Twee bedden, een houten tafeltje en een waaier. Dat zijn de spullen die in mijn eigen 'hotelkamer' staan. Voor 35 Bolivianos (3.5 Euro) ben ik eigenaar van deze kamer voor één nacht. Hotel Rurrenabaque, ten noorden van La Paz, de Jungle, de Pampas. Eindelijk heb ik een dag even een soort van rust, zodat ik op mijn kamer even mijn gedachten kan overdenken en kan reflecteren op de afgelopen zes weken.

Ik zit nu namelijk in Bolivia, een land van uitersten. Ondanks de armoede is het een land die op volle toeren draait, en zeker ook rijk is in andere dingen. Dit gaat wel gepaard met een prijs die te betalen valt. Het land vergt namelijk het uiterste van je lichaam in zekere zin. En een persoon van uitersten en een land van uitersten zullen beiden hun rust moeten pakken.

Te beginnen in het zuidwesten van Bolivia, de vierdaagse tour met als hoogtepunt Salar de Uyuni. Vanuit Salta mocht ik reizen naar Quequa om vervolgens lopend de grens over te gaan naar Bolivia, naar Villazon. Vanuit Villazon moest ik naar Tupiza met de bus. Meteen was te merken dat je in Bolivia zat, net zoals je het hoort als je vanuit Nederland Belgie binnenkomt met de auto, alleen dan wat extremer. Ook was het onmogelijk om in elk van deze steden (en ook later Uyuni) een werkende pinautomaat te vinden. Gelukkig reisde ik samen met wat mensen en kon ik voor het eerst mijn creditcard gebruiken.

Hallucinaties of werkelijkheid

Voor sommige mensen is het nu mogelijk om een reis naar de maan te maken voor een paar minuten. Maar waarom zou je miljoenen betalen als je vier dagen lang buitenaardse, extreme, fascinerende en onwerkelijke landschappen kunt ervaren in Zuid-Bolivia, voor 1200 Bolivianos (120 Euro).

Landschappen die varieren van geisers, vulkanen, laguna's met alle kleuren van de regenboog waar de flamingo's domineren, bergen die alle variaties van mineralen blijken te bevatten en elk hun eigen identiteit hebben. Ijs op 4.800 meter met een hete zon op je hoofd. Proberen een sprintje te trekken en vervolgens een kwartier lang naar adem snakken door de hoogte. Windkracht 10 aan de rand van een vulkaan met een meer eronder. Onechte rotsformaties, lavastromen, een ruig landschap van rotsen die uitgespuwd zijn door een vulkaan miljoenen jaren geleden en vervolgens uitgeslepen zijn door wind en weer. En dan vind je opeens ruines aan de rand van een berg met wolken die je tussen de bergen vindt waar de berg nog steeds enorm veel goud blijkt te bevatten. Een nederzetting waar zowel de lokalen mensen alswel de spanjaarden het niet overleefd hebben. Als je de omgeving ziet kun je inzien waarom mensen destijds dachten dat de duivel er heerste. Nu weten we dat al die doden door de giftige gassen omgekomen zijn. Niet veel meer is van het dorp over, omdat mensen het goud in hun muren verstopten en anderen hier driftig naar zochten.

Het zuidwesten van Bolivia is een gebied waar niet veel mensen wonen. Slechts om het aantal uur kom je een dorpje (pueblo) tegen waar dan zo'n 400-600 mensen wonen. Uren afgesloten van de bewoonde wereld. Deze mensen leven van de omgeving. Je ziet hier vooral veel lama's. Ook is er een beperktheid aan electriciteit en ook aan warm water. Het is een stukje primitiever overnachten dan normaal. De eerste nacht heb ik nauwelijks geslapen, omdat de hoogte en de vier mensen in een kamer met een gesloten raam en deur ervoor zorgde dat de zuurstof miniem was, met gevolg dikke hoofdpijn. Ook later staand ontbijten omdat de tafel waarop het ontbijt stond onderdruppelde, van de condens van het dak met de zon erop. Of een wachtrij voor de douche met warm water waarvoor betaald moest worden.

Het waren lange dagen. Vier uur op, vijf uur op en vervolgens om een uur of vijf a zeven weer terug. Veel rijden in de 4x4 samen met drie anderen die enorm relaxed waren. Danny, waarmee ik al eerder reisde, en twee duitse meiden. Samen met onze gids en chauffeur en onze eigen kok. We hadden geluk dat deze man superervaren was. Zeven jaar lang deed hij dit al, en dat bleek ook af te zien aan zijn rijkunsten en inzicht in de omgeving. Ook de kok maakte ontzettend lekker eten waar wij enorm blij mee waren.

S'avonds werden vooral veel kaartspellen gedaan, samen met een lekker biertje. Wat een genot, met uitzicht op een ruig of beeldschoon landschap, of een zoutvlakte met ondergaande zon. Met als klap op de vuurpijl de laatste dag, de zoutvlakten. Wat bizar groot is dat. Zes uur s'ochtends waren we onderweg om de zonsopgang te bekijken vanuit de zoutvlakten. Al rijdend op de zoutvlakten hoorden we opeens een raar geluid en zagen we vervolgens onze rechterachterband ons met dubbele snelheid inhalen en half verdwijnen in de horizon. Een kwartier later kwam onze gids rennend terug met de verloren autoband en konden we met drie bouten verder. Later konden we, bij een eiland in het midden van de zoutvlakten, met cactussen van honderden jaren oud, foto's maken met hallucinaties, onwerkelijk eigenlijk.

Zojuist heb ik de foto's bekeken van deze vier dagen en wederom sta ik versteld van wat ik heb mogen zien. Nog steeds is het bijna niet te bevatten. Het is net even anders dan koeien die aan het grazen zijn in het weiland.

Ik hoop dat de foto's je een idee kunnen geven van het landschap. De rijkheid die Bolivia heeft in het Zuid-Westen. Vervolgens zijn we vanuit Uyuni naar La Paz gegaan. Wel met een luxe bus, omdat de weg nogal slechts scheen te zijn, en dat klopt. Welke andere bus rijdt namelijk door een grensovergang van een rivier door, dan wil je op z'n minst wel ietsjes luxe zitten, nietwaar. Of in ieder geval een zitplaats hebben, voor 10 uur lang. En wat een stad is La Paz. Ik weet nog niet of het mijn stad gaat worden, ik betwijfel het, maar zeker wel de moeite waard. Hierover snel meer. Morgen eerste de Pampas in, de Amazones. Daarna zal ik mijn aandacht gaan richten richting Peru, en alweer bijna gedag gaan zeggen aan Bolivia. Helaas, want er valt nog zoveel meer te zien. Het is namelijk een land waar de 'indiginous culture' nog vrijwel puur en intact is gebleven.

All the best

Jos