Profile
Blog
Photos
Videos
menm2azie voor chanced: km stand = 35.222 km
Lekker buiten in de natuur ? ( of in een warm bedje)
Onze aankomstdag in Shangri La was er ééntje van wat door de velden en de natuur banjeren, af en toe een foto maken, lekker in het zonnetje genieten van de stilte, het ruisen van de wind en de vrolijke klanken van de vogeltjes om ons heen. Kortom heerlijk ! Als we terug richting ons guesthouse willen lopen besluiten we een andere route te nemen dan op de heenweg, want niet al te ver uit de richting zien we een klein dorpje liggen waar als we op het geluid moeten afgaan, volgens ons hard gewerkt wordt aan de bouw van een paar huizen. Als we dichterbij het dorp komen zien we al vrij vlot dat mannen en vrouwen hier de handen stevig uit de mouwen steken. Het houten karkas van het gigantisch grote huis is inmiddels opgebouwd en in het huis onder een gespannen stuk plastic tegen de kou, zitten twee mannen met tal van beitels de prachtige houtsnijwerken te maken. Deze komen als versiering overal tegen het huis, als een soort van boeiboord en als randen bij de uitsparingen voor de ramen. Even kijken wat dit nu weer voor kunstenaars zijn en we lopen het huis in dat aan de voorkant nog volledig open is, en lopen op een zacht bed van houtsnippers in allerlei formaat in hun richting. Trots met de peuk in de mond murmelen ze wat in het Chinees wat wij absoluut niet verstaan. Er worden in dit gebied tal van dialecten gesproken die voor de Chinezen die alleen het Mandarijn spreken ook onverstaanbaar zijn. Mandarijn spreekt dan schijnbaar toch weer iedereen of verstaat iedereen. Ons boekje heeft nu niet zo heel veel zin, en met ogen, handen en voeten komen we ook te weten wat deze mannenaan het doen zijn.
Weer even terug naar "buiten". Aan de voorzijde van het huis wordt een complete aarden wal aangelegd van een meter of drie á vier hoog. De bekisting is al helemaal gereed en nu is men druk bezig om de aarde erin aan te brengen. Met een soort van dikgevlochten rieten manden sjouwen de vrouwen via een gammele plank naar boven om de mand te legen. Boven staat nummer twee die met een soort grote stamper de aarde aanstampt. Beneden vullen twee andere dames ondertussen weer een nieuwe mand. Flinke gebruinde snoeten van het buitenleven en buiten werken kijken ons vriendelijk aan en foto's maken vinden ze geen enkele probleem. De rondspringende kinderen vinden het maar al te grappig dat twee witte toeristen de bouw van een huis zo interessant vinden. Voor hen is dit een gewone zaak. De vrouwen zien er ondanks dat ze hard aan het werk zijn toch verzorgd uit. De kleding bestaat uit tig laagjes over elkaar, een broek, een rok, nog een doek, een shirt, een trui , nog een omslag en uiteindelijk een felroze gekleurde doek om het hoofd. Een kleurrijk gezicht , net zoals de huizen overigens, want al het houtsnijwerk krijgt nadat het gebeiteld en geschuurd is nog tal van mooie helle kleurtjes waardoor het een feestelijk effect geeft aan het huis. Na nog wat te hebben rondgekeken vertrekken we weer en nog geen tien minuten later komen we bij een nog veel grotere familie die tesamen bezig is aan de bouw van de aarden wal. De vrouwen zorgen voor de aarde en de mannen zijn druk bezig met het aanstampen. Het huis is overigens al klaar en in gebruik, dus hier is de bouw een paar stappen verder. Er lopen wel 20 volwassenen en een stuk of 8 kinderen rond. Net op het moment dat wij passeren, gaan de vrouwen even zitten op een paar stenen voor het huis en worden we uitgenodigd plaats te nemen. Ons mandarijnenboekje komt snel uit de tas en twee van de vrouwen zijn meteen helemaal geïnteresseerd. Binnen een minuut gaat onze uitnodiging om te komen zitten over in een uitnodiging om te komen eten en dat laten we ons geen twee keer zeggen. Natuurlijk gaan we mee naar binnen. De leefruimte is boven dus we gaan de grote prachtige houten trap op