Home like home en Jos zijn relativiteitstheorie (relativiteit van tijd)

Waar je in het begin nog de dagen en data onthoudt en enigzins terugtelt wanneer je begonnen bent en waar je nu zit, ben ik nu op een moment aangekomen waarin ik hier niet meer bewust over nadenk, en het eigenlijk ook niet belangrijk voelt voor mij. En als er toevallig een gedachte voorbij kwam, dan was het wel de einddatum die veels te vroeg voelt.

Op dit moment zit ik op 4.300 meter, even een moment voor mijzelf te pakken om deze blog te schrijven, in Bolivia. Hoe dit tot nu toe gaat vertel ik later, in mijn volgende blog. Op deze manier blijft het wat overzichtelijker en merk je dat het lezen de juiste lengte bevat. Hierover snel meer dus, maar eerst: Salta!

Ik geloof dat ik woensdagnacht de 17e vertrokken ben vanuit Colonia Peligrini, om 03:00 snachts met de bus, op weg naar Salta, via Mercedes en Corrientes (de oudste stad van Argentinie). Ik heb daar alleen het busstation gezien. Alhoewel, in Mercedes was ik heftig op zoek naar een internetcafé, welke ik maar niet kon vinden. Uiteindelijk belandde ik bij een kamer waarin computers stonden en kon ik de computer gebruiken. Eenmaal actief op de computer hoorde ik opeens allerlei tunes en zag ik de mevrouw en heer tegenover mij in de microfoon praten. Dit bleek dus het lokale radiostation van Mercedes te zijn, wat een primeur!

Salta

Op donderdag 18 maart arriveerde ik s'ochtends om 08:00 in Salta, waar het regende, geen goed vooruitzicht. Allereerst op zoek naar een hostel. Dit bleek een fantastisch huiselijk hostel te zijn waar ik veel mensen zou gaan ontmoeten. Op het moment dat je denkt dat je zoveel moois al gezien hebt en er niet veel meer kan zijn wat overtreffen wordt, komt Salta op je pad. Je zou het kunnen omschrijven als een tropisch paradijs. Een koloniale stad dat tussen de bergen ligt en daardoor ook veel regen krijgt (korte regen) en dus enorm groen is. Verder zijn de straten van Salta mooi en is er veel te doen, waaronder een goed ontwikkeld uitgaansgebied (dat moest ik dan toch gaan ontdekken).

De eerste dag in Salta heb ik de map gepakt en mezelf door de straten van Salta geloodst. S'middags belandde ik in een park waar ik in contact kwam met een meid van een jaar of 24 uit Cordoba, die in haar eentje (zo leek het) 'mate' (dit zie je overal terug in Zuid-Amerika; soort van kruiden thee) aan het drinken was. Uiteindelijk leidde dit tot een supergezellig gesprek waar twee vriendinnen van haar ons vergezelden. Wat een genot en geluk, dit is precies wat ik wilde, zoveel mogelijk met lokale mensen in contact komen. S'avonds ben ik met Laura, die toevallig ook weer in Salta was (die van Iguazu) wat gaan eten en drinken, samen met haar in de tussentijd opgedane reispartner, een aardige vrouw van een jaar of 40 uit Zwitserland. Het eten was verrukkelijk. We hadden namelijk een lokaal visrestaurant gevonden, iets wat je in Argentinie niet veel tegenkomt omdat er vooral veel vlees gegeten wordt.

Wat me erg beviel aan Salta is dat de mensen hier eindelijk veel meer Argentijns uitzagen. Je zag dit in hun gezichten, manier van doen en de kledij. Waar de rest van Argentinie toch behoorlijk westers is, kwam hier in deze stad, toch wat meer verschil. De mensen praatten rustiger en leken nog vriendelijker dan in het zuiden. In dit opzicht is er weinig over van de echte originele mensen uit Argentinie, waar de meesten door de Spanjaarden een tijdje terug gezuiverd werden.

