Galapagos, het is zoals in de voeten treden van Charles Darwin. Je kunt er niet om heen. Al van in de luchthaven staat deze 'ontdekker' van Galapagos en de evolutietheorie pertinent in het straatbeeld. Net zoals Darwin verblijven wij ook slechts twee weken op de eilanden. Zij het voor ons eerder om financiële redenen.

Santa Cruz en met name Puerto Ayora was onze eerste uitvalsbasis. Een klein toeristendorpje met een overvloed aan toeristische infocentra die tours verkopen. Wij waagden ons geluk om in enkele duikcentra te horen of we er konden werken. Want wie wilt er nu niet op Galapagos werken? Het was echter zonder al te veel succes. Maar niet getreurd, want er was meer dan genoeg om ons bezig te houden. Zo gingen we 's middags naar het Charles Darwin research center. Daar kweekten ze verschillende soorten landschildpadden maar ook verzorgden ze er de oude 'gepensioneerde' schildpadden. Het verbaasde ons enorm hoe gigantisch ze wel niet kunnen worden.

De volgende ochtend sprong Maxime uit het bed en probeerde ze met man en macht mij ook zo snel mogelijk uit bed te krijgen. De dagen op de eilanden moesten druk en goed gevuld zijn. Onze eerste uitstap was Tortuga Bay. Een prachtig wit strand lag op ons te wachten na een dik half uur stappen. Ja, we waren eerst verkeerd gewandeld op een eiland met twee straten. Je moet het maar kunnen! Tortuga Bay bestaat uit twee delen. Het eerste is een surfstrand en het tweede is een rustige baai om te snorkelen. En zelfs zonder dat we snorkelden, zagen we onze eerste haai, een kleine white tip reef shark. Het werd een dag met fotoshoots van haaien en de talloze aanwezige iguanas. De schildpadden in Tortuga Bay vonden we echter niet. Al lieten we dat niet aan ons hart komen. Om de dag af te sluiten gingen we naar Las Grietas. Dit is een bijzonder rotsformatie die ontstaan is door de verschillende uitbarstingen. Ze bestaat eigenlijk uit twee muren met daartussen brakwater. Het leuke was dat je kon klimmen tot 12 meter om dan naar beneden te springen. Natuurlijk kon ik het niet laten en sprong ook ik naar beneden. Zij het niet helemaal van bovenaan. Een leuke afsluiter van de dag.

Maar het moest vooruitgaan dus zaten we de volgende ochtend om 6 uur op de ferry richting Santa Isabella. Ferry is misschien een te groot woord, laten we zeggen een speedboot. Wat al direct leuke ochtendtaferelen opleverde. Niet iedereen heeft duidelijk zeebenen. Al waren wij al wat geoefend door de Drake Passage. Na twee uur kwamen we aan op het grootste eiland. We dachten echter meer bewegingsvrijheid te hebben maar kwamen bedrogen uit. De meeste delen moet je met een tour en of gids doen. We snorkelden wat aan het strand maar, mede door een slechte zichtbaarheid, zagen we niets.

De volgende ochtend was het wederom vroeg dag. We gingen namelijk naar Los Tunneles, blijkbaar heel bekend van National Geographic documentaires en dergelijke. Wij waren dus razend benieuwd. We snorkelden er met pinguïns, zeeschildpadden en zeepaardjes. De schildpadden waren reusachtig en zo relaxed. Al direct een hit! Het beste was echter het rondwandelen bij Los Tunneles. Het water was er zo helder dat je al het leven kon zien zonder snorkelen. Nee, ik ben nog steeds geen watje geworden, of toch niet harder dan ik al was voor ons vertrek, maar dit deel was afgesloten voor duiken en of zwemmen waardoor er hier zoveel leven was dat het bijna onvoorstelbaar was. En we zagen ook nog de paringsdans van de Blue Footed Boobies, als klap op de vuurpijl. I Love Boobies! Onze eerste uitstap was een topper. Voldaan besloten we om onze duiken te sparen voor de andere eilanden.

En zo zaten we de volgende dag wederom op de ferry. Via Santa Cruz kwamen we aan in San Cristobal. Voor een zeldzame keer hadden we op voorhand een hostel geboekt op aanraden van Maïté. En zo gebeurde het dat er iemand ons stond op te wachten met een naamkaartje. We voelden ons vereerd! Aangekomen in de supergezellige hostel, leerden we enkele leuke Aussies en Oostenrijkers kennen. Ze vertelden ons overenthousiast hoe geweldig San Cristobal en Los Loberia wel niet waren. Wij konden alvast niet wachten om op ontdekkingstocht te gaan.

De volgende dag sliepen we uit, voor de eerste keer, en gingen we rustig naar het strand Los Loberia waar de anderen ook waren. Los Loberia was ons vooral bekend van de surfmogelijkheden. Niet zozeer dat wij er eens zot gingen doen, maar eerder het kijken naar pro's op deze reefbreak. Wat wij echter niet wisten was dat er een hele kolonie zeeleeuwen zaten en schildpadden. Wij kregen er maar geen genoeg van. Ik denk dat we wel 8 uur in het water zaten, spelen met zeeleeuwen en kijken naar de relaxte schildpad. Het is een ongelooflijk en onbeschrijflijk strand. Het was ook vooral grappig om te zien hoe de zeeleeuwen de gopros stok van Josh afnamen en er vrij mee rondzwommen. Hilarisch! We waren overdonderd! 's Avonds gingen we nog gezellig uit eten en iets drinken en sloten de avond gelukkig af.