en stappen over de eerste drempel van dit huis. Ineens belandden we in een soort hal annex rookkamer, want het plafond hangt vol met lekkere hammen van welk beest het dan ook mag zijn geweest, maar meest waarschijnlijk van een yak. Weer een drempel verder komen we in een gigantische leefruimte waar tevens het kooktoestel staat. Een ouderwetse houtkachel waar potten en pannen op staan met een dikke afvoerpijp naar buiten. Een pan rijst van heb ik jou daar en een soort van soep met groenten en wat vlees, en tot slot een zoetig stuk brood erbij. Onze kommetjes worden volgeschept en ik heb gezien dat de werklui allemaal buiten bij elkaar op dezelfde verdieping als wij onder het afdak zitten. Toch even snel een paar foto's nemen van deze Chinezen. De dames zitten bij elkaar en de heren hebben ook hun aparte tafel. Terug naar binnen blijken daar de dames van de keuken flink in de weer te zijn om de werklui buiten van eten te voorzien. Een paar van de kinderen spreken een beetje engels, maar de oudere jongeren kunnen het boekje dat we bij ons hebben prima lezen. Op de vraag of we kids hebben, komt het familieboekje weer te voorschijn en hebben we vier kinderen, twee prachtig blonde ventjes en twee hele mooie dochters. Iedereen is onder de indruk van de hoge leeftijd van de moeder van Mark en het witte haar vinden ze prachtig.
In de keuken staan een paar kasten maar verder is de ruimte, die toch zeker zo'n veertig m2 beslaat, vrijwel leeg. Misschien dat dit ook wel de leefruimte is, want we zijn er inmiddels achter dat deze grote groep mensen allemaal familie is. Als we zijn uitgegeten en gekletst is iedereen ineens in een rap tempo verdwenen en wordt ons wel duidelijk dat het tijd wordt om te vertrekken, want……….. men moet verder met het bouwwerk. De kinderen willen graag nog op de foto, dus terwijl pa en ma alweer staan te sjouwen knippen wij nog wat mooie plaatjes van de kinderen en vertrekken uiteindelijk. We bedanken deze familie hartelijk in ons beste Chinees, en vervolgen onze weg naar het guesthouse. Bij de volgende familie worden we weer uitgenodigd om te komen eten maar deze keer slaan we over en lopen na een klein praatje door. Alle verhalen die we gelezen hebben op het internet over de Chinezen kloppen absoluut niet met wat wij hier zelf ervaren. Chinezen zijn vriendelijk, gastvrij, proberen je absoluut te begrijpen, hebben humor, zijn direct en zo kan ik er nog wel een paar noemen. Onze eerste dag Shangri La was heerlijk, maar tegen de avond begin ik langzaam een koutje te voelen met wat snot in mijn neus. Maar zien hoe de vlag er morgen bijhangt.
Dag 2, 3, 4( 27,28,29 april)
Even denk ik dat ik misschien weer last heb van hoogteziekte maar niets is minder waar. Tijdens de busrit naar hier was het soms zo benauwd dat ik af en toe even een luchtje heb geschept door het raampje open te schuiven. Als je met 140 km per uur over het asfalt zoeft en dan die koude lucht tegen je benauwde voorhoofd krijgt, loop je het risico dat je een kou pakt. Vandaag dus maar even rustig aan, we nemen de fietsen mee en gaan op ons dooie gemakje richting het centrum van Shangri La en het oude gedeelte. Als het even wat bergopwaarts gaat, is wel duidelijk dat ik het flink te pakken heb, nul energie om even flink een tandje bij te trappen, dus stap ik af om te gaan lopen. Mark is solidair en loopt samen met mij naar boven. Niet lang daarna zijn we bij het oude gedeelte en zoeken een plekje om te kunnen ontbijten. Ik val bijna in slaap, maar we moeten ook nog terug dus even wakker blijven. De kachel staat lekker te roken en de warmte ervan is knus. Na het ontbijt lopen we het oude gedeelte van het plaatsje even in want op de 29ste is ons guesthouse volgeboekt en moeten we ergens anders gaan slapen. Na een paar plekjes en prijzen te hebben gecheckt, vinden we een gezellig guesthouse en we spreken af dat we de 29ste komen voor minimaal twee