Hoe zorg je als president van je land dat jouw bevolking gaat stemmen? Is dit een diepgewortelde wiskundige vraag of is het zo simpel als 1+1=2 (wat overigens ook 10 kan zijn, in het binaire systeem als ik het goed heb; best ingewikkeld nog). In Bolivia hebben ze daarop het antwoord uitgevonden: verplicht iedereen om te gaan stemmen. Natuurlijk is hierin wel een extra zekerheid ingebouwd. Als je niet gaat stemmen verlies je als goedgezinde burger al je rechten voor een duur van drie maanden.

Het gevolg is dat vandaag, zondag 4 april 2010, heel Bolivia plat ligt zodat iedereen kán gaan stemmen. Ik zit nu dan ook in mijn hostel, samen met de rest van het hostel, te genieten van de wifi verbinding, de grandioze uitzendingen van Two-and-a-half-man en Friends, en je kunt ook altijd nog een potje mario kart doen. Typisch Boliviaans leven, nietwaar?

Wél een goede timing, want vorige week ben ik in La Paz aangekomen, en ik wilde de Pampas Tour doen, goed om te weten dus, en de timing was perfect. Waar de meeste mensen weken van tevoren boeken kon ik twee dagen erop vertrekken en was er ook een terugvlucht. Soms ga je jezelf afvragen of al het geluk in mijn hoofd zit of dat het allemaal ook écht meezit. Is het de instelling of zijn het de daadwerkelijke events? Wellicht is het weer zo'n spiraal waar je in kunt komen, zowel negatief als positief.

Gedegradeerd in de voedselketen

Na een reis van drie uur met de auto vanuit Rurrenabaque, de stad waarin ik verteld werd dat ik ongeveer 10 minuten had om voor de komende drie dagen spullen mee te nemen, in mijn kleine rugzak, waar net drie boeken inpast, kwamen we aan in Santa Rose, waar we verder zouden gaan met de boot. Een drie uur durende trip naar ons eigen plekje, midden in het nationaal park. Onderweg mochten we genieten van roze dolfijnen, die maar al te nieuwschierig blijken te zijn, verschillende soorten apen, kleine schildpadjes en alligators. Naast de niet te vergeten veels te veel verschillende soorten vogels.

Gedurende de verschillende activiteiten, die vooral uit boottochten bestond, konden we genieten van de verschillende dieren die de pampas te bieden had, de prachtige zonsondergangen en eigenlijk nog iets veel belangrijkers, voor mij. Overdags lijkt het namelijk allemaal zo rustig, kalm en vredig. Maar dan is er de nacht. Dit is waar de activiteit pas écht begint. Overdags is het immers veels te warm om ook maar één miniscule beweging te willen gaan ondernemen. Wil je overdags zwemmen, prima, dat kan makkelijk, maar snachts...Na het zien van de jungle snachts is er weinig overtuigingskracht nodig om te beseffen dat je niet in het water wilt zijn, wilt uitkijken waar je loopt en eigenlijk veilig binnen wilt blijven. De vliegen weten je met grote getallen te vinden, de alligators zijn op wacht en beveiligen hun territorium (een andere croc mistte een stuk van zijn staart en een oog), en de tarantula wacht om de hoek van de boom op zijn prooi. Een nachtwandeling zat er ook niet in zei onze gids. Het water staat te hoog en het is simpelweg te gevaarlijk.

Vreemd hoe je jezelf dan opeens gedegradeerd voelt in de voedselketen en je natuurlijke instincten weer wat meer naar boven komen. Waar de kinderen daar de alligators voeden met popcorn en de gids de alligator aait, voeden wij onze honden en katten, wat toch wel de meest gevaarlijke dieren zijn die we hebben in onze omgeving.

Ik vond het heerlijk, even weg van alle drukte,helaas nog wel wat teveel toeristen, vooral Israelische, die in te grote getallen denken dat ze ook in de Pampas een oorlog aan het voeren zijn, en denken dat de alligators indruk wekken aan een nationale vlag die neergeplant werd. Ik vraag het me af...Misschien is het dat de meeste israeliers gaan reizen na hun verplichte periode in het leger. Eén op één kunnen ze best relaxed zijn.