Eén keer uitslapen was meer dan genoeg want de wekker stond wederom vroeg. Niet dat we moesten klagen want we gingen op uitstap naar Kicker Rock. Twee keer onze duikskills nog eens bovenhalen. Gelukkig waren het geen al te moeilijke duiken. Het weer was prachtig en de boot was luxueus. Ik was al zo gewend aan natte zodiacs en speedboten dat ik mijn camera thuis liet, jammer genoeg. Na een uurtje kwamen we aan op de eerste spot, namelijk Wizard Hill. We zagen een heleboel vissen en ook de kleuren waren mooi. De tweede duik was echter spectaculairder. We doken langs een muur naar een diepte van 35 meter. Daar vonden we een groep kleine visjes waar je in kon zwemmen en dan waande je in een bel van vissen, net zoals je op TV ziet. Echt onvoorstelbaar. Ook zagen we enkele haaien, jagende zeeleeuwen, schildpadden en spotted eagle rays. We waren wederom door het dolle heen. De onderwaterwereld is echt iets magisch. Maar jammer genoeg ook zo fragiel. We zagen wel geen hamerhaaien wat ons een excuus gaf om nog extra duiken te doen.

De volgende uitstap met ons 'groepje' was naar Puerto Chino. Hiervoor moesten we een 45 minuten durende taxi nemen. Blijkbaar was er ook goede surf voor beginners, daar het een beachbreak was. Klinkt voor ons toch veel beter dan reefbreak. We kregen een bord mee van Nacho. Hij is een Nederlandse Spanjaard of een Spaanse Nederlnder. Het is maar hoe je het bekijkt. Hij verbleef ook in dezelfde hostel en ging bijna elke dag surfen. Misschien ging hij er wel blijven wonen. Dromen zijn er tenslotte om waargemaakt te worden! Wij zouden het alleszins niet erg vinden hem af en toe eens te komen bezoeken.

Puerto Chino was een prachtige kleine baai met langs de ene kant een rotsformatie en langs de andere kant de parelwitte stranden. Na wat twijfelend staan kijken aan de zijlijn naar de golven, besloot ik om toch maar eens te proberen surfen. En het wonder geschiede, zowel Maxime als ik stonden recht op een 6'8" surfboard. We waanden ons toch wel de helden van de dag. Het kon niet meer stuk. Het leuke in het water was dat er af en toe ook nog eens een schildpad kwam piepen. En als klap op de vuurpijl zagen we nog enkele manta rays opspringen uit het water. Op de terugweg passeerden we nog langs een boomhut. Maar deze kon niet typen aan de Casa de Arbol in Baños. Het was een meer dan geslaagde verjaardag.

De komende twee dagen gingen we steeds weer naar Los Loberia en Las Tijeretas. Beide baaien waren plekken waar je de tijd kon vergeten. Stranden waar je elke dag naartoe kunt gaan en je geen seconde kunt vervelen. De schildpadden waren er elke keer weer net zoals de zeeleeuwen. We deden nog meer filmpjes en nog meer foto's, maar aan alle mooie liedjes komt een einde: Santa Cruz was calling!

Santa Cruz had nog een topper voor ons in petto, namelijk Gordon Rocks. Of dat dachten we toch… Blijkbaar moet je een ervaren duiker zijn en volgens ons logboek waren we dat (nog) niet. Ietwat teleurgesteld boekten we een duiktrip naar Seymour Northe en Mosquera. Hier konden we ons bewijzen en toch ook al genieten van de onderwaterwereld. En er bestond ook daar een kans om hamerhaaien te zien. Dus fingers crossed.

Voor de duik kregen we een uitgebreide briefing en werden we een beetje afgetoetst. We voelden ons alleszins op ons gemak bij deze duikclub. Het vertrekken van de boot was evenwel een uitdaging. De eerste, geoefende, groep slaagde er niet in om het correct te doen dus was er voor ons toch een beetje stress. We moesten allen tegelijk achteruit uit de boot vallen, bleek toch net iets gemakkelijker dan gedacht en we waren vertrokken. De kleuren waren minder aanwezig dan bij de vorige duik en ik bleef toch een beetje op mijn honger zitten. Tot de laatste 10 minuten. We zagen een giant manta ray voorbij flitsen, de hamerhaaien kwamen 'hallo' zeggen en we zagen nog meer vissen. Opdracht geslaagd! Gewoon al het feit dat Maxime het teken voor hamerhaai onder water kon doen maakte ze dol gelukkig. En de tweede duik zat er nog aan te komen. Een driftduik waar we een octopus, veeeeeeeeeeeeeeel reefhaaien, hamerhaaien, een giant manta ray, een marble ray,… zagen. We waren van onze sokken geblazen.

Voldaan, met een glimlach op ons gezicht keerden we terug naar Puerto Ayora. Ik had nog veel zin om nog meer onderwaterleven te ontdekken maarde kostprijs om onze vlucht te verplaatsen was net iets te hoog. Dus besloten we maar om, moe en voldaan, verder te trekken zoals gepland. Aan alle mooie liedjes komt een eind maar wij hebben nog een eind te gaan. Onze innerlijke scubadiver is bij deze weer even door het dolle heen.