Van het oppikken van praatgrage Maori lifters, rondrijden in 4wd met trailer en bijna niets slopen, tot het nemen van een bad in de tuin van een organische boerderij met een home brew beer. Vanaf Kerikeri reed ik met twee nederlandse dames richting Raglan en besloot daar nog 1 dag te zonnen en te surfen. Vanuit Raglan ben ik doorgetrokken naar Tongariro national park om de tongariro crossing (8 uur trek) te ondernemen, een bijzondere ervaring. De eerste drie uur waren omringt door wolken, werkelijk geen hand voor ogen. Terwijl we bijna de berg afwaaide en natregenden vertelde ik mijn reisgenoot dat we waarschijnlijk het bijzondere van de trip al voorbij waren gelopen. Tot we op de top kwamen, de wolken uiteen scheurden en een fantastisch vulkanisch landschap te tevoorschijn kwam. In Tangariro National park ontmoette ik een duitse lifter, die bereid was te delen in benzine kosten en besloot met mij richting Wellington te rijden. Onderweg vertelde ik hem over dat ik een adres had gekregen van een reiziger over een WWOOF plek waar eigen bier werd gebrouwen. We besloten een kijkje te nemen en waar mogelijk twee dagen te blijven. twee dagen werden een week: appels plukken, ontsnapte geiten redden, eten wat er in de tuin groeit of rond loopt, eieren zoeken, daken bouwen, baden in de tuin onder de sterren, mediteren, niet roken, en schijten op een compost toilet. Omdat het leven op de boerderij enige kenmerken had van een amish bestaan, kan ik Wellington omschrijven als ons Rumspringa, enough said.
- comments
Lidy He Peet, leuk om te lezen hoe het je verder is vergaan na ons Skype gesprek. Ik wist niet dat je stress hebt ervaren toen je eindexamens deed ;-)
Lidy He Peet, leuk om te lezen hoe het je verder is vergaan na ons Skype gesprek. Ik wist niet dat je stress hebt ervaren toen je eindexamens deed ;-)
Lidy Over Rumspringa lees ik op Wikipedia: "Vanaf een jaar of 16 mogen Amish een paar maanden tot een paar jaar leven als de gemiddelde Amerikaan. Zo kunnen ze beter kiezen tussen het leven in de amishgemeenschap en het leven in de 'wereldse' Amerikaanse maatschappij. Dit wordt rumspringa (Nederlands: in het rond springen, ronddollen) genoemd. Ze mogen altijd terugkeren naar de amishgemeenschap, onder de voorwaarde dat ze dan ook hun hele leven Amish blijven." Dan is dus de vraag: ga je je na deze reis je leven wijden aan het eco-boerenleven of blijf je liever 'rondspringen'?