Profile
Blog
Photos
Videos
Dag lief volk,
Op de hoogte van mijn liefde voor de wonderen en mysteries van de onderwater wereld, besloten mijn ouders mij een duikcursus als verjaardagscadeau te geven, en wat kan ik anders dan daar vol lof over schrijven.
Afgelopen woensdag vroeg in de ochtend begon ik mijn advanced open water training om 7:15 bij Dive North in Kerikeri. Wat inhoudt dat je vijf duiken moet doen, waarbij je bij het behalen van je certificaat, mag duiken t/m 30 meter. Drie van de vijf duiken mag je zelf kiezen, de andere zijn verplicht. Naast Navigatie en Deep water diving heb ik gekozen voor onderwater fotografie, bootduiken en wrakduiken.
Woensdag vervulde ik mijn bootduik en wrakduik. Op 30 meter diepte ligt de HMNZS Canterbury, een voormalig NZ gevechtsschip, vijf jaar geleden naar de bodem gebracht. De grootste oefening bij deze duik was het behouden van mijn evenwicht terwijl ik over het dek zweefde of de kleine kamers in dook. Het, zonder twijfel, duiken in pikdonkere kamers had ik te danken aan mijn grote vriend, stikstofnarcose, maar daarover later meer.
Vrijdag heb ik mijn laatste drie duiken verricht. De fotografie duik verliep goed, proberen zonder volle vaart op een koraalrif te knallen, op de grond te landen en fotos te schieten. Na een pauze begon mijn diepe duik, hierbij leer je voornamelijk wat tot 30 meter duiken met je longen en brein kan doen. Om de longen na te bootsen namen we een ballon mee naar de bodem. En om het effect van stikstofnarcose te laten zien moest ik op de onder water met mijn vingers DEEP DIVE uitbeelden, wat langzaam, maar opzich nog redelijk ging.
Omdat iemand op de boot ziek was, moesten wij ons haasten en deed ik mijn navigatie duik gelijk na de deep dive. En mijn navigatie duik was, naast dat ik mij in geen tijdens zo euphorisch heb gevoeld, een totale mislukking. Waar ik, al lerende, de richting moest bepalen, werd ik afgeleid door roggen en zeeanemonen die bij het zien van mijn vinger de grond in doken, iets wat op dat moment ver bovenaan mijn prioriteitenlijst stond. Bij het laten zien dat ik, met compass, het perfecte vierkant kon zwemmen, bleek ik het perfecte driehoek te hebben gezwommen. Bij het oefenen van de driehoek, bleek ik bij elke stop op mijn compass te kijken om even later verder rechtdoor te zwemmen. Een duik gedaan met een brede glimlach op mijn gezicht, waarbij de gedachte "hoe ga ik nu mijn certificaat halen" totaal overbodig leek. De boottrip terug was een droom vlucht, en om te laten zien dat ik weet hoe een compass werkt, moest ik terug bij het duikcenter in de tuin mijn driehoek lopen, deze keer wel geslaagd. Leve de onderwaterwereld en leve stikstofnarcose! Bedankt Pap en Mam.
Mijn bescheidenheid en enige counseling bij familie perikelen gaven mij, bij mijn WOOFF hosten, gratis onderdak en eten tijdens mijn dagen onder water. Het WWOOFen was een bijzondere ervaring, maar ik ben er weer aan toe om onderweg te zijn. Maandag haal ik twee backpackers op in een plaatsje dichtbij, verlaat ik het northland en brengt mijn Lancer, die ondertussen, samen met mij, de 2000 km heeft overscheden (naast de al bestaande 470.000), mij richting zuiden.
Groeten,
Peter
- comments