Wanneer weten we dat we een goede beslissing genomen hebben?

The wild wild west, in Argentina

Mercedes, Corrientes. Dat is het 'gaucho' (cowboy) dorp waar ik mezelf nu in bevindt. Ik zit nu in een café waar de 'hombres' (gauchos) in hun traditionele kleding naar stieren op tv aan het kijken zijn. Een hoed, overhemd, strikje, soort van gympjes en iets in de geest van een pantalon. Het is alsof ik in het moderne wilde westen terecht ben gekomen. Of, kom ik daar nu net uit, het échte wilde westen, want Mercedes is slechts het dorpje dat mij toegang gaf om naar Colonia Peligrini te gaan, zo'n vier uur reizen met de bus, die gaat als er 'genoeg' mensen zijn. Een bus? een voertuig dat gaar genoeg is om over de hobbelige wegen te rijden. Een plek die ik met Google Maps niet kon vinden.

Esterios de Ibera, het tweede grootste 'swamp' natuur gebied in de wereld, naast de Amazone. Het gaat om zo'n één miljoen vierkante meter. Colonia Peligrini ligt hier midden in. Zanderige wegen, een breedt uiteengezet dorp. Het is het soort plek waar mensen niet meer van de natuur nemen dan nodig is, waar je snachts de meest heldere hemel hebt die ik ooit heb gezien, waar je met een boot overal 'wildlife' tegenkomt, en dan met name kaaimannen en 350 verschillende soorten vogels. Op ongeveer een meter afstand, wow! Het is het soort plek waar de natuur nog volop in balans is. Waar de predators en de 'hunted' in harmonie leven . Stel je een plek voor waar jij in de natuur zit, in plaats van de natuur tussen de mensen. Een plek waar je urenlang kunt staren naar de schoonheid van de omgeving, en dan terug naar de realiteit wordt gezogen omdat je wordt lekgeprikt door de muggen ;).

Wat een verademing om op een plek te komen waar bijna geen toerist komt! De mensen kunnen hier hun huizen nog open laten, je kunt overal zo binnen lopen en de mensen kunnen urenlang praten over de geschiedenis en tradities van hun dorp. Dit zou nog zoveel leuker zijn als ik het ook volledig zou begrijpen!

Uiteraard heb ik me gemengd in de cultuur door zo'n twee uur lang paard te gaan rijden. Ik had me niet kunnen voorstellen dat dit nog zo bijzonder kon zijn (en een beetje pijnlijk). In het begin deed het paard alles 'niet' wat ik vroeg, later ging dit gelukkig een stuk beter. Ook dit paard spreekt Spaans en een ander dialect. Het was één van de snelste paarden die gebruikt werd voor 'races'. Rijdend in galop door de uiteengestrekte velden rond zonsondergang is een ervaring die ik met iedereen zou willen delen. Voor éven, heel even was ik óók een 'gaucho'...

No see que decir - pienso hay no palabras

Soms heb je een ervaring die je niet in woorden, geluiden, of beelden kunt omschrijven. Soms wil je een ervaring kunnen delen,iIemand aankijken en beiden de ervaring van overdondering en verbluffing delen, omdat je het beiden niet kan bevatten. Het zijn de momenten dat je jezelf opeens heel klein voelt onder de kracht van de natuur, maar tegelijkertijd lijk je even geen zelfbewustzijn te hebben en even groot te zijn als de aarde zelf, of zelfs nog een stukje groter. Het zijn de cataratas de Iguazu. Tientallen, honderden watervallen die hier doen waar ze goed in zijn, water mengen met de wet van de zwaartekracht. Het lijkt onwerkelijk, iets magisch. Het is een plek waar je tevens de mooist gekleurde vogels ziet, apen door de bomen ziet slingeren en de grote spinnen niet gewend zijn aan de lange Nederlanders en hun spinnenwebben veels te laag ophangen.

Tijdens mijn bezoek aan de watervallen ben ik Laura, uit Espana, tegengekomen. Samen hebben we de verbluffing en overdondering kunnen delen. Later hebben we nog een pad gevolgd waar bijna geen tourist te vinden was. Een pad waar je ongeveer een drie kwartier moest lopen, om uiteindelijk vlakbij de rivier uit te komen, waar één waterval en een heel klein meertje als een oase in de woestijn tevoorschijn kwam. Dit is een plek waar je écht tussen de natuur zit. Je hoort de waterval kletteren, je ziet de gekleurde vlinders voorbij vliegen terwijl de zon ervoor zorgt dat de omgeving op een paradijs lijkt. Een stukje later werd het snel bewolkt en besloten we terug te gaan. Naarmate we verder liepen en we ons in het oerwoud bevonden ging het steeds harder waaien, veel harder. Bliksem en luid gedonder zagen en hoorden we dichterbij komen. Een tropische storm. De takken vielen naar beneden en de druppels begonnen voelbaar te worden. Alsof er geen betere timing kon bestaan, hebben we het gered en hadden we nog zo´n vijf seconden speling voordat het ´echt losbarste´. Dit is niet gestopt tot anderhalve dag later. Wat een geluk!

Bezinking

Af en toe heb ik écht even een moment nodig om tot rust te komen. Om te beseffen wat ik allemaal meemaak. Om in te zien hoe bijzonder het is wat ik mág meemaken. En in te zien dat ik heel dankbaar mag zijn voor de mensen die ik ontmoet, de ervaringen die ik mag opdoen en de cultuur die ik kan leren kennen. En elke plaats krijgt niet volledig de tijd die het zou verdienen. Je zou zo weken, maanden op de verschillende plekken kunnen verblijven.

Soms denk ik, wat weten we nou eigenlijk over de wereld? Hoe groot is Nederland? Wat zou ik allemaal missen als ik deze reis niet zou maken? Elke dag is als een nieuw stukje van de puzzel die zich laat zien, zonder te weten waar de puzzel eindigt. En de enige manier om nieuwe puzzelstukjes te verkrijgen is om nieuwe dingen te doen, mensen te ontmoeten, andere omgevingen te zien, verschillende culturen te leren kennen. Elke keer dat ik opnieuw in een bus stap, komt er een glimlach op m'n gezicht, omdat ik weet dat ik weer een nieuw stukje te zien ga krijgen, die wellicht de gehele puzzel weer een andere draai geeft.

Wanneer weten we dat we een goede beslissing hebben genomen? Ik weet het nu wel!

Wellicht dat het volgende nummer een idee kan geven van 'de flow' van mijn reizen (http://www.youtube.com/watch?v=ih6K4YgB3W0)

Bien suerte y hasta lluego (good luck and see you around)

Jos

ps: nu ben ik in Salta. I'll keep you updated