Profile
Blog
Photos
Videos
menm2azie voor chanced: km stand 32.741 + 1942 +539 = 35.222 km
Een Tibetaans gevoel in Yunnan
De plaatsen die we tot nu toe in China bezocht hebben zijn voornamelijk de grotere en ook toeristische plaatsen. Na alle hectiek van het drukke verkeer, de hordes Chinese toeristen en de winkelende lokale bevolking is het tijd om een plek buiten op te zoeken. De bestemming is Shangri La in de provincie Yunnan die behoorlijk dicht tegen Tibet aanligt. Shangri La is een echte bergplaats met uitzicht op besneeuwde toppen en dikgeklede bevolking omdat het er behoorlijk koud kan zijn. Na onze vlucht naar Kunming zijn we het er snel over eens, we regelen een bus naar Shangri La en vertrekken vrijwel direct uit de stad. Vanuit de bergen trekken we dan in omgekeerde richting weer terug naar het oosten. China is zo machtig groot en geweldig mooi dat we hier wel maanden zouden kunnen blijven, ware het niet dat de Filipijnen op ons wachten en onze vrienden Joop en Rianne.
Aangekomen in Kunming slapen we in een dorm (slaapzaal) met zes bedjes bij weer een leuk guesthouse. Het wordt bijna saai maar telkens treffen we het met onze keuze, die we natuurlijk voor het grootste gedeelte zelf in de hand hebben. Weer een echt backpackershostel met vooral dorms dus op en top gezelligheid, verschillende reizigers uit allerlei werelddelen slapen bij elkaar op een kamer en zo is er ook al snel contact onderling en worden verhalen en levens gedeeld. Soms is er geen behoefte aan contact maar wil men liever even lekker ontspannen met een goed boek, een gitaar of een goeie film. Binnen in het guesthouse zijn verschillende ruimtes, een gezellige open haard en een tv hoek waar een paar vermoeide reizigers languit onderuit liggend naar een DVD kijken. Op de binnenplaats staan een tafeltennistafel en biljart ( pap, jij zou hier vooruit kunnen , je moet me toch eens leren "poelen", want ik bak er niks van). Als je omhoog kijkt hangen overal de gewassen kleren van de reizigers, zelfs de bloembakken doen dienst als waslijn. Ondertussen wordt het guesthouse opgeknapt en zijn twee lui driftig bezig om de muren van het trappenhuis weer hagelwit te maken. Alle geschreven teksten en tekeningen van de reizigers van afgelopen jaren verdwijnen vakkundig onder een nieuwe witlaag. Twee medewerkers van het guesthouse repareren een houten stoel en zijn bezig met het maken van een nieuw raamhor van hout. We voelen ons hier meteen helemaal thuis. We droppen onze rugzakken, eten wat, en kruipen lekker in ons bedje. Met zessen op een redelijk kleine ruimte zorgt al snel voor een benauwde ruimte dus halverwege de nacht schuif ik het raam open om een beetje frisse lucht te krijgen. Snel daarna val ik weer in slaap en rond half negen kruipen we er weer uit om een ontbijtje te nuttigen. Wat een heerlijk leven. Door de wat gebroken nachtrust heb ik een vreemde droom, die gaat over thuis, waarschijnlijk omdat we het er de avond ervoor samen over hebben gehad.
Lang weg zijn is fantastisch, beleven, de aziatische wereld zien, al die verschillende landen met telkens weer een nieuwe wereld waar we instappen. Het is niet alleen reizen wat we doen, want weg zijn betekent ook alles van je af laten glijden, je hoofd leeg maken en je eigen leven beschouwen. Regelmatig praten we samen over het geluk dat we hebben, dat we dit kunnen doen in de eerste plaats. Vergeleken met zovelen mensen die we ontmoeten, lokalen wel te verstaan, die nog nooit buiten hun dorp, stad, provincie of land zijn geweest, is onze reis een immens groot kado. Ook al hebben we natuurlijk flink gespaard om dit te kunnen doen, toch is het geluk aan onze kant dat we allebei geboren zijn in Nederland, een goed stel hersens hebben (alhoewel sommigen ons voor gek verklaren en denken dat we onze grijze massa zijn verloren door een jaar weg te gaan) , en de kans hebben gehad om te studeren en een passende baan te vinden. Dan is het besluit om echt te gaan niet een stap die je zo maar één twee drie neemt. Ook wij niet ! En het gaat telkens maar over één ding, zekerheden. Nu we weg zijn is wel duidelijk dat zekerheid zo verschrikkelijk betrekkelijk is. Het is erg leerzaam, voor ons althans, om eens even zonder zekerheden door het leven te gaan. Niet weten waar je slaapt, hoe je reis gaat verlopen en wie je zult tegenkomen (op dit moment speelt "alles is liefde van Blof" , hoe toepasselijk weer).