nachten. Na nog een boodschapje gaan we regelrecht terug richting het guesthouse en deze keer is het vooral lekker bergafwaarts, dus geen noemenswaardige inspanningen. De prachtige huskie van ons guesthouse ontmoeten we halverwege en hij rent de weg terug met ons. Als we onderweg nog even stoppen omdat Mark nog wat foto's wil maken blijft het beestje gezellig bij mij zitten. Ik ben eigenlijk blij als we weer terug zijn bij het guesthouse en kruip na een hete douche, wat kan dat een genot zijn, in een heerlijk verwarmd bedje. De volgende dag besluit ik om er maar beter niet uit te komen en breng de dag door op de kamer in bed. De kou er een beetje uitslapen en hopen dat het dan snel weer uit mijn lijf is. Mark vermaakt zich prima met een prachtig boek, even een wandelingetje buiten en wat internetten. Gisteren moesten we dus verkassen en was mijn energie toch weer een heel eind terug. Na het droppen van de rugzakken in het nieuwe guesthouse, komen we even later in een ontbijttentje een nederlandse, Nienke, tegen die in februari Chinees heeft gestudeerd in Beijing. Wij wilden vandaag naar het klooster gaan buiten Shangri La en zij ook, dus besluiten we met zijn drietjes te gaan. Eerst met bus 3 en daarna…………. ja de bus uit ticket kopen, nieuwe bus in, vier minuten rijden en naar het klooster. Het is prachtig weer en wij zijn het geticket van de Chinezen nog steeds wel een beetje beu dus laten we de grens weer eens opzoeken. Als we blijven zitten in bus 3 worden we toch de bus uitgebonjourd want hij gaat niet rijden voordat wij eruit zijn. Uitstappen dus maar om zogenaamd een ticket te gaan kopen om het klooster in te mogen. Er wordt driftig gebaard naar ons dat we het ticketoffice in moeten lopen en aangezien iedereen hier zo'n beetje een uniform draagt weten wij niet meer wie er nu echt gezag heeft. We horen iemand "call police" zeggen, maar dat zullen we dan nog wel eens zien. Ineens kent Nienke iemand die heeft vastgezeten in de cel omdat hij ergens was waar hij niet mocht zijn, en Mark weet ook niet of dit wel helemaal de juiste weg is die we, letterlijk en figuurlijk, bewandelen. We lopen door en als de jongen in uniform ineens voor ons staat te springen dat we echt een kaartje moeten kopen, besluit ik om mee te gaan springen en net te doen alsof ik hem ga omhelzen. Hij schrikt zich wezenloos van mij en is na drie pogingen van mijn kant echt verdwenen. Bus 3, ja die was gestopt voor het ticketoffice, om de toeristen eruit te laten voor dat geliefde kaartje, maar die rijdt natuurlijk ook gewoon weer vrolijk door richting klooster, daar wonen ook mensen die met de lokale bus gaan. Da's dus heel mooi, want dan kunnen wij weer de bus in en ook meerijden, denken we…… Helaas worden we al snel ingehaald door de toeristenbus en stappen er een paar andere gastjes in uniform uit. Het is niet de bedoeling dat wij zo naar het klooster gaan. Wat een gezever jongens, om tuureluurs van te worden. We verrekken het om met de toeristenbus naar boven te gaan en nemen vervolgens de benenwagen. Na nog geen half uurtje komen we aan op een prachtige plek, met een mooi uitzicht op het klooster. Via een pad beneden in het dal dat langs een meer loopt kunnen we het klooster bereiken. We praten nog wat na over de bustoestanden en moeten er toch ook weer mee lachen, die maffe Chinezen ! Nota bene voor een Boeddistisch klooster 8 euro pp vragen om er binnen te mogen kijken. Het kan niet anders dan dat dit een zet is van de overheid en ik zou graag de monniken zelf eens willen vragen wat ze daarvan vinden. Die kans ga ik vandaag niet krijgen want we worden nog steeds in de gaten gehouden. We lopen eerst maar een bergopwaarts om dicht bij het klooster te komen en als we later de ingangspoort naderen, staat er binnen een mum van tijd een bekende snoet met een uniform eronder aan onze zijde. Lekker nog een beetje stangen en wat foto's nemen zonder