Profile
Blog
Photos
Videos
Onze aankomst in Quito was al direct een schot in de roos. We arriveerden midden in de festiviteiten van het San Luis XIII festival. We hoorden opzwepende muziek en zagen de mensen allemaal los gaan en als zotten met vlaggen zwaaien. Vendelen heet dat zeker Jerre? De sfeer zat er dus direct goed in.
De dag nadien hadden we het een pak rustiger verwacht daar er op zondag in Zuid-Amerikaanse hoofdsteden meestal niet echt iets te doen is. Echter niets was minder waar. Op deze zondag werden er blijkbaar twee pausen heilig verklaard en was het dus wederom feest in het gelovige Quito. Door heel de stad heerste er een super aangename sfeer. Overal weerklonk er vrolijke muziek en zagen we inwoners in lokale klederdracht. Quito zelf was best een aangename verrassing. Gezellige straatjes, leuke pleintjes, vooral het oude stadsgedeelte charmeerde ons wel.
Omdat we nog steeds wel meer van de ongelofelijke natuur genieten dan van de koloniale steden besloten we door te trekken naar Cotopaxi. Een vulkaan in het midden van het niets. Best grappig want toen we arriveerden waren we net alleen op de wereld. We hadden besloten nog eens te kamperen en onze tent was de enige in kilometers ver. Jammer genoeg wou het weer wel niet echt meewerken en kregen we nooit de volledige vulkaan te zien.
Na het 'alleen op de wereld' bezinningsmoment besloten we terug naar een iets avontuurlijkere stad te trekken, namelijk Baños. Een klein gezellig stadje dat veel toeristen trekt dankzij zijn rafting, mountainbike, ziplines en canyoning mogelijkheden. De eerste dag keken we de kat uit de boom en gingen we hier en daar eens horen voor wat trips. We deden een wandeling en kwamen rond de middag, toevallig net op het uur van de wedstrijd Bayern-Real, in een gezellig cafeetje terecht waarvan de eigenaar bekend stond voor zijn Ponche Suizo. Roberto was er zelfs zo trots op dat hij ons zijn artikel in de krant toonde en meegaf. Ik kon natuurlijk niet anders dan een Ponche Suizo proberen en het was best lekker. Naar mijn mening iets tussen een milkshake en een advocaatje.
In de namiddag klaarde het weer wat op en besloten we naar Casa Del Arbol te gaan. De hele rit naar boven hadden we een fantastisch uitzicht. Alleen de vulkaan was niet echt zichtbaar want deze was omringd door wolken. Bij de aankomst moesten we nog even naar boven klimmen en kwamen we uit bij Casa Del Arbol of anders gezegd een boomhut met schommel die uitsteekt boven het fantastische landschap. Ik had hier uren kunnen schommelen. Het uitzicht was hemels en ik kon mij helemaal laten gaan. Zeker nadat één van de lokale mannen besloten had mij te duwen. De schommel hing namelijk redelijk laag over het gedeelte waar wel grond was dus de benen hoog gestrekt houden was de boodschap. Hemels wel!
Op terugweg hadden we dan nog even echt geluk daar het opklaarde en de vulkaan helemaal zichtbaard werd. We stopten dan ook nog voor wat foto's en gingen door naar een viewpoint over de stad.
De volgende dag besloten we onze kuitjes eens aan het werk te zetten en huurden we mountainbikes. Best leuk om richting de Pailon del Diablo, een grote waterval, te fietsen daar het merendeel bergaf was. Toch zaten er hier en daar venijnige beklimmingen tussen. Ik ging natuurlijk direct voor de bolletjestrui. Casper zal echter beweren dat het een oneerlijke strijd was daar zijn fiets met haak en ogen aan elkaar hing en hij dus niet kon rechtstaan zonder dat de mountainbike het zou begeven. Bij de eerste stop moest hij dan ook al zijn ketting er terug opleggen, om je een idee te geven van de staat van de fiets…
Onderweg zagen we echt mooie natuur en hier en daar een zipline waarvan we blij waren dat we het niet gedaan hadden want het was echt niet zo spectaculair als ze gezegd hadden.