Heerlijk kunnen zwemmen tussen de roze dolfijnen (die niet roze zijn), in een gebied waar ook alligators zitten. Toch wel een beetje spannend. Ook hebben we een nieuwe olympische sport uitgevonden, namelijk 'synchroon hangmat slingeren' (geen uitleg nodig, toch ;)).

De pampas is zeker iets wat me bij zal blijven, met name één spectaculair moment. Snachts gingen we een nachtrit maken met de boot, op de rivier. Dit is een beeld die je jezelf nauwelijks kunt voorstellen zonder dat je er zelf bij bent geweest. Wat je allereerst opvalt is dat je de meest heldere sterrenhemel te zien krijgt die je ook maar zou durven voorstellen. Vervolgens kijk je naar de rivier en vertrouw je erop dat de gids weet waar hij heen gaat, want je ziet namelijk niets. Vervolgens wordt je begroet door duizenden vuurvliegjes die knipperend zichzelf op de kaart zetten aan beide kanten van de rivier en je hierdoor heen vaart. Dit is als een geschenk die je moet koesteren. Je voelt je als een koning die begroeit wordt door het volk. Je weet alleen niet waar het gaat eindigen en welke gevaren er op de loer liggen.

La Paz, een stad met een nieuw begin voor mij

De laatste anderhalve week begint er weer iets te kriebelen bij mij. En ik kon er geen zicht op krijgen. Wat is dit dubbele gevoel? Er is iets wat ik niet kan plaatsen? Er is iets wat anders moet. Ik ben ruim een maand bezig geweest met bijna elke dag nieuwe activitieten, nieuwe omgevingen, nieuwe mensen en nieuwe ervaringen. Het lijkt tijd voor een kleine pauze. Het is toch een behoorlijk tempo van reizen, veel doen, weinig slapen, veel reizen. Het blijkt toch enigzins vermoeiend te zijn met dominerend nieuwe dingen bezig te zijn. Een balans lijkt gewenst. Wél lijkt het erop alsof je steeds makkelijker met deze facetten om kunt gaan door ze meer te doen, eigenlijk is dit het verbreden van je bandbreedte.

La Paz is daar een uitstekende stad voor (of niet?), want wat een drukte. Het bezoeken van marktjes, uiteten in lokale restaurantjes, vrouwen en mannen in traditionele kledij, en auto's die je dood willen hebben (zo lijkt het). Het is even wennen om de stad La Paz te leren waarderen, maar het is absoluut een mooie stad, vooral snachts, waar je om je heen overal lichtjes vanuit de bergen ziet komen.

Wel hebben we nog iets heel bijzonders meegemaakt, wat hier lokaal toch een soort van traditie is geworden. Een soort van WWF (world wrestling federation), maar dan in Bolivia. Mannen en vrouwen met elkaar in de ring ten aanval gaan. Hele families en gezinnen die samen naar dit spektakel komen kijken. Toch grappig hoe het op TV nog enigzins écht lijkt en je hier ziet dat ze elkaar volledig missen. Een flinke dosis humor dus!

Verder is La Paz voor mij dus vooral een oord geworden om mijn verdere reis te plannen, en heb ik, naast de Pampas, hier niet veel activiteiten ondernomen. Heerlijk moet ik zeggen, voor eventjes, want er bestaat een balans en het reizen begint weer te kriebelen.

Wat is nu het plan

Nu is het volgende avontuur aan het wachten op mij. Wat het precies zal zijn is nog onzeker. Het kan namelijk Machu Piccchu zijn. Maar ik weet het nog niet zeker, want het is net open, en er zullen nog meer dan normaal toeristen zijn die hier gebruik van willen maken, en natuurlijk zal de Peruaanse handelsgeest de prijs niet ten goede komen. Toch blijft het een moeilijke beslissing, want het moet toch een prachtige ervaring zijn.

De andere optie is om eerder naar Arequipa te gaan en hier wat langer te blijven, om hier vervolgens nog wat extra spaanslessen te nemen, samen met gitaarlessen en wellicht nog wat danslessen. Een wat meer langdurige omgeving dus.

Ik ga het vandaag en morgen uitvinden. Allereerst naar Copacabana, Lake Titicaca. Eén van de hoogste 'navigatable' lakes in de wereld. Ook heeft Bolivia nog steeds een 'navy', zonder zee, maar wel met een meer.

Ciaooo Jos