Het is weer een tijd geleden; ik zit wéér in een bus en hetzelfde gevoel van avontuur en nieuwigheid is meteen weer geactiveerd. Wél moet ik even bijkomen, want het station hier in Peru is zeer zeker het meest drukke en chaotische welke ik tot nu toe ben tegengekomen; wat een drukte.

Toch denk ik niet dat dit het chaotische gevoel veroorzaakt heeft. Ik denk eerder dat ik nog even moet bijkomen van wat ik zojuist allemaal meegemaakt heb. Op zijn minst kan ik zeggen dat de afgelopen zes dagen behoren tot de meest bijzondere dagen in mijn leven. Gevoelens van geluk, absoluut absurde vlagen van zelfvertrouwen, rust en authenticiteit hebben zich afgewisseld aangekondigd en voldaan. Binnen dit spectrum heeft zich een lastig omschrijfbaar gevoel zich afgelopen middag aangekondigd. Het was namelijk tijd om afscheid te nemen van de groep die zich de afgelopen zes dagen zo hecht heeft laten binden. Wat was het een fijne omgeving waarbinnen elk persoon de mogelijkheid had om volledig zichzelf te zijn. Samen hebben we lol gehad, moeilijke momenten meegemaakt, wonderlijke natuur aanschouwd, het enorm koud gehad, en zeer zeker nog veel meer.

El condor pasa is het nummer dat nu op de achtergrond speelt en een baken is voor Salkantay, één van de goddelijke bergen met een hoogte van boven de 6000 meter. Op het hoogste punt van onze tocht genaamd Salkantay, vloog ons een Condor voorbij. Ik kan me heel goed voorstellen waarom de lokale mensen een steen neerleggen op het hoogste punt als offer en hierbij een wens doen. Het is moeilijk je niet voor te stellen dat een berg met adembenemende sneeuw, welke piekt boven de wolken en de vorm heeft van een gezicht, een god is.

Ik denk dat ik zojuist een les wijzer ben geworden. En ik denk dat deze les onder andere van toepassing is op het opvoeden, maar ook in het dagelijks werk, of de overtuigingen die we hebben. Ik wil jullie een kleine omschrijving meegeven: "het is geel en zit vaak in een glas. Veel mensen drinken het en wordt vaak in sociale omgevingen genuttigd". Een andere omschrijving zou zijn: "het is koud en zorgt voor een overheerlijk gevoel van leven, op een zomerse dag aan het strand of in de achtertuin, een heerlijk koud glas bier". De eerste omschrijving is de omschrijving van een glas bier die waarschijnlijk van toepassing is op mensen die geen ervaring hebben met bier of weinig associaties hebben deze positieve omschrijving van bier en de context. De tweede omschrijving is voor mensen die positieve associaties hebben en zich heel goed zouden kunnen voorstellen hoe dit zou moeten voelen en smaken. Toch is er nog een werkelijk verschil met de persoon die daadwerkelijk op het strand of in de achtertuin zit en werkelijk de smaak en het gevoel van het koude glas bier kan ervaren, op de heerlijke zomerse dag van het leven. Hoe kan ik dan ook meegeven wat ik in de afgelopen week heb meegemaakt? Hoe beter kan iemand opgevoed worden door de omschrijving plus associaties PLUS ervaringen mee te geven.

Toch ga ik een poging doen om mijn verhaal mee te geven. Een verhaal van slechts een investering van 180 dollar, honderden dollars goedkoper dan de commerciele ervaring welke velen anderen hebben ondergaan. Sommigen van jullie zullen het kunnen koppelen aan eigen ervaringen en associaties, anderen zullen het zich kunnen voorstellen, en weer anderen zullen het willen gaan ervaren.