echt naar binnen te gaan, eerlijk is eerlijk, als we geen ticket willen kopen dan ook niet naar binnen. We genieten van het uitzicht en lopen een andere weg weer terug naar het beginpunt van bus 3. Eenmaal weer terug in Shangri La gaan we op zoek naar een park dat we uiteindelijk niet echt vinden maar wel een gigantisch grote gebedsmolen met een tempel erbij. Het uitzicht over Shangri la is geweldig en heel in de verte zien we het klooster waar we die ochtend zijn geweest liggen. Genoeg gelopen en gezien voor vandaag, maar Nienke weet ons te vertellen dat er iedere avond op het plein in het oude gedeelte van het dorp gedanst wordt door de lokale bevolking. Precies op het moment dat we eraan komen begint het net. De eerste zes dames starten met een dans op de muziek die over het plein schalt. Binnen een mum van tijd sluit iedereen, jong en oud, zich aan in een grote cirkel die zich langzaam als een grote gebedsmolen in de rondte draait. De toeristen kijken toe en na één poging blijkt al snel dat het knap ingewikkeld is, dus houden we het bij kijken. Nienke maakt wat contact met de lokale bevolking en kan zo de nodige dingen aan de weet komen. Dan ineens verschijnt daar nog een westers stel en eerlijk gezegd had ik al het vermoeden dat het Nederlanders waren. Echte wereldreizigers, Toos en Frank, nu voor vijf weken onderweg, maar zij reisden een jaar rond in de tijd dat je het nog moest doen met post restante, zo'n 30 jaar geleden. Nu ze gepensioneerd zijn hebben ze alle tijd om mooie reizen te maken en gaan twee of drie keer per jaar een week of 5 op pad. We besluiten om met zijn vijven maar eens een tentje op te zoeken om iets te gaan eten, want het wordt ook al iets frisser nu en de buikjes beginnen te rommelen. Het wordt een gezellige verjaardagsavond, want Frank viert zijn 62 ste levensjaar. Als ik hem zeg dat mijn ouders ook zo jong zijn, beginnen zijn ogen te glimmen. We kletsen de hele avond met zijn vijven over van alles en nog wat en natuurlijk wordt er uitgebreid gesproken over reisbestemmingen, mooie verhalen en boeken over landen als China, documentaires en het verschil tussen reizen nu en vroeger. Erg leuk om te horen en tegelijkertijd te beseffen dat de wereld met de komst van al het digitale verkeer er ook veel kleiner op geworden is. Frank en Toos vertellen dat ze er enorm veel moeite mee hadden om na een jaar destijds weer terug te keren naar Nederland en dat ze het oersaai vonden. Ik kan het me voorstellen zeker als ik me het gevoel na de terugkomst van onze trip in 2005/2006 herinner. Enfin, we kletsen wat verder en onwetend over wat er komen gaat samen met zovelen andere nederlanders thuis, hebben wij het over de volgende dag, vandaag dus, koninginnedag.
Wat nog altijd het grootste saamhorigheidsgevoel en Nederlands oranje gevoel bij mensen naar boven haalt is het koninginnedagfeest. Iedereen heeft het gezellig met elkaar, er wordt gelachen en even vergeten we de dingen van alle dag die misschien toch wel wat beter of anders zouden kunnen. De uitdossingen zijn telkens weer subliem, van grote kerels die ineens met een leeuwepruik en oranje haar rondlopen, tot en met totaal onherkenbare knaloranje mannen, vrouwen en kinderen met oranjeversierde fietsen. Bij mijn weten is dit, los van het feit of je nu wel of niet iets, positief of negatief, met het koningshuis hebt, een feest dat altijd zonder incidenten verloopt. Een keer iemand die wat gooit of roept of dingen die we wellicht niet zien. Vandaag is er een dikke vette streep door dat mooie Hollandse feest getrokken, omdat schijnbaar iemand met een auto door een menigte is gereden en vijf mensen wist te doden. Wat bezielt deze mens ? Weer een feest verknald, wij hebben het vandaag gemist, maar helaas is het bericht van de doden wel tot ons doorgedrongen. Misschien was de wereld van post restante nu nog niet zo gek geweest. . . . . . . . . .
- comments