Na zo'n kleine drie uurtjes kwamen we dan bij Pailon del Diablo aan. Ondanks we ondertussen wel echt al wat watervallen gezien hebben kunnen we er echt geen genoeg van krijgen. Het geluid en de kracht van het water blijft keer op keer indrukwekkend. Deze keer kon je zelfs een stukje achter de waterval lopen. Echt weer de moeite. Op de terugweg leerden we dan nog twee leuke oudjes uit Canada kennen die ons met man echt macht probeerden overtuigen dat Canada helemaal niet zo duur is en dat er echt wel backpackers opties qua vervoer en dergelijke waren. Ze waren er dus duidelijk niet goed van dat we Canada niet in onze trip hadden opgenomen. Gelukkig konden we eerlijk toegeven dat we ondertussen al zoveel leuke Canadezen waren tegengekomen en zoveel goede dingen over Canada hebben gehoord dat het heel hoog op ons lijstje staat.
We besloten Baños dan maar te verlaten en namen een bus naar Vilcabamba. We vonden hier een super relaxte hostel die wat meer naar de Afrikaanse stijl ging. Hiermee bedoel ik dat het echt midden in de natuur was. Alles was in het teken van relax. Er was een zwembad omringd door kleine watervalletjes, je kon gratis yoga-lessen volgen, er waren massages, de eetzaal had een prachtig zicht over de bergen en de lagergelegen stad en de kamers waren meer hutjes die telkens door voldoende natuur van elkaar gescheiden waren. Het was heerlijk om daar even te relaxen.
Ik was toch wel wat nieuwsgierig naar de yoga en dus besloot ik deel te nemen aan de gratis les. Het was 1,5uur en best wel vermoeiend. Toch kan ik concluderen dat het echt niets voor mij is. Doe mij maar iets met een heviger tempo. Ik snap dat het allemaal om rust en relaxatie gaat en ik had echt bewondering voor de lerares die echt elk aspect van haar lichaam extreem onder controle heeft maar ik heb hier voorlopig nog geen nood aan. Ik denk dat ik dit misschien in een latere fase in mijn leven meer zou appreciëren. Op dit moment ben ik zo extreem gelukkig met wie ik ben en waar ik ben dat ik, naar mijn mening, geen bezinning nodig heb. Ik heb natuurlijk ook het geluk dat ik op eender welke moment mijn ogen kan sluiten en ergens op een top van een berg in Antarctica zit met niets dan stilte en af en toe het geluid van krakend ijs rondom mij. Dat is puur genot!
Jammer genoeg ontdekte we daar ook het slechte nieuws dat iemand blijkbaar op één of andere manier mijn bankkaart had gekopieerd in Lima en gretig geld was aan het afhalen. Mijn bankkaart is dus nu geblokkeerd en de bank is het dossier aan het onderzoeken. Gelukkig zijn we wel van Lima naar Quito gevlogen en kunnen we dus zeker al bewijzen dat alle afhalingen van na 26 april onmogelijk van ons kunnen zijn.
Voorlopig gaan we ons daar dus niet te druk in maken en gaan we onze innerlijke scubadiver eens goed verwennen. Galapagos here we come!
- comments
gysen imelda heb weer genoten van jullie verhaal, jammer van je bankkaart Maxime, hopelijk komt het in orde! ik wens Casper al een prettige verjaardag... ik zie er al naar uit op om een bankske te gaan staan om je eens goed vast te pakken.... liefs Mamie xxxxxxxx
Jerre Ha, vendeliers in Ecuador, ik wist dat er daar ergens in Zuid Amerika nog een beschaafd stukje land moest zijn ;). Hebben jullie daar beelden van? Ik wil precies wel eens zien in hoeverre dat op ons vendelen lijkt :D. Ik veronderstel dat jullie ondertussen goed op Galapagos zijn aangekomen? Veel succes met het bankkaart verhaal :o. Hopelijk kun je nog veel terug recupere op één of andere manier (yn) ! Maar laat het zeker niet aan jullie hart/scubadiver komen!