De Salkantay trekking naar Machu Picchu

Om 04:00 uur snachts werd ik opgehaald (stiekem iets later) om met de bus te vertrekken naar het startpunt. Daar eenmaal ontbeten kon het eindelijk beginnen. Slechts een kleine rugzak met kleding voor vijf dagen, waaronder een slaapzak en een kussen. Tijdens het prile begin doet iedereen zijn best om de anderen wat te leren kennen. De eerste dag zou in het teken staan van 'omhoog'. We zouden zo'n 800 meter gaan klimmen. Wat een geluk dat ik al het een en ander aan trekkings gedaan heb, en mijn lichaam zich heeft kunnen aanpassen aan de graden van omhoog en omlaag en niet te vergeten de hoogten, waarop het stukken lastiger is om het zuurstofgehalte en het bijbehorende proces goed uit te voeren. Toch wordt je beloond door de uitzichten die je te zien krijgt. Vanaf het begin af aan is het niet saai geweest. Gedurende de loop veranderd het landschap zachtjes aan van tropisch naar meer gebergte en rotsen. In de verte krijg je de eerste glimps van de goddelijke berg Salkantay te zien. Na een kleine negen uur lopen is het tijd om ons kamp op te zetten. Dit wordt keurig voor ons gedaan. Deze nacht zouden we gaan kamperen onder een gletsjer. Het koelde dan ook dramatisch af van tropisch naar ijstijd temperaturen. De eerste cervezas worden gekocht als sociaal onderdeel van de reis en tegen de kou. Helaas stond er nergens een disclaimer dat dit zou leiden tot het drie keer wakker worden met een drang om de wc te gebruiken; de ijskou in.

S'ochtends mochten we wakker worden om 05:30 met een kop 'coca té', wat een heerlijke verwelkoming was en tevens zou zorgen voor concentratie en minder last van de hoogte. Elke dag zouden we om 07:00 gaan vertrrekken. De tweede dag gingen we een verdere 400 meter omhoog, op naar het hoogste punt, 4800 meter, onder de voet van de Salkantay. Gure wind, een warme zon en het zicht van sneeuw zorgden voor een dubbel gevoel van warme kou, afgewisseld met zweet, van de klim, die op zichzelf al een mentale uitdaging was. Ik mocht mezelf gelukkig prijzen de in mijn ogen juiste taktiek van omhoog klimmen op grote hoogten uit te voeren; afwisselend zijdelings met een continue tempo en een stabiele ademhaling. Ik was dan ook de eerste die het machtige gevoel van het behalen van de top mocht ervaren.

En als ik dacht dat deze beklimming moeilijk zou zijn dan wist ik nog niet wat me de andere drie dagen zou staan te wachten. De tweede dag eindigden we op een lager niveau, jungle niveau, met een warmer klimaat en een ijskoude douche. Toch neem je graag genoegen met deze ijskoude douche. Je kleding stinkt, je hebt enorm gezweten, je zit onder de modder en je voeten zijn nat van het lopen door de rivier. Ook dit was pas het begin van de schaarste aan schone kleding die iedereen had. Deze nacht heb ik in ieder geval veel beter geslapen, in plaats van te liggen ijsberen aan de onderkant van een gletsjer. Ook zou je zeker geen dorpen tegen komen in de gebergten. Slechts families die hun onderkomen hebben gevonden in de bergen, en hun 'achtertuin' uitlenen aan kampeerders, zoals ons.

De derde dag zou simpel zijn, we zouden namelijk vooral naar beneden gaan lopen. Niet verteld werd dat dit door slibberige modder zou zijn, natte wilde rivieren, over gammele bruggetjes, langs smalle paden van grint en steen waarnaast een ravijn van zo'n 100 an 200 meter diepte naar je gaapte. Één misstap zou genoeg zijn om te worden herinnerd. Het is grappig om te zien hoe de verschillende mensen willen laten zien dat elk in staat is zo snel mogelijk het parcour af te leggen. Ook ikzelf had deze drang, zowel om eigen mentale barrieres te doorbreken alswel als een soort van competitieve drang die naar boven kwam, een teken van fitheid en competentie. Toch denk ik dat veel mensen één aspect vergeten, namelijk dat snelheid niet het enige is wat telt maar dat intelligentie, inzicht en kansberekening van cruciaal belang zijn. Dit bleek bij één Israelische jongen die niet zag dat er een hoop stenen naar beneden donderden. Van een afstand zag ik hoe hij zich precies onder dit gevaar bevondt en gelukkig juist reageerde door niet het ravijn in te lopen maar rustig te blijven. Het was niet de gids die juist handelde, maar een mede-groepsgenoot die juist wist te handelen. Hij wist hoe hij zijn t-shirt uit elkaar kon scheuren om vervolgens het shirt om het hoofd van de bebloede jongen te binden. Deze mocht vervolgens een tour van vijf uur afleggen om vanaf daar naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis te gaan om de wond te laten hechten. De beloofde first-aid kid bestond dus niet en de gids had blijkbaar geen competentie om te handelen in noodsituaties. We waren dus vooral op onszelf en op elkaar aangewezen.