Tour naar het noorden van Salta

De tweede dag ben ik meteen op een tour gegaan, richting het noorden van Salta. We zouden om s'ochtends 06:00 vertrekken, flink vroeg op dus (zeker omdat ik om 03:00 in bed lag). Uiteindelijk werd ik om 07:00 opgehaald, even wennen aan het meer noordelijke klimaat, bedacht ik me. De route die we gemaakt hebben was erg erg mooi. We gingen van drie soorten klimaattypen. Het tropische lagergelegen gebied, het middengebied, waar je al boven de wolken kon kijken, en het hoger gelegen gebied, waar de cactus domineerde. Maar niet alléén dat. Bedenk jezelf dat in de miljoenen jaren er verschillende soorten mineralen zijn die met elkaar mengen en zich uitten in magnifieke uitzichten en kleurenpatronen van de omringende gebergten, waaronder het "painters palette" en "montana con siete colores". Als dit al niet genoeg was belandden we in enorm kleine dorpjes, waar de échte lokale mensen leven en dit doen in hun traditionele kledij en gewoonten. Natuurlijk zijn ook deze dorpjes onderhand richting het toerisme gericht. Het was enorm mooi om meer te weten te komen over de geschiedenis van deze dorpjes, wat vooral terug bleek te gaan naar de korte tijd van de Inca's (later overwonnen door de Spanjards). Zo richtten de Inca's bijvoorbeeld heel veel kleine dorpjes op over het gehele gebied, om zo het gebied te kunnen domineren en te kunnen overzien. Bovendien heb ik met een 500 jaar oude cactus kunnen knuffelen. Dat steekt niet op een jaar, nietwaar? Verder op deze dag erg leuke mensen ontmoet, waaronder een 72 jarige Amerikaan, die wederom besloten had een reis te maken voor vier maanden door Zuid-Amerika, wat geweldig. Toch zou dit zijn laatste waarden waarin hij zou backpacken, vertelde hij ons. Ook kwam ik drie Nederlandse meiden tegen, die elkaar weer onderweg tegengekomen waren. Het was toch wel weer erg fijn om even nederlands te kunnen praten.

Het hebben van teveel keus

Aan het einde van de dag had ik besloten om toch eens goed van het uitgaansleven van Salta te gaan genieten, maar dit was nog lastiger dan gedacht. Ik had namelijk teveel keus. Ik kon gaan stappen met Laura, ik kon gaan stappen met de drie Nederlandse meiden, of ik kon gaan stappen met Ana (uit het park). Uiteindelijk, zoals jullie van mij gewend zijn, heb ik toch maar alles gedaan en belandde ik om een uur of 06:00 uit een kroeg. Daar kwam ik nog wat Argentijnse gasten tegen, die ik toch maar wat vreemd vond maar wel aardig waren, waar ze me een taxi adviseerden omdat het wat gevaarlijk zou zijn in dat gebied. Wat is de wijze les? "altijd alles doen wat je wilt :P"

Het begin van het einde

De dag erop heb ik niet zoveel gedaan, zoals je wellicht kan voorstellen. Ik heb deze dag dus vooral besteedt aan het plannen van m'n verdere reis en administratie. S'avonds zou ik iemand gaan ontmoeten die ik niet kon, maar wel in Salta woonde. Ik had namelijk iemand verkeerd toegevoegd op Facebook en die bleek in Salta te wonen. Eenmaal het moment aangebroken kon het helaaas niet doorgaan, maar ze had wel nog een vriendin die nog wel wat leuks had voor de avond, in een ander hostel. Why not, was my thought! Hier ook weer veel mensen ontmoet en de gekste spellen geleerd, die eigenlijk ook door de mensen daar ter plekke verzonnen werden. Toch waren het niet écht de mensen waar ik goed mee connecte. Later dus op m'n beste spaans met Nacho, een vriend van Ana van de vorige avond gaan stappen (in het spaans). Wat een avontuur weer. Dit werd ook weer een avond waar ik om 06:00 in het hostel aan kwam zetten. Ook al had ik me nog zo voorgenomen om vroeg te gaan slapen, want ik moest op 06:00 uur op omdat ik samen met Danny (uit Israel, uit het hostel) naar het zuiden zou gaan, naar Cafayate). Meteen door dus, prima. Nog een beetje aangeschoten m'n buskaartje gekocht en een rit van vier uur, door de kronkelende bergen.

Eenmaal in Cafeyate aangekomen op zoek naar een hostel. Helaas is mijn vriend Danny wat minder makkelijk dan dat ikzelf ben, en kostte het wat meer tijd om een hostel uit te zoeken dan ikzelf er voor nodig zou hebben. Misschien dat ik ook wel iets veel makkelijker ben in dit soort dingen dan de gemiddelde persoon, geduld dus! Uiteindelijk wel heel het dorp gezien en hebben we ons laten inlichten over de mogelijkheden. Mountainbiken!, ongeveer 58 kilometer door de bergen. Met de bus naar "Garganta del Diablo" en vanaf daar terug naar Cafeyate. Hold on, nu komt het beste!

Wat een genot, een diepe grote gleuf in de bergen die door de jaren heen uitgeslepen was. Een stukje verder het Amfitheater, midden in de bergen, waar twee heren gitaar aan het spelen waren. Dit klonk zo ontzettend goed! Het geluid wat hier geproduceerd werd schijnt 70% van het geluid te halen in Theater Colon (in Buenos Aires), wat in de top 5 of 10 theaters van de wereld staat, en dat tussen de bergen in de woestijn.

Toen begon het echte fietsen, op twee gare mountainbikes. Mijn zadel was te laag, mijn voorband was zacht en we hadden geen versnellingen. Dit was omdat we wat haast hadden en dachten niet meer nodig te hebben. We hadden het geluk dat grote stukken naar beneden gingen, maar soms ook zeker omhoog, en dat was pijnlijk. En de uitzichten, na elke bocht die je nam zag je wederom een totaal nieuwe beeld die adembenemend was, midden in woestijnachtig gebied met twee liter water per persoon en slechts op enkele plekjes schaduw tegen de felle woestijnzon. Onderweg werden we aangemoedigd door mensen die naast de kant van het uitzicht aan het genieten waren en auto's of bussen die langs kwamen. Ik zou alleen de twee liter al nodig hebben om de avond ervoor goed te maken, of niet? En wat zegt het dat mensen fietsers aanmoedigen?

Om een lang verhaal even lang te houden, het werd zwaarder en zwaarder, maar ik kon niet opgeven. Want de bussen die langs zouden komen, elk uur, kwam uiteindelijk 1 keer in de 8 uur, de tijd die we erover gedaan hebben om terug te komen in Cafayate, maar hoe? In het donker, pikkedonker. Gelukkig hadden zowel Danny als ik licht die we op ons hoofd konden doen, want je dacht toch niet dat de fiets zelfs licht had! Vlak voordat we het dorp naderden kreeg ik bij overmaat van ramp ook nog een lekke band, gelukkig het laatste stuk pas. Stel je voor dat dit eerder gebeurd zou zijn! Toch was dit een erg mooi avontuur, een mental en fysieke grens die overschreden werd, letterlijk. Elke topsporter zou toch in zijn voorbereiding 48 uur uur wakker blijven, uitgegaan zijn en een kwalitatieve mountainbike gehuurd hebben in de woestijnzon en de bergen? Mmmm...

Terug naar Salta in overlevingsmodus

Smiddags konden we terug naar Salta en gingen we ons klaarmaken voor de bus van 00:00, die naar Quequa zou gaan, op de grens van Bolivia. Ja, Bolivia. Onderhand was ik in overlevingsmodus, had ik onderweg flink last gehad van mijn spijsvertering, werd ik nog herinnerd aan het zadel van de fiets en waren mijn enkels flink dik. Ik begon me af te vragen waar het aan zou liggen, al zou ik wel een idee hebben. Natuurlijk, wijze les "misschien niet alles doen wat je wilt ;)

Toch was dit het op een of andere manier waard. Dezelfde mindset geeft me namelijk de flexibliteit om op het pad tegen te komen wat ik tegen zal komen, waarop ik m'n plan zou aanpassen. En mijn originele plan zou dan natuurlijk zijn "om een plan te maken wanneer de tijd daar rijp voor is". Gelukkig bevat het model een proces van fine-tuning, waarin ik volgende keer toch wel iets van slaap zal nemen.

Op naar Bolivia

Het zou dan echt gaan gebeuren, op naar Bolivia, Salar de Uyuni. Een nieuw land, een nieuw tijdperk van reizen. Ik zou zeker moeite gaan hebben om Salta achter me te laten. Het voelde als thuis, waar ik veel leuke mensen heb leren kennen. Het is zo moeilijk te omschrijven. Ik denk dat iedereen van ons weleens gehad heeft dat de ene stad zo enorm fijn voelt en de andere stad het 'toch niet helemaal heeft'. Salta heeft mij een geweldige tijd gegeven en ik hoop dat ik Salta een geweldige tijd heb gegeven.

Om 23:30 uur was het weer zover, de mochilero (backpack) open weer naar de bus terminal. Dit maal, samen met met Danny, een goede reispartner uit Israel, die dezelfde tour zou gaan volgen als dat ik zou gaan doen.

Hierover horen jullie snel meer.

Groetjes en knuffels

Jos