Je leven beschouwen is oneindig interessant, want wat hebben we tot nu toe gedaan, welke weg hebben we gelopen en wat heeft dat ons tot nu toe gebracht. Heeft het ons gebracht wat we ons ervan voorstelden en wat hebben we eraan gedaan om de richting op te gaan die we wilden. En dan nog het verschil tussen ons beide, want onze weg gaat enerzijds samen maar ieder voor zich hebben we ook ons pad gevolgd en te volgen en natuurlijk zijn we daarin allebei uniek. In onze gesprekken delen we dit soort inzichten en ideeën en leren we telkens weer van elkaar. Reizen brengt je dichter bij jezelf en bij elkaar, reizen kan ook confronterend zijn omdat je dingen van jezelf tegenkomt die je voorheen nog niet had ontdekt. Reizen is improviseren en jezelf ontdekken. En natuurlijk ben je wie je bent en neem je jezelf mee onderweg. De uitdaging is dan ook zeker om sommige patronen definitief los te laten, hoe ingewikkeld ook. Een jaar de tijd daarvoor hebben lijkt lang, maar het kan soms verdraaid moeilijk zijn om los te laten. En dan kom je er soms achter dat het verstandiger is om sommige dingen gewoon te laten zijn en daarmee lost het zich dan vanzelf op. Berusten in zijn is een prachtige levensvisie en brengt energie terug in datgene waar je het kwijt was. Reizen is in die zin ook weer gelijkend aan het leven wat we hebben in Nederland, want ook daar is het loslaten en je pad bewandelen. In werk, familie, vrienden, hobby's en andere vrije tijd. Het enige grote verschil is dat een jaar reizen een jaar vrije tijd is, zonder enkele agenda met afspraken of verplichtingen dus het invullen van die tijd is voor ons een luxe die we niet eerder zo hebben beleefd. De tijd hangt vooral samen met geld, omdat we ons budget in de gaten moeten houden omdat we anders snel terug moeten. Maar tot op heden slagen we er erg goed in om ons geld niet te verbrassen.
Als je lang weg bent gebeurt er nog iets anders moois dat diep kan raken, en dat is het gemis. Gemis ?? Ja, gemis. Eigenlijk gaat gemis ook over loslaten, want het staat in direct verband met onthechten. Als je hecht aan iets, kan het lastig zijn als dat er ineens niet meer is. Maar gehecht zijn aan mensen betekent ook dat er een verbinding is. Het mooie van zo'n verbinding is dat die er altijd kan zijn in welke vorm dan ook, en dat het niet noodzakelijk is om elkaar dichtbij te hebben om die verbinding te kunnen voelen, althans voor ons voelt dat zo. En dat is nu het mooie van reizen. Zonder dat de mensen die wij liefhebben in onze buurt zijn, voelen wij ons sterk verbonden tot onze familie, vrienden, sportvriendinnen en oud-collega's. Sterker nog, misschien wel omdat we mensen langere tijd niet kunnen vasthouden, zien of spreken voelen we des te sterker wat mensen voor ons betekenen, en dat geeft ons een rijk gevoel met een grote R. Natuurlijk maakt het een groot verschil dat we weten dat er een moment komt waarop we iedereen weer kunnen vasthouden, zien of spreken.
Op dit moment delen we wat minder met iedereen thuis maar vooral veel met elkaar en dat is heerlijk. We kunnen ons beide niet voorstellen hoe het zou zijn om niet met elkaar deze reis te maken. Het loslaten van dagdagelijkse dingen is een stuk eenvoudiger en daarmee is onthechten wel echt op zijn plaats. Leven uit een rugzak is verdomd eenvoudig en je komt erachter dat er niet veel nodig is om van te leven. Wat kleding, een reisbijbel ( zelfs zonder is mogelijk trouwens ), een tandenborstel , tandpasta( en soms secondelijm), één paar slippers en één paar stevige schoenen, een stukje zeep, een kam en tampons ( die kennen ze niet in ieder land in azie). Verder nog een multifunctioneel zakmes, wat muziek en voor de webloggers is een laptopje handig ( niet noodzakelijk dus). En verder uiteraard een dosis humor, energie en geduld en niet te vergeten een goede gezondheid ( het allerbelangrijkste!!). Al met al een klein lijstje waar je een hele tijd mee vooruit kunt. Maar toch……… soms zijn er van die kleine dingen waar je even aan moet denken als je een smaakloze noodlesoep voor je neus hebt staan zoals bijvoorbeeld een verse bruine boterham met kaas en augurk. Na een week koud douchen krijg je ineens spontaan zin in een heerlijk warm bad in je eigen huis. Of na drie maanden dertig graden wil je plotseling toch wel eens een dagje naar een echte sauna, al was het alleen maar voor het dompelbad. Of soms ben je de oploskoffie ineens gigantisch beu en zou je wel een vers eigen bakkie willen zetten. En tot slot als je na 6 maanden eten kiezen van een menukaart het even niet meer weet, snak je naar een eigen keuken om lekker je eigen potje te kunnen koken. Aan al deze dingen is eenvoudig een mouw te passen en soms gewoon door het los te laten. Maar lang weg zijn betekent vooral ook dat je de dingen die er niet zijn ineens in een ander daglicht plaatst. Waren het bijna gewone dingen thuis, nu voelen ze ineens veel meer bijzonder omdat het er niet is. En dus zal het op een keer weer erg bijzonder zijn als het er weer wel is.
"Pas als je iets niet meer hebt, weet je wat je mist "
Ons grote geluk is dat we zo ontzettend veel mooie dingen mogen beleven dat gemis alleen op de momenten aanwezig is als we onze rugzak even beu zijn en dat is nog amper gebeurd. De kracht van samen zijn is tevens ook dat we zo'n moment nog niet één keer tegelijk hebben gehad en het geluksgevoel van reizen snel weer terug is.
En echt geluksgevoel is zoiets als vandaag, nee eigenlijk is het een hemels gevoel. Gisterenavond zijn we met de nachtbus, een slaapbus eigenlijk met echte bedjes aan boord, van Kunming vertrokken richting Shangri La, en een paar uur geleden deed de zon ineens zijn ogen open. Mark was al wakker en ik lag nog lekker te slapen totdat mijn lief mij ineens stilletjes kwam wekken. "Jellie, je moet echt even naar buiten kijken, want het is zo prachtig". Wat was ik blij met deze wekdienst, want de bergen en besneeuwde toppen keken mij recht in mijn snoet aan. De omgeving is wijds met uit hout en leem opgetrokken huizen, rokende schoorstenen, dikgeklede mannen en vrouwen in kleurige kledij en draagdoeken met dik ingepakte kindjes op de rug. De blijheid stroomt door mijn lijf en ik kan mijn ogen niet afhouden van alles wat er voorbij komt. De zon kleurt het landschap op en het lijkt wel een steppe, met overal wilde beesten in het veld, hier en daar een moerassige plek en een wijds uitzicht. In het landschap verschijnen hier en daar stupa's die vol hangen met gebedsvlaggetjes die wapperen in de koude wind. Als de lokalen in de bus zich langzaam gaan klaarmaken om de bus te gaan verlaten weten we dat we bijna bij het eindpunt zijn gearriveerd. De sfeer is geweldig en hier voelen we ons meteen thuis, lekker buiten, veel natuur, een wat kouder klimaat, kortom tijd om onze bergschoenen weer eens flink de kans te geven om zich in te spannen. Van een paar andere backpackers in Kunming kregen we een tip voor een hostel een stuk buiten het dorp en als we ze bellen komen ze ons ophalen hebben ze ons verteld. Helaas is er iets niet in orde met de telefoonverbinding dus regelen we zelf vervoer naar onze slaapplek. We komen aan bij een groot houten gebouw, een beetje zwitsers doet het aan, maar dan met Tibetaans uitziende mensen (voorzover wij dat kunnen beoordelen want in Tibet zijn we nog niet geweest). Dit hostel is pas open sinds januari en dat is meteen te zien. De kamers zijn prachtig en wij kiezen voor een tweepersoonskamer met uitzicht op de prachtige bergen en besneeuwde toppen. Wij kijken elkaar aan en herkennen meteen hetzelfde immense gevoel. Drie nachten kunnen we hier slapen en dan is het hele hostel afgehuurd door, waarschijnlijk, een groepsreis. De komende dagen gaan wij hier eens heerlijk genieten van deze prachtige plek en trekken lekker de natuur in.
- comments