Profile
Blog
Photos
Videos
Met slippers geen goede toekomst?! Al had je dit twee weken geleden tegen mij verteld, dan had ik het zeker niet geloofd. Maar vorige week zondag bleek dit toch waarheid te worden. Een harde waarheid. Het meisje met de rode koffer op slippers vertelde mij het volgende verhaal.
'S Morgens was ze naar de kerk geweest. Ze had samen met haar mede- muzikale broeder en zus de gemeente begeleid. Het was goed gegaan, afgezien van sommige gemeenteleden die soms een wat eigenaardig gedrag vertoonden door het ritme te verstoren en later of eerder in te zetten. Al met al wat het best heel goed gegaan, aangezien ze de steun miste van de gitaar. Maar nu merkte het meisje dat ze dik vooruit was gegaan met het bespelen van de piano. Ze kon het ook alleen!
Vanuit de kerk werd er vertrokken naar de stageopvang. De ceremonie werd in gang gezet en een stuk of wat auto's reden achter elkaar aan op weg naar de koffie. Onder de koffier werden er grapjes gemaakt over de 'Bon Futuro'. Het meisje zou daarheen gaan. Ze werd gewaarschuwd dat ze lange mouwen aan moest trekken en een lange broek en zich vooral niet raar moest gaan gedragen. Het meisje knikte. Een marinier vertelde haar nog, dat alle mannen die daar zijn gaan schreeuwen, roepen en fluiten naar meisjes. Het meisje maakte elke dag dit gedrag mee, maar er werd haar verteld dat dit gedrag niet kon worden vergeleken met het gedrag van de mannen op straat. Hoe dichter de 'Bon Futuro' dichterbij kwam, des te meer kreeg ze de kriebels in haar buik. Hoe zal het er daar uitzien? Waar zal ik terecht komen? De ergste verhalen waren haar niet bespaard…
Een paar uur later was het meisje met de dikke groene bus aangekomen bij de goede toekomst. Ze keek omhoog. Dikke bogen prikkeldraad zorgden ervoor dat niemand over de muur van deze 'Bon Futuro' kon klimmen. Daar binnen zou alles beter moeten zijn. Sommigen die erin waren gegaan, kwamen er niet meer uit. Anderen stonden na zo'n anderhalf uur weer buiten. De buitenmuur was beschilderd met zuurstokkleuren. Zou het vanbinnen ook zo zijn? Pas waren er toch nog mensen uit 'ontsnapt', het leek haar onmogelijk. Maargoed, al is de regel: 'Niemand komt hier uit', dan is de uitzondering natuurlijk: 'Iemand komt hieruit'. Inmiddels was het meisje een klein gebouwtje genaderd waar mannen en/ of vrouwen zaten die je mochten toelaten of je buiten sloten. Een meneer met een vriendelijk gezicht kwam naar buiten. Als hij reclame moest maken voor deze goede toekomst, zouden zeker vele mensen naar binnen zijn gegaan. Meneer bekeek hen van top tot teen. Het meisje en degene wie ze begeleide werden van top tot teen gekeurd. Aan het meisje stelde hij de vraag: 'Bo tin slofnan'. 'Si siñor', was haar antwoord. 'Dan mag u niet naar binnen.' Geen goede toekomst voor het meisje, omdat ze slippers aanhad. Ze kon het niet geloven. Ze wilde zo graag naar binnen om te kijken hoe het daar zou zijn, en nu mocht ze niet naar binnen. Haar metgezel keek teleurgesteld, maar zei niets. Het meisje probeerde het met praten, met een glimlach, maar niets hielp. Regels waren regels vertelde de meneer haar die eens zo vriendelijk had geleken. Teleurgesteld dropen ze af. Toen kwam er in het meisje iets onverzettelijks naar boven. Ze zou en moest de nieuwe toekomst van binnenuit bekijken, dus zei ze tegen haar metgezel. 'Kom ik ga snel schoenen halen, dan komen we er wel in'. In een reuze- vaart scheurde het naar beneden van de berg af, door de stad naar haar huis en weer terug, door de stad de berg weer op. Binnen een half uur waren ze weer terug. Vastbesloten liep het meisje nu op het kleine gebouwtje af. Ze zou zeker binnen komen. Van de kriebels in haar buik, eerder die ochtend was niets meer over. Met zekere stappen die haar, in de hitte, want nergens was er de schaduw van bomen in deze wereld van beton te bekennen, deden zweten. Bij het gebouwtje aangekomen zagen ze de man van de reclame weer naar buiten komen. Eerst bekeek hij de voeten van het meisje. Dit keek werden ze wel goedgekeurd. Stil bedankte het meisje haar zus, die voor deze prachtige schoenen had gezorgd in tijden van nood. Na het inleverend van paspoort en schedula en heel wat getik op de computer, werd ons verzocht door te wandelen. Samen liepen we de wereld van beton en prikkeldraad binnen. Stelde dit een goede toekomst voor? Ze liepen langs een meters hoge muur. Niemand zou hier zonder hulpmiddel tegen dit gladde beton op kunnen klimmen. Het meisje keek omhoog. Ze dacht nu al aan ontsnappen en tegelijkertijd zonk bij dit idee haar de moed in de schoenen. De muur was voor haar gevoel kilometers hoog. En daar, daar in de verte was een stukje blauwe lucht te bekennen. Ze liepen het geweldig lange pad, op weg naar de volgende zware deur. Achter deze zware metalen deuren was de 'Bon Futuro'.
Na een aantal zware deuren, een poos wachten en gefouilleerd te worden door een vrouw, die haar werk zeer goed verstond, mochten ze eindelijk de bewoners van deze goede toekomst zien. Haar metgezel duwde haar door de deur waar ze zaten en stelde het meisje de vraag: 'Wie van hen is mijn zoon?' Ze moest haar metgezel bekennen dat ze het niet wist. Samen gingen we naar binnen. Een warme ontmoeting volgde tussen moeder en zoon. Een vrouw die zo'n jaar haar zoon niet meer had gezien. Ze waren blij met elkaar, vertelden verhalen aan elkaar. Hielden elkaars handen vast en keken in elkaars ogen. Het meisje zat erbij en genoot. Af en toe werd ze ook even bij het gesprek betrokken. Want ja, gevangen in de 'Bon Futuro' weerhoudt geen enkele Antilliaanse man om toch nog even te flirten. Geen geroep en gefluit of gepsss, maar een 25 jarige jonge man met korte dreads van zo'n 6 cm lang, die gebrekkig Nederlands sprak, keek met zijn gevoelige donkere ogen haar aan. Ze wist niet wat hij allemaal had meegemaakt, maar ze was bang dat ze zou gaan huilen als ze het hoorde.
Het gesprek kabbelde voort. Het meisje dacht aan het feit dat ze met haar slofnan hier niet naar binnen had gemogen. Benieuwd naar het schoeisel van de bewoners van de 'BonFuturo' keek ze onder de tafel. De mannen en vrouwen die hier voor een poos of voor altijd zaten, droegen wel slippers…
Grets
"Ik heb het verleden opnieuw verzonnen om de schoonheid van de toekomst te zien." -Louis Aragon-
- comments