Werd het parcour moeilijker of waren het onze vermoeide lichamen, de velen blaren op de voeten en de spierpijn de reden dat elke stap meer moeite ging kostten. Opgeven was geen optie, verzaken ook niet. Voor mij was de enige optie om mijn mentaal uithoudingsvermogen te testen en waar nodig uit te breiden. De vierde dag stond dan ook voor mij in het teken van een solo tocht door de bergen heen. Allereerst drie uur lang stijl omhoog, er leek geen einde aan te komen. Vervolgens werden we beloond door een uitzicht over Machu Picchu in de verre verte. Hierna werd het tijd om af te dalen, in de modder. Afwisselend lopend, skieend en snowboardend door de glibberige modder naar beneden. Absoluut geen pretje, na elke bocht weer een bocht een weer meer modder. Mijn knieeen konden dit absoluut niet waarderen. Afwisselend scheldend op de modder en een monoloog "into the jungle' jingle zingend wisselden zich af. Vanaf dit punt heb ik vijf uur onafgebroken gelopen langs rivieren, gebergten en treinsporen, op weg naar Aguas Caliente, het dorp aan de voet van Machu Picchu, en het dorp waar ik hopelijk kon gaan genieten van een 'thermal bath'. Ik kwam dan ook twee uur eerder aan dan de rest van de groep, die er aanzienlijk langer over had gedaan. Ondertussen had ik genoten van een 'minder koude' douche en een thermal bath met een cerveza.

De dag erop zou het zover zijn. Om 04:00 uur in de morgen vertrokken we in het pikkendonker naar Machu Picchu. Met half slaperige ogen begonnen we onze tocht, uiteraard omhoog, op traptreden die twee keer zo hoog waren als de trappen in ons huis, en natuurlijk ongelijk. Dit zou het pad zijn voor de volgende 70 minuten. Volledig drijfnat kwam ik boven terecht in de mist waar ik nog moest wachten op de rest van de groep en totdat Machu Picchu open zou gaan. Toch bleek deze klim absoluut het waard te zijn. Machu Picchu geeft je werkelijkwaar een schitterend en adembenemend uitzicht. Bergen die recht omhoog gaan, een rivier in het diepe dal, de wolken die voorbij komen en de architectuur en schoonheid van Machu Picchu zelf. Ondanks de mist konden we vanaf een bepaald punt de glimpsen van de befaamde beeld op vele foto's aanschouwen. Deze gevoelens werden afgewisseld met gevoelens van ijskou, zweet en totale moeheid, bijna uitputting van de afgelopen vier dagen. Het leek er niet op dat het zou zou opklaren en al helemaal niet dat het zou gaan stoppen met regenen. Tijd om terug te gaan dus, voor het eerst, met de bus.

Hoe kan ik er aan gedacht hebben om te overwegen niet naar Cuzco te gaan. Heel logisch, als je niet van de alternatieven van de Machu Picchu trekkings afweet. De omgeving, de groep en de mentale uitdaging van de bergen heeft geleidt tot een scala van positieve gevoelens, groei en een scale aan nieuwe ervaringen en inzichten. Een soort van fast-forward in een week. En vanmiddag is iedereen weer zijn eigen weg gegaan, met de ervaringen die we samen hebben kunnen delen en de interpretaties die we allen uniek zullen gaan maken, net zoals ik nu deze gedachten deel.

En dit is het niet enige wat Cuzco me heeft gegeven. Voordat mijn tocht begon had ik namelijk verkeerde kip gegeten, waardoor ik drie dagen heb genoten van voedselvergifiging en ik een persoonlijke band heb opgebouwd met de wc en de prullenbak op de gang (als alternatief). De dag voor mijn trekking had ik nog een 'rafting' gepland, in 3, 4 en 4+ skill niveau, waar 5 het hoogste niveau is en 6 als onmogelijk wordt gezien. Wat een enorm vette ervaring was dat. En tijdens het schrijven bedenk ik me dat ik vergeten ben de foto's op te halen en hiervoor te betalen. Eens kijken hoe ik dat vanuit Arequipa kan gaan regelen. "Komt goed is het motto".

Ik weet zeker dat ik nog honderden gedachten en tientallen inzichten kan delen met jullie. Voor nu is het de tijd om het hierbij te laten en het positieve verwerkingsproces verder zijn gang te laten gaan.

Tot snel!

Knuffel